Δεν υπάρχει έρευνα, όσο εμπεριστατωμένη ή και επιστημονική, που να αποδεικνύει την ύπαρξη ή μη του Θείου. Το Θείο είναι μια ανθρώπινη εσωτερική ανάγκη. Από καταβολής κόσμου έπρεπε να αποδοθεί και να ερμηνευτεί η απεραντοσύνη και η ισορροπία του "σύμπαντος". Η αναζήτηση είναι πνευματική και καθαρά προσωπική. Η υπέρτατη και υπερβατική αξία του Θείου είναι το σημείο αναφοράς και το μέτρο σύγκρισης των περισσότερων θρησκειών. Άλλες εξανθρωπίζουν το Θείο, άλλες το εκλαϊκεύουν, άλλες το κάνουν άπιαστο και απρόσιτο.
Μην προσπαθείτε να ερμηνεύσετε κάτι καθαρά ιδεαλιστικό με τις πρακτικές των κατά καιρούς εκφραστών τους. Και μιας και αναφερόμαστε στην τέχνη, δείτε την εκδίωξη των εμπόρων από τον Ναό (προκλητικό το γεγονός για την εποχή του αλλά και ιδιαίτερης σημασίας για το 1570 που ζωγραφίστηκε) του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (υπάρχει και αντίστοιχο έργο του Τιτσιάνο, δασκάλου του Γκρέκο) και αφεθείτε στη σημειολογία του.
Στον Χριστιανισμό, οι διάφορες εκκλησίες και τα διαχρονικά συμφέροντά τους, δεν ταυτίζονται με τις ανθρώπινες προσδοκίες για το θείο. Οπότε είναι άκυρα όποια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για την κατεδάφιση της θρησκείας από τις πράξεις των εντεταλμένων εκπροσώπων ή των "συμβόλων" της, όπως αναφέρθηκαν.
Η συνείδηση είναι μια απόδειξη του Θείου για κάποιους, όπως είναι και αποτέλεσμα κάποιας διαμορφωμένης "διάπλασης" για άλλους. Παρόλη τη διαχρονική εξύμνηση του εγώ και την απόκτηση γνώσης, ο άνθρωπος είναι το ελάχιστο του άπειρου που τον περικλείει. Πάντα θα αποζητά ένα στήριγμα για δικαιολόγηση της ύπαρξης του. Μην προσπαθείτε να κατεδαφίσετε ο ένας το στήριγμα του άλλου δεν έχει κανένα νόημα, τουλάχιστον για μένα κοντά στα εξήντα μου.
Τώρα το πέος που εκσπερματώνει, πάρα πολύ χαμηλό σαν αισθητική, άσε το άλλο με την ανακατεμένη (σε όλες τις έννοιες) ηλιθιότητα επιστημονικής φαντασίας, με σημαίες, κόκαλα και τον Ιησού. Τα μηνύματα της παιδοφιλίας των ιερωμένων και δεν ξέρω εγώ τι, λες και έχει νόημα να ψάξεις για νοήματα, ακυρώνονται με τις "δημιουργίες". Η ευαισθητοποίηση μέσω πρόκλησης είναι ένας δρόμος αλλά όπως και άλλου ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εγώ δε, για τα συγκεκριμένα αμφισβητώ και για τον σκοπό αλλά αυτό σίγουρα αφορά εμένα. Για βλασφημία βέβαια, δεν τίθεται κανένα θέμα, απορώ για τον έγκριτο συντάκτη με τη διπλή ιδιότητα του ακαδημαϊκού και του κριτικού. Ατυχή, το λιγότερο και τα δυο "εικαστικά πονήματα" για υποστήριξη του άρθρου, που σε μερικά σημεία δίνει όντως κάποια θέματα για κάποιες σκέψεις ( ; ).
Στα ερωτήματα «Υπάρχουν βλάσφημες εικόνες; / Μπορεί η τέχνη να γίνεται ιερόσυλη και πώς;» η απάντηση είναι προφανής, καμία σχέση, ή μάλλον η απάντηση (πιο πολιτικά ορθό) έχει να κάνει με την οπτική του καθενός...
ΥΓ. Μάνο, σε παρακαλώ, δεν εκβιάζουμε τη συμμετοχή κανενός!
Μην προσπαθείτε να ερμηνεύσετε κάτι καθαρά ιδεαλιστικό με τις πρακτικές των κατά καιρούς εκφραστών τους. Και μιας και αναφερόμαστε στην τέχνη, δείτε την εκδίωξη των εμπόρων από τον Ναό (προκλητικό το γεγονός για την εποχή του αλλά και ιδιαίτερης σημασίας για το 1570 που ζωγραφίστηκε) του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (υπάρχει και αντίστοιχο έργο του Τιτσιάνο, δασκάλου του Γκρέκο) και αφεθείτε στη σημειολογία του.
Στον Χριστιανισμό, οι διάφορες εκκλησίες και τα διαχρονικά συμφέροντά τους, δεν ταυτίζονται με τις ανθρώπινες προσδοκίες για το θείο. Οπότε είναι άκυρα όποια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται για την κατεδάφιση της θρησκείας από τις πράξεις των εντεταλμένων εκπροσώπων ή των "συμβόλων" της, όπως αναφέρθηκαν.
Η συνείδηση είναι μια απόδειξη του Θείου για κάποιους, όπως είναι και αποτέλεσμα κάποιας διαμορφωμένης "διάπλασης" για άλλους. Παρόλη τη διαχρονική εξύμνηση του εγώ και την απόκτηση γνώσης, ο άνθρωπος είναι το ελάχιστο του άπειρου που τον περικλείει. Πάντα θα αποζητά ένα στήριγμα για δικαιολόγηση της ύπαρξης του. Μην προσπαθείτε να κατεδαφίσετε ο ένας το στήριγμα του άλλου δεν έχει κανένα νόημα, τουλάχιστον για μένα κοντά στα εξήντα μου.
Τώρα το πέος που εκσπερματώνει, πάρα πολύ χαμηλό σαν αισθητική, άσε το άλλο με την ανακατεμένη (σε όλες τις έννοιες) ηλιθιότητα επιστημονικής φαντασίας, με σημαίες, κόκαλα και τον Ιησού. Τα μηνύματα της παιδοφιλίας των ιερωμένων και δεν ξέρω εγώ τι, λες και έχει νόημα να ψάξεις για νοήματα, ακυρώνονται με τις "δημιουργίες". Η ευαισθητοποίηση μέσω πρόκλησης είναι ένας δρόμος αλλά όπως και άλλου ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εγώ δε, για τα συγκεκριμένα αμφισβητώ και για τον σκοπό αλλά αυτό σίγουρα αφορά εμένα. Για βλασφημία βέβαια, δεν τίθεται κανένα θέμα, απορώ για τον έγκριτο συντάκτη με τη διπλή ιδιότητα του ακαδημαϊκού και του κριτικού. Ατυχή, το λιγότερο και τα δυο "εικαστικά πονήματα" για υποστήριξη του άρθρου, που σε μερικά σημεία δίνει όντως κάποια θέματα για κάποιες σκέψεις ( ; ).
Στα ερωτήματα «Υπάρχουν βλάσφημες εικόνες; / Μπορεί η τέχνη να γίνεται ιερόσυλη και πώς;» η απάντηση είναι προφανής, καμία σχέση, ή μάλλον η απάντηση (πιο πολιτικά ορθό) έχει να κάνει με την οπτική του καθενός...
ΥΓ. Μάνο, σε παρακαλώ, δεν εκβιάζουμε τη συμμετοχή κανενός!
.
