Δαμιανός Δημητριάδης
Supreme Member
Απ' ότι κατάλαβα, οι ταινίες του άρχοντα θεωρούνται κάτι σαν κορυφαία έργα αναφοράς, στο χωριό του DVD, σε σημείο να θεωρείται ανήκουστο να προτιμά κανείς π.χ. τους τέσσερις γάμους και μια κηδεία.
Χωρίς διάθεση προσβολής, τις έχω δει όλες, δε θα τις ξανάβλεπα. Πέρα από το gothic υπερθέαμα, που για μένα είναι μιας χρήσης, τις βρήκα κουραστικές και αφελείς. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Αν όμως διάλεγα μια gothic ταινία που ευχαρίστως θα ξανάβλεπα, αυτή είναι ο Μέρλιν του Στηβ Μπάρον, με τους Σαμ Νηλ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και Μιράντα Ρίτσαρντσον.
Έχω ένα αισθητικό φράγμα απέναντι στις gothic ιστορίες. Δεν μπορούν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον. Μαζί με τα νερά, ίσως να πετάω και το μωρό και αυτήν την έλλειψη ενδιαφέροντος μου προκαλεί και ο Τόλκιν. Φυσικά δεν μπορώ να τον αξιολογήσω, ούτε τον υποτιμώ. Εδώ δεν υποτιμώ τον Dan Brown!
Η βάση ίσως αυτού του φράγματος, είναι η αναπόφευκτη σύγκριση με ένα κολοσσιαίο έργο με το οποίο έχω ανοικτούς λογαριασμούς: Την τετραλογία του Ρίχαρντ Βάγκνερ (Το Δακτυλίδι των Νιμπελούγκεν), μαζί με τον Τριστάνο και τον Πάρσιφαλ. Ποτέ δεν υπήρξα ένθερμος βαγκνερικός, ποτέ δεν ένιωσα οικειότητα με το δημιουργό, πάντα όμως αισθανόμουν υποσυνείδητα την μοναδική αξία του. Το ανέβασμα - σταθμός του Σερό στο Φεστιβάλ του Μπάυρωιτ τη δεκαετία του '80 με τον Μπουλέζ είναι ένα από τα λίγα (σετ) DVD που νιώθω πως οφείλω να αγοράσω, αλλά ποτέ δεν έχω το χρόνο να το παρακολουθήσω.
Με το Βάγκνερ, παραμένω αδαής, αλλά και πεινασμένος. Με επιγόνους στυλ Άρχοντα, απόμακρος και αδιάφορος.
Χωρίς διάθεση προσβολής, τις έχω δει όλες, δε θα τις ξανάβλεπα. Πέρα από το gothic υπερθέαμα, που για μένα είναι μιας χρήσης, τις βρήκα κουραστικές και αφελείς. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Αν όμως διάλεγα μια gothic ταινία που ευχαρίστως θα ξανάβλεπα, αυτή είναι ο Μέρλιν του Στηβ Μπάρον, με τους Σαμ Νηλ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και Μιράντα Ρίτσαρντσον.
Έχω ένα αισθητικό φράγμα απέναντι στις gothic ιστορίες. Δεν μπορούν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον. Μαζί με τα νερά, ίσως να πετάω και το μωρό και αυτήν την έλλειψη ενδιαφέροντος μου προκαλεί και ο Τόλκιν. Φυσικά δεν μπορώ να τον αξιολογήσω, ούτε τον υποτιμώ. Εδώ δεν υποτιμώ τον Dan Brown!
Η βάση ίσως αυτού του φράγματος, είναι η αναπόφευκτη σύγκριση με ένα κολοσσιαίο έργο με το οποίο έχω ανοικτούς λογαριασμούς: Την τετραλογία του Ρίχαρντ Βάγκνερ (Το Δακτυλίδι των Νιμπελούγκεν), μαζί με τον Τριστάνο και τον Πάρσιφαλ. Ποτέ δεν υπήρξα ένθερμος βαγκνερικός, ποτέ δεν ένιωσα οικειότητα με το δημιουργό, πάντα όμως αισθανόμουν υποσυνείδητα την μοναδική αξία του. Το ανέβασμα - σταθμός του Σερό στο Φεστιβάλ του Μπάυρωιτ τη δεκαετία του '80 με τον Μπουλέζ είναι ένα από τα λίγα (σετ) DVD που νιώθω πως οφείλω να αγοράσω, αλλά ποτέ δεν έχω το χρόνο να το παρακολουθήσω.
Με το Βάγκνερ, παραμένω αδαής, αλλά και πεινασμένος. Με επιγόνους στυλ Άρχοντα, απόμακρος και αδιάφορος.
