Το βασικό θέμα του ψηφιακού είναι οι χαμηλές σταθμες, όπως ανέφερε και ο Σταύρος. Όσο χαμηλότερη η στάθμη τόσα λιγότερα τα ψηφία που έχουμε στη διάθεση μας
Έχει βέβαια και το αναλογικό τα προβληματα του.
Το ποτενσιόμετρο είναι ένας διαιρέτης τάσης, του οποίου οι δύο αντίστασεις είναι μεταβλητές. Στην δεύτερη αντίσταση όμως, παραλληλίζεται και το επόμενο στάδιο.
Όταν το ποτ κάνει μεγάλο αττενουεισον το φορτίο που θα βλέπει το προηγούμενο στάδιο θα τείνει στην ονομαστική τιμή του.
Όταν το ποτ όμως θα είναι τελείως ανοικτό και η ονομαστική τιμή του θα είναι κοντά στην σύνθετη αντίσταση εισόδου του επόμενου σταδίου, το προηγούμενο στάδιο θα "βλέπει" το μισό φορτίο, το οποίο σε κάθε περίπτωση, μόνο σαν μειωνέκτημα μπορεί να εκληφθεί.
Μπακαλίστικα λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε οτι το αναλογικό θα "παίζει" καλύτερα σε μικρές στάθμες ενω το ψηφιακό σε μεγάλες.
Φυσικά αν θέλουμε, ως χαιεντάδες να διυλίσουμε τον κώνωπα θα πρέπει ν αναφέρουμε τον και τον θερμικό θόρυβο (Thermal noise, όπως λένε στην ορεινή Αρκαδία
) , ένα εγγενές χαρακτηριστικό των αντιστάσεων και όλων των αγωγών γενικώς.
Και φυσικά, πρόκειται για μια μηχανική συναρμογή, με τα όποια προβλήματα μπορεί να κουβαλάει, τις επαφές, τις ανομοιότητες μεταξύ των δύο καναλιών , τα φίλτρα που θα δημιουργήσει πχ σε συνδιασμό με μία ενδεχόμενη χωρητικότητα κλπ.
Ποιά είναι λοιπόν η καλύτερη λύση ? Μετασχηματιστές βέβαια, τι άλλο ....
