Η μητρική ταινία φυσικά και δεν συγκρίνεται με το παραγόμενο από αυτή βινύλιο διότι:
- Ο δίσκος για να είναι αναγνώσιμος από όλες τις κεφαλές απαιτεί κομπρεσάρισμα-από το μαγνητόφωνο προς το κοπτικό-αλλοιώς οι κεφαλές θα ακροβατούσαν απίθανα και ...όταν θα "έσπαγαν τα μούτρα τους' θα ακούγαμε τις κραυγές τους (βλέπε mistrucking).
- Δυστυχώς, ειδικά στην κλασσική μουσική, το μάστερ παραγωγής ήταν ένα πρώτο αντίγραφο και όχι το αρχικό που ήταν χιλιοκολλημένο λόγω των μοντάζ. Όπως αντιλαμβάνεστε το αναλογικό αντίγραφο, ακόμη και υπό άριστες συνθήκες είχε χάσει ένα 25%.
- τα υπόλοιπα ήταν αυτά που είχα αναφέρει: ποιότητα πλατώ (flutter, rumble, ανακρίβειες ταχύτητας), κεφαλή (ποιότητα, γεωμετρία βραχίονα), και η ένδοξες RIAA με ότι υποκειμενικό σε απόδοση συνεπάγονται.
Αν τώρα καλόπιστα δεχθούμε ότι παράγουμε σήμερα ένα βινύλιο από την αρχική ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ μήτρα, αυτό τι σχέση θα έχει με εκείνο που είχε ο πατέρας μας αγοράσει το 1970? Θα έπρεπε να είναι το ίδιο λογικά.
Δυστυχώς όμως, και η πιό άριστα καλόφυλαγμένη μήτρα δεν παύει να έχει γεράσει κατά 40 χρόνια.
Τελικό συμπέρασμα: Βρήκατε πολλά παλιά βινύλια πρώτης κοπής? Με γειά σας επενδύστε σε καλό πικάπ και απολαύστε. Εγώ σαν παλιός, έχω πολλά και γι αυτό κράτησα το παλιό μου LP12/Syrinx/Koetsu.
Για ότι όμως σύχρονο ή επανέκδοση κατεβάζω σε HD ότι βρώ και περιμένω τα υπόλοιπα που δεν θ' αργήσουν.
Λάβετε υπ'οψη σας ότι δεν υπάρχουν πιά επαγγελματικά μπομπινόφωνα, ούτε τα ανταλλακτικά τους, σχεδον ούτε ταινίες. Κανένα στούντιο πιά δεν γράφει αναλογικά και κανένας δεν κάνει μοντάζ με ψαλλίδι.
Αυτό που επιθυμώ λοιπόν, και το βέλτιστο που μπορώ να έχω, είναι μιά ψηφιακή μήτρα 24/96-176,4 ή 192 όπως ακριβώς ηχογραφήθηκε ή μεταφέρθηκε από παλιό υλικό.
Αυτά πιστεύω μετά από πολλά χρόνια επαγγελματικής αλλά και οντιοφιλικής θητείας στον αναλογικό και ψηφιακό ήχο.
Θ.Ζ.
- Ο δίσκος για να είναι αναγνώσιμος από όλες τις κεφαλές απαιτεί κομπρεσάρισμα-από το μαγνητόφωνο προς το κοπτικό-αλλοιώς οι κεφαλές θα ακροβατούσαν απίθανα και ...όταν θα "έσπαγαν τα μούτρα τους' θα ακούγαμε τις κραυγές τους (βλέπε mistrucking).
- Δυστυχώς, ειδικά στην κλασσική μουσική, το μάστερ παραγωγής ήταν ένα πρώτο αντίγραφο και όχι το αρχικό που ήταν χιλιοκολλημένο λόγω των μοντάζ. Όπως αντιλαμβάνεστε το αναλογικό αντίγραφο, ακόμη και υπό άριστες συνθήκες είχε χάσει ένα 25%.
- τα υπόλοιπα ήταν αυτά που είχα αναφέρει: ποιότητα πλατώ (flutter, rumble, ανακρίβειες ταχύτητας), κεφαλή (ποιότητα, γεωμετρία βραχίονα), και η ένδοξες RIAA με ότι υποκειμενικό σε απόδοση συνεπάγονται.
Αν τώρα καλόπιστα δεχθούμε ότι παράγουμε σήμερα ένα βινύλιο από την αρχική ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ μήτρα, αυτό τι σχέση θα έχει με εκείνο που είχε ο πατέρας μας αγοράσει το 1970? Θα έπρεπε να είναι το ίδιο λογικά.
Δυστυχώς όμως, και η πιό άριστα καλόφυλαγμένη μήτρα δεν παύει να έχει γεράσει κατά 40 χρόνια.
Τελικό συμπέρασμα: Βρήκατε πολλά παλιά βινύλια πρώτης κοπής? Με γειά σας επενδύστε σε καλό πικάπ και απολαύστε. Εγώ σαν παλιός, έχω πολλά και γι αυτό κράτησα το παλιό μου LP12/Syrinx/Koetsu.
Για ότι όμως σύχρονο ή επανέκδοση κατεβάζω σε HD ότι βρώ και περιμένω τα υπόλοιπα που δεν θ' αργήσουν.
Λάβετε υπ'οψη σας ότι δεν υπάρχουν πιά επαγγελματικά μπομπινόφωνα, ούτε τα ανταλλακτικά τους, σχεδον ούτε ταινίες. Κανένα στούντιο πιά δεν γράφει αναλογικά και κανένας δεν κάνει μοντάζ με ψαλλίδι.
Αυτό που επιθυμώ λοιπόν, και το βέλτιστο που μπορώ να έχω, είναι μιά ψηφιακή μήτρα 24/96-176,4 ή 192 όπως ακριβώς ηχογραφήθηκε ή μεταφέρθηκε από παλιό υλικό.
Αυτά πιστεύω μετά από πολλά χρόνια επαγγελματικής αλλά και οντιοφιλικής θητείας στον αναλογικό και ψηφιακό ήχο.
Θ.Ζ.
