Re: Χαρίζονται χαριτωμένα κουταβάκια και γατάκια
1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι
ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά
να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!
1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει
πάρα πολύ καλά. Είναι µια
εξαιρετική µητέρα.
2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη
µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και
µε τα µάτια της µε χαιρετούσε.
Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη»
οικογένειά µου να µε φροντίζει
το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.
4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ
γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την
προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά
παιδιά στο σπίτι που µου είναι
σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε
πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ
τους δίνω µικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.
5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η
κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη
επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι.
Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού
έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης,
κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα
πολύ γι' αυτό!
8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο
σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός
σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο
ασφαλής, τόσο προστατευµένος...
Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη»
οικογένειά µου µε αγαπάει. Η
αυλή είναι όλη δική µου και,
συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου,
σκάßοντας στο χώµα σαν τους
προγόνους µου, τους λύκους, για
να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν
δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε.
Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν
καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που
κάνω να είναι εντάξει!
12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους.
Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως
τα αφεντικά µου λένε ότι
µεγάλωσα πολύ περισσότερο από
ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι
πρέπει να είναι για µένα!
13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν
δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω
λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει
ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε
επιτηρούν και ότι είµαι
αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω
τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.
15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα...
Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο
στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ
µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά
µου δεν µε θέλει πια. Μερικές
φορές ξεχνάνε ότι διψάω και
πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια
στέγη πάνω από το κεφάλι µου.
16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη
ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε
είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο
χαρούµενός που χοροπήδαγα από
ενθουσιασµό. Η ουρά µου
κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον,
πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα!
Κατευθυνθήκαµε προς τον
αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα,
σταµάτησαν το αυτοκίνητο,
άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα
έξω, χαρούµενος, γιατί
σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη
µέρα µας στην εξοχή. Δεν
καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την
πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε,
περιµένετε!» - γάßγισα. Με
ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το
αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου.
Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς
άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν
µπορούσα να αναπνεύσω από το
λαχάνιασµα και αυτοί δεν
σταµατούσαν, ότι µε είχαν
εγκαταλείψει!
17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το
δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι
µόνος και αισθάνοµαι χαµένος.
Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω
µερικούς ανθρώπους µε καλή
καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη
και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους
ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα
ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε
υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο
πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος!
Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο
σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες,
πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά µικρά και
µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου
αδερφάκια». Πλησίασα
περισσότερο και µια οµάδα από τα
µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου
πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για
να δούνε «ποιος σηµαδεύει
καλύτερα». Μια από αυτές τις
πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και,
έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου
µε αυτό το µάτι.
19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν
είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε
λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ
αδύνατος και αδύναµος και η όψη
µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το
ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε
διώχνουν µε τις σκούπες όταν
προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια
σκιά.
20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά
µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόµο,
µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο.
Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών
για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ
δεν θα ξεχάσω το γεµάτο
ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού,
που έδινε συγχαρητήρια στον
εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι
να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά
µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω
µου πόδια! Ο πόνος ήταν
ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε
υπακούνε και µόλις µε τεράστια
δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο
γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί
δέκα µέρες έχω µείνει
εκτεθειµένος στον ήλιο που
καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο,
χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να
κουνηθώ. Ο πόνος είναι
ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα
πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι
ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει.
Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε
προσέχουν, άλλοι λένε: «µην
πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν
αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη
δύναµη από τα ßάθη του σώµατός
µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα
µάτια µου. Η γλυκύτητα στη φωνή
της µε έκανε να αντιδράσω.
«Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς
σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε
την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε
λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και
είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά
αυτός ο σκύλος δεν θα τα
καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον
ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον
πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική
κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν
ποτάµι στα µάγουλά της,
συµφώνησε. Όσο καλύτερα
µπορούσα, κούνησα την ουρά µου
και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια
µου, για τη ßοήθειά της να
αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ
αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα
της ßελόνας, πριν από αυτόν τον
µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη
ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ,
αφού δεν µε ήθελε κανείς;».
«Στην πορεία της εξέλιξής του
προς τον πολιτισµό ο άνθρωπος
απέκτησε µια κυρίαρχη θέση πάνω
στα πλάσµατα που ζουν γύρω του
στο ζωϊκό ßασίλειο.
Χωρίς να είναι ικανοποιηµένος
από την κυριαρχία του αυτή,
ωστόσο, άρχισε να ßάζει ένα κενό
µεταξύ της φύσης του και τη φύση
των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση
µιας αιτίας προς αυτά, και στον
εαυτό του έθεσε ως σύµßολο µια
αθάνατη ψυχή, και αξίωσε µια
θεϊκή πτώση η οποία του επέτρεψε
να καταστρέψει το δεσµό της
κοινωνίας µεταξύ αυτού και του
ζωικού ßασιλείου» - Sigmund Freud
«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε
ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το
ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».
1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι
ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά
να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!
1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει
πάρα πολύ καλά. Είναι µια
εξαιρετική µητέρα.
2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη
µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και
µε τα µάτια της µε χαιρετούσε.
Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη»
οικογένειά µου να µε φροντίζει
το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.
4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ
γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την
προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά
παιδιά στο σπίτι που µου είναι
σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε
πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ
τους δίνω µικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.
5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η
κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη
επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι.
Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού
έπρεπε να το κάνω αυτό. Επίσης,
κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα
πολύ γι' αυτό!
8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο
σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός
σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο
ασφαλής, τόσο προστατευµένος...
Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη»
οικογένειά µου µε αγαπάει. Η
αυλή είναι όλη δική µου και,
συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου,
σκάßοντας στο χώµα σαν τους
προγόνους µου, τους λύκους, για
να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν
δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε.
Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν
καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που
κάνω να είναι εντάξει!
12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους.
Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως
τα αφεντικά µου λένε ότι
µεγάλωσα πολύ περισσότερο από
ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι
πρέπει να είναι για µένα!
13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν
δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω
λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει
ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε
επιτηρούν και ότι είµαι
αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω
τίποτε απ' όσα µου συµßαίνουν.
15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα...
Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο
στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ
µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά
µου δεν µε θέλει πια. Μερικές
φορές ξεχνάνε ότι διψάω και
πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια
στέγη πάνω από το κεφάλι µου.
16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη
ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά µου µε
είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο
χαρούµενός που χοροπήδαγα από
ενθουσιασµό. Η ουρά µου
κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον,
πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα!
Κατευθυνθήκαµε προς τον
αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα,
σταµάτησαν το αυτοκίνητο,
άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα
έξω, χαρούµενος, γιατί
σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη
µέρα µας στην εξοχή. Δεν
καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την
πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε,
περιµένετε!» - γάßγισα. Με
ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το
αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου.
Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς
άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν
µπορούσα να αναπνεύσω από το
λαχάνιασµα και αυτοί δεν
σταµατούσαν, ότι µε είχαν
εγκαταλείψει!
17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το
δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι
µόνος και αισθάνοµαι χαµένος.
Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω
µερικούς ανθρώπους µε καλή
καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη
και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους
ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα
ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε
υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο
πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος!
Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο
σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες,
πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά µικρά και
µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου
αδερφάκια». Πλησίασα
περισσότερο και µια οµάδα από τα
µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου
πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για
να δούνε «ποιος σηµαδεύει
καλύτερα». Μια από αυτές τις
πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και,
έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου
µε αυτό το µάτι.
19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν
είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε
λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ
αδύνατος και αδύναµος και η όψη
µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το
ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε
διώχνουν µε τις σκούπες όταν
προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια
σκιά.
20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά
µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόµο,
µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο.
Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών
για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ
δεν θα ξεχάσω το γεµάτο
ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού,
που έδινε συγχαρητήρια στον
εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι
να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά
µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω
µου πόδια! Ο πόνος ήταν
ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε
υπακούνε και µόλις µε τεράστια
δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο
γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί
δέκα µέρες έχω µείνει
εκτεθειµένος στον ήλιο που
καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο,
χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να
κουνηθώ. Ο πόνος είναι
ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα
πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι
ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει.
Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε
προσέχουν, άλλοι λένε: «µην
πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν
αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη
δύναµη από τα ßάθη του σώµατός
µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα
µάτια µου. Η γλυκύτητα στη φωνή
της µε έκανε να αντιδράσω.
«Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς
σε έχουν αφήσει», έλεγε. Μαζί µε
την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε
λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και
είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά
αυτός ο σκύλος δεν θα τα
καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον
ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον
πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική
κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν
ποτάµι στα µάγουλά της,
συµφώνησε. Όσο καλύτερα
µπορούσα, κούνησα την ουρά µου
και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια
µου, για τη ßοήθειά της να
αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα. Ενώ
αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα
της ßελόνας, πριν από αυτόν τον
µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη
ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ,
αφού δεν µε ήθελε κανείς;».
«Στην πορεία της εξέλιξής του
προς τον πολιτισµό ο άνθρωπος
απέκτησε µια κυρίαρχη θέση πάνω
στα πλάσµατα που ζουν γύρω του
στο ζωϊκό ßασίλειο.
Χωρίς να είναι ικανοποιηµένος
από την κυριαρχία του αυτή,
ωστόσο, άρχισε να ßάζει ένα κενό
µεταξύ της φύσης του και τη φύση
των ζώων. Αρνήθηκε την κτήση
µιας αιτίας προς αυτά, και στον
εαυτό του έθεσε ως σύµßολο µια
αθάνατη ψυχή, και αξίωσε µια
θεϊκή πτώση η οποία του επέτρεψε
να καταστρέψει το δεσµό της
κοινωνίας µεταξύ αυτού και του
ζωικού ßασιλείου» - Sigmund Freud
«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε
ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το
ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».
Last edited by a moderator:
