Κα-κα-καλάσνικωφ...
Οι Αμερικανοί είναι πιο πολύ οπλισμένοι απ’ τους Αφγανούς, οι οποίοι στο κάτω - κάτω βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση (τώρα και με τους Αμερικανούς) επί τριάντα χρόνια περίπου. Τώρα
ποια απ’ τις δύο χώρες είναι του «τρίτου κόσμου» περισσότερο, είναι ένα ερώτημα· πάντως, μακράν χώρα του «κάτω κόσμου» είναι οι ΗΠΑ! Οχι
μόνον για τα αλλεπάλληλα μακελειά στο εσωτερικό τους, αλλά κυρίως για τους διαρκείς πολέμους στο εξωτερικό τους.
Αν ποτέ καταμετρηθούν οι νεκροί, μάχιμοι και άμαχοι, που έχουν στο ενεργητικό τους οι ΗΠΑ μετά το 1945, με τους πολέμους, τις επεμβάσεις, τους βομβαρδισμούς και τα πραξικοπήματα που έχουν προκαλέσει, η ανθρωπότης θα μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Ουδένα άλλο έθνος στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση καθ’ όλην την διαδρομή του.
Στα διακόσια τόσα χρόνια της ύπαρξής τους οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε πάνω από εκατόν δέκα πολεμικές επιχειρήσεις παντός τύπου.
Από όλους αυτούς τους πολέμους (συχνά με πολλούς και διαφορετικούς αντιπάλους ταυτοχρόνως), αν εξαιρέσει κανείς δυο - τρεις που μπορούν να χαρακτηρισθούν και ήταν δίκαιοι, δηλαδή αμυντικοί (όπως η συμμετοχή των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), όλοι οι υπόλοιποι πόλεμοι ήταν ιμπεριαλιστικοί.
Ακόμα και οι Ρωμαίοι ή οι Οθωμανοί, στην περίοδο των κατακτήσεών τους, είχε ο καθένας ιντερμέτζα ειρήνης, έστω ανάπαυλας. Οι Αμερικανοί δεν έχουν ησυχάσει ούτε μία μέρα - εμπάργκο, κρίσεις, εμπλοκές, επεμβάσεις, εισβολές, βομβαρδισμοί, καταλήψεις εδαφών, διαμελισμοί κρατών, τακτικές επιχειρήσεις, ασύμμετρες απειλές, στρατηγικού χαρακτήρα συγκρούσεις - ο Λευκός Οίκος πολεμάει
κάθε μέρα κάποιον κάπου εδώ και διακόσια τόσα χρόνια. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο.
Οι ΗΠΑ γεννήθηκαν με επανάσταση - οι πατέρες του έθνους που αναδύθηκε απ’ αυτήν την επανάσταση θεμελίωσαν το νεαρό κράτος με το σπαθί τους, ομοίως με το σπαθί το επέκτειναν οι επίγονοί τους και με εμφύλιο το ολοκλήρωσαν.
Οι Αμερικανοί δεν υπήρξαν ένα έθνος που επαναστάτησε κι έκανε κράτος, αλλά ένα συνονθύλευμα αποίκων που, κάνοντας κράτος, δημιούργησε έθνος. Και κατά τούτο διαφέρουν απ’ τους Ευρωπαίους, παρά την ευρωπαϊκή καταγωγή των περισσότερων αποίκων. Οπως επίσης διαφέρουν και στο γεγονός ότι το νέο έθνος ήταν ανοιχτό στα έθνη, στους μετανάστες απ’ όλες τις φυλές του Ισραήλ. Και για αυτό ο πολυπολιτισμός στις (σύγχρονες) ΗΠΑ έχει νόημα (παρά τον κυρίαρχο, σκληρό αγγλοσαξωνικό τους πυρήνα), ενώ για την Ευρώπη είναι ένα σχήμα α-νόητο, μια ακόμα «αμερικανιά».
Ομως η ενσωμάτωση των εθνών στο έθνος, των εκάστοτε δηλαδή μεταναστών στους προγενέστερους, γινόταν συνήθως και συχνά βίαια. Μάλιστα όχι λιγότερο βίαια απ’ όσο συνετελέσθη ο αφανισμός των γηγενών Αμερικανών, των ινδιάνων.
Στη βάση της πλουτοκρατίας του νέου έθνους (που πάντα ζήλωνε τη συμπεριφορά μιας αριστοκρατίας) συχνά υπήρχε ένα μπακ γκράουντ συμμοριών. Οπως αυτές που «έστησαν» τη Νέα Υόρκη, το ίδιο άγριες -και πάντα ένοπλες- όσον οι πιονιέροι στην Αγρια Δύση αρχικώς και οι κατακτητές της στη συνέχεια.
Με δυο λόγια όλη η Αμερικανική ιστορία είναι το έπος (με όσα σημαίνει αυτή η λέξη) ενός ένοπλου έθνους, σε διαρκώς εμπόλεμη κατάσταση, στο εσωτερικό του και στο εξωτερικό του.
Οι πυροβολισμοί που έχουν ρίξει στην ιστορία τους οι Αμερικανοί, καθώς και η γενικότερη χρήση πυρός που έχουν κάνει, πρέπει να αναλογούν στο ένα προς ένα με το σύνολο της χρήσης πυρός όλων των άλλων εθνών μαζί κατά την αντίστοιχη περίοδο (πλην της τιτανικής εκείνης στο Ανατολικό Μέτωπο, 1941-1945).
Αν συνυπολογίσουμε και την εικονική χρήση πυρός που έχουν κάνει στον κινηματογράφο τους (συχνά το ίδιο αποτελεσματική πολιτικώς όσον η πραγματική), τότε μιλάμε για δέκα χιλιάδες Χιροσίμες.
Ή για εννιά χιλιάδες Τόκυο - διότι αν όλοι γνωρίζουμε για τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ελάχιστα γνωρίζουμε για το Τόκυο. Στις 6 Μαρτίου 1945 οι Αμερικανοί βομβάρδισαν το Τόκυο -μια πόλη από ξύλο κυρίως και χαρτί- με βόμβες φωσφόρου και στρατηγική «τάπητα». Αποτέλεσμα 80.000 νεκροί (60.000 στη Χιροσίμα) και 1.000.000 άστεγοι. Κατάλαβε τίποτα η μιλιταριστική κυβέρνηση της Ιαπωνίας τότε; όχι. Οχι, ώσπου να βρεθεί αντιμέτωπη με τον Αρμαγεδδώνα της Χιροσίμας.
Ομως, απ’ όλους τους ποταμούς αίματος τι έχουν καταλάβει με τη σειρά τους οι Αμερικανοί και όλοι μας; τίποτα.
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη οι Αμερικανοί απερρόφησαν τους ναζί επιστήμονες και ανέκοψαν την αποναζιστικοποίηση της Γερμανίας για να στελεχώσουν με πρώην ναζί τη Δυτική Γερμανία. Σήμερα
ο νέος γερμανικός στρατός έχει βγει απ’ τα σύνορά του κι επιχειρεί στο Αφγανιστάν. Γερμανικές μονάδες εγκαθιστούν πυραύλους Πάτριοτ στην Τουρκία και Γερμανοί αξιωματικοί εκπαιδεύουν Τούρκους αξιωματικούς, όπως επί Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα
η Ιαπωνία, ο δεύτερος ηττημένος του πολέμου, επιστρέφει στο μιλιταριστικό της παρελθόν με τους εθνικιστές στην κορυφή του Φιλελεύθερου κόμματος να υπόσχονται ότι θα καταργήσουν την πρόνοια του Ιαπωνικού Συντάγματος που απαγορεύει τον πόλεμο. Η Ιαπωνία, μια χώρα με χρέος στο 230% του ΑΕΠ, κοιτάζει πάλι την Κίνα όπως την κοιτούσε το 1936.
Λίγα, πολύ λίγα έχουμε μάθει απ’ την Ιστορία, απ’ αυτά που δεν πρόλαβαν καν να μάθουν τα αδικοσκοτωμένα παιδάκια στο Κονέκτικατ. Στο Ιράκ. Στην Παλαιστίνη...
Και αυτά που θα σκοτωθούν αύριο, στο νέο Κονέκτικατ, στο επόμενο Ιράκ και στο αυριανό Ναγκασάκι.
Διότι είναι πολλά τα λεφτά, μάγκα μου, και το αίμα πρέπει να χύνεται για να τα αυγαταίνει. Οταν, ας πούμε, τα λεφτά ενός πλούσιου όπως ο Μπιλ Γκέιτς είναι τόσα όσο είναι το ΑΕΠ της Κροατίας, τι το ψάχνεις;
Η επόμενη Χιροσίμα είναι θέμα χρόνου...
