Civil War

[Kosh]

εικονες μονο εικονες δεν το ειδα ολο χασιμο χρονου

αρα δεν εχεις αποψη.

 

[Kosh]

Την είδα σήμερα. Νατουραλιστική καθηλωτική κινηματογραφική γραφή. αποφεύγει όμως να θίξει τις αιτίες (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές) και επικεντρώνεται μόνο στη φρίκη του πολέμου.

Για εμενα αυτη ειναι και η μαγεια της ταινιας .

Δεν χρειαζεται καν να σε παρει απο το χερακι σεναριακα και να σου εξηγησει οπως ειναι το αναμενομενο τι εχει γινει ποιος ειναι ο κακος κατι εχει συμβει τι πρεπει να γινει........

Ολα ειναι στην ατμοσφαιρα και τα πιανεις αλλα δεν εχει και σημασια στο κατω κατω τελικα οταν εισαι σε αυτην την συνθηκη.

Το χαος ειναι χαος δεν εχει ταυτοτητα.

 

[Stellios papa]

αρα δεν εχεις αποψη.

μα οταν δεν σ αρεσει το φαγητο πρεπει να το φας ολο για ναα εχεις αποψη ?

 

[Kosh]

η ταινια δεν ειναι μια μπουκια.

η ταινια ειναι ενα δημιουργημα 2 ωρων. Ναι αν δεν το δεις ολο δεν εχεις αποψη.

Ουτε να συνδεθεις μπορεις ουτε να ενταχθεις στην κλιμακωτη αναπτυξη ενος "περιβαλλοντος".


Και κυριως πρεπει να το "φας" οπως πρεπει.

Οχι απο το ψυγειο με το κινητο στο χερι. Αυτες οι ταινιες ειναι για κινηματογραφο με σοβαρο ηχο οχι τα ηχειακια της καθε τιβι.

Εγω μονον απο τον ηχο αυτης της ταινιας στον κινηματογραφο ειχα εκστασιαστει.

 

[Serialakias]

Δεν χρειαζεται καν να σε παρει απο το χερακι σεναριακα και να σου εξηγησει οπως ειναι το αναμενομενο τι εχει γινει ποιος ειναι ο κακος κατι εχει συμβει τι πρεπει να γινει........

Για εμένα, δύο ερμηνείες υπάρχουν για το πως παρουσιάστηκε το πολιτικό υπόβαθρο:
1) Δεν ήθελαν να ασχοληθούν με αυτό αλλά να επικεντρωθούν στο ταξίδι των δημοσιογράφων.
2) Θεωρήθηκε δεδομένο ποιοι είναι οι κακοί και ποιοι οι καλοί, κάτι το οποίο με τρομάζει αντίστοιχα με ότι είδαμε στην ταινία.

 

[aragorn]

Για εμενα αυτη ειναι και η μαγεια της ταινιας .

Δεν χρειαζεται καν να σε παρει απο το χερακι σεναριακα και να σου εξηγησει οπως ειναι το αναμενομενο τι εχει γινει ποιος ειναι ο κακος κατι εχει συμβει τι πρεπει να γινει........

Ολα ειναι στην ατμοσφαιρα και τα πιανεις αλλα δεν εχει και σημασια στο κατω κατω τελικα οταν εισαι σε αυτην την συνθηκη.

Το χαος ειναι χαος δεν εχει ταυτοτητα.

Κατά τη γνώμη μου η ταινία έχει αρκετά αδύναμα σημεία, όπως

Spoiler

επίσης μένει μετέωρη με την καταληκτική σκηνή της δολοφονίας του προέδρου.

Αρχίζοντας από τα θετικά, πέρα από τον ήχο και τη νατουραλιστικική αφήγηση, θα στεκόμουν στο γεγονός πως για μια τέτοιας μορφής ταινία, τον κυρίαρχο λόγο τον παίζει η εικόνα. Για μένα έκλπηξη για το αμερικανικό σινεμά. Τα κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς δεν είναι βουβά, αλλά έχουν να πουν πολλά. Δεν το πετυχαίνει ο σκηνοθέτης στο μέγιστο βαθμό, ίσως γιατί δεν έχει τη μαεστρία ενός Θ. Αγγελόπουλου. ίσως όμως να μην έχει και ξεκάθαρο πλάνο για το τι θέλει εν τέλει να μας πει.
Στη 2η σκηνή,

Spoiler

μετά την πρόβα της ομιλίας του προέδρου, ενώ γίνονται ταραχές ανάμεσα στο διψασμένο πλήθος και την αστυνομία, η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο μιας γυναίκας, η οποία με βλέμμα αποφασιστικό σηκώνεται και δένει το σακίδιο πλάτης πάνω της. Ένα deja vu για την έκρηξη της βόμβας που ακολουθεί και διαμελίζει δικαίους και αδίκους. Όμως αυτή δεν είναι επαναστατική συμπεριφορα μιας δυτικής κοινωνίας. Παραπέμπει στο ισλαμικό τζιχάντ.

Ας δεχθώ ότι σημειολογικά ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει που θα καταλήξει ο δυτικός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Όμως μετά από αυτή τη σκηνή, σταματάει κάθε περεταίρω νύξη, κάνοντας τη σκηνή να αιωρείται και εν τέλει να είναι αποσπασματική. Καμία σχέση βέβαια με την καταπληκτική πρώτη σκηνή του inglorious bastards, η οποία από μόνη της αποτελεί επιτομή του πως πρέπει να γράφεται ένα σενάριο, αν και βέβαι κι εκείνη έχει μια αστοχία: να μιλάει αγγλικά ένας γερμανός αξιωματικός με ένα Γάλλο κτηνοτρόφο τα χρόνια του Β'Π.Π., ωστόσο όμως ο γερμανός και η εβραιοπούλα θα ξανασυναντηθούν στη ροή του φιλμ.
Στη σκηνή της διανυκτέρευσης υπό τον ήχο και το φως των τροχοδιωκτικών, ο θεατής μένει με την εντύπωση πως γίνεται μάχη μεταξύ τακτικών δυνάμεων με χρήση πυροβολικού κ.τλ. Η περατζάδα της επόμενης μέρας μας δείχνει μια μάχη τακτικών με ατάκτους, στην οποία οι άτακτοι -ενώ είναι στριμωγμένοι- βγαίνουν εν τέλει νικητές, δολοφονώντας τους αιχμαλώτους φορώντας τους κουκούλες, εν είδη προδότη.
Τέλος θα σταθώ στο πρόσωπο της Λι.

Spoiler

Η εικόνα του ανέκφραστου προσώπου της, είναι μια εικόνα πένθους. Φαντάζομαι ηθελημένα δεν μας δίδεται κάποια πληροφορία και αφήνεται στον θεατή η ερμηνεία του. Το ξέσπασμα σε κλάματα στη σκηνή πολιορκίας του Λευκού Οίκου, πάλι αφήνεται στο θεατή. Η πιο προφανής ερμηνεία είναι πως κλαίει για την κατάρριψη του αμερικάνικου ονείρου το οποίο είχε ήδη συμβεί πριν η χώρα οδηγηθεί στην ένοπλη σύρραξη, αλλά η εισβολή στον Λευκό Οίκο σηματοδοτεί και την κατάρρευση των συμβόλων του αμερικάνικου κόσμου. Το πένθος της Λι μπορεί να έχει όμως και μοναδική συνιστώσα την ίδια: μια ζωή ανάμεσα σε μάχες και σφαγές, που η αποτύπωσή τους στο φωτογραφικό φιλμ δεν απέτρεψε τελικά τίποτα.

Όμως η ζωή είναι συνεχής. Τα δρώμενα δεν άρχισαν έτσι χωρίς λόγο, σαν μια οπαδική σύγκρουση. Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι αυτό. Θα ήθελα να υπήρχε αφήγηση των γεγονότων πριν την έναρξη των μαχών. Αλλά αυτό είναι αδυναμία του σεναρίου και όχι της σκηνοθεσίας. Δεν γνωρίζω βέβαια το σενάριο, αλλά υποθέτω πως έτσι θα είναι.

 

[Kosh]

Για εμένα, δύο ερμηνείες υπάρχουν για το πως παρουσιάστηκε το πολιτικό υπόβαθρο:
1) Δεν ήθελαν να ασχοληθούν με αυτό αλλά να επικεντρωθούν στο ταξίδι των δημοσιογράφων.
2) Θεωρήθηκε δεδομένο ποιοι είναι οι κακοί και ποιοι οι καλοί, κάτι το οποίο με τρομάζει αντίστοιχα με ότι είδαμε στην ταινία.

1) Το να παρουσιασεις κατι χωρις να το παρουσιασεις θελει μεγαλη μαεστρια. Εγω αντιληφθηκα σιγα σιγα ολο το πολιτικο υποβαθρο καπου το να απαιτουμε και εμεις ως θεατες τα τετριμμενα (πχ εξιστορηση πριν αρχισει η ταινια της καταστασης) ειναι το απολυτως αναμενομενο. Και οι σκηνοθετες δημιουργοι συνηθως ψαχνουν τροπο να μην ειναι αναμενομενοι . Στην συγκερκιμενη ταινια αν ο θεατης ειναι συγκεντρωμενος σε αυτο που βλεπει μια χαρα καταλαβαινει κανεις τι εχει συμβει.

2) Κακοι ειναι οσοι ξεφευγουν απο αυτο που λεμε πολιτισμο. Αυτος ειναι ο προσανατολισμος της ταινιας . Και πολυ καλα το υπηρετει θα ελεγα.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Κατά τη γνώμη μου η ταινία έχει αρκετά αδύναμα σημεία, όπως

Spoiler

επίσης μένει μετέωρη με την καταληκτική σκηνή της δολοφονίας του προέδρου.

Αρχίζοντας από τα θετικά, πέρα από τον ήχο και τη νατουραλιστικική αφήγηση, θα στεκόμουν στο γεγονός πως για μια τέτοιας μορφής ταινία, τον κυρίαρχο λόγο τον παίζει η εικόνα. Για μένα έκλπηξη για το αμερικανικό σινεμά. Τα κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς δεν είναι βουβά, αλλά έχουν να πουν πολλά. Δεν το πετυχαίνει ο σκηνοθέτης στο μέγιστο βαθμό, ίσως γιατί δεν έχει τη μαεστρία ενός Θ. Αγγελόπουλου. ίσως όμως να μην έχει και ξεκάθαρο πλάνο για το τι θέλει εν τέλει να μας πει.
Στη 2η σκηνή,

Spoiler

μετά την πρόβα της ομιλίας του προέδρου, ενώ γίνονται ταραχές ανάμεσα στο διψασμένο πλήθος και την αστυνομία, η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο μιας γυναίκας, η οποία με βλέμμα αποφασιστικό σηκώνεται και δένει το σακίδιο πλάτης πάνω της. Ένα deja vu για την έκρηξη της βόμβας που ακολουθεί και διαμελίζει δικαίους και αδίκους. Όμως αυτή δεν είναι επαναστατική συμπεριφορα μιας δυτικής κοινωνίας. Παραπέμπει στο ισλαμικό τζιχάντ.

Ας δεχθώ ότι σημειολογικά ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει που θα καταλήξει ο δυτικός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Όμως μετά από αυτή τη σκηνή, σταματάει κάθε περεταίρω νύξη, κάνοντας τη σκηνή να αιωρείται και εν τέλει να είναι αποσπασματική. Καμία σχέση βέβαια με την καταπληκτική πρώτη σκηνή του inglorious bastards, η οποία από μόνη της αποτελεί επιτομή του πως πρέπει να γράφεται ένα σενάριο, αν και βέβαι κι εκείνη έχει μια αστοχία: να μιλάει αγγλικά ένας γερμανός αξιωματικός με ένα Γάλλο κτηνοτρόφο τα χρόνια του Β'Π.Π., ωστόσο όμως ο γερμανός και η εβραιοπούλα θα ξανασυναντηθούν στη ροή του φιλμ.
Στη σκηνή της διανυκτέρευσης υπό τον ήχο και το φως των τροχοδιωκτικών, ο θεατής μένει με την εντύπωση πως γίνεται μάχη μεταξύ τακτικών δυνάμεων με χρήση πυροβολικού κ.τλ. Η περατζάδα της επόμενης μέρας μας δείχνει μια μάχη τακτικών με ατάκτους, στην οποία οι άτακτοι -ενώ είναι στριμωγμένοι- βγαίνουν εν τέλει νικητές, δολοφονώντας τους αιχμαλώτους φορώντας τους κουκούλες, εν είδη προδότη.
Τέλος θα σταθώ στο πρόσωπο της Λι.

Spoiler

Η εικόνα του ανέκφραστου προσώπου της, είναι μια εικόνα πένθους. Φαντάζομαι ηθελημένα δεν μας δίδεται κάποια πληροφορία και αφήνεται στον θεατή η ερμηνεία του. Το ξέσπασμα σε κλάματα στη σκηνή πολιορκίας του Λευκού Οίκου, πάλι αφήνεται στο θεατή. Η πιο προφανής ερμηνεία είναι πως κλαίει για την κατάρριψη του αμερικάνικου ονείρου το οποίο είχε ήδη συμβεί πριν η χώρα οδηγηθεί στην ένοπλη σύρραξη, αλλά η εισβολή στον Λευκό Οίκο σηματοδοτεί και την κατάρρευση των συμβόλων του αμερικάνικου κόσμου. Το πένθος της Λι μπορεί να έχει όμως και μοναδική συνιστώσα την ίδια: μια ζωή ανάμεσα σε μάχες και σφαγές, που η αποτύπωσή τους στο φωτογραφικό φιλμ δεν απέτρεψε τελικά τίποτα.

Όμως η ζωή είναι συνεχής. Τα δρώμενα δεν άρχισαν έτσι χωρίς λόγο, σαν μια οπαδική σύγκρουση. Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι αυτό. Θα ήθελα να υπήρχε αφήγηση των γεγονότων πριν την έναρξη των μαχών. Αλλά αυτό είναι αδυναμία του σεναρίου και όχι της σκηνοθεσίας. Δεν γνωρίζω βέβαια το σενάριο, αλλά υποθέτω πως έτσι θα είναι.

Φίλε aragorn, μας υποχρέωσες. Κάποιοι απο εμάς δεν έχουν δει την ταινία και μας κατέστρεψες πολλές εκπλήξεις. Έβαλα σπόιλερ για τους άλλους, αλλά εμένα μου χάλασες τη θέαση.

 

[aragorn]

Φίλε aragorn, μας υποχρέωσες. Κάποιοι απο εμάς δεν έχουν δει την ταινία και μας κατέστρεψες πολλές εκπλήξεις. Έβαλα σπόιλερ για τους άλλους, αλλά εμένα μου χάλασες τη θέαση.

Ωχ, συγγνώμη δεν το είχα φανταστεί.
Μπορεί να διαγραφεί το ποστ...

 

[ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΤΑΣΟΣ]

Την είδα κι εγώ. Έχει μια ντοκυμανταιριστικη αφήγηση με αποτέλεσμα να βγάζει έναν ρεαλισμό κι όχι τόσο χολιγουντιανό ψέμα.
Αυθόρμητα σε όλη την διάρκεια της ταινίας το μυαλό μου πήγε μόνο σε ένα πράγμα:
Ότι αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η πραγματικότητα μετά τις 6 Ιανουαρίου 2021 όταν είχαν εισβάλει στο Καπιτώλιο αν δεν είχε επέμβει αποφασιστικά η αστυνομία και ο στρατός.
Τα θυμάστε τα γεγονότα; Σίγουρα.
Δεν ξέρω αν ήθελε να αποδώσει ο σκηνοθέτης το plan B στα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί πριν 3 χρόνια.
Γενικά δεν είναι καμιά συγκλονιστική ταινία με την έννοια ότι τέτοιες εικόνες χάους μέσα σε πόλεις είναι πραγματικότητα εδώ και χρόνια σε Ουκρανία, Παλαιστίνη κλπ.
Απλά εντυπωσιάζουν περισσότερο οταν τις βλέπεις σε αμερικάνικο εδαφος.

 

[Δημήτρης Δημητρακούδης]

Όντως, είχε κάτι το ιδιαίτερα σουρεαλιστικό η ταινία. Ήταν αρκετά πρωτότυπη, υπό αυτή την έννοια.

Και το όλο concept του "ακολουθούμε τους δημοσιογράφους" ήταν αρκετά πετυχημένο.

Γενικά, σε έναν μεγάλο βαθμό, με "στοίχειωσε". Δεν συμβαίνει συχνά αυτό.

Πολύ καλή.

ΥΓ. προφανώς "φωτογραφίζει" τον Trump.

 

[Serialakias]

ΥΓ. προφανώς "φωτογραφίζει" τον Trump.

Θα συμφωνήσω, απλά όπως είπα και πριν δεν ξέρω αν ο τρόπος προσέγγισης ήταν λίγο πιο ουδέτερος ώστε να μην δημιουργήσει πολύ ντόρο ή απλά θεωρεί ως δεδομένο ότι σε μία εμφύλια σύγκρουση οι καλοί και οι κακοί είναι ήδη γνωστοί άρα δεν χρεάζεται να το συζητήσουμε και πολύ.

 

[Δημήτρης Δημητρακούδης]

Ο τρόπος προσέγγισης ήταν αναγκαστικά ουδέτερος, επειδή έτσι (οφείλουν να) είναι οι δημοσιογράφοι.

Η δουλειά τους είναι να αναφέρουν τα γεγονότα, όχι να τα σχολιάζουν / κρίνουν.

Αυτό είναι "δουλειά" του κοινού.

 

[Kosh]

Ετσι το ενιωσα και εγω. Δεν ειναι ντοκυμαντερ πολιτικο η ταινια. Σου περιγραφει τις επιπτωσεις και εσυ ως πολιτης ή ως παρατηρητης κρινεις τι επεφερε αυτη την συγκρουση.

 

[Τακης Πετροπουλος]

Τα κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς δεν είναι βουβά, αλλά έχουν να πουν πολλά. Δεν το πετυχαίνει ο σκηνοθέτης στο μέγιστο βαθμό, ίσως γιατί δεν έχει τη μαεστρία ενός Θ. Αγγελόπουλου




Εδώ φίλε μου τα χαλάμε. Αγγελόπουλος και κοντινά δεν πάνε στην ίδια πρόταση

 

[Τακης Πετροπουλος]

Για μένα η ταινία ήταν μια περιπλάνηση που διδάσκει πως χάνεται το "βλέμμα" από την Dunst και πως ανακαλύπτει το δικό της η μικρή.
Μου θύμισε πολύ την αποκάλυψη τώρα. Η σκηνή με τον sniper ήταν ίδια με την σκηνή στη γέφυρα που ρωτάει ο Sheen ποιός είναι ο αρχηγός εδώ και του απαντάει ο στρατιώτης "δεν είσαι εσύ;" Η σκηνή με τον Πλέμονς και τους κινέζους ήταν ανθολογίας και η αεροπόρική επιδρομή λίγο πριν το τέλος που περνούσαν τα αεροπλάνα από πάνω , μόνο οι Βαλκυρίες έλειπαν. Ωραία ταινία

 

[avpap]

Θα συμφωνήσω, απλά όπως είπα και πριν δεν ξέρω αν ο τρόπος προσέγγισης ήταν λίγο πιο ουδέτερος ώστε να μην δημιουργήσει πολύ ντόρο ή απλά θεωρεί ως δεδομένο ότι σε μία εμφύλια σύγκρουση οι καλοί και οι κακοί είναι ήδη γνωστοί άρα δεν χρεάζεται να το συζητήσουμε και πολύ.

νομιζω το κυριο σημειο που εστιαζει ειναι η πολωση και που μπορει να καταληξει. Η ερωτηση "τι ειδους αμερικανοι ειστε;" και το "they're shooting at us, we're shooting at them" νομιζω οτι ειναι η καρδια της ταινιας.
Δεν τα εβαλα σε σποιλερ, διοτι δεν θεωρω οτι δυο γραμμες διαλογου μπορουν να κανουν spoil μια ταινια. Επισης, μεταξυ μας, οποιος ηθελε να την δει, το εχει ηδη κανει. Παιχτηκε στους κινηματογραφους, βγηκε και στον θειο εδω και καιρο.

 

[ihodemon]

Γι' αυτούς που ψάχνουν την πολιτική
θέση του σκηνοθέτη στον εμφύλιο της
ταινίας, μας την δίνει κάπου στο 47λεπτο

Spoiler

αλληγορικά στην απάντηση της πωλήτριας ρούχων όταν την ρωτάνε αν γνωρίζει ότι υπάρχει πόλεμος σε εξέλιξη..
- Ναι! σίγουρα αλλά προσπαθούμε να είμαστε έξω!!
-Με αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις είναι το καλύτερο.

 

[leonkoum]

Διστροπικη ταινια, σου αφηνει ενα σφιξημο στο λαιμο.
Πολυ καλη

 

[king2009]

Λοιπον. Alex Garland. Ενα ονομα μια ιστορια. Απο τους πιο αμφιλεγομενους σκηνοθετες και σεναριογραφους των τελευταιων χρονων. Τον θυμομαστε για τα Ex Machina/Annihilation και λιγοτερο για το Men και ερχεται χρονια μετα να κανει μια ταινια αρκετα μεγαλου budget και σε πιο mainstream κλιμα. Και μπορω να πω οτι την απολαυσα κατανοω ολες τις αρνητικες κριτικες οτι δεν ειχε σεναριο η οτι δεν το πηγε καπου αλλα θα σας πω οτι εγω ενιωσα σαν τον Νικολα Βαφειαδη οπου εποχες 1999 ημουν αρκετα μικρος αλλα θυμαμαι που εδειχνε απο πρωτο χερι τον πολεμο στο Κοσοβο και επειτα στη Βαδγατη και Λιβανο οχι στην κλιμακα που βλεπουμε στο Civil War αλλα ελεγα καλα δεν φοβαται. Η ταινια λοιπον προσφερει ολη αυτη την εμπειρια. Απο το ξεκινημα της βλεπουμε ενα ταξιδι 3 μεγαλων δημοσιογραφων και ενος κοριτσιου 23 χρονων που ξεκιναει τα βηματα της να μας δειχνουν εναν εμφυλιο πολεμο στην Αμερικη σε πρωτο προσωπο με τις φωτογραφιες να προσπαθουν να απαθανατισουν το πραγματικο προσωπο ενος πολεμου. Οι εμπειριες πολλες με τον καθε ανθρωπο να δινει τον δικο του προσωπικο πολεμο και για τους λογους του. Το τελευταιο μισαωρο ανατριχιασα τουλαχιστον 5 φορες πραγματικα πολυ εξυπνος και ευφανταστος ο τροπος παρουσιασης ενος πολεμου. Το τελος εκλεισε οπως επρεπε δεν μπορω να βρω ενα καλυτερο τροπο για κλεισιμο της ταινιας και ισως δειχνει την διαφορα ενος καλου δημοσιογραφου απο εναν κακο. Ο καθε ανθρωπος λοιπον αντιμετωπιζει διαφορετικα τον πολεμο. Αλλος ειναι τρελος και σκοτωνει χωρις να υπαρχει λογος αλλος για να σωσει τη ζωη του αλλος γιατι καποιος αλλος τον πυροβολαει και πρεπει να αμυνθει και αλλος προσπαθει να το αποφυγει συνεχιζοντας τη ζωη του. Η αποτυπωση ολων αυτων απο τους δημοσιογραφους πρωταγωνιστες που ειμαστε μαζι τους στο ταξιδι μια εμπειρια. Ονειρικο το HDR ειναι ταινια που αναδεικνυει μια οθονη και καποια βραδυνα πλανα η και ημερας ανετα τα βαζεις για wallpaper. Μπραβο απο μενα ειναι μια διαφορετικη εμπειρια πανω στην αποτυπωση ενος σκληρου πολεμου σε μια ταινια που ξερει απο την αρχη τον χαρακτηρα της ποτε δεν στο κρυβει αντιθετως η κλιμακωση ειναι ολο και μεγαλυτερη. 7.7/10​