Re: Απάντηση: Re: CRT Προβολείς
Θα διορθώσω ελαφρώς τον φίλο JL, με καλό scaler ανεβαίνει η φωτεινότητα
δραματικά έως και 70 nits στις 100'', τουλάχιστον έτσι μέτρησε το HITECH πριν κάτι χρόνια!
Φίλε Ηλία, ο scaler αυτό που κάνει είναι να ανεβάσει την ανάλυση (αυξάνοντας έτσι την επιφάνεια φωταύγειας των καθοδικών) ή/και το refresh rate (αυξάνοντας έτσι τη συχνότητα αναλαμπών των καθοδικών) και μέσω αυτών των δύο παραγόντων επηρεάζει την φωτεινότητα.
Ο G90, που ουσιαστικά αναφέρεις με τα νούμερα που παραθέτεις

, αποτελεί με διαφορά τον πιο φωτεινό CRT βιντεοπροβολέα που κυκλοφόρησε ποτέ και βέβαια ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Οι υπόλοιποι 9ιντσοι βρίσκονταν στα νούμερα που ανέφερα...
ΒΛΑΣΙΔΗΣ said:
δεν είναι ακριβώς έτσι. Μάλλον το πραγματικό φως ήταν παραπάνω. Κι εξηγούμαι. Από όσο θυμάμαι βέβαια, διότι έχει 5 χρόνια που εγκατέλειψα το σπορ, οι CRT προβολείς έδιναν φως Χ lumens, το οποίο μετριώταν σε Nits. Οι ψηφιακοί τότε έδιναν Χ lumens, το οποίο μετριώταν επίσης σε Nits. Όμως ο CRT έδινε το φως (lumens) στα φωτεινά και γκρίζα της οθόνης, ενώ έσβηνε τελείως στα σκοτεινά μέρη του ίδου πλάνου. Άρα το φως που βλέπαμε σε μια ταινία με μεσαίους τόνους κι όχι εκτυφλωτικά φώτα ήταν στην πράξη περισσότερο, καθώς η λάμπα έδινε όλο το φως στα μεσαία και στα φωτεινά, ενώ δεν σπαταλούσε καθόλου από τη φωτεινότητά της στα σκοτεινά. Αντίθετα οι ψηφιακοί έδιναν Χ lumens σε όλο το κάδρο. Έτσι από τα τόσα Lumens ένα μεγάλο ποσοστό πήγαιναν χαμένα, καθώς δεν ενίσχυαν τα φωτεινά μέρη της οθόνης, απλά μασκάρονταν (;; ). Άρα στο μάτι μας φαινόταν περισσότερο φωτεινός ο προβολέας των CRT σε σχέση με τις μετρήσεις του, ακριβώς όπως και συνέβαινε και στον κινηματογράφο.
Φίλε Βλάσση, θα χρησιμοποιήσω ακριβώς την ίδια φράση: δεν είναι ακριβώς έτσι...
Αυτή η συμπεριφορά που αναφέρεις αποτελεί ίδιον των CRTικών κατασκευών με μάπα τροφοδοτικά. Οι σωστοί CRT δεν είχαν τέτοιες αυξομοιώσεις, παρά μόνο στα γεράματα, όταν πλέον είχαν φθαρεί τα εξαρτήματα της τροφοδοσίας τους...
Είναι όμως αλήθεια, πως η οπτική εντύπωση που σου άφηναν, ήταν μεγαλύτερης φωτεινότητας από αυτήν που μετρούνταν και αυτό οφείλονταν, αφενός στην εξαιρετική αντίθεση που επιτύγχαναν μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών περιοχών της εικόνας, ακόμα και τα βασικά μοντέλα και αφετέρου στο γεγονός πως αποτελούν την μοναδική μέχρι σήμερα τεχνολογία προβολής έγχρωμης ηλεκτρονικής εικόνας χωρίς στοιχειοποίηση... Με εξαίρεση τις γραμμές σάρωσης, οι οποίες σε μεγάλες αναλύσεις γίνονται αδιόρατες, η εικόνα τους είναι απολύτως συμπαγής, χωρίς πλέγματα και κουκίδες...
Στον κινηματογράφο, επίσης δεν συμβαίνει το φαινόμενο που αναφέρεις. Όταν έχουμε ένα μαύρο καρέ με μία λευκή κυκλική περιοχή, από το εμβαδόν της θα περάσει ακριβώς η ίδια ποσότητα φωτός που θα περνούσε κι αν όλο τα καρέ ήταν λευκό. Το κομμάτι της εμουλσιόν που είναι μαύρο, απορροφάει το υπόλοιπο φως, όχι όμως κατά 100%, γι' αυτό και στην κινηματογραφική προβολή με φιλμ δεν υπάρχει το απόλυτο μαύρο...