Dead can Dance..

Ναι καλά. Θα μας βολέψει μια χαρά ο Κώστας μετά.

Πάντως ακόμα αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι σε αντίθετα στρατόπεδα και προς τι τόσο μένος προς τους DCD.
Ή είμαι πολύ μικρός ή βλέπω αλλιώς τα πράγματα...


http://www.youtube.com/watch?v=m0Zinw1uDJo&feature=related
 
Για να θυμηθούμε και το έτερο χόμπυ : Καπετάνιε, πρόλαβες τις επανακυκλοφορίες των δίσκων τους σε sacd ; Πρόκειται για κάποιες από τις καλύτερες μεταφορές στο φορμά αυτό ...

Είχαν προπαραγγελθεί με την αναγγελία της κυκλοφορίας, Σπύρε..!
 
Πάντως ο Λύμπε εδώ έχει δίκαιο. Για γεροντοκόρες 50άρες είναι οι DCD. Πλήξη , ανία , τσιριχτά φωνητικά και σταυροβελονιά. Ασε καλύτερα
 
Re: Απάντηση: Dead can Dance..

Πάντως ο Λύμπε εδώ έχει δίκαιο. Για γεροντοκόρες 50άρες είναι οι DCD. Πλήξη , ανία , τσιριχτά φωνητικά και σταυροβελονιά. Ασε καλύτερα
γιατί δηλαδή?
εμείς πόσο είμαστε?:Banane0:
 
Όταν ο Ivo επέλεγε τους Αυστραλούς για την 4AD ίσως να ήταν η μοναδική φορά που το όραμα της εμπορικής επιτυχίας επιβλήθηκε της διαίσθησης που είχε για καλλιτέχνες που είχαν κάτι διαφορετικό να πουν.

Εντάξει, πιασάρικος ο τίτλος Garden of the Arcade Delights ή within the realm of the dying sun για να το παίξεις "ψαγμένος".

Καλό και το the host of Seraphim για να το βάλεις να παίζει μήπως σπρώξεις εκείνα τα ηχεία που δεν φεύγουν με τίποτα

Ο κοινός παρονομαστής όμως είναι το "δήθεν"

Δήθεν new age, δήθεν αναγεννησιακοί, δήθεν dark.

Μέχρι που τους έμαθαν και οι διαφημιστές μετά το 90 και κοτσάρουν το saltarello για κάθε διαφήμιση κλαδικής έκθεσης σαν "προκλασσικό"...

Και από live η απόλυτη ανία. Φαίνεται (ή μάλλον ακούγεται) και στο toward the within.

Αν κάποιοι αρέσκονται σε δίσκους τύπου voices in harmony του compact dic club τότε όντως είναι καλύτεροι από αυτό.

Επίσης για φωνή "ξωτικού" η παρακάτω συνάδελφος της Gerrard στη 4AD δεν έχει αντίπαλο.

Elizabeth-Fraser-picture.jpg
 
Last edited:
Re: Απάντηση: Dead can Dance..

Όταν ο Ivo επέλεγε τους Αυστραλούς για την 4AD ίσως να ήταν η μοναδική φορά που το όραμα της εμπορικής επιτυχίας επιβλήθηκε της διαίσθησης που είχε για καλλιτέχνες που είχαν κάτι διαφορετικό να πουν.

Εντάξει, πιασάρικος ο τίτλος Garden of the Arcade Delights ή within the realm of the dying sun για να το παίξεις "ψαγμένος".

Καλό και το the host of Seraphim για να το βάλεις να παίζει μήπως σπρώξεις εκείνα τα ηχεία που δεν φεύγουν με τίποτα

Ο κοινός παρονομαστής όμως είναι το "δήθεν"

Δήθεν new age, δήθεν αναγεννησιακοί, δήθεν dark.

Μέχρι που τους έμαθαν και οι διαφημιστές μετά το 90 και κοτσάρουν το saltarello για κάθε διαφήμιση κλαδικής έκθεσης σαν "προκλασσικό"...

Και από live η απόλυτη ανία. Φαίνεται (ή μάλλον ακούγεται) και στο toward the within.

Αν κάποιοι αρέσκονται σε δίσκους τύπου voices in harmony του compact dic club τότε όντως είναι καλύτεροι από αυτό.

Επίσης για φωνή "ξωτικού" η παρακάτω συνάδελφος της Gerrard στη 4AD δεν έχει αντίπαλο.

Elizabeth-Fraser-picture.jpg


:grinning-smiley-043 :grinning-smiley-043:grinning-smiley-043
 
Kαλά καθόμαστε και τους συγκρίνουμε με εξωγήινα όντα και με οντότητες από την Κούφια γη.
Έτσι χαίρω πολύ.

Ο ΙVO ΠΑΝΤΑ ΞΕΡΕΙ.


Υ.Γ. Τα έχουμε ξαναπεί. Το Treasure και το Burning World είναι πονήματα πολιτιστικής κληρονομιάς για τον πλανήτη.
 
Αν το μουσικο μας υποβαθρο και το πολιτιστικο μας επιπεδο ηταν τετοιο που οι Dead Can Dance θα ηταν μουσικη για σουπερμαρκετ consumer συλλογες τυπου "voices in harmony" του compact dic club, θα ημουν πολυ ευτυχης. Η Gerrard οπως και η Liz Frazer ειναι δυο ξεχωριστες περσονες καθεμια σε αυτο που υπηρετησε.
 
Τι εισαστε εσεις!! Δεκα σελιδες (and counting) για τους DCD??

Τα δυο πρωτα αλμπουμ τους καπως μου αρεσαν (μερικα κομματια δηλαδη).
Μετα τους εχασα, ειδικα εκεινο το Serpents something δεν..., με τιποτα και ας εχουν γραφτει διθυραμβοι.
καπου υπαρχει το βινυλιο να πιανει σκονη.

Η Gerrard εχει κανει καποιες καλες δουλιες μονη της ή με συνεργασιες, για τον Perry αγνοω.

Δεν τους εχω δει ποτε αλλα τι περιμενουμε να παιξουν τωρα?