Έξοχο
σκουπίδι.
Εδώ συμφωνούμε
Με κάλυψε απόλυτα ο Γιώργος Μπαϊραχτ.
Αυτό που έχει καταφέρει ο τύπος είναι να παρουσιάζει με καταπληκτικό τρόπο μία περασμένη αισθητική στα πράγματα (μουσική, μόδα, συμπεριφορές),που στη σύγχρονη μπερδεμένη ανουσιότητα που ζούμε, είναι όαση.
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι καλές ταινίες της δεκαετίας του 70 δεν είχαν σενάριο ;
Μόνο για τη σκηνή στο μαγαζί με το τζουκ μποξ και τον τρόπο που κινηματογραφεί την τοποθέτηση του δίσκου και της βελόνας στο 45άρι , αξίζει τα λεφτά της.
Για να μη μιλήσω για τις μουσικές, τα αμερικάνικα κολ....κια ,(
πολλή κυταρίτιδα διέκρινα πάντως ) που είναι ακριβώς έτσι, τα φετιχιστικά του πλάνα με τα πατουσάκια-δαχτυλάκια (
πω ρε μάγκα , τόσες ώρες μέσα στο αυτοκίητο με τα παπούτσια ...γιαυτό τα έβγαλε έξω από το παράθυρο , μόλις σταμάτησαν ) , το ανέβασμα της ταχύτητας (
προφανώς εννοείς τις ταχύτητες του οχήματος γιατί αυτές της ταινίας , άστα να πάνε ...κοιμίζουν κουκουβάγια στα άγρια μεσάνυχτα ) και τον μεταλλικό ήχο στο κούμπωμα (
αυτό δεν το αντιλήφθηκα γιατί μάλλον υστερεί το σύστημα μου . Τις ταινίες στο blue sky τις βλέπω 
) του λεβιέ των ταχυτήτων και εκατοντάδες ακόμη ευρήματα που καθηλώνουν.
Ναι δεν υπάρχει ιστορία. Ε και τι έγινε.
