Διάθεση ρετρό
- Thread starter chris73
- Start date
Σημερα επεσε στα χερια μου η κομπακτ του πατερα μου made in Western Germany.
Προκειται για την Rectamat Reporter Rapid. Απο μια προχειρη ερευνα που εκανα στο διαδικτυο διαπιστωσα οτι εχουν φτιαχτει πολλες παρομοιες με αλλη ονομασια μοντελου. Περισσοτερα για την Reporter Rapid δεν μπορεσα να βρω...
Ολες χρησιμοποιουν τον ιδιο COLOR GOTAR 45mm 2.8 και εχουν χειροκινητη ρυθμιση διαφραγματος και εστιασης. Ομορφη μηχανουλα οπως θα δειτε κ στην φωτο
View attachment 121146
Προκειται για την Rectamat Reporter Rapid. Απο μια προχειρη ερευνα που εκανα στο διαδικτυο διαπιστωσα οτι εχουν φτιαχτει πολλες παρομοιες με αλλη ονομασια μοντελου. Περισσοτερα για την Reporter Rapid δεν μπορεσα να βρω...
Ολες χρησιμοποιουν τον ιδιο COLOR GOTAR 45mm 2.8 και εχουν χειροκινητη ρυθμιση διαφραγματος και εστιασης. Ομορφη μηχανουλα οπως θα δειτε κ στην φωτο
View attachment 121146
Σίγουρα πίσω από αυτήν είναι η King. Να την χαίρεσαι!
http://camera-wiki.org/wiki/King
http://camera-wiki.org/wiki/Regula_Sprinty
https://de.wikipedia.org/wiki/Regula-Werk_King_&_Bauser#Kameras
http://camera-wiki.org/wiki/King
http://camera-wiki.org/wiki/Regula_Sprinty
https://de.wikipedia.org/wiki/Regula-Werk_King_&_Bauser#Kameras
Ναι οντως κ εγω σε αυτες τις μηχανες επεσα οταν εψαξα για στοιχεια! Σε ευχαριστω πολυ! Αναρωτιομουν πως εστιαζαν με αυτες τις μηχανες; Υπολογιζαν αποσταση και μετα στην τυχη;
Ε ναι, στην τύχη. Μας φαίνεται περίεργο σήμερα αλλά αρκούσε για τον μέσο χρήστη να υποθέσω. Άσε που μαθαίνεις στην ανάγκη να υπολογίζεις αρκετά σωστά.
send
AVClub Fanatic
Σκέψου μόνο σε τι διάσταση ήταν οι εκτυπώσεις τους. 5x7 εκατοστά; 10x15 οι μεγάλες. Επίσης ο σταθερός φακός ήταν από ημιευρυγώνιος μέχρι το πολύ στάνταρ. Δεν ήταν δύσκολο να δουλεύεις με υπερεστιακή απόσταση.
Beier (μικρή μου Beirette)
Τώρα τελευταία πιάσαμε λίγο τα μεταπολεμικά για τα οποία ίσως και να φαίνεται πως δεν πετάω –τόσο- την σκούφια μου. Όμως πως να αφήσω παραπονεμένη τη μικρή?
Βρέθηκε μέσα σε μια στοίβα μαζί με άλλες φωτογραφικές κάπου στο Μπιτ Παζάρ. Το θέαμα ήταν κάπως θλιβερό καθώς τα περισσότερα πράγματα που την περιτριγύριζαν ήταν απλά για πέταμα. Αυτή κάπως ξεχώριζε, και όπως φάνηκε αργότερα είχε βρεθεί μέσα στο θλιβερό εκείνο σωρό «δι’ ασήμαντον αφορμήν».
Επίσης, ο φακός της ιστορικής Meyer έδειχνε «πολλά» υποσχόμενος καθώς ήταν σε τέλεια κατάσταση. (δεν αναφέρομαι στο σχετικά πρόσφατο trend με τους Trioplan, των οποίων οι τιμές εκτινάχθηκαν μέσα σε 2-3 χρόνια γιατί έχουν σε μεγάλες δόσεις εκείνο που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν “soap bubble bokeh”. Ενδεικτικά οι 2.8/100 ειδικά σε M42 αν είναι σε καλή κατάσταση φτάνουν πολύ άνετα τα 500+ευρώ…)
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Η Beier (Kamera-Fabrik Woldemar Beier) γεννήθηκε την πρωταπριλιά του 1923 -χρονιά του τρομερού Γερμανικού κραχ- στο Φρέιταλ δίπλα στη Δρέσδη.
Ο Woldemar Beier είχε μαθητεύσει αρχικά στην εταιρία του Ferdinand Merkel (που παρεμπίπτοντος κατασκεύαζε κάποιες πολύ όμορφες ξύλινες φωτογραφικές) και το 1914 βρέθηκε συνιδρυτής της Thowe, την οποία όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μέσα σε εκείνη την ταραχή του ‛23 και να φτιάξει τη δική του εταιρία.
Αρχικά η Beier κατασκεύαζε τυπικές μηχανές της εποχής για πλάκες, ενώ το 1929 θα κατασκευάσει την πρώτη της φωτογραφική για φιλμ 120 με το όνομα Gloria. Εντωμεταξύ, τα χρόνια εκείνα το μίνι φορμά των 35 χιλιοστών άρχισε να γίνεται trend και σε αυτό τον τομέα η Beier παρουσίασε την Beika (1931), που σύντομα όμως ξαναβαφτίστηκε σε Beira. Επάνω σε αυτό εικάζουν πως ίσως άλλαξε με το ζόρι όνομα γιατί θύμιζε Leica…
Beira-Okula
Η Beira με την σειρά της οδήγησε στην τηλεμετρική Beira-Okula το 1935, ενώ το 1938 παρουσιάστηκε η 6x6 SLR Beier-Flex με την βελτιωμένη Beier-Flex II να έρχεται ένα χρόνο αργότερα. Ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω η εταιρία κατασκεύαζε και πολλά οικονομικά ή οικονομικότερα μοντέλα.
Το όνομα Beirette εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στην αγορά το 1939. Δύο χρόνια αργότερα έγινε τηλεμετρική, και αυτό ήταν και το τελευταίο προπολεμικό μοντέλο της εταιρίας, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου κατασκεύαζε τμήματα βομβαρδιστικών και υποβρυχίων ως υπεργολάβος της Askania.
Beier-Flex II
Κατόπιν όπως συνέβη και με άλλα εργοστάσια της περιοχής, το 1945 βρήκε τον εξοπλισμό του εργοστασίου φορτωμένο στα τραίνα για τη Σοβιετική Ένωση, και τον κύριο Woldemar πασχίζοντας να ξαναστήσει την εταιρία, κατασκευάζοντας αρχικά τσαγιέρες και άλλα σχετικά, ώσπου το 1949 κατάφερε να επανέλθει στην παραγωγή φωτογραφικών μηχανών.
Beirette - 1939
Το 1954, χρονιά που η Beier έλαβε μέρος στη Photokina, τα ηνία της εταιρίας είχε αναλάβει ο υιός Beier, Werner, και τρία χρόνια αργότερα ο κύριος Woldemar θα αφήσει ετούτο τον κόσμο μαζί με μία από της τελευταίες ιδιωτικές εταιρίες της ανατολικής Γερμανίας.
Σχεδόν αμέσως μετά θα αρχίσει ο χορός των κρατικοποιήσεων και για την Beier o οποίος θα κρατήσει έως το 1980, ενώ η παραγωγή φωτογραφικών με τον ένα η άλλο τρόπο κράτησε μέχρι τη διάλυση του ανατολικού μπλόκ.
Η μεταπολεμική σειρά Beirette έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά το 1958, και φαίνεται πως ήταν η πρώτη φωτογραφική που κατασκευάστηκε στην ανατολική Γερμανία με μοχλό γρήγορης προώθησης του φιλμ.
Στις φώτο βλέπουμε τη δεύτερη έκδοση που παρουσιάστηκε το 1962-3, και η μόνη της διαφορά με το αρχικό μοντέλο είναι πως φέρει αυτό το «ντιζαινάτο» μοχλό απελευθέρωσης του κλείστρου.
Στο εσωτερικό μέρος της κάτω πλάκας του σώματος, βρήκα τυπωμένο «5/3/63» που προφανώς είναι η ημερομηνία συναρμολόγησης όπως έχω βρει και σε άλλες αναφορές.
Το Junior κλείστρο είναι μια Ανατολικογερμανική έκδοση του Pronto και οι μικρές Beirette φαίνεται να εξοπλίζονταν σταθερά με επιστρωμένους Ludwig Meritar 45mm f/2.9 ή Meyer-Optik Trioplan 45mm f/3.5 όπως και αυτή που βλέπουμε.
Δείγματα με τον φακό της: Τελείως ανοικτό διάφραγμα αρχικά και -δεν θυμάμαι- πόσα στοπ κλειστότερο στην δεύτερη φώτο.
Τώρα τελευταία πιάσαμε λίγο τα μεταπολεμικά για τα οποία ίσως και να φαίνεται πως δεν πετάω –τόσο- την σκούφια μου. Όμως πως να αφήσω παραπονεμένη τη μικρή?
Βρέθηκε μέσα σε μια στοίβα μαζί με άλλες φωτογραφικές κάπου στο Μπιτ Παζάρ. Το θέαμα ήταν κάπως θλιβερό καθώς τα περισσότερα πράγματα που την περιτριγύριζαν ήταν απλά για πέταμα. Αυτή κάπως ξεχώριζε, και όπως φάνηκε αργότερα είχε βρεθεί μέσα στο θλιβερό εκείνο σωρό «δι’ ασήμαντον αφορμήν».
Επίσης, ο φακός της ιστορικής Meyer έδειχνε «πολλά» υποσχόμενος καθώς ήταν σε τέλεια κατάσταση. (δεν αναφέρομαι στο σχετικά πρόσφατο trend με τους Trioplan, των οποίων οι τιμές εκτινάχθηκαν μέσα σε 2-3 χρόνια γιατί έχουν σε μεγάλες δόσεις εκείνο που οι αγγλοσάξονες αποκαλούν “soap bubble bokeh”. Ενδεικτικά οι 2.8/100 ειδικά σε M42 αν είναι σε καλή κατάσταση φτάνουν πολύ άνετα τα 500+ευρώ…)
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Η Beier (Kamera-Fabrik Woldemar Beier) γεννήθηκε την πρωταπριλιά του 1923 -χρονιά του τρομερού Γερμανικού κραχ- στο Φρέιταλ δίπλα στη Δρέσδη.
Ο Woldemar Beier είχε μαθητεύσει αρχικά στην εταιρία του Ferdinand Merkel (που παρεμπίπτοντος κατασκεύαζε κάποιες πολύ όμορφες ξύλινες φωτογραφικές) και το 1914 βρέθηκε συνιδρυτής της Thowe, την οποία όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μέσα σε εκείνη την ταραχή του ‛23 και να φτιάξει τη δική του εταιρία.
Αρχικά η Beier κατασκεύαζε τυπικές μηχανές της εποχής για πλάκες, ενώ το 1929 θα κατασκευάσει την πρώτη της φωτογραφική για φιλμ 120 με το όνομα Gloria. Εντωμεταξύ, τα χρόνια εκείνα το μίνι φορμά των 35 χιλιοστών άρχισε να γίνεται trend και σε αυτό τον τομέα η Beier παρουσίασε την Beika (1931), που σύντομα όμως ξαναβαφτίστηκε σε Beira. Επάνω σε αυτό εικάζουν πως ίσως άλλαξε με το ζόρι όνομα γιατί θύμιζε Leica…
Beira-Okula
Η Beira με την σειρά της οδήγησε στην τηλεμετρική Beira-Okula το 1935, ενώ το 1938 παρουσιάστηκε η 6x6 SLR Beier-Flex με την βελτιωμένη Beier-Flex II να έρχεται ένα χρόνο αργότερα. Ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω η εταιρία κατασκεύαζε και πολλά οικονομικά ή οικονομικότερα μοντέλα.
Το όνομα Beirette εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στην αγορά το 1939. Δύο χρόνια αργότερα έγινε τηλεμετρική, και αυτό ήταν και το τελευταίο προπολεμικό μοντέλο της εταιρίας, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου κατασκεύαζε τμήματα βομβαρδιστικών και υποβρυχίων ως υπεργολάβος της Askania.
Beier-Flex II
Κατόπιν όπως συνέβη και με άλλα εργοστάσια της περιοχής, το 1945 βρήκε τον εξοπλισμό του εργοστασίου φορτωμένο στα τραίνα για τη Σοβιετική Ένωση, και τον κύριο Woldemar πασχίζοντας να ξαναστήσει την εταιρία, κατασκευάζοντας αρχικά τσαγιέρες και άλλα σχετικά, ώσπου το 1949 κατάφερε να επανέλθει στην παραγωγή φωτογραφικών μηχανών.
Beirette - 1939
Το 1954, χρονιά που η Beier έλαβε μέρος στη Photokina, τα ηνία της εταιρίας είχε αναλάβει ο υιός Beier, Werner, και τρία χρόνια αργότερα ο κύριος Woldemar θα αφήσει ετούτο τον κόσμο μαζί με μία από της τελευταίες ιδιωτικές εταιρίες της ανατολικής Γερμανίας.
Σχεδόν αμέσως μετά θα αρχίσει ο χορός των κρατικοποιήσεων και για την Beier o οποίος θα κρατήσει έως το 1980, ενώ η παραγωγή φωτογραφικών με τον ένα η άλλο τρόπο κράτησε μέχρι τη διάλυση του ανατολικού μπλόκ.
Η μεταπολεμική σειρά Beirette έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά το 1958, και φαίνεται πως ήταν η πρώτη φωτογραφική που κατασκευάστηκε στην ανατολική Γερμανία με μοχλό γρήγορης προώθησης του φιλμ.
Στις φώτο βλέπουμε τη δεύτερη έκδοση που παρουσιάστηκε το 1962-3, και η μόνη της διαφορά με το αρχικό μοντέλο είναι πως φέρει αυτό το «ντιζαινάτο» μοχλό απελευθέρωσης του κλείστρου.
Στο εσωτερικό μέρος της κάτω πλάκας του σώματος, βρήκα τυπωμένο «5/3/63» που προφανώς είναι η ημερομηνία συναρμολόγησης όπως έχω βρει και σε άλλες αναφορές.
Το Junior κλείστρο είναι μια Ανατολικογερμανική έκδοση του Pronto και οι μικρές Beirette φαίνεται να εξοπλίζονταν σταθερά με επιστρωμένους Ludwig Meritar 45mm f/2.9 ή Meyer-Optik Trioplan 45mm f/3.5 όπως και αυτή που βλέπουμε.
Δείγματα με τον φακό της: Τελείως ανοικτό διάφραγμα αρχικά και -δεν θυμάμαι- πόσα στοπ κλειστότερο στην δεύτερη φώτο.
Attachments
Φωτογραφικός εξοπλισμός ταξιδίου “a la” 1890 (και “κάτι” γάλλοι…)
Αttention, s'il vous plait!
«Μεγάλο» επεισόδιο αλλά μπλέχτηκαν αρκετά στη μέση…
Δεν είναι καθόλου λίγα τα αρχεία, οι φωτογραφικές επιθεωρήσεις, τα φυλλάδια κτλ του 19ου αιώνα που μπορείς με λίγο ή περισσότερο κόπο να ξετρυπώσεις στον ιστό.
Παρόλα αυτά ο κύριος Claude Berthiot, ένας από τους 3-4 σημαντικότερους γάλλους κατασκευαστές οπτικών της εποχής, και ιδρυτής μια εταιρίας που 100 χρόνια αργότερα βρέθηκε να είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη της Γαλλίας στο χώρο, αντιστάθηκε σθεναρά σχεδόν σε κάθε προσπάθεια ανίχνευσής του.
Από την άλλη, πολύ περισσότερα πράγματα και με μεγαλύτερη ευκολία βρέθηκαν για τους αδελφούς Boulade (οι οποίοι αποδείχτηκαν μεγάλοι celebrities των ημερών τους), από το κατάστημα των οποίων προήλθε και η φωτογραφική “ταξιδίου” της παρουσίασης αυτής.
Κατά μία έννοια, όλα ξεκίνησαν με το ατυχές γεγονός του ξαφνικού θανάτου του
πατρός –Claude- Boulade το 1883 στη Λυών. Αυτό ανάγκασε τα αδέλφια Leon και Antonin (προφανώς χαϊδευτικό του Antoine που του έμεινε δια βίου) να αφήσουν το σχολείο στην εφηβεία, και να αναλάβουν αμέσως και με την βοήθεια της μαμάς την επιχείρηση οπτικών της οικογένειας που είχε ιδρύσει ο εκλιπόντας το 1856.
Εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως οι νεαροί ήταν πολύ φιλομαθείς και έξυπνοι, καθώς σύντομα συμπλήρωσαν την εκπαίδευσή τους με τον ένα ή άλλο τρόπο, και ταυτόχρονα μπόρεσαν να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις.
Πως έβρισκαν χρόνο μέσα σε αυτά να έχουν και χόμπι τον αλπινισμό δεν γνωρίζω, όμως η ενασχόλησή αυτή σύντομα έστρεψε το ενδιαφέρον τους στα αερόστατα. Αερόστατα, πτήσεις, μετεωρολογία, αεροφωτογράφιση, όλα είναι μια αλυσίδα.
Η εποχή πρόσφερε πολλά ερεθίσματα γενικότερα για ανήσυχα παιδιά ως προς τις τεχνολογικές εξελίξεις τουλάχιστον, και οι αδελφοί Boulade δεν έχασαν την ευκαιρία να ασχοληθούν και με άλλα καλά, όπως τα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες, ενώ βρέθηκαν σύντομα να κατέχουν πολλές πατέντες κατασκευής φωτογραφικών, προβολέων κτλ.
Συνομήλικοι και συντοπίτες των αδελφών Lumiere, ήταν επόμενο να είναι και από τους πρώτους ανθρώπους που είχαν εμπλοκή με τον κινηματογράφο ακριβώς τον καιρό της γέννησής του (ως θέαμα για τους πολλούς τουλάχιστον).
Τότε ακριβώς, δηλαδή το 1895, οι Leon και Antonin θα πρέπει να άφησαν το κατάστημα λιανικής φωτογραφικών ειδών στην πλατεία Jacobins 8, γωνία με την οδό Gasparin 2. Το κατάστημα αυτό ήταν η έδρα της οικογένειας Boulade από το 1877 και πέρασε στη συνέχεια για λίγα χρόνια σε κάποιον κ. Geuegnon.
Ο κόσμος τότε... Οδός Gasparin ακριβώς εκείνη την εποχή. Ορατή η πλατεία Jacobins στο τέλος της, ενώ η γωνία στο βάθος αριστερά θα πρέπει να ήταν το κατάστημα του αριθμού 8.
Περισσότερο τυχερό όμως στάθηκε για τον επόμενο διάδοχο, τον κ. Gambs, η εταιρία του οποίου ξεκίνησε από εκεί, και κατόπιν μεγάλωσε και επιβίωσε για αρκετές δεκαετίες. Αναφορές στον ιστό τοποθετούν τον κύριο Gambs στο σημείο εκείνο από το 1903 και μετά, όμως τελευταία στιγμή βρήκα το παρακάτω που δείχνει πως είχε αναλάβει ήδη, τουλάχιστον από τον Ιανουάριο του 1901.
Ο Antonin Boulade διατέλεσε μέλος της γαλλικής εθνικής αερολέσχης, και πρόεδρος της τοπικής αερολέσχης από το 1898 έως και τον θάνατο του από –μη αεροπλοικό- ατύχημα το 1929. Εγκατέλειψε τις οικογενειακές επιχειρήσεις, και από το 1917 οργάνωσε και διεύθυνε ο εργοστάσιο κατασκευής καρμπυρατέρ της βρετανικής Zenith στη Λυών. (Πολύ αργότερα η Zenith αγοράστηκε από την πρώην πρώτη της ανταγωνίστρια τη γαλλική Solex.)
Πίσω από το αερόστατο ανάμεσα στις κυρίες ο Leon Boulade και αριστερά του ο Antonin.
Τα των οπτικών και λοιπών κατασκευών συνέχισε ο Leon, ο οποίος όμως κάποια στιγμή εγκατέλειψε τα εργαστήρια και ξαναγύρισε στη λιανική, την οποία συνέχισαν και οι επόμενες γενεές Boulade έως και σχεδόν τις ημέρες μας.
Μετά την εποχή της πλατείας Jacobins. (MAPIP Boulade)
O Leon(?) με τον αεροπόρο Roland Garros (από το όνομα του και το γνωστό τουρνουά)
Όσο για τον κ. Claude Berthiot, κατασκευαστή του φακού που βλέπετε στις φώτο,
είναι πολύ περίεργο πως μόνο ελάχιστες, συγκεχυμένες και «καλά» κρυμμένες αναφορές και ντοκουμέντα υπάρχουν στον ιστό. Η διασταύρωση αυτών αποδείχτηκε δύσκολη, αλλά να πως δείχνουν τα πράγματα:
Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωρίο της Βουργουνδίας ονόματι Censerey το 1831, και ίδρυσε έναν από τους πρώτους οίκους οπτικών στο Παρίσι το 1857, η φήμη του οποίου διαδόθηκε σιγά σιγά και εκτός συνόρων.
Ο κύριος Claude δεν αρκέστηκε σε αντιγραφές συνταγών της εποχής και κατασκεύαζε οπτικά επάνω σε αυθεντικές δικές του ιδέες, ενώ δημιούργησε και τους πρώτους αξιόλογους γαλλικούς ευρυγώνιους με γωνία κάλυψης έως 105μοίρες.
Την συνέχεια του ονόματος δεν την άφησε στην τύχη της, και για αυτό εκπαίδευσε από νωρίς τον ανιψιό του Benoit Marie Eugene Lacour, οποίος και ανέλαβε δύο χρόνια πριν το θάνατο του θείου, δηλαδή το 1894. Έως τότε οι φακοί του κυρίου Berthiot έφεραν χαράξεις αρχικά ως “C.B.” -ακόμη και χωρίς αριθμό σειράς τα πολύ πρώτα χρόνια- και στην συνέχεια ως “C. Berthiot Fabricant Opticien Paris”, όπως και ο φακός της παρουσίασης.
(Φωτογραφικό αλμανάκ 1897)
...
Αttention, s'il vous plait!
«Μεγάλο» επεισόδιο αλλά μπλέχτηκαν αρκετά στη μέση…
Δεν είναι καθόλου λίγα τα αρχεία, οι φωτογραφικές επιθεωρήσεις, τα φυλλάδια κτλ του 19ου αιώνα που μπορείς με λίγο ή περισσότερο κόπο να ξετρυπώσεις στον ιστό.
Παρόλα αυτά ο κύριος Claude Berthiot, ένας από τους 3-4 σημαντικότερους γάλλους κατασκευαστές οπτικών της εποχής, και ιδρυτής μια εταιρίας που 100 χρόνια αργότερα βρέθηκε να είναι η μεγαλύτερη και σημαντικότερη της Γαλλίας στο χώρο, αντιστάθηκε σθεναρά σχεδόν σε κάθε προσπάθεια ανίχνευσής του.
Από την άλλη, πολύ περισσότερα πράγματα και με μεγαλύτερη ευκολία βρέθηκαν για τους αδελφούς Boulade (οι οποίοι αποδείχτηκαν μεγάλοι celebrities των ημερών τους), από το κατάστημα των οποίων προήλθε και η φωτογραφική “ταξιδίου” της παρουσίασης αυτής.
Κατά μία έννοια, όλα ξεκίνησαν με το ατυχές γεγονός του ξαφνικού θανάτου του
πατρός –Claude- Boulade το 1883 στη Λυών. Αυτό ανάγκασε τα αδέλφια Leon και Antonin (προφανώς χαϊδευτικό του Antoine που του έμεινε δια βίου) να αφήσουν το σχολείο στην εφηβεία, και να αναλάβουν αμέσως και με την βοήθεια της μαμάς την επιχείρηση οπτικών της οικογένειας που είχε ιδρύσει ο εκλιπόντας το 1856.
Εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως οι νεαροί ήταν πολύ φιλομαθείς και έξυπνοι, καθώς σύντομα συμπλήρωσαν την εκπαίδευσή τους με τον ένα ή άλλο τρόπο, και ταυτόχρονα μπόρεσαν να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις.
Πως έβρισκαν χρόνο μέσα σε αυτά να έχουν και χόμπι τον αλπινισμό δεν γνωρίζω, όμως η ενασχόλησή αυτή σύντομα έστρεψε το ενδιαφέρον τους στα αερόστατα. Αερόστατα, πτήσεις, μετεωρολογία, αεροφωτογράφιση, όλα είναι μια αλυσίδα.
Η εποχή πρόσφερε πολλά ερεθίσματα γενικότερα για ανήσυχα παιδιά ως προς τις τεχνολογικές εξελίξεις τουλάχιστον, και οι αδελφοί Boulade δεν έχασαν την ευκαιρία να ασχοληθούν και με άλλα καλά, όπως τα αυτοκίνητα και οι μοτοσικλέτες, ενώ βρέθηκαν σύντομα να κατέχουν πολλές πατέντες κατασκευής φωτογραφικών, προβολέων κτλ.
Συνομήλικοι και συντοπίτες των αδελφών Lumiere, ήταν επόμενο να είναι και από τους πρώτους ανθρώπους που είχαν εμπλοκή με τον κινηματογράφο ακριβώς τον καιρό της γέννησής του (ως θέαμα για τους πολλούς τουλάχιστον).
Τότε ακριβώς, δηλαδή το 1895, οι Leon και Antonin θα πρέπει να άφησαν το κατάστημα λιανικής φωτογραφικών ειδών στην πλατεία Jacobins 8, γωνία με την οδό Gasparin 2. Το κατάστημα αυτό ήταν η έδρα της οικογένειας Boulade από το 1877 και πέρασε στη συνέχεια για λίγα χρόνια σε κάποιον κ. Geuegnon.
Ο κόσμος τότε... Οδός Gasparin ακριβώς εκείνη την εποχή. Ορατή η πλατεία Jacobins στο τέλος της, ενώ η γωνία στο βάθος αριστερά θα πρέπει να ήταν το κατάστημα του αριθμού 8.
Περισσότερο τυχερό όμως στάθηκε για τον επόμενο διάδοχο, τον κ. Gambs, η εταιρία του οποίου ξεκίνησε από εκεί, και κατόπιν μεγάλωσε και επιβίωσε για αρκετές δεκαετίες. Αναφορές στον ιστό τοποθετούν τον κύριο Gambs στο σημείο εκείνο από το 1903 και μετά, όμως τελευταία στιγμή βρήκα το παρακάτω που δείχνει πως είχε αναλάβει ήδη, τουλάχιστον από τον Ιανουάριο του 1901.
Ο Antonin Boulade διατέλεσε μέλος της γαλλικής εθνικής αερολέσχης, και πρόεδρος της τοπικής αερολέσχης από το 1898 έως και τον θάνατο του από –μη αεροπλοικό- ατύχημα το 1929. Εγκατέλειψε τις οικογενειακές επιχειρήσεις, και από το 1917 οργάνωσε και διεύθυνε ο εργοστάσιο κατασκευής καρμπυρατέρ της βρετανικής Zenith στη Λυών. (Πολύ αργότερα η Zenith αγοράστηκε από την πρώην πρώτη της ανταγωνίστρια τη γαλλική Solex.)
Πίσω από το αερόστατο ανάμεσα στις κυρίες ο Leon Boulade και αριστερά του ο Antonin.
Τα των οπτικών και λοιπών κατασκευών συνέχισε ο Leon, ο οποίος όμως κάποια στιγμή εγκατέλειψε τα εργαστήρια και ξαναγύρισε στη λιανική, την οποία συνέχισαν και οι επόμενες γενεές Boulade έως και σχεδόν τις ημέρες μας.
Μετά την εποχή της πλατείας Jacobins. (MAPIP Boulade)
O Leon(?) με τον αεροπόρο Roland Garros (από το όνομα του και το γνωστό τουρνουά)
Όσο για τον κ. Claude Berthiot, κατασκευαστή του φακού που βλέπετε στις φώτο,
είναι πολύ περίεργο πως μόνο ελάχιστες, συγκεχυμένες και «καλά» κρυμμένες αναφορές και ντοκουμέντα υπάρχουν στον ιστό. Η διασταύρωση αυτών αποδείχτηκε δύσκολη, αλλά να πως δείχνουν τα πράγματα:
Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωρίο της Βουργουνδίας ονόματι Censerey το 1831, και ίδρυσε έναν από τους πρώτους οίκους οπτικών στο Παρίσι το 1857, η φήμη του οποίου διαδόθηκε σιγά σιγά και εκτός συνόρων.
Ο κύριος Claude δεν αρκέστηκε σε αντιγραφές συνταγών της εποχής και κατασκεύαζε οπτικά επάνω σε αυθεντικές δικές του ιδέες, ενώ δημιούργησε και τους πρώτους αξιόλογους γαλλικούς ευρυγώνιους με γωνία κάλυψης έως 105μοίρες.
Την συνέχεια του ονόματος δεν την άφησε στην τύχη της, και για αυτό εκπαίδευσε από νωρίς τον ανιψιό του Benoit Marie Eugene Lacour, οποίος και ανέλαβε δύο χρόνια πριν το θάνατο του θείου, δηλαδή το 1894. Έως τότε οι φακοί του κυρίου Berthiot έφεραν χαράξεις αρχικά ως “C.B.” -ακόμη και χωρίς αριθμό σειράς τα πολύ πρώτα χρόνια- και στην συνέχεια ως “C. Berthiot Fabricant Opticien Paris”, όπως και ο φακός της παρουσίασης.
(Φωτογραφικό αλμανάκ 1897)
...
Το τέλος του αιώνα και η μετάβαση στην εποχή του διαδόχου και σχεδιαστή Lacour, βρήκε την εταιρία (Lacour – Berthiot) να έχει κατασκευάσει περί τις 25.000 μονάδες οπτικών. Ο ανιψιός αποδείχτηκε αντάξιος συνεχιστής της παράδοσης που άφησε ο θείος Claude και κατάφερε να μεγαλώσει περεταίρω την εταιρία.
Από τότε επίσης, θα αρχίσουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερες διαφημίσεις και κατάλογοι, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο την εποχή του θείου (εντάξει, άλλες εποχές και μεγέθη, μα μήπως ήταν και λίγο τσιγκούνης αυτός ο θείος? Ή απλά αφιερωμένος στην τέχνη του?)
(Από κατάλογο του 1909)
Στην είσοδο του 20ου αιώνα, ο Eugene Lacour θα πορευτεί μαζί με τον ταλαντούχο σχεδιαστή Florian, όπου και το 1908 η εταιρία θα μετατραπεί σε μετοχική, ενώ από το 1913 και έως το 1964 θα ονομάζεται S.O.M. Berthiot και θα βρεθεί να είναι η σημαντικότερη και μεγαλύτερη εταιρία του χώρου επί γαλλικού εδάφους.
Εδώ να αναφερθεί πως δεν θα πρέπει να συγχέεται αυτή η εταιρία με την “Benoist – Berthiot”, μια άλλη γαλλική υπερ αιωνόβια, με την οποία όμως καμιά εμπορική σχέση δεν προκύπτει πως υπήρχε. Παρόλα αυτά, ο κύριος Claude πρέπει να είχε κάποια συγγενική σχέση με τους ιδρυτές της καθώς καταγόταν αμφότεροι από το ίδιο χωριό…
Η φωτογραφική μηχανή στις εικόνες είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα φωτογραφικής “ταξιδίου” της εποχής του τέλους του 19ου αιώνα. Έτσι αποκαλούταν στη γαλλική αλλά και γερμανική γλώσσα, και αφορούσε είτε επαγγελματίες για χρήση εκτός στούντιο, αλλά κυρίως ερασιτέχνες.
-Αποφασισμένοι- ερασιτέχνες φωτογράφοι φυσικά και προϋπήρχαν, όμως η διάδοση των ξηρών φωτογραφικών πλακών ακριβώς εκείνη την εποχή, συνέβαλε καθοριστικά στην διάδοση της φωτογραφία ως χόμπι.
Ο συγκεκριμένος τύπος φωτογραφικής το πιθανότερο πρωτοεμφανίστηκε στην κεντρική Ευρώπη και ονομάζεται εις την αγγλική “Tailboard Camera”. Δεν ξέρω αν γνωρίζει κανείς από πού ακριβώς προέκυψε ο όρος, πάντως περιγράφει μια φωτογραφική πεδίου στην οποία η εστίαση επιτυγχάνεται με την κίνηση του πίσω τμήματος καθώς το εμπρός παραμένει σταθερό.
Κατασκευάζονταν από κάθε πιθανό ή απίθανο εργαστήριο και “μεσουράνησαν” καθώς δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική μέχρι την επικράτηση των πραγματικά φορητών φωτογραφικών χειρός κάπου το 1910-15.
Συνήθως διέθεταν περιορισμένες κινήσεις του φακού στον κάθετο και οριζόντιο άξονα, όμως υπάρχουν και κάποιες που έχουν ακόμη περισσότερες δυνατότητες. Το υλικό κατασκευής τους ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις το μαόνι, κάποιες φορές η καρυδιά, αλλά να εικάσω πως έχει χρησιμοποιηθεί και ότι ξυλεία μπορούσε να είναι διαθέσιμη κοντά στον εκάστοτε τόπο κατασκευής τους.
Η φυσούνα συνήθως ήταν υφασμάτινη όπως και στην φωτογραφική που βλέπεται. Δεν μπόρεσα να εμβαθύνω περισσότερο, αλλά να υποθέσω πως το ύφασμα θα πρέπει να εμποτιζόταν με κάποιο υλικό για να μπορέσει να γίνει φωτοστεγανό. Πάντως στην δική μου υπάρχουν χιλιάδες pinholes αν και καθόλου κουρασμένο ή σάπιο δεν δείχνει. Ίσως με τα χρόνια η οποιαδήποτε πιθανή επεξεργασία είχε υποστεί απλά να μετατράπηκε σε σκόνη…
Τυπικότατο σετάκι της εποχής η φωτογραφική μαζί με τρείς διπλές πλάτες (αυτονομία εκτός σκοτεινού θαλάμου 6 στάσεις δηλαδή…) μέσα σε μια τσάντα από καμβά. Αυτός ο καμβάς, η πλέξη και το χρώμα δείχνει σαν να ήταν πολλές φορές η μοναδική επιλογή ή σαν να βγήκε από το ίδιο εργοστάσιο.
Η συγκεκριμένη είναι για πλάκες 13x18cm που ήταν και η πιο κοινή διάσταση και το ελάχιστο αποδεκτό -τουλάχιστον για αποτελέσματα κάποιας ποιότητας. Άλλο κοινό μέγεθος το 18x24, ενώ υπήρχαν και μεγαλύτερες αλλά και μικρές 9x12cm.
Εξαρχής ή/και με την πάροδο των χρόνων, υπήρχαν διαθέσιμοι αντάπτορες για να μπορούν να χρησιμοποιούνται πλάκες μικρότερων διαστάσεων ή ακόμη και θήκες για φιλμ όπως μπορείτε να δείτε και παρακάτω.
Αναβάθμιση αποτελούσε η αγορά κάποιου κλείστρου που τοποθετούνταν εμπρός ή πίσω από τον φακό ανάλογα με τον τύπο του, αλλά υπήρχαν και κλείστρα κουρτίνας που μπορούσαν να τοποθετηθούν στο εστιακό επίπεδο.
Πέρα από το κανάλι, στην Αγγλία, αν και υπήρχαν και κατασκευάζονταν τέτοιες φωτογραφικές, το trend εκεί ήταν σε κάτι περισσότερο εκλεπτυσμένο και με περισσότερες δυνατότητες. Κατασκευές αρκετά κοντά δηλαδή στις σύγχρονές μηχανές μεγάλου φορμά.
Οι οποίοι άγγλοι όμως από την άλλη, άργησαν πολύ να υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο αναδίπλωσης στις φυσούνες, όπου οι γωνίες διπλώνουν σε σχήμα “ζικ-ζακ” με κλίση 45+45 μοίρες και όχι 90 με μιας.
Η αναδίπλωση με τον παραπάνω τρόπο, βελτίωνε πολύ την ανθεκτικότητα της φυσούνας στα σημεία της μεγαλύτερης καταπόνησης και πολύ χονδρικά άρχισε να επικρατεί την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.
Ακόμη και τουλάχιστον 10 χρόνια νωρίτερα υπήρχε στην ήπειρο όπως μαρτυρά και η παραπάνω διαφήμιση από το 1883, αλλά στην Αγγλία έπρεπε να φθάσουν μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο για να το πάρουν απόφαση να αλλάξουν χαβά…
Και μην νομίζετε πως θα γλίτωναν και οι γάλλοι το κράξιμο μέσα από αυτές τις γραμμές…
Waterhouse??? Μα ποιος είναι αυτός?
Ο συμμετρικός φακός του κυρίου Berthiot που συνόδευε την φωτογραφική, αν και συνομήλικός της, να υποθέσω πως αποτέλεσε μια αναβάθμιση εξοπλισμού κάποια στιγμή. Το πιθανότερο είναι πως αυτή η μηχανή άφησε το κατάστημα των αδελφών Boulade με κάποιον άλλον “no name” φακό όπως μαρτυρά και η αλλαγή φλάντζας που προκύπτει από τις τρύπες στην πίσω μεριά της όψης. (Έχουν καλυφθεί εξωτερικά με αυτόν τον μαύρο δακτύλιο).
Ο τύπος των διαφραγμάτων που χρησιμοποιεί, -αυτά τα ελάσματα με τρύπες διαφορετικής διαμέτρου που προσαρμόζονται κάθε φορά στην κατάλληλη σχισμή επί του φακού- ονομάζονται διαφράγματα “Waterhouse”, και ονομάστηκαν έτσι από τον άγγλο αστρονόμο, μετεωρολόγο και φωτογράφο, John Waterhouse ο οποίος και έχει χρεωθεί την εφεύρεσή τους από το 1858 (τουλάχιστον). Ταυτόχρονα φαίνεται να τα είχε χρησιμοποιήσει και κάποιος κύριος Smyth, αυτόν όμως η ιστορία τον έχει ξεχάσει...
Έως τότε, όπως βλέπουμε και στην παρακάτω φώτο από ένα πολύ παλιό φακό του κυρίου Berthiot, για να αλλάξει κάποιος διάφραγμα έπρεπε κάθε φορά να ξεβιδώνει τον φακό και να προσαρμόζει εντός ένα δακτύλιο.
Waterhouse -ξεWaterhouse, δεν έχω συναντήσει γαλλικό φυλλάδιο ή βιβλίο που να τον αναφέρει τουλάχιστον μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο. Όταν οι γάλλοι έφταναν στο επίμαχο θέμα αρκούταν να γράψουν απλά “diaphragme vanne”…
Σε προγενέστερες αυτής φωτογραφικές μηχανές, οι διαμορφώσεις σύνδεσης των ξύλινων πλαισίων ήταν χειροποίητες και είχαν τη μορφή λοξών δοντιών. Όσο παλαιότερα τόσο στενότερα και λεπτοδουλεμένα. Και η συγκεκριμένη όμως έχει κατασκευαστεί με αυτόν τον τρόπο (εντάξει, όχι και τόσο λεπτοδουλεμένες οδοντώσεις εδώ), αν και σχεδόν όλες στην εποχή της κατασκευάζονταν πια με ίσια οδόντωση καθώς είχε επικρατήσει για τα καλά η βιομηχανοποίηση και σε αυτόν τον τομέα.
Με πλήρη έκταση της φυσούνας και τον συγκεκριμένο φακό, στο θαμπόγυαλο το είδωλο φθάνει σε κλίμακα 1:1.
Με εστιακή απόσταση 230mm και με μέγιστη διάμετρο διαφράγματος τα 24mm, ο φακός τέρμα ανοιχτός βρίσκεται στο f9.6 (230/24). Τα υπόλοιπα διαφράγματα που τον συνοδεύουν είναι των 20,15,10 και 5mm και δεν νομίζω πως λείπει κάποιο από το αρχικό σετ.
Επίσης μπορεί να μετατραπεί σε τηλεφακό εστιακής απόστασης 430mm/f18 όταν αφαιρεθούν τα εμπρός στοιχεία.
Παρακάτω γρήγορα δείγματα στον αισθητήρα της …GM1 με το διάφραγμα των 15mm, δηλαδή περίπου στο f15.
Τουρκική λάμπα για τουρίστες μόνο με το δικό της φως.
Από τότε επίσης, θα αρχίσουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερες διαφημίσεις και κατάλογοι, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο την εποχή του θείου (εντάξει, άλλες εποχές και μεγέθη, μα μήπως ήταν και λίγο τσιγκούνης αυτός ο θείος? Ή απλά αφιερωμένος στην τέχνη του?)
(Από κατάλογο του 1909)
Στην είσοδο του 20ου αιώνα, ο Eugene Lacour θα πορευτεί μαζί με τον ταλαντούχο σχεδιαστή Florian, όπου και το 1908 η εταιρία θα μετατραπεί σε μετοχική, ενώ από το 1913 και έως το 1964 θα ονομάζεται S.O.M. Berthiot και θα βρεθεί να είναι η σημαντικότερη και μεγαλύτερη εταιρία του χώρου επί γαλλικού εδάφους.
Εδώ να αναφερθεί πως δεν θα πρέπει να συγχέεται αυτή η εταιρία με την “Benoist – Berthiot”, μια άλλη γαλλική υπερ αιωνόβια, με την οποία όμως καμιά εμπορική σχέση δεν προκύπτει πως υπήρχε. Παρόλα αυτά, ο κύριος Claude πρέπει να είχε κάποια συγγενική σχέση με τους ιδρυτές της καθώς καταγόταν αμφότεροι από το ίδιο χωριό…
Η φωτογραφική μηχανή στις εικόνες είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα φωτογραφικής “ταξιδίου” της εποχής του τέλους του 19ου αιώνα. Έτσι αποκαλούταν στη γαλλική αλλά και γερμανική γλώσσα, και αφορούσε είτε επαγγελματίες για χρήση εκτός στούντιο, αλλά κυρίως ερασιτέχνες.
-Αποφασισμένοι- ερασιτέχνες φωτογράφοι φυσικά και προϋπήρχαν, όμως η διάδοση των ξηρών φωτογραφικών πλακών ακριβώς εκείνη την εποχή, συνέβαλε καθοριστικά στην διάδοση της φωτογραφία ως χόμπι.
Ο συγκεκριμένος τύπος φωτογραφικής το πιθανότερο πρωτοεμφανίστηκε στην κεντρική Ευρώπη και ονομάζεται εις την αγγλική “Tailboard Camera”. Δεν ξέρω αν γνωρίζει κανείς από πού ακριβώς προέκυψε ο όρος, πάντως περιγράφει μια φωτογραφική πεδίου στην οποία η εστίαση επιτυγχάνεται με την κίνηση του πίσω τμήματος καθώς το εμπρός παραμένει σταθερό.
Κατασκευάζονταν από κάθε πιθανό ή απίθανο εργαστήριο και “μεσουράνησαν” καθώς δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική μέχρι την επικράτηση των πραγματικά φορητών φωτογραφικών χειρός κάπου το 1910-15.
Συνήθως διέθεταν περιορισμένες κινήσεις του φακού στον κάθετο και οριζόντιο άξονα, όμως υπάρχουν και κάποιες που έχουν ακόμη περισσότερες δυνατότητες. Το υλικό κατασκευής τους ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις το μαόνι, κάποιες φορές η καρυδιά, αλλά να εικάσω πως έχει χρησιμοποιηθεί και ότι ξυλεία μπορούσε να είναι διαθέσιμη κοντά στον εκάστοτε τόπο κατασκευής τους.
Η φυσούνα συνήθως ήταν υφασμάτινη όπως και στην φωτογραφική που βλέπεται. Δεν μπόρεσα να εμβαθύνω περισσότερο, αλλά να υποθέσω πως το ύφασμα θα πρέπει να εμποτιζόταν με κάποιο υλικό για να μπορέσει να γίνει φωτοστεγανό. Πάντως στην δική μου υπάρχουν χιλιάδες pinholes αν και καθόλου κουρασμένο ή σάπιο δεν δείχνει. Ίσως με τα χρόνια η οποιαδήποτε πιθανή επεξεργασία είχε υποστεί απλά να μετατράπηκε σε σκόνη…
Τυπικότατο σετάκι της εποχής η φωτογραφική μαζί με τρείς διπλές πλάτες (αυτονομία εκτός σκοτεινού θαλάμου 6 στάσεις δηλαδή…) μέσα σε μια τσάντα από καμβά. Αυτός ο καμβάς, η πλέξη και το χρώμα δείχνει σαν να ήταν πολλές φορές η μοναδική επιλογή ή σαν να βγήκε από το ίδιο εργοστάσιο.
Η συγκεκριμένη είναι για πλάκες 13x18cm που ήταν και η πιο κοινή διάσταση και το ελάχιστο αποδεκτό -τουλάχιστον για αποτελέσματα κάποιας ποιότητας. Άλλο κοινό μέγεθος το 18x24, ενώ υπήρχαν και μεγαλύτερες αλλά και μικρές 9x12cm.
Εξαρχής ή/και με την πάροδο των χρόνων, υπήρχαν διαθέσιμοι αντάπτορες για να μπορούν να χρησιμοποιούνται πλάκες μικρότερων διαστάσεων ή ακόμη και θήκες για φιλμ όπως μπορείτε να δείτε και παρακάτω.
Αναβάθμιση αποτελούσε η αγορά κάποιου κλείστρου που τοποθετούνταν εμπρός ή πίσω από τον φακό ανάλογα με τον τύπο του, αλλά υπήρχαν και κλείστρα κουρτίνας που μπορούσαν να τοποθετηθούν στο εστιακό επίπεδο.
Πέρα από το κανάλι, στην Αγγλία, αν και υπήρχαν και κατασκευάζονταν τέτοιες φωτογραφικές, το trend εκεί ήταν σε κάτι περισσότερο εκλεπτυσμένο και με περισσότερες δυνατότητες. Κατασκευές αρκετά κοντά δηλαδή στις σύγχρονές μηχανές μεγάλου φορμά.
Οι οποίοι άγγλοι όμως από την άλλη, άργησαν πολύ να υιοθετήσουν αυτόν τον τρόπο αναδίπλωσης στις φυσούνες, όπου οι γωνίες διπλώνουν σε σχήμα “ζικ-ζακ” με κλίση 45+45 μοίρες και όχι 90 με μιας.
Η αναδίπλωση με τον παραπάνω τρόπο, βελτίωνε πολύ την ανθεκτικότητα της φυσούνας στα σημεία της μεγαλύτερης καταπόνησης και πολύ χονδρικά άρχισε να επικρατεί την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.
Ακόμη και τουλάχιστον 10 χρόνια νωρίτερα υπήρχε στην ήπειρο όπως μαρτυρά και η παραπάνω διαφήμιση από το 1883, αλλά στην Αγγλία έπρεπε να φθάσουν μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο για να το πάρουν απόφαση να αλλάξουν χαβά…
Και μην νομίζετε πως θα γλίτωναν και οι γάλλοι το κράξιμο μέσα από αυτές τις γραμμές…
Waterhouse??? Μα ποιος είναι αυτός?
Ο συμμετρικός φακός του κυρίου Berthiot που συνόδευε την φωτογραφική, αν και συνομήλικός της, να υποθέσω πως αποτέλεσε μια αναβάθμιση εξοπλισμού κάποια στιγμή. Το πιθανότερο είναι πως αυτή η μηχανή άφησε το κατάστημα των αδελφών Boulade με κάποιον άλλον “no name” φακό όπως μαρτυρά και η αλλαγή φλάντζας που προκύπτει από τις τρύπες στην πίσω μεριά της όψης. (Έχουν καλυφθεί εξωτερικά με αυτόν τον μαύρο δακτύλιο).
Ο τύπος των διαφραγμάτων που χρησιμοποιεί, -αυτά τα ελάσματα με τρύπες διαφορετικής διαμέτρου που προσαρμόζονται κάθε φορά στην κατάλληλη σχισμή επί του φακού- ονομάζονται διαφράγματα “Waterhouse”, και ονομάστηκαν έτσι από τον άγγλο αστρονόμο, μετεωρολόγο και φωτογράφο, John Waterhouse ο οποίος και έχει χρεωθεί την εφεύρεσή τους από το 1858 (τουλάχιστον). Ταυτόχρονα φαίνεται να τα είχε χρησιμοποιήσει και κάποιος κύριος Smyth, αυτόν όμως η ιστορία τον έχει ξεχάσει...
Έως τότε, όπως βλέπουμε και στην παρακάτω φώτο από ένα πολύ παλιό φακό του κυρίου Berthiot, για να αλλάξει κάποιος διάφραγμα έπρεπε κάθε φορά να ξεβιδώνει τον φακό και να προσαρμόζει εντός ένα δακτύλιο.
Waterhouse -ξεWaterhouse, δεν έχω συναντήσει γαλλικό φυλλάδιο ή βιβλίο που να τον αναφέρει τουλάχιστον μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο. Όταν οι γάλλοι έφταναν στο επίμαχο θέμα αρκούταν να γράψουν απλά “diaphragme vanne”…
Σε προγενέστερες αυτής φωτογραφικές μηχανές, οι διαμορφώσεις σύνδεσης των ξύλινων πλαισίων ήταν χειροποίητες και είχαν τη μορφή λοξών δοντιών. Όσο παλαιότερα τόσο στενότερα και λεπτοδουλεμένα. Και η συγκεκριμένη όμως έχει κατασκευαστεί με αυτόν τον τρόπο (εντάξει, όχι και τόσο λεπτοδουλεμένες οδοντώσεις εδώ), αν και σχεδόν όλες στην εποχή της κατασκευάζονταν πια με ίσια οδόντωση καθώς είχε επικρατήσει για τα καλά η βιομηχανοποίηση και σε αυτόν τον τομέα.
Με πλήρη έκταση της φυσούνας και τον συγκεκριμένο φακό, στο θαμπόγυαλο το είδωλο φθάνει σε κλίμακα 1:1.
Με εστιακή απόσταση 230mm και με μέγιστη διάμετρο διαφράγματος τα 24mm, ο φακός τέρμα ανοιχτός βρίσκεται στο f9.6 (230/24). Τα υπόλοιπα διαφράγματα που τον συνοδεύουν είναι των 20,15,10 και 5mm και δεν νομίζω πως λείπει κάποιο από το αρχικό σετ.
Επίσης μπορεί να μετατραπεί σε τηλεφακό εστιακής απόστασης 430mm/f18 όταν αφαιρεθούν τα εμπρός στοιχεία.
Παρακάτω γρήγορα δείγματα στον αισθητήρα της …GM1 με το διάφραγμα των 15mm, δηλαδή περίπου στο f15.
Τουρκική λάμπα για τουρίστες μόνο με το δικό της φως.
ΒΛΑΣΙΔΗΣ
AVClub Fanatic
Ευχαριστώ πολύ παιδιά.
Επίσης μεγάλο λάθος μου που δεν το ανέφερα πριν και θα ήθελα πραγματικά να ευχαριστήσω μέσα από εδώ την ψηφιοποιημένη δημοτική βιβλιοθήκη της Λυών
http://numelyo.bm-lyon.fr/index.php
καθώς όμως (μεταξύ άλλων) και την υπέροχη σελίδα
https://archive.org/index.php
Επίσης μεγάλο λάθος μου που δεν το ανέφερα πριν και θα ήθελα πραγματικά να ευχαριστήσω μέσα από εδώ την ψηφιοποιημένη δημοτική βιβλιοθήκη της Λυών
http://numelyo.bm-lyon.fr/index.php
καθώς όμως (μεταξύ άλλων) και την υπέροχη σελίδα
https://archive.org/index.php
send
AVClub Fanatic
ΒΛΑΣΙΔΗΣ
AVClub Fanatic
Πάνω σε αυτό το θέμα έχω δυο τρεις ενστάσεις.
Η δουλειά που έχει κάνει ο φίλος μας (τα σέβη μου) δεν είναι μια απλή -έστω πολύ προσεγμένη- παρουσίαση. Είναι ερευνητική. Δηλαδή μπορεί να την κοπιάρει κάποιος τρίτος (π.χ. εγώ) να την αλλάξει τη σειρά και μετά να την υποβάλλει για δημοσίευση σε επισητμονικό περιοδικό και να αποκτήσει copyright.
Αν εμφανιστεί σε ένα blog θα πρέπει να υπάρχει ένα disclaimer για τα copyrights στον τύπο των commons της wiki και εξίσου αυστηρό. Αλλά και πάλι θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι η δουλειά του θα κλαπεί. Και ότι κατά πάσα πιθανότητα κάποιος θα αποκτήσει (όχι στην Ελλάδα αλλά σε άλλες χώρες) είτε επιστημονικά οφέλη (π.χ. αναγνώριση) είτε χρηματικά οφέλη.
Αν εγώ ή ο Δημήτρης ο cacau τσιρίζουμε (που δεν τσιρίζουμε) που κάποιος μας πήρε 5-25 φωτο από το SS και τις πουλά ως δικές του, μόνο και μόνο επειδή είναι δικό μας έργο, αλλά μπορεί να τις αναπαράγει οποιοσδήποτε άλλος, φανταστείτε πόσο πιο κρίσιμη είναι η πληροφορία που θα εμφανιστεί στο δίκτυο.
Γνώμη μου είναι ότι μάλλον θα ήταν καλύτερα να εμφανιστούν ως δικό του υλικό με τη μορφή που μας δίνει εδώ απλόχερα, ως vintage στήλη σε κάποιο Online περιοδικό της εσπερίας. Με το όνομά του και την κατοχύρωση που δίνει ένα online μέσο ενημέρωσης κι όχι μια Online Κοινότητα. Μην ξεχνούμε ότι σχεδόν όλες οι φωτογραφίες των μηχανών (άψογες) είναι μηχανών που έχει αγοράσει ο ίδιος και δεν τις έχει ψαρέψει από το δίκτυο για να εικονογραφίσει τα κείμενά του.
Η δουλειά που έχει κάνει ο φίλος μας (τα σέβη μου) δεν είναι μια απλή -έστω πολύ προσεγμένη- παρουσίαση. Είναι ερευνητική. Δηλαδή μπορεί να την κοπιάρει κάποιος τρίτος (π.χ. εγώ) να την αλλάξει τη σειρά και μετά να την υποβάλλει για δημοσίευση σε επισητμονικό περιοδικό και να αποκτήσει copyright.
Αν εμφανιστεί σε ένα blog θα πρέπει να υπάρχει ένα disclaimer για τα copyrights στον τύπο των commons της wiki και εξίσου αυστηρό. Αλλά και πάλι θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι η δουλειά του θα κλαπεί. Και ότι κατά πάσα πιθανότητα κάποιος θα αποκτήσει (όχι στην Ελλάδα αλλά σε άλλες χώρες) είτε επιστημονικά οφέλη (π.χ. αναγνώριση) είτε χρηματικά οφέλη.
Αν εγώ ή ο Δημήτρης ο cacau τσιρίζουμε (που δεν τσιρίζουμε) που κάποιος μας πήρε 5-25 φωτο από το SS και τις πουλά ως δικές του, μόνο και μόνο επειδή είναι δικό μας έργο, αλλά μπορεί να τις αναπαράγει οποιοσδήποτε άλλος, φανταστείτε πόσο πιο κρίσιμη είναι η πληροφορία που θα εμφανιστεί στο δίκτυο.
Γνώμη μου είναι ότι μάλλον θα ήταν καλύτερα να εμφανιστούν ως δικό του υλικό με τη μορφή που μας δίνει εδώ απλόχερα, ως vintage στήλη σε κάποιο Online περιοδικό της εσπερίας. Με το όνομά του και την κατοχύρωση που δίνει ένα online μέσο ενημέρωσης κι όχι μια Online Κοινότητα. Μην ξεχνούμε ότι σχεδόν όλες οι φωτογραφίες των μηχανών (άψογες) είναι μηχανών που έχει αγοράσει ο ίδιος και δεν τις έχει ψαρέψει από το δίκτυο για να εικονογραφίσει τα κείμενά του.
send
AVClub Fanatic
Ίσως αν μέσα στη φωτογράφιση έμπαινε ένα πιο χαρακτηριστικό "σήμα-κατατεθέν" πλην του ...μπικ αναπτήρα και του φιλμ ίλφορντ.... 
Καλό θα ήταν να κάνεις κάτι σχετικά με αυτό αγαπητέ Chris. Για να καταλάβεις το μέγεθος του clopyright που πέφτει, το image-rights στο οποίο έχω περάσει ΜΟΝΟ τις 20 πιο δημοφιλείς φωτογραφίες μου, αναφέρει περίπου 350-400 ύποπτα views την εβδομάδα! Και ποιός είμαι εγώ? Ένας παγκοσμίως άγνωστος ερασιτέχνης που ανεβάζει για την πλάκα του λουλούδια, λαχανικά, αρχιτεκτονική και κάτι ψιλά ακόμα. Εσύ έχεις ρίξει πολλή δουλειά και αγάπη, προστάτεψέ τα λοιπόν...