Το δικαίωμα στην άρνηση το έχουμε όλοι μας.
Η άρνηση είναι βασικό συστατικό του διαλόγου.
Τι να το κάνω άμα είναι να γράψω ένα κείμενο (πχ αφιέρωμα στους Ινκας κλπ) και να το διαβάσουν 20 και να μην απαντήσει κανείς και να πει: "τι τουτ είναι αυτά ρε φίλε?"
Η αντίρρηση είναι αυτή που θα δώσει σε μένα την ευκαιρία να υπερασπιστώ τις θέσεις μου, να κάνω πιό λιανά αυτά που περιέγραψα (πιθανότατα άστοχα και δεν πέρασα την άποψή μου και δεν έπεισα) αλλά και ενδεχομένως να πάρω ένα μήνυμα που να λέει "μήπως κάνω λάθος και έχω 40 αλμπουμ Santana ?"
Προτιμώ λοιπόν να ακούσω από τον Λύμπε να λέει "ELP = what a waste of talent" παρά να μην ακούσω τίποτα.
Αλλιώς ο καθένας αραδιάζει τα κατεβατά του και όλα καλά.
Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα και μπορώ να το πω ξεκάθαρα:
Δεν μου αρέσει ο Mahler, δεν την βρίσκω με τον Scriabin, δεν μου λέει τίποτα ο Nick Cave, o Scot Walker, o John Cale, οι Swans οι Vaya Con Dios και μπορώ να συνεχίσω επ άπειρον.
Αφ ενός μη σπεύσει κανείς να κάνει προεκτάσεις λέγοντας ότι βάζω στην ίδια μοίρα τους con Dios με τον Mahler και τον cave.....
Δεν μου πάνε, σημαίνει δεν ακούω, δεν αγοράζω.
Από την άλλη θεωρώ άσχετο με τη μουσική όποιον δεν μπορεί να καταλάβει τους Beatles αν και έζησε στην εποχή τους, τον Django, τον James Taylor και ΝΑΙ μου αρέσει το Pet sounds, ο Macca περισσότερο απο τον μακαρίτη, οι Floyd (σε σαφώς περισσότερους από 2 δίσκους).
Επίσης στεναχωριέμαι αφάνταστα που κάποιος δεν μπορεί να μπεί μέσα στη νότα που παίζει ο Carlos και εισπράττει μόνο ένα ντουπου ντούπου γιά να κουνάει τη μέση του...
Φυσικά το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί γιά μένα, σχετικά με τον Mahler, ο μισός μουσικόφιλος πλανήτης.
Αλλά τι να κάνουμε.
Είπαμε de gustibus.....
Εγώ αυτά
σε γενικές γραμμές.
Δεν φοβάμαι την άρνηση είτε την εκφράζω είτε την δέχομαι.
Χωρίς αυτήν ....τσουκου.
Είστε όλοι καλοί και άξιοι συνομιλητές.
Δεν σας θέλω σαν ακροατές.