Το ψευτο-δημοψήφισμα για τον «μονόδρομο»
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι βέβαια κοινός τόπος ο καθ' υπερβολήν λόγος για τη δήθεν κρισιμότητα των επικείμενων (συνήθως εθνικών) εκλογών.
Ομως οι αυριανές, και μάλιστα τοπικές, εκλογές ίσως είναι οι κρισιμότερες της μεταπολίτευσης, αν όχι ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου, εφόσον το αποτέλεσμά τους μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία που οδηγεί στη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, όπως αυτή εκπροσωπείται σήμερα από την τρόικα. Η διαδικασία αυτή θεμελιώθηκε σε μια σειρά από απάτες της πολιτικής ελίτ.
Με την πρώτη απάτη έγινε υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου όταν το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία για λογαριασμό της υπερεθνικής και της ντόπιας ελίτ, με την ηγεσία του ασύστολα ψευδόμενη ότι δεν ήξερε τη χρόνια κρίση που συνεχώς χειροτέρευε και οδηγούσε στο αναπόφευκτο «σκάσιμο της μεταπολεμικής φούσκας», αλλά και ότι ήταν ανίδεη για το μέγεθος του χρέους και την άμεσα επικείμενη κρίση. Και αυτό ενώ, όπως πρόσφατα κατήγγειλε ο Γερμανός τότε υπ. Οικονομικών Πέτερ Στάινμπρουκ, είχε πλήρως ενημερώσει σχετικά τον «Γιωργάκη» από τον Γενάρη!
Με τη δεύτερη απάτη του δήθεν «μονόδρομου» επιχειρήθηκε η τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων ότι, αν δεν δανειζόμασταν από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πληρώσει ούτε τους μισθούς και τις συντάξεις. Ομως, χρήματα βέβαια υπήρχαν για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, αν μια πραγματικά σοσιαλιστική κυβέρνηση προχωρούσε σε άμεση προσωρινή παύση πληρωμών και απαγόρευση της κίνησης κεφαλαίου μέχρις ότου συντελεστούν η επανεισαγωγή του εθνικού μας νομίσματος στη θέση του ευρώ και η δραχμοποίηση του χρέους -μέτρα που προϋπέθεταν την έξοδο από την Ε.Ε. και την ΟΝΕ, ώστε να αποκατασταθεί η ελάχιστη απαιτούμενη γι' αυτά εθνική κυριαρχία στο οικονομικό επίπεδο.
Τότε, θα μπορούσε, από θέσεως ισχύος, να κάνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και να εξαναγκάσει τις ντόπιες και ξένες ελίτ (που κυρίως ωφελήθηκαν από αυτό) να το πληρώσουν, αντί να το μετακυλήσει στα λαϊκά στρώματα που τα σπρώχνει στην ανεργία και τη φτώχεια, όπως κάνουν οι σημερινοί σοσιαλιστές-μαϊμούδες που επικαλούνται τη σωτηρία της «Πατρίδος» (διάβαζε «των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων»)!
Η νέα και ακόμη μεγαλύτερη απάτη είναι η σημερινή απόπειρα «νομιμοποίησης» των ληστρικών μέτρων και του Μνημονίου, αλλά και των «τομών» που καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών (εργασιακό, ασφαλιστικό, Παιδεία κ.λπ.), μέσα από το ψευτο-δημοψήφισμα των δημοτικών εκλογών. Και είναι ψευτο-δημοψήφισμα γιατί ένα πραγματικό δημοψήφισμα προϋποθέτει δημόσια συζήτηση των εναλλακτικών προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης, εφόσον βέβαια εξασφαλιστούν οι όροι απόλυτης ισηγορίας στα ΜΜΕ. Ομως, παρόμοιο δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ, παρ'όλο που προκλήθηκε επανειλημμένα γι' αυτό η κυβέρνηση.
Επαξίως λοιπόν τα μέλη της «κυβέρνησης» και οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες που τη στηρίζουν στη Βουλή για χάρη του «άρτου του επιούσιου», καθώς και οι κομματικοί της εγκάθετοι στα συνδικάτα και τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ, που πέρασαν και στήριξαν τα πιο κτηνώδη ίσως μέτρα στην Ελληνική Ιστορία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, θα μείνουν στη λαϊκή μνήμη ως η «κοινοβουλευτική χούντα».
Τα μέλη και οι υποστηρικτές της χούντας αυτής πλανώνται, επομένως, οικτρά αν νομίζουν ότι με το αυριανό ψευτο-δημοψήφισμα θα «νομιμοποιηθούν». Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν φρόντισαν οι ίδιοι να του δώσουν χαρακτήρα χουντικού δημοψηφίσματος, με τον «Γιωργάκη» να παίζει το ρόλο του...
Παπαδόπουλου σε διακαναλική συνέντευξη, όπου συνομιλούσε... με τον εαυτό του, με βάση τις προφανώς στημένες ερωτήσεις των καναλιών, που έπαιρναν επίσης δεδομένο τον «μονόδρομο»! Συγχρόνως, τα δεξιά και «αριστερά» δεκανίκια της χούντας (ΛΑΟΣ, Ανανεωτική Αριστερά, Ευρωπαϊστές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) είτε δεν μιλούν καν για Ε.Ε. και ΟΝΕ, την πηγή του «μονόδρομου», είτε τονίζουν τον τοπικό χαρακτήρα των εκλογών, «ξεχνώντας» (ιδιαίτερα οι «μεταλλαγμένοι» Οικολόγοι Πράσινοι!) ότι το τερατούργημα «Καλλικράτης» ουσιαστικά καταργεί την ίδια την έννοια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την υπερ-συγκέντρωση τοπικής εξουσίας που εισάγει, η οποία σπάζει κάθε δεσμό του πολίτη με την κοινότητά του.
Η απάντηση, επομένως, στο ψευτο-δημοψήφισμα είναι είτε η υπερψήφιση συνεπών αντι-χουντικών υποψηφίων και συνδυασμών που έχουν ταχθεί σαφώς όχι μόνο εναντίον των μέτρων, αλλά και της πηγής των μέτρων (δηλαδή της Ε.Ε. και της ΟΝΕ) είτε το άκυρο με πολιτικό μήνυμα (όπως αυτό των Αργεντίνων το 2000). Αντίθετα, η έκκληση για αποχή είναι εκ του πονηρού, αφού εύκολα θα ερμηνευθεί από τις ελίτ ως απάθεια ή ως οφειλόμενη στους... ηλικιωμένους και αρρώστους!
Βλ. για την ιστορική διαδικασία που οδήγησε στην κρίση, «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ» (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010), Μέρος Α & Β στο ίδιο, κεφ. 10.
