MoDis
Supreme Member
Την πρώτη φορά από χαζομάρα έσβησα την φωτογραφία , στο 2ο ταξίδι όμως της έδωσα και κατάλαβε ...
Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο
- Thread starter Κάλλη Συνοδινού
- Start date
O Δαίμων του Κυβερνοχώρου...Εγώ αυτήν την φωτογραφία έβαλα...σχεδόν!
Αγαπητή Κάλλη, επέτρεψε μου να διαφωνήσω.
Ο λόγος που μου αρέσει ο πίνακας του Waterhouse δεν έχει να κάνει με το γυμνό ή με την "παράδοσης" της γυναίκας στον άνδρα όπως φαίνεται στην φωτογραφία από την ταινία (είναι από το "Βαλμόν"; ).
Έχει να κάνει με τις ίδιες τις νύμφες.
Είναι σαν ο Waterhouse να τους έδωσε μια έκφραση εντελώς άδεια από οποιοδήποτε συναίσθημα. Θα περίμενε κάποιος ότι μικροθεότητες καταδικασμένες στην αιωνιότητα να ζουν μέσα σε μια λίμνη σε ένα έρημο νησί, θα είχαν τουλάχιστον μια έκφραση ενδιαφέροντος στο πρόσωπό τους με αφορμή αυτή τη "distraction amusante".
Και των εφτά το πρόσωπο όμως απεικονίζει μια "έρημη χώρα", κάτι που σε συνδυασμό με το λευκό τους δέρμα, και τον τρόπο που ξεπροβάλλουν μέσα από τη σκοτεινή λίμνη, τις κάνει ακόμα πιο απόμακρες και δημιουργεί μια έντονη αντίθεση με το σκουρόχρωμο δέρμα του Ύλα (το αίμα μας δεν δίνει χρώμα στην επιδερμίδα μας
.Ο Ύλας από την άλλη φαίνεται μόνο προφίλ, τα μάτια του δεν φαίνονται στον πίνακα, το βλέμμα του έχει χαθεί μέσα στα μάτια της νύφης, έχει γίνει υποχείριο των λευκών χεριών που τον κρατάνε απαλά λίγο πάνω από τον αγκώνα, πιο έντονα στον καρπό, και στο κάτω μέρος του ρούχου.
Συγχωρέστε με αν έχω γράψει μπούρδες. Είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες.
Την πρώτη φορά από χαζομάρα έσβησα την φωτογραφία , στο 2ο ταξίδι όμως της έδωσα και κατάλαβε ...
ωραία πόρτα, αλλά που είναι;
Η φωτογραφία Κώστα είναι από το "Barry Lyndon" του Stanley Kubrick και απεικονίζονται ο Ryan O'Neill και η Marisa Berenson. Η ταινία από μόνη της αποτελεί ένα έργο τέχνης, ένα σύνολο από κινούμενους πίνακες ζωγραφικής.
MoDis
Supreme Member
Δεν θα πήγαινε ποτέ το μυαλό μου. Δυστυχώς δεν την έχω δει αν και έχω δει αρκετές του Kubrick.
Κινούμενοι πίνακες ζωγραφικής... η περιγραφή μου θυμίζει Greenaway.
Οπότε μπαίνει σίγουρα στα υπ'όψιν.
- 17 June 2009
- 3,594
Αγαπητή Κάλλη, επέτρεψε μου να διαφωνήσω.
Ο λόγος που μου αρέσει ο πίνακας του Waterhouse δεν έχει να κάνει με το γυμνό ή με την "παράδοσης" της γυναίκας στον άνδρα όπως φαίνεται στην φωτογραφία από την ταινία (είναι από το "Βαλμόν"; ).
Έχει να κάνει με τις ίδιες τις νύμφες.
Είναι σαν ο Waterhouse να τους έδωσε μια έκφραση εντελώς άδεια από οποιοδήποτε συναίσθημα. Θα περίμενε κάποιος ότι μικροθεότητες καταδικασμένες στην αιωνιότητα να ζουν μέσα σε μια λίμνη σε ένα έρημο νησί, θα είχαν τουλάχιστον μια έκφραση ενδιαφέροντος στο πρόσωπό τους με αφορμή αυτή τη "distraction amusante".
Και των εφτά το πρόσωπο όμως απεικονίζει μια "έρημη χώρα", κάτι που σε συνδυασμό με το λευκό τους δέρμα, και τον τρόπο που ξεπροβάλλουν μέσα από τη σκοτεινή λίμνη, τις κάνει ακόμα πιο απόμακρες και δημιουργεί μια έντονη αντίθεση με το σκουρόχρωμο δέρμα του Ύλα (το αίμα μας δεν δίνει χρώμα στην επιδερμίδα μας
Ο Ύλας από την άλλη φαίνεται μόνο προφίλ, τα μάτια του δεν φαίνονται στον πίνακα, το βλέμμα του έχει χαθεί μέσα στα μάτια της νύφης, έχει γίνει υποχείριο των λευκών χεριών που τον κρατάνε απαλά λίγο πάνω από τον αγκώνα, πιο έντονα στον καρπό, και στο κάτω μέρος του ρούχου.
Συγχωρέστε με αν έχω γράψει μπούρδες. Είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου πίνακες.
Αγαπητέ Κωστή,
Ούτε να σε συγχωρέσουμε χρειάζεται, ούτε μπούρδες γράφεις. Το τι αισθανόμαστε, είναι για τον καθένα μας πολύ σοβαρό ώστε να το χαρακτηρίσουμε εμείς, ως τρίτοι, κάπως.
Όμως:
Εσύ, κατά κάποιον τρόπο δεν κατάλαβες πως σχεδόν γι αυτούς τους ίδιους λόγους που αναφέρεις έβαλα την φωτογραφία, που όπως διευκρίνησα δεν είναι η αρχική.
Σε αυτήν που είχα ανεβάσει και με 'μαγικό τρόπο' δεν φαίνεται, δεν υπήρχε ο άνδρας (παρά μόνο οι δύο καμαριέρες της λαίδης Λυντον) - απλά, στο βιαστικό ψάξιμο από την εργασία μου δεν μπορούσα να ανακαλύψω την πρώτη, κι έτσι έβαλα αυτήν.
Αυτό που με ώθησε στον παραλληλισμό αυτόν, είναι αφ' ενός μεν η αέρινη ομορφιά της Μπέρενσον, διάφανη σχεδόν και τόσο λεπτεπίλεπτη, και αφ' ετέρου αυτή ακριβώς η έλλειψη έκφρασης που αναφέρεις, ή το άδειο από κάθε ενδιαφέρον και προσμονή βλέμμα θα έλεγα εγώ...
Κατά σύμπτωση δε, την προηγούμενη ημέρα είχα μια συζήτηση γι αυτήν ακριβώς τη σκηνή της ταινίας, οπότε ήμουν και επηρεασμένη...
Θα ήταν όμορφο να μας παρουσιάσεις κι άλλους αγαπημένους σου πίνακες!
Ας βάλω και εγώ το αγαπημένο μου γλυπτό, το οποίο έχω και ως avatar.
Είναι οι "Προύχοντες του Καλαί" που πηγαίνουν να παραδώσουν την πόλη τους στους Άγγλους κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου.
Το έργο είναι του Auguste Rodin και πρωτοείδα τη φωτογραφία του όταν ήμουν 17-18 ετών και από τότε η σχέση αγάπης με αυτό καλά κρατεί.
Όταν το πρωτοείδα νόμιζα ότι μπορούσα να διακρίνω σε αυτά τα σώματα και τις εκφράσεις τους την ικεσία αλλά και την πληγωμένη υπερηφάνεια αυτών που αναπαριστούσαν. Με την πάροδο των ετών με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η εντύπωση που μου προκαλεί παρά το τι ήθελε ακριβώς να παραστήσει ο Rodin.
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
Είναι οι "Προύχοντες του Καλαί" που πηγαίνουν να παραδώσουν την πόλη τους στους Άγγλους κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου.
Το έργο είναι του Auguste Rodin και πρωτοείδα τη φωτογραφία του όταν ήμουν 17-18 ετών και από τότε η σχέση αγάπης με αυτό καλά κρατεί.
Όταν το πρωτοείδα νόμιζα ότι μπορούσα να διακρίνω σε αυτά τα σώματα και τις εκφράσεις τους την ικεσία αλλά και την πληγωμένη υπερηφάνεια αυτών που αναπαριστούσαν. Με την πάροδο των ετών με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η εντύπωση που μου προκαλεί παρά το τι ήθελε ακριβώς να παραστήσει ο Rodin.
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
Οπότε συμφωνούμε Κάλλη :2thumb22sup:, χαίρομαι.
Έχεις δίκιο για το "αλαβάστρινο" της Μπέρενσον, ταιριάζει με τις μικρές νύμφες.
Τον εν λόγω πίνακα τον είχα αγοράσει στα είκοσι κάτι (χμ, όχι τον ίδιο, μια reproduction του, τότε δεν είχα το εισόδημα που έχω τώρα στα 41, ο Έλληνας μαικήνας), τον είχα κορνιζάρει (επίτηδες) με μια από εκείνες τις φαρδιές παλιομοδιτικές χρυσές κορνίζες και τον είχα σε περίοπτη θέση αρχικά στο γραφείο στο πατρικό μου και στη συνέχεια στο σπίτι που ενοικίασα μετά. Οπότε τον έβλεπα καμιά 15ετία καθημερινά και του έχω μια αδυναμία.
Και μια και μιλάμε για Waterhouse, πολύ όμορφος πίνακας είναι και "The Lady of Shalott":
βασισμένος στο ομώνυμο ποίημα του Alfred Lord Tennyson.
Το στοιχείο του νερού είναι και εδώ κυρίαρχο, η απεικόνιση της βλάστησης στο ποτάμι είναι εκπληκτική, και ο Αρθουριανός κύκλος κυριαρχεί στην ιστορία της μοναχικής λαίδης που ζει μόνη της στο νησιώτικο κάστρο της πάνω στον ποταμό που οδηγεί στο Camelot. Πάνω της έχει πέσει μια άγνωστη κατάρα που την έχει καταδικάσει να υφαίνει συνέχεια (μοιάζει με τον ελληνικό μύθο της Αράχνης) και να μην αντικρύζει τον κόσμο παρά μόνο μέσα από έναν καθρέφτη:
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.
Μέχρι πού περνάει από εκεί ο Lancelot και η λαίδη μην μπορώντας να αντισταθεί τον κοιτάει:
His broad clear brow in sunlight glow'd;
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode down to Camelot.
From the bank and from the river
He flash'd into the crystal mirror,
"Tirra lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode down to Camelot.
From the bank and from the river
He flash'd into the crystal mirror,
"Tirra lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.
...ο καθρέφτης ραγίζει από άκρη σε άκρη, και η λαίδη καταλαβαίνει ότι έφτασε το τέλος της:
Out flew the web and floated wide;
The mirror crack'd from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.
The mirror crack'd from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.
Και μπαίνει στη βάρκα πηγαίνοντας στο θάνατό της (όπως και ο ίδιος ο Αρθούρος).
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott.
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott.
Και ο ποταμός πάει τη βάρκα στο Camelot...
Lying, robed in snowy white
That loosely flew to left and right--
The leaves upon her falling light--
Thro' the noises of the night
She floated down to Camelot:
And as the boat-head wound along
The willowy hills and fields among,
They heard her singing her last song,
The Lady of Shalott.
Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darken'd wholly,
Turn'd to tower'd Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.
That loosely flew to left and right--
The leaves upon her falling light--
Thro' the noises of the night
She floated down to Camelot:
And as the boat-head wound along
The willowy hills and fields among,
They heard her singing her last song,
The Lady of Shalott.
Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darken'd wholly,
Turn'd to tower'd Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.
Το αίμα της πάγωσε σιγά σιγά και τα μάτια της σκοτείνιασαν. Και όταν η βάρκα με τη σορό της έφτασε στα πρώτα σπίτια, όλοι βγήκαν να δουν τη νεκρή άγνωστη, μαζί και ο Lancelot:
Who is this? and what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they cross'd themselves for fear,
All the knights at Camelot:
But Lancelot mused a little space;
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they cross'd themselves for fear,
All the knights at Camelot:
But Lancelot mused a little space;
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."
Ένα εξαιρετικό Βικτωριανό ποίημα:
The Lady of Shalott
Alfred Lord Tennyson
Part I
On either side the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the wold and meet the sky;
And thro' the field the road runs by
To many-tower'd Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.
Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro' the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four gray walls, and four gray towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.
By the margin, willow veil'd,
Slide the heavy barges trail'd
By slow horses; and unhail'd
The shallop flitteth silken-sail'd
Skimming down to Camelot:
But who hath seen her wave her hand?
Or at the casement seen her stand?
Or is she known in all the land,
The Lady of Shalott?
Only reapers, reaping early
In among the bearded barley,
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly,
Down to tower'd Camelot:
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers " 'Tis the fairy
Lady of Shalott."
Part II
There she weaves by night and day
A magic web with colours gay.
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.
And moving thro' a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot:
There the river eddy whirls,
And there the surly village-churls,
And the red cloaks of market girls,
Pass onward from Shalott.
Sometimes a troop of damsels glad,
An abbot on an ambling pad,
Sometimes a curly shepherd-lad,
Or long-hair'd page in crimson clad,
Goes by to tower'd Camelot;
And sometimes thro' the mirror blue
The knights come riding two and two:
She hath no loyal knight and true,
The Lady of Shalott.
But in her web she still delights
To weave the mirror's magic sights,
For often thro' the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot:
Or when the moon was overhead,
Came two young lovers lately wed:
"I am half sick of shadows," said
The Lady of Shalott.
Part III
A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley-sheaves,
The sun came dazzling thro' the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel'd
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.
The gemmy bridle glitter'd free,
Like to some branch of stars we see
Hung in the golden Galaxy.
The bridle bells rang merrily
As he rode down to Camelot:
And from his blazon'd baldric slung
A mighty silver bugle hung,
And as he rode his armour rung,
Beside remote Shalott.
All in the blue unclouded weather
Thick-jewell'd shone the saddle-leather,
The helmet and the helmet-feather
Burn'd like one burning flame together,
As he rode down to Camelot.
As often thro' the purple night,
Below the starry clusters bright,
Some bearded meteor, trailing light,
Moves over still Shalott.
His broad clear brow in sunlight glow'd;
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode down to Camelot.
From the bank and from the river
He flash'd into the crystal mirror,
"Tirra lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.
She left the web, she left the loom,
She made three paces thro' the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She look'd down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror crack'd from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.
Part IV
In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining,
Heavily the low sky raining
Over tower'd Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott.
And down the river's dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance--
With a glassy countenance
Did she look to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain, and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.
Lying, robed in snowy white
That loosely flew to left and right--
The leaves upon her falling light--
Thro' the noises of the night
She floated down to Camelot:
And as the boat-head wound along
The willowy hills and fields among,
They heard her singing her last song,
The Lady of Shalott.
Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darken'd wholly,
Turn'd to tower'd Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.
Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses high,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and burgher, lord and dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.
Who is this? and what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they cross'd themselves for fear,
All the knights at Camelot:
But Lancelot mused a little space;
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."
Alfred Lord Tennyson
Part I
On either side the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the wold and meet the sky;
And thro' the field the road runs by
To many-tower'd Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.
Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro' the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four gray walls, and four gray towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.
By the margin, willow veil'd,
Slide the heavy barges trail'd
By slow horses; and unhail'd
The shallop flitteth silken-sail'd
Skimming down to Camelot:
But who hath seen her wave her hand?
Or at the casement seen her stand?
Or is she known in all the land,
The Lady of Shalott?
Only reapers, reaping early
In among the bearded barley,
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly,
Down to tower'd Camelot:
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers " 'Tis the fairy
Lady of Shalott."
Part II
There she weaves by night and day
A magic web with colours gay.
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.
And moving thro' a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot:
There the river eddy whirls,
And there the surly village-churls,
And the red cloaks of market girls,
Pass onward from Shalott.
Sometimes a troop of damsels glad,
An abbot on an ambling pad,
Sometimes a curly shepherd-lad,
Or long-hair'd page in crimson clad,
Goes by to tower'd Camelot;
And sometimes thro' the mirror blue
The knights come riding two and two:
She hath no loyal knight and true,
The Lady of Shalott.
But in her web she still delights
To weave the mirror's magic sights,
For often thro' the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot:
Or when the moon was overhead,
Came two young lovers lately wed:
"I am half sick of shadows," said
The Lady of Shalott.
Part III
A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley-sheaves,
The sun came dazzling thro' the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel'd
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.
The gemmy bridle glitter'd free,
Like to some branch of stars we see
Hung in the golden Galaxy.
The bridle bells rang merrily
As he rode down to Camelot:
And from his blazon'd baldric slung
A mighty silver bugle hung,
And as he rode his armour rung,
Beside remote Shalott.
All in the blue unclouded weather
Thick-jewell'd shone the saddle-leather,
The helmet and the helmet-feather
Burn'd like one burning flame together,
As he rode down to Camelot.
As often thro' the purple night,
Below the starry clusters bright,
Some bearded meteor, trailing light,
Moves over still Shalott.
His broad clear brow in sunlight glow'd;
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode down to Camelot.
From the bank and from the river
He flash'd into the crystal mirror,
"Tirra lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.
She left the web, she left the loom,
She made three paces thro' the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She look'd down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror crack'd from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.
Part IV
In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining,
Heavily the low sky raining
Over tower'd Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott.
And down the river's dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance--
With a glassy countenance
Did she look to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain, and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.
Lying, robed in snowy white
That loosely flew to left and right--
The leaves upon her falling light--
Thro' the noises of the night
She floated down to Camelot:
And as the boat-head wound along
The willowy hills and fields among,
They heard her singing her last song,
The Lady of Shalott.
Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darken'd wholly,
Turn'd to tower'd Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.
Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses high,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and burgher, lord and dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.
Who is this? and what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they cross'd themselves for fear,
All the knights at Camelot:
But Lancelot mused a little space;
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."
Last edited:
Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Re: Απάντηση: Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο
Ωπα και ο chef λάτρης του Dali!...!
Κάποτε και δικός μου αγαπημένος, με τα χρόνια όμως τον ξεπέρασα, έτσι χωρίς λόγο....
Ωπα και ο chef λάτρης του Dali!...!
Κάποτε και δικός μου αγαπημένος, με τα χρόνια όμως τον ξεπέρασα, έτσι χωρίς λόγο....
- 17 June 2009
- 3,594
Re: Απάντηση: Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο
Το "κακό" με κάποια έργα Τεχνης, είναι ότι μπορείς να τους προσδώσεις όποια έννοια θέλεις.´Να δεις σε αυτά τις επιθυμίες σου, το ιδεατό σου, τους φόβους σου, οποιαδήποτε ερμηνεία.
Και ακόμα χειρότερο είναι, όταν η ερμηνεία που τους δίνεις, επιβεβαιώνεται τρόπον τινά.
Το "κακό" με κάποια έργα Τεχνης, είναι ότι μπορείς να τους προσδώσεις όποια έννοια θέλεις.´Να δεις σε αυτά τις επιθυμίες σου, το ιδεατό σου, τους φόβους σου, οποιαδήποτε ερμηνεία.
Και ακόμα χειρότερο είναι, όταν η ερμηνεία που τους δίνεις, επιβεβαιώνεται τρόπον τινά.
Re: Απάντηση: Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο
Ο Νταλί είναι και εμένα από τους αγαπημένους μου με ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτό που έβαλε ο Σπύρος αλλά και σε αυτά τα δύο:
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
Ο Νταλί είναι και εμένα από τους αγαπημένους μου με ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτό που έβαλε ο Σπύρος αλλά και σε αυτά τα δύο:
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
Stephania Gk.
AVClub Addicted Member
- 23 April 2008
- 2,381
Re: Απάντηση: Έτσι ξαφνικά....χωρίς λόγο
...κι εμένα..!:a0210:
Ο Νταλί είναι και εμένα από τους αγαπημένους μου με ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτό που έβαλε ο Σπύρος αλλά και σε αυτά τα δύο:
Uploaded with ImageShack.us
Uploaded with ImageShack.us
...κι εμένα..!:a0210:
- 17 June 2009
- 3,594
Εκτός από τα μεγάλα έργα τέχνης, υπάρουν και τα "μικρά" ...έως λιλλιπούτεια μπορώ να πω!
Δεν ξέρω που θα είναι το επόμενο ταξίδι μου, αλλά σίγουρα θα είναι κάπου βόρεια.
Εξαιρετικά εκθέματα στο Spielzeugmuseum του Μονάχου
ή στο Leksaksmuseet της Στοκχόλμης
και νομίζω μια επίσκεψη επιβάλλεται....
Δεν ξέρω που θα είναι το επόμενο ταξίδι μου, αλλά σίγουρα θα είναι κάπου βόρεια.
Εξαιρετικά εκθέματα στο Spielzeugmuseum του Μονάχου
ή στο Leksaksmuseet της Στοκχόλμης
και νομίζω μια επίσκεψη επιβάλλεται....
Δημήτρης Θ.
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 12,626
Μια βόλτα στα "Ζουζουνάκια" (παιδικός σταθμός) θα σου έρθει και πιο οικονομικά και θα περάσεις και καλύτερα.
- 17 June 2009
- 3,594