Re: EUROVISION τι μας άρεσε.....( έλα μην είστε ξινοί..πείτε κάτι θετικό )
“Δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά…”
“…δε γουστάρω να βλέπω γκέι να φιλιούνται, δε γουστάρω να βλέπω άντρες ντυμένους γυναίκες, δε γουστάρω να βλέπω γυναίκες να κρατιούνται χέρι-χέρι”. ΟΚ, δε γουστάρεις γιατί μεγάλωσες σε μια κοινωνία που όλα αυτά προβάλλονταν ως ανώμαλα πρότυπα. Δεκτό. Ζεις όμως στον 21ο αιώνα, αφομοιώνεις ό,τι παπαριά έρχεται από το εξωτερικό, εκσυγχρονίζεις το κινητό σου, τα ρούχα σου, αλλά στο μυαλό θες να μείνεις με τις ιδέες που είχε ελληνική κοινωνία στη χούντα, την εποχή που μεγάλωσαν οι γονείς σου. What the fuck, dude?
Ειδικά για όσους μεγάλωσαν στην επαρχία όπως εγώ, η παρακάτω εικόνα ήταν τυπική: οικογενειακά τραπέζια σε δωμάτια γεμάτα καπνό, μικρά παιδάκια να παίζουν μέσα στον τεκέ, άδεια κουτάκια μπύρας πάνω στο τραπέζι και οι θείοι να λένε ανέκδοτα, άλλα ρατσιστικά, άλλα σεξιστικά. Δεν έχουν κάτι τα συγκεκριμένα ανέκδοτα, μη με παρεξηγείς, κι εγώ θα γελάσω άμα είναι έξυπνα. Όταν όμως παίρνεις κάτι χιουμοριστικό και το κάνεις αξία με την οποία πορεύεσαι, έχεις πρόβλημα.
Οι γονείς μας μεγάλωσαν σε μια κοινωνία όπου ο αριστερός ήταν εγκληματίας και ήθελε να τους πάρει το σπίτι. Ο γκέι ήταν ένας ανώμαλος που ήθελε να διαφθείρει τα παιδάκια και να τα κάνει σαν τα μούτρα του. Ο Αλβανός ήταν ένας κακομοίρης που ήθελε δουλειά, αλλά όταν άρχισε να βάζει λεφτά στην τράπεζα και να αποταμιεύει έγινε ξαφνικά εχθρός που έστελνε τα λεφτά μας (
στο εξωτερικό. Ό,τι δηλαδή έκανε ο παππούς μας στη Γερμανία, στην Αυστραλία και δεν ξέρω πού αλλού.
Φύγαμε όμως από το χωριό. Πήγαμε στην πόλη. Γνωρίσαμε γκέι, Αλβανούς, Κούρδους, αναρχικούς, φτωχούς, πλούσιους. Με κάποιους κάναμε πλάκα, με κάποιους άλλους τσακωθήκαμε γιατί ήταν μαλάκες. Μάθαμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους από τον τρόπο που συμπεριφέρονταν στους γύρω τους, όχι από το πώς ντύνονταν ή βάφονταν. Κάποιοι φύγαμε στο εξωτερικό. Αποκτήσαμε διευθυντή έναν μελαμψό μουσουλμάνο από το Μαυρίκιο, Πακιστανό IT, λεσβία συνάδελφο με τατουάζ. Μάθαμε να δουλεύουμε μαζί τους και να φερόμαστε σαν επαγγελματίες.
Δε χάσαμε τις αξίας μας. Κι ούτε γίναμε γκέι ή μουσουλμάνοι επειδή έτσι ήταν οι γύρω μας ή αυτοί που βλέπαμε στην τηλεόραση. Είχαμε μπει σε αυτό το κοινωνικό παιχνίδι έχοντας αναπτύξει μια προσωπικότητα. Μιλώντας με τους γονείς μας, διαφωνώντας, διαβάζοντας, λαμβάνοντας ερεθίσματα. Αποκτήσαμε κριτική ικανότητα πριν εκτεθούμε σε αυτά που μας έμαθαν να θεωρούμε ως “ακραία” και “ανώμαλα”. Εξελιχθήκαμε, ρε φίλε, χωρίς να πάθουμε κάτι, χωρίς να καταβάλουμε καμιά φοβερή προσπάθεια. Γεννηθήκαμε τη δεκαετία του ’80, αλλά ζούμε στο 2014.
Επιμύθιο: ναι, ένα μούσι με βλαφαρίδες είναι αντιαισθητικό. Γιατί δεν το είχαμε ξαναδεί ποτέ και το βλέμμα μας το αποβάλλει αυτόματα. Όπως δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ έναν άντρα να φοράει φούστα, αλλά όταν ο άντρας ήταν ο Ρουβάς και η φούστα Βαλεντίνο, πληρώναμε 240 το μπουκάλι για να το δούμε. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όμως, δεν έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε αν η Κοντσίτα έχει πρόβλημα ή όχι, αν προκαλεί γιατί είναι ανώμαλος ή επειδή το παίζει. Όπως δεν έτρεξε κανένα παιδάκι να γίνει γυναίκα επειδή είδε την Ντάνα Ιντερνάσιοναλ στη Eurovision, έτσι δε θα γίνει κανένα παιδάκι γκέι επειδή ο νικητής της φετινής είχε μούσια και μακριά μαλλιά. Χαλαρώστε λίγο και κοιτάξτε μήπως γίνεστε κι εσείς αντιαισθητικοί στους γύρω σας, με την ανάσα σας που βρωμάει τσιγαρίλα, με τη σαγιονάρα στο κλαμπ ή με το υπερβολικό μέικ απ.
http://stefivos.com/den-eimai-omofovikos-alla/
