επειδη ειδα πρόσφατα το "σημασία έχει να αγαπάς" το οποιο βρηκα πολύ καλο, ομως το insiang ειναι ενα αριστούργημα πολύ κοντά στα μεγάλα αριστουργήματα του Μιζογκούτσι.
για την χρήση των χρώματων θα μπορούσε να γίνει lecture οπως έγινε με το punch drunk love, vertigo κτλ
για τον χρόνο που δίνει στην σκηνή με το δωμάτιο του ξενοδοχείου.
πολυεπίπεδο και καθηλωτικό.
ο Παζολίνη είδε στην φτώχεια της παραγκούπολης, ειλικρίνεια, ποιηση, και καθαρά συναισθήματα
ο Ettore Scola είδε την ανθρώπινη αλλοτρίωση που καταστρέφει ακόμα και τους πιο δυνατούς δεσμούς στο
Ugly, Dirty and Bad
o Lino Brocka δεν κάνει μόνο κοινωνικά σχόλια για την παντελής έλλειψη αρχών, για την δικαιολόγηση του βιασμού ως αντρική ανάγκη, για την πατριαρχία, για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αλλα κυρίως εμβαθύνει στο προσωπικό δράμα, την έλλειψη και αναζήτηση πραγματικής αγάπης, την αποκτηνώση, την τυφλή εκδίκηση ως την μόνη κάθαρση. Το οποίο βέβαια εμβαθύνει ακόμα περισσότερο τον κοινωνικό χαρακτήρα της ταινίας καθώς και την ευθύνη της κοινωνίας. Κάτι αντίστοιχο κάνει και στο παρά πολύ καλό Manila in the Claws of Light.
Αν σας αρέσει το "σημασία έχει να αγαπάς", ο κινηματογράφος του Ken Loach, οι ταινίες social-realism αλλα με καλλιτεχνική αρτιότητα οπως στα μελόδραματα του Douglas Sirk,
δείτε τουλάχιστον το insiang.
