Re: Απάντηση: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο
μπράβο ρε Γάλεν, ήσουν η αφορμή για να ψάξω τί βρίσκουν ή τι δεν βρίσκουν οι ανα τον κόσμο θεατές για τις ταινίες του Όζου.
και βλεπω οτι με κάποιους συμπίπτουμε τρομερά.
What am I missing in Ozu, or: Has Western cinema ruined me? Acting and Conflict.
μια πολύ ειλικρινής κατάθεση.
και μια απάντηση που θα μπορούσα να την είχα γράψει εγώ.. εχω αναφέρει πολλές φορες το Still Walking ως μια απο τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.
Πρόσβατα κυκλοφόρησε και το αλλο αγαπημένο nobody knows
το παραπάνω συμπερασμα ειναι δικό σου.
το "πρόβλημα" της ταινίας (για μενα) ειναι η επιμονή της στο να προσπαθεί να σοκάρει (πράγμα που δεν το χρειάζεται, με κινηματογραφική οικονομία θα ειχε πετύχει πολύ πιο δυνατό αποτέλεσμα) με την κάθε ευκαιρία και τελικά να αυτοκανιβαλίζεται ναρκιστικά.
ο Lynch οπως και αρκετοί αλλοι εχουν τελείως διαφορετική προσέγγιση, καμία σχέση με το raw.
και το εξαιρετικό 13 Assassins του Miike έχει τρομερή βία αλλα τελείως διαφορετικό αποτελέσμα.
+12000
που ειναι αυτά τα παιδία?!!!
πώς πάλι καταληξαμε στον Bresson ε;..
όλη η συζήτηση ειναι εξαιρετική.
μπράβο φίλε Γαλεν!
μπράβο ρε Γάλεν, ήσουν η αφορμή για να ψάξω τί βρίσκουν ή τι δεν βρίσκουν οι ανα τον κόσμο θεατές για τις ταινίες του Όζου.
και βλεπω οτι με κάποιους συμπίπτουμε τρομερά.
What am I missing in Ozu, or: Has Western cinema ruined me? Acting and Conflict.
μια πολύ ειλικρινής κατάθεση.
και μια απάντηση που θα μπορούσα να την είχα γράψει εγώ.. εχω αναφέρει πολλές φορες το Still Walking ως μια απο τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.
Πρόσβατα κυκλοφόρησε και το αλλο αγαπημένο nobody knows
A lot of movies you're mentioning are very modern, so I'm wondering if its not so much a "West vs East" thing as a Modern vs Old Movie acting thing. Ozu films do have some aspects of Japanese society that might be foreign, but he was also a big fan of hollywood movies of his day, so I don't think his films are that different from western films. The aforementioned Tokyo Story is a remake of the hollywood film Make Way for Tomorrow.
As an experiment you might want to try watching some films by Hirokazu Koreeda, like Still Walking or Like Father Like Son. He's a contemporary director who draws very heavily on classic Japanese directors like Ozu and Naruse, so it might be interesting to see if you enjoy these kind of narratives with more modern acting styles.
As an experiment you might want to try watching some films by Hirokazu Koreeda, like Still Walking or Like Father Like Son. He's a contemporary director who draws very heavily on classic Japanese directors like Ozu and Naruse, so it might be interesting to see if you enjoy these kind of narratives with more modern acting styles.
-Καλα κανεις και σου αρεσει ο Οζου και ο Απιταψου, δε σε κατηγορησε κανεις. Οταν ομως εχεις αποδεχτει την "χωρις σταγονα αιμα" προσεγγιση και αισθητικη του και απορριπτεις ταυτοχρονα τον αντιθετο δρομο λες και ο ενας ειναι σωστος και ο αλλος λαθος, τοτε κανεις κακο στον εαυτο σου να καθεσαι να παρακολουθεις "ακομψα" θεαματα, ή τελος παντων ταινιες που δεν ακολουθουν τον κομψο κατ'εσε τροπο. Σε εμενα προσωπικα αρεσουν και οι δυο προσεγγισεις και δε θα κατηγορησω ποτε καποιον για την επιλογη του. Γι'αυτο και εκτιμω περισσοτερο καλλιτεχνες που μπορουν να εκφραστουν και με τους δυο τροπους, οπως ας πουμε ο Λυντς που αμα λαχει θα σου δειξει μερικα κομμενα αυτια, αλλα αν του γουσταρει θα κανει ενα (εξισου καλο) Straight story. Ποιος ο λογος να προτιμας τους κομψους (κατ'εσε) και ενιοτε αποστειρωμενους (κατ'εμε), αλλα να βλεπεις και πραγματα που εκ των προτερων ξερουμε οτι θα τα κραξεις (λιγο ή πολυ)?
Τωρα ομως ανοιγεις και αλλα θεματα οποτε..
-Ως προς τους κριτικους, αν αισθανεσαι καλυτερα πες το μεσο ορο των κριτικων προς μια ταινια, ή μεση αντιμετωπιση τους προς αυτην. Το Raw εχει 80κατι στο metacritic, οποτε νομιζω οτι καταλαβαινομαστε. Δε μιλησα για τιποτα παγκοσμιες συνομωσιες ουτε ειπα οτι μας ψεκαζουν ή κατι τετοιο, οποτε μην το παμε προς τα κει. Ειπα απλα οτι διαφοροποιηθηκες απο αυτο το μεσο ορο και αυτο ειναι καλο! (αν και σε λαθος ταινια)
Ουτε ενα καλο λογο δε μπορουμε να πουμε πια. Δε σε ειπα και καμπουρη.
-Ως προς τους φιλους/γνωστους στο χωρο του σινεμα, εχω κι εγω αρκετους και εχω μια ιδεα πως δουλευουν τα πραγματα. Οποτε φχαριστω για την προταση αλλα δεν θα παρω αλλους. Θα μου πεσουν βαριοι.
το παραπάνω συμπερασμα ειναι δικό σου.
το "πρόβλημα" της ταινίας (για μενα) ειναι η επιμονή της στο να προσπαθεί να σοκάρει (πράγμα που δεν το χρειάζεται, με κινηματογραφική οικονομία θα ειχε πετύχει πολύ πιο δυνατό αποτέλεσμα) με την κάθε ευκαιρία και τελικά να αυτοκανιβαλίζεται ναρκιστικά.
ο Lynch οπως και αρκετοί αλλοι εχουν τελείως διαφορετική προσέγγιση, καμία σχέση με το raw.
και το εξαιρετικό 13 Assassins του Miike έχει τρομερή βία αλλα τελείως διαφορετικό αποτελέσμα.
This is a great questions, and your problem is very well put. I'd love to hear other people talk about it. I'm not an Ozu expert by any means, but this might be part of an answer, relating to the problem of acting: There is a tradition, both in the East and the West, that tries to use actors in a different way than in classical drama, where the actors are supposed to act "with their soul" and become one with the character. The French Robert Bresson, for example, the German Fassbinder, or the Dane Theodor Dreyer come to mind. Bresson used to call his actors "models" quite explicitly. He explained that he didn't want them to understand their roles, to psychologize conflict if you will. When I first watched some of Fassbinder's films, I could barely make it through. I thought his characters were stiff and artificial, there was no sense of empathy enabled. They left me cold, I was bored. Eventually, this changed radically though. I now love Fassbinder's characters, they carry a deep sense of human emotion, of pain and suffering and so forth. How can this be? I think the answer is actually quite simple. It has to do with allowing the viewer to step outside of their routines of understanding and perception. Once you've done that, once you've defamiliarized the viewer from conventional forms of identification, for example, you allow him or her a "new" way of understanding. It's similar to when you begin to "get" an abstract painting, when it begins to speak to you, not in a language of representation, but on the basis of its sensual qualities, its use of form and color etc. A SEPARATION, for example, while being an excellent, and quite artful movie in its own right, completely follows the paradigm of dramatic conflict being reenacted by the actors. GERRY, to a certain extent as well.
+12000
που ειναι αυτά τα παιδία?!!!
πώς πάλι καταληξαμε στον Bresson ε;..
όλη η συζήτηση ειναι εξαιρετική.
You didn't find Ozu's characters believable? They are literally regular people going through every day life. Ozu's films are not about personal conflict. There is a huge amount of conflict in his films. The conflict is not about someone crying and fighting though, the conflict is in the fight between societal expectations versus personal desires. The conflict is in the change of Japan to a modern society while traditional values are still prevalent.
There is a very Japanese aesthetic to Ozu's films. But the more important thing is that his films are about life. Most Ozu films, it could just be any random day in that person's life. Think of your own life, do you have tearful reunions daily or have large impactful moments of change? No you go through life under the subtle forces of society and your personal feelings. Changes to your life are more likely to change in a non-dramatic moment, as one force or another makes you decide to act a different way.
There is a very Japanese aesthetic to Ozu's films. But the more important thing is that his films are about life. Most Ozu films, it could just be any random day in that person's life. Think of your own life, do you have tearful reunions daily or have large impactful moments of change? No you go through life under the subtle forces of society and your personal feelings. Changes to your life are more likely to change in a non-dramatic moment, as one force or another makes you decide to act a different way.
μπράβο φίλε Γαλεν!
Last edited by a moderator:
