Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

[auteur]

Και το θέμα δεν είναι "να βρίσκεις": είναι αυτό που βρίσκεις να σε ικανοποιεί με βάση την αισθητική που έχεις διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια.
Και όχι να πρέπει να αρκεστείς, απλά, σε αυτό που βρίσκεις, επειδή ξεχωρίζει απ το συρμό.

κάθε γενιά το ίδιο λέει και θα λέει..

Η αισθητική ειναι ένα πράγμα που διαμορφώνεται μέσα απο τα χρόνια, όπως ακριβώς και εμείς οι ίδιοι ως όντα,
ειναι απόλυτα λογικό να μην "βρίσκεις" αφού η αισθητική έχει διαμορφωθεί με παλιές αρχες κτλ
το ίδιο πράγμα λέμε περίπου, με διαφορετικές λέξεις.

Και εγώ θα μπορούσα να πω οτι ο κινηματογράφος σταμάτησε στον Bresson και στον Ozu, δεν ειναι ομως έτσι. ευτυχώς.
αν το λέμε αυτό για μια καινούργια μορφή τέχνης με έναν αιώνα ζωής μόνο, τοτε τί πρέπει να πούμε για τις άλλες πχ την ζωγραφική;

στον κινηματογράφο, δεν έχουμε δεί ακομα τίποτα.. ειναι πολύ νωρίς ακόμα για να τον θάψουμε.

Αν δεν βρίσκουμε κάτι στο νέο, πάντα μπορούμε να ανακαλύπτουμε διαμάντια απο τον παλίο, αν δεν έχεις δει
Lino Brocka θα σου πρότεινα οπωσδήποτε το Insiang και μετά το λίγο δραματοποιημένο Manila in the Claws of Light
ενω πολύ καλά πράγματα εχω διαβάσει και για τον Glauber Rocha

ps έιχα δει παλίοτερα το μεγάλο φαγοπότι αλλα δεν συγκράτησα το ονομα του δημιουργού.

φιλικά

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Οι νέοι δημιουργοί ασχολούνται περισσότεροι με ταινίες τεκμηρίωσης (ντοκυμαντέρ) αφού οι εικόνες υπάρχουν εκει έξω,
αντίστοιχης δύναμης με αυτής ενός πχ Παζολίνι.

Κοίτα...άλλο πράγμα είναι να φτιάξεις το Χοιροστάσιο ή το Θεώρημα κι άλλο να μαζεύεις εικόνες από "εκεί έξω" και να τις βάζεις να πούν αυτό που θέλεις εσύ.
Eγώ, για παράδειγμα, στο Salt of the Earth, είχα μιά εντύπωση σαν να βλέπω πορνογράφημα. Απλά, αντί για hardcore porn, έβλεπα ανατριχιαστική βία. Το ίδιο κι εκείνα του Joshua αν και εκείνος ξέφευγε υπέροχα (ώρες ώρες, ειδικά εκεί που έδειχνε τους χασάπηδες ντυμένους trans).
Το Fata Morgana (1971) και το Lessons of Darkness (1992) -και τα δύο του Χέρτζογκ- ήταν πολύ πιο ποιητικά, πολύ πιο κοντά σ αυτό που εγώ θέλω να βλέπω σε ντοκυμανταίρ.

 

[auteur]

Κοίτα...άλλο πράγμα είναι να φτιάξεις το Χοιροστάσιο ή το Θεώρημα κι άλλο να μαζεύεις εικόνες από "εκεί έξω" και να τις βάζεις να πούν αυτό που θέλεις εσύ.
Eγώ, για παράδειγμα, στο Salt of the Earth, είχα μιά εντύπωση σαν να βλέπω πορνογράφημα. Απλά, αντί για hardcore porn, έβλεπα ανατριχιαστική βία. Το ίδιο κι εκείνα του Joshua αν και εκείνος ξέφευγε υπέροχα (ώρες ώρες, ειδικά εκεί που έδειχνε τους χασάπηδες ντυμένους trans).
Το Fata Morgana (1971) και το Lessons of Darkness (1992) -και τα δύο του Χέρτζογκ- ήταν πολύ πιο ποιητικά, πολύ πιο κοντά σ αυτό που εγώ θέλω να βλέπω σε ντοκυμανταίρ.

Κρίμα που δεν βρήκες στο salt of earth τον κύκλο ενός καλλιτέχνη, και τον κύκλο της ζωής... Θυμήσου πως ξεκίνησε, ποιο ήταν το ενδιαφέρον του, τα θέματα του και που κατέληξε τώρα. Πραγματικά σπουδαίο doc. Όπως και εκείνη η μαύρη σκηνή που δεν βλέπεις τίποτα για μερικά δευτερόλεπτα...

Τέλος άλλο τι θέλουμε να βλέπουμε ως θεατές.. Το οποίο το θεωρω περιοριστικο για την τέχνη και τον δημιουργό αλλά και για τον θεατή κατεπεκταση.

φιλικά

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Και εγώ θα μπορούσα να πω οτι ο κινηματογράφος σταμάτησε στον Bresson και στον Ozu, δεν ειναι ομως έτσι. ευτυχώς.
αν το λέμε αυτό για μια καινούργια μορφή τέχνης με έναν αιώνα ζωής μόνο, τοτε τί πρέπει να πούμε για τις άλλες πχ την ζωγραφική;

σου επαναλαμβάνω: δε λέω "σταμάτησε". Λέω λιγοστεύει. Δεν βρίσκω -εγώ, προσωπικά- 40 ταινίες το χρόνο που να θέλω να πάω να τις δώ σε αίθουσα. Βρίσκω μόλις 9 ή 10.
Η ζωγραφική, μόλις είχε φτάσει στο απόγειό της και βγήκε η φωτογραφία, δραπέτευσε: πήρε το θέμα και το έβλεπε από 5 διαφορετικές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα για παράδειγμα.
Κάτι ανάλογο έγινε και με το σινεμά από το '45 μέχρι το '75 περίπου. Και δεν σου λέω για τους auteurs. Σου λέω για το mainstream. Υπάρχει σύγκριση με το σημερινό mainstream; Ειλικρινά τώρα.
Γιατί όσο και να μου αρέσει το underground, όταν οι μελλοντικοί σκύψουν πάνω στα μουσικά 70ς πχ, τους Abba και τη Donna Summer θα ψάξουν πρώτα. Οχι τον Beefheart.

φιλικά επίσης.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

αυτά για το underground σου τα γράφω γιατί οι "ακραίοι" επηρεάζουν το mainstream ευεργετικά: πράγματα που άκουγα στο underground τα άκουγα να εισβάλουν -κυριολεκτικά- στους mainstream δίσκους μετά από 5-6 χρόνια. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στο σινεμά.
Η μουσική δεν έχει επηρεαστεί τόσο ακόμη. Ισως γιατί είναι πολύ πιο ...DIY σαν φόρμα, οι auteurs θέλουν κεφάλαια που πρέπει να εγκριθούν από φορείς κλπ κλπ.

 

[auteur]

σου επαναλαμβάνω: δε λέω "σταμάτησε". Λέω λιγοστεύει. Δεν βρίσκω -εγώ, προσωπικά- 40 ταινίες το χρόνο που να θέλω να πάω να τις δώ σε αίθουσα. Βρίσκω μόλις 9 ή 10.
Η ζωγραφική, μόλις είχε φτάσει στο απόγειό της και βγήκε η φωτογραφία, δραπέτευσε: πήρε το θέμα και το έβλεπε από 5 διαφορετικές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα για παράδειγμα.
Κάτι ανάλογο έγινε και με το σινεμά από το '45 μέχρι το '75 περίπου. Και δεν σου λέω για τους auteurs. Σου λέω για το mainstream. Υπάρχει σύγκριση με το σημερινό mainstream; Ειλικρινά τώρα.
Γιατί όσο και να μου αρέσει το underground, όταν οι μελλοντικοί σκύψουν πάνω στα μουσικά 70ς πχ, τους Abba και τη Donna Summer θα ψάξουν πρώτα. Οχι τον Beefheart.

φιλικά επίσης.

Κώστα σέβομαι την γνώμη σου και εν μέρη σε κατανοώ. Όμως γιατί ψάχνεις ή περιμένεις από το mainstream;

Ήταν ποτέ ο Παζολίνι mainstream?

Το mainstream ωστόσο βγάζει κάποιες εξαιρετικές ταινίες για διασκέδαση.
Και όπως είπε ένας φίλος, η σχέση μας με ρηχά πράγματα ποτέ δεν ήταν πρόβλημα, αντίθετως, η ρηχή σχέση μας με τα πράγματα είναι ένα δείγμα του καιρού μας.

(χωρίς ίχνος ειρωνείας) Μήπως δεν βοηθάει το να ψάχνεις στο mainstream όπου έχει γίνει (πάντα ήταν), όσο ποτέ άλλοτε, μια επιχείρηση που παράγει θέαμα σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις αναζητήσεις ενός ευρύτερου κοινού;

Θα επανέλθω αργότερα (με κάτι που είδα πρόσφατα), με καλεί η πραγματικότητα.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Κώστα σέβομαι την γνώμη σου και εν μέρη σε κατανοώ. Όμως γιατί ψάχνεις ή περιμένεις από το mainstream;

Ήταν ποτέ ο Παζολίνι mainstream?

Το mainstream ωστόσο βγάζει κάποιες εξαιρετικές ταινίες για διασκέδαση.
Και όπως είπε ένας φίλος, η σχέση μας με ρηχά πράγματα ποτέ δεν ήταν πρόβλημα, αντίθετως, η ρηχή σχέση μας με τα πράγματα είναι ένα δείγμα του καιρού μας.

(χωρίς ίχνος ειρωνείας) Μήπως δεν βοηθάει το να ψάχνεις στο mainstream όπου έχει γίνει (πάντα ήταν), όσο ποτέ άλλοτε, μια επιχείρηση που παράγει θέαμα σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις αναζητήσεις ενός ευρύτερου κοινού;

Θα επανέλθω αργότερα (με κάτι που είδα πρόσφατα), με καλεί η πραγματικότητα.

Γιατί το mainstream πιάνει το σφυγμό του συλλογικού υποσυνείδητου και δεν γίνεται να το αγνοεί κανείς: αυτό είναι που λέει πράγματα για μάς και για το πως βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας.
Mainstream ήταν το Erotica (Madonna) και underground οι Swans. Λατρεύω τους δεύτερους αλλά είναι ο "μέσα εαυτός" μου αν μ εννοείς: πιο προσωπική σχέση. To Εrotica όμως αδυνατώ να το αγνοήσω: πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος ποπ δίσκος των 90ς. Και αυτό, λέει κάτι.
Οπως λέει και η επιτυχία των ταινιών καταστροφής του Χόλυγουντ ή σειρών τύπου The Walking Dead για το Πως νιώθει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας σήμερα. Λένε πράγματα που κανένα φιλοσοφικό/κοινωνιολογικό δοκίμιο δεν μπορεί να τα πεί.

Αυτό το κομμάτι του σινεμά είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι θα σπεύσω να δώ κάθε blockbuster.

 

[FINIX]

Kανε συγκριση στο mainstream του τοτε με του σημερα
Highest-grossing films of 2018
Rank Title Distributor Worldwide gross
1 Insidious: The Last Key Universal $145,264,400
2 Maze Runner: The Death Cure 20th Century Fox $125,844,434
3 Forever Young United Entertainment $105,200,000[2]
4 The Commuter Lionsgate $79,374,765
5 Padmaavat Paramount $40,900,000[3]
6 12 Strong Warner Bros. $37,382,094
7 Den of Thieves STX Entertainment $30,980,898
8 Proud Mary Screen Gems $19,855,586
9 Keys to the Heart CJ E&M $17,918,460[4]
10 Arif v 216 Mars Distribution $14,835,732[5]

Top-grossing films (U.S.)[edit] 1960
Rank Title Studio Gross rental
1. Spartacus Universal $14,000,000[1]
2. Psycho Paramount $9,100,000[1]
3. Exodus United Artists $8,500,000[1]
4. Swiss Family Robinson Walt Disney Productions $7,900,000[1]
5. The Alamo United Artists $7,900,000[1]
6. The Apartment United Artists $6,700,000[1]
7. BUtterfield 8 MGM $6,000,000[1]
8. Ocean's 11 Warner Bros. $5,500,000[1]
9. Please Don't Eat the Daisies MGM $5,300,000[1]
10. From the Terrace 20th Century Fox $5,200,000[1]

το mainstream πιανει τον σφυγμο οπως λεει και ο Κωστας,καθοριζει τον χωρο
οταν υπαρχει toso σκουπιδαριο, λογικο ειναι ταινιες σαν το blade runner να φανταζουν αριστουργημα

 

[auteur]

Γιατί το mainstream πιάνει το σφυγμό του συλλογικού υποσυνείδητου και δεν γίνεται να το αγνοεί κανείς: αυτό είναι που λέει πράγματα για μάς και για το πως βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας.
Mainstream ήταν το Erotica (Madonna) και underground οι Swans. Λατρεύω τους δεύτερους αλλά είναι ο "μέσα εαυτός" μου αν μ εννοείς: πιο προσωπική σχέση. To Εrotica όμως αδυνατώ να το αγνοήσω: πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος ποπ δίσκος των 90ς. Και αυτό, λέει κάτι.
Οπως λέει και η επιτυχία των ταινιών καταστροφής του Χόλυγουντ ή σειρών τύπου The Walking Dead για το Πως νιώθει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας σήμερα. Λένε πράγματα που κανένα φιλοσοφικό/κοινωνιολογικό δοκίμιο δεν μπορεί να τα πεί.

Αυτό το κομμάτι του σινεμά είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι θα σπεύσω να δώ κάθε blockbuster.

και πάλι ειναι θέμα αισθητικης.. που ήδη έχουμε διαμορφώση.
όπως και για το salt of earth οπου σε "ενόχλησαν" (αν μου επιτρέπεις) οι απόλυτα ρεαλιστικές εικόνες του φωτογράφου Saltiago,
οπου βρέθηκε μπροστά, σε όλα τα σημαντικά γεγονότα του αιώνα, με την κάμερα στο χέρι. Ενώ σου "άρεσουν" οι εικόνες μυθοπλασίας του Παζολίνι.

πχ προσωπικά, παρατηρώ μια στροφή στην πιότητα.. σε ένα πανηγύρι/θεσμό οπου χτυπάει η καρδιά του mainstream.

http://oscar.go.com/nominees/best-picture

και ο παλμός του mainstream που αναζητάς, ίσως βρίσκεται πιο έντονος και στις tv series.

όταν βγήκε η μαντόνα ηταν κυρίως η ρίξη της (λέμε τώρα..) με τον συντηρητισμό, με την εμφάνισή της, τα video, την όλη περσόνα που έφτιαξε, που την έκανε διάσημη. φυσικά και η μουσική της ήταν κατάλληλα φτιαγμένη. μετά εχουμε τον marilyn manson, lady gaga, Miley Cyrus και δεν ξέρω εγω ποιους άλλους..
αν και με διαφορετική αισθητική, κάνουν το ίδιο πράγμα.

 

[auteur]

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[auteur]

Kανε συγκριση στο mainstream του τοτε με του σημερα
Highest-grossing films of 2018
Rank Title Distributor Worldwide gross
1 Insidious: The Last Key Universal $145,264,400
2 Maze Runner: The Death Cure 20th Century Fox $125,844,434
3 Forever Young United Entertainment $105,200,000[2]
4 The Commuter Lionsgate $79,374,765
5 Padmaavat Paramount $40,900,000[3]
6 12 Strong Warner Bros. $37,382,094
7 Den of Thieves STX Entertainment $30,980,898
8 Proud Mary Screen Gems $19,855,586
9 Keys to the Heart CJ E&M $17,918,460[4]
10 Arif v 216 Mars Distribution $14,835,732[5]

Top-grossing films (U.S.)[edit] 1960
Rank Title Studio Gross rental
1. Spartacus Universal $14,000,000[1]
2. Psycho Paramount $9,100,000[1]
3. Exodus United Artists $8,500,000[1]
4. Swiss Family Robinson Walt Disney Productions $7,900,000[1]
5. The Alamo United Artists $7,900,000[1]
6. The Apartment United Artists $6,700,000[1]
7. BUtterfield 8 MGM $6,000,000[1]
8. Ocean's 11 Warner Bros. $5,500,000[1]
9. Please Don't Eat the Daisies MGM $5,300,000[1]
10. From the Terrace 20th Century Fox $5,200,000[1]

το mainstream πιανει τον σφυγμο οπως λεει και ο Κωστας,καθοριζει τον χωρο
οταν υπαρχει toso σκουπιδαριο, λογικο ειναι ταινιες σαν το blade runner να φανταζουν αριστουργημα

τότε οι "ανεξάρτητοι" δεν ήταν εντός του mainstream;
υπήρχαν τοσα διαφορετικά μέσα διανομής; τηλεόραση;
ίντερνετ; πληθώρα φεστιβάλ; δημιουργών;
πλέον καταναλώνουμε περισσότερες ταινίες;
ειναι περισσότερος ο κόσμος;
μήπως πηγαίνουν περισσότεροι νέοι στον κινηματογράφο;
μηπως ο κόσμος διαμορφώνει τις επιλογές των στούντιο;

 

[auteur]

Το ίδιο κι εκείνα του Joshua αν και εκείνος ξέφευγε υπέροχα (ώρες ώρες, ειδικά εκεί που έδειχνε τους χασάπηδες ντυμένους trans).
Το Fata Morgana (1971) και το Lessons of Darkness (1992) -και τα δύο του Χέρτζογκ- ήταν πολύ πιο ποιητικά, πολύ πιο κοντά σ αυτό που εγώ θέλω να βλέπω σε ντοκυμανταίρ.

ποστ #1190

Spoiler

για το act of killing, δες τι λενε ο Herzog και ο Errol Morris οπου και το θεωρούν μοναδικό επίτευγμα.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[teddy743]

σου επαναλαμβάνω: δε λέω "σταμάτησε". Λέω λιγοστεύει. Δεν βρίσκω -εγώ, προσωπικά- 40 ταινίες το χρόνο που να θέλω να πάω να τις δώ σε αίθουσα. Βρίσκω μόλις 9 ή 10.
Η ζωγραφική, μόλις είχε φτάσει στο απόγειό της και βγήκε η φωτογραφία, δραπέτευσε: πήρε το θέμα και το έβλεπε από 5 διαφορετικές οπτικές γωνίες ταυτόχρονα για παράδειγμα.
Κάτι ανάλογο έγινε και με το σινεμά από το '45 μέχρι το '75 περίπου. Και δεν σου λέω για τους auteurs. Σου λέω για το mainstream. Υπάρχει σύγκριση με το σημερινό mainstream; Ειλικρινά τώρα.
Γιατί όσο και να μου αρέσει το underground, όταν οι μελλοντικοί σκύψουν πάνω στα μουσικά 70ς πχ, τους Abba και τη Donna Summer θα ψάξουν πρώτα. Οχι τον Beefheart.

φιλικά επίσης.

Αυτό. :SFGSFGSF:

 

[auteur]

κάτι γερασμένα παλικάρια..

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[auteur]

βλέποντας τις λίστες απο εδώ
List of years in film


εύκολα παρατηρούμε, οτι ειναι αποκλειστικά ταινίες CGI, υπερήρωες κόμικ, animation για όλη την οικογένεια, περιπέτειες δράσης..

έγινε μια σύγκριση πιο πάνω, με το 1960, οπου τότε ΔΕΝ υπήρχαν ταινίες CGI..
αν υπήρχαν CGI το 1960 με αληθοφανή αποτελέσματα, αυτές δεν θα ηταν πρώτες;
μηπως το 1960, ο κύριως όγκος που πήγαινε σινεμά, ηταν διαφορετικό ηλικιακό κοινό απο ότι ειναι ο κυρίως όγκος που πηγαίνει σήμερα;
τοτε πήγαινε όλη η οικογένεια σινεμά;
ήταν μια σχεδόν καθημερινή έξοδος, οπως ειναι για τους αμερικάνους, οπου διαμορφώνουν το box office;

μπορούμε να συγκρίνουμε το 1960 με το τώρα;
κατω απο ποιά κριτηρια αξιολόγησης;
τι αρέσει σε εμάς να βλέπουμε;
το 1960 για να δει κάποιος ταινία έπρεπε να πάει στο σινεμά.. άντε και σε καμια λέσχη.. τώρα;

 

[Stellios papa]

και ο δικτατορας ρωτησε νεαρε auteur τον νεαρο
-ποιο ειναι το ονομα σου
αυτος γυρισε και του ειπε
-Ζαπατα..... Αιμιλιανο Ζαπατα

αυτα τα τρεια μονο λεπτα φτανουν
η μυρωδια του εβγαινε απο την οθονη και σε περικυκλωνε μια ζωη
γιατι δεν ειχε σχεση με κοινους θνητους ηταν σταρ
το ονομα του Μαρλον Μπραντο
τωρα ο διαδοχος ποιος ειναι
ο Κολιν Φαρελ ?

και μ αυτο το ακτ οφ κιλλινγκ τι σε εχει πιασει
δεν θελουμε να το δουμε
ειναι φρικτο !

 

[auteur]

Οι σταρ πέθαναν. Κατέβηκαν στη γη και απομυθοποιηθηκαν, εξανθρωπιστηκαν, έγιναν κοινοί θνητοί, μοντέλα.. Που και που φυσικά θα εμφανίζεται κάποιος/α

Αντί αυτών, έχεις εικόνες από ανθρώπους γύρω σου, κοινούς, με βαρύ φορτίο.. η ομορφιά τους.. είναι μέσα τους, στην συνεύρεση μαζί τους, στο να τους νιώθεις χωρίς να σε εξουσιαζουν, χωρίς φωνές και δάκρυα, με ένα άγγιγμα, ενα βλέμμα. Δεν είναι για λύπηση, είναι σαν εσένα και εμένα, ισως να ζουν πολύ μακριά απο εδώ, αλλά έχουμε πολλά κοινά και μέσω της ενσυναισθησης ίσως γίνουμε ένα.

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Ευρωπαϊκό Σινεμά και όχι μόνο

Οι σταρ πέθαναν. Κατέβηκαν στη γη και απομυθοποιηθηκαν, εξανθρωπιστηκαν, έγιναν κοινοί θνητοί, μοντέλα.. Που και που φυσικά θα εμφανίζεται κάποιος/α

Αντί αυτών, έχεις εικόνες από ανθρώπους γύρω σου, κοινούς, με βαρύ φορτίο.. η ομορφιά τους.. είναι μέσα τους, στην συνεύρεση μαζί τους, στο να τους νιώθεις χωρίς να σε εξουσιαζουν, χωρίς φωνές και δάκρυα, με ένα άγγιγμα, ενα βλέμμα. Δεν είναι για λύπηση, είναι σαν και μένα και εσένα, ισως να ζουν μακριά, αλλά έχουμε πολλά κοινά και μέσω της ενσυναισθησης ίσως γίνουμε ένα.[/QUOT
.
μιλαμε για διασημους ηθοποιους και δημιουργους η γι τους γνωστους που εχουμε διπλα μας
γιατι ολα αυτα τα ποιητικα δεν εχουν σχεση με τους σημερινους καλιτεχνες

και μην ξεχνας οτι ο κινηματογραφος ειναι και για να ξεφευγουμε να ονειρευομαστε

 

[auteur]

Δεν ήταν ποιητικά αλλά κυριολεκτικά.

Θα τους βρεις κυρίως σε ταινίες τεκμηρίωσης αλλά και στην μυθοπλασία, που τόσο αγαπάς πχ στο certain woman, στις ταινίες του αγαπημένου σου Ακι.. παντού.

Είδες που είναι πάλι θέμα αισθητικής, η οποία έχει διαμορφωθεί από τα βιώματα της εποχής που μεγαλώσαμε;

 

[FINIX]

τότε οι "ανεξάρτητοι" δεν ήταν εντός του mainstream;
υπήρχαν τοσα διαφορετικά μέσα διανομής; τηλεόραση;
ίντερνετ; πληθώρα φεστιβάλ; δημιουργών;
πλέον καταναλώνουμε περισσότερες ταινίες;
ειναι περισσότερος ο κόσμος;
μήπως πηγαίνουν περισσότεροι νέοι στον κινηματογράφο;
μηπως ο κόσμος διαμορφώνει τις επιλογές των στούντιο;

Σωστα τα λες
αλλα η τελευταια προταση που ειναι και το ρεζουμε,μηπως συμβαινει Και το αντιθετο?
και ισως σε μεγαλυτερο βαθμο,ιδιως στο χολιγουντ,
κινηματογραφος και μουσικη ειναι σημερα οι πιο διαδεδομενες τεχνες στον κοσμο,η πρωτη εχει μακραν πιο προπαγανδιστικη επιρροη,
διαμορφωνει αγοραστικες τασεις,στυλιστικες,πολιτικες,διαμορφωνει συνειδησεις ,προπαγανδιζει
πλασαρουν τους διεκπερεωτες ως σταρ για να κανουν την δουλεια τους και οι δημιουργοι παραγκωνιζονται
υπαρχει πρωτιστως η τηλεοραση για αυτο φυσικα, αλλα δεν παει πισω και ο κινηματογραφος
γιατι οταν ημουν πιτσιρικι εβλεπα τον Μπακογιαννοπουλο στην τιβι να μου παρουσιαζει ταινιες και τωρα βλεπω τον Φραγκουλη?
οι νεαροι που κατακλυζουν τα σινεμα σημερα και βλεπουν μικυ μαου και μπλοκμπαστερ με πιου πιου,δεν ειναι αυτοι που το διαμορφωνουν,
αυτα εμαθαν, αυτα ζητανε ,ειναι βολικη η αποχαυνωση....
δεν λεω κακως υπαρχουν τα μικυ μαου,αυτο δα ελειπε ,παμε σινεμα για να ξεσκασουμε,και να ξεχασουμε ενιοτε,απλα να μην μπαταρει το καραβι..
εχω την ιδια αισθηση οπως πολυ γλαφυρα κατεθεσε ο Λυμπε για την καταπτωση αξιων και την επικρατηση των "ηλιθιων",οπου οι τεχνες δρουν ως σεισμογραφοι...
οπως επισης πολυ ωραια κατεγραψε στο Loveless o Ζβιαγκιντσεφ
Λες ,πιο πολυ αγοραστικο κοινο, πιο πολυ σαβουρα,σωστο συμβαινει σε ολα,τι να πιασω? τα τροφιμα,αυτοκινητα,ρουχα?
το θεμα ειναι οτι η σαβουρα εχει γινει mainstream οσο ποτε αλλωτε και το καλοφτιαγμνο το ψαχνεις με το κυαλι,τοσο που οσο παιρνανε οι γενιες δεν θα ξερουν τι ειναι,ως εκ τουτου που θα βρεις καλαισθησια?οι τεχνες με κεφαλαιο πρεπει ειναι παναθρωπινες,οχι ολιγων εκλεκτων που εχουν τον χρονο,το χρημα και τις γνωσεις να τις αδραξουν,οσο θα σαβουρευει η κυριαρχη ταση,τοσο θα σαβουρεουν και οι τεχνες,καποτε εβλεπες και εναν Φελινι στο τοπ10
ο κινηματογραφος,η μουσικη το θεατρο η ποιηση εχουν ενα προνομιο σε σχεση με τις αλλες τεχνες και με αλλα αγαθα
την σαβουρα και το διαμαντι τα πληρωνεις το ιδιο,καπως πρεπει να το αντισταθμισουν αυτο οι "ηλιθιοι"...