Back Door Man
AVClub Enthusiast
Διαβάζω, όλα αυτά που γράψατε
Ακούω τα τραγούδια
κι αναρωτιέμαι, πως μπορεί να υπάρχει τραγούδι της πρώτης φοράς;
Την πρώτη φορά που βλέπεις το πρόσωπό του/της δεν είναι εκεί που παγώνει ο χρόνος;
δεν είναι εκείνη η στιγμή που το μόνο που υπάρχει είναι η σιωπή;
η στιγμή που οι άλλοι όλοι παύουν να υπάρχουν, η στιγμή που δεν ακούς κανέναν ήχο, δεν προσέχεις τίποτα απ' ότι συμβαίνει γύρω σου, θέλεις να μιλήσεις μα να χάνεις τα λόγια σου.....
πως μπορείς να θυμάσαι τι μουσική άκουγες ή έστω θα ήθελες ν´ακούσεις, τη στιγμή που βυθιζόσουν μέσα σε δυό πύρινα μαύρα μάτια κι ήθελες να χαθείς στην αγκαλιά του και να μην σ' αφήσει να βγείς ποτέ από εκεί;
ούτε καν τον ψίθυρο της φωνής του δεν θυμάσαι, δεν θέλεις να θυμάσαι....
πως μπορεί, αναρωτιέμαι, να υπάρχει κάτι άλλο να θυμάσαι άπό εκείνη την πρώτη στιγμή εκτός από αυτόν;
Υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτόν;
μόνο η στιγμή
The first time you saw his/her face.
Ναι, αν υπήρχε ένα video clip με απόλυτη σιωπή, θα το έβαζα.....
Σχετικό αυτό. Η σιωπή είναι για το περιβάλλον. Μέσα κυριαρχεί το χάος. Όλος ο κόσμος σου γυρνάει τούμπα. Ιδέες, κλισέ, αμφιβολίες, φόβοι, όρια, φραγμοί καταρρέουν σα χάρτινοι πύργοι. Αυτό που περιγράφεις είναι η πρώτη φάση. Μετά ακολουθεί το άλλο.Που θυμάσαι τα πάντα με το κόμα χωρις να το σκέφτεσαι. Που συνδυάζεις τα τραγούδια με την εικόνα. Που είσαι στα πατώματα. Που χαλάς τον κόσμο...
Εγώ θα το παρομοίαζα ως περπάτημα σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω απ την ατελείωτη χαράδρα δύο κόσμων. Του φανταστικού, όπου όλα γύρω ακούγονται σαν ηχός και φαίνονται θαμπά εκτός απο εκείνη και του πραγματικού, στον οποίο κινείσαι μαγεμένος και χαράσεις τις φαντασίες σου,τις απολαύσεις σου,τα τραγούδια σου,το ειδύλλιο σου...Τον κόσμο σου γύρω της.
Οπότε η μόνη σιωπή που αιωρείται είναι το μούδιασμα σου όσο πνίγεσαι στις κόρες των ματιών της για λίγα δευτερόλεπτα. Και στο καπάκι?Ποια σιωπή? Απλά το χάος.