Εντάξει, ας μην είναι άμεσα εισπρακτέες από τον τελικό πελάτη οι επενδύσεις R&D. Μήπως τουλάχιστον να ήταν λιγουλάκι και μερικώς ρευστοποιήσιμες, έστω, χάριν επιδείξεως; Και εξηγούμαι:
Είσπραξη 1η: Περιφέρομαι μέσα στο ΧΨΖ ξενοδοχείο με το καλάσνικωφ προτεταμένο, (λέγε με Shefield CD KODO). Τι, θα παίζουμε τώρα; Διπλαρώνω ένα ζευγάρι Grand Utopia, το παλιότερο μοντέλο, οδηγούμενο από κάτι OnGaku, GakuON ή κάπως έτσι, με ψηφιακή πηγή της Theta. Δίνω στο σιντάκι στο παιδί που ήταν υπεύθυνος, και κάθομαι να απολαύσω τα τύμπανα. Πού είναι τα τύμπανα; Εις το βάθος εκεί, λίγο πριν την πόρτα της κουζίνας. Γιατί; Μα, διότι ο υπεύθυνος, άγνωστο σε μένα γιατί, έβαλε το CD να παίξει σε χαμηλή στάθμη. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπόρεσα παρά να εκτιμήσω κάποιες από τις αρετές του συστήματος, αλλά, υποψιάζομαι, μόνο λίγες απ’ αυτές. Δεν ζήτησα να «το δυναμώσει».
Είσπραξη 2η: Πάω παρακάτω, σε μεγάλη αίθουσα, όπου είναι στημένα κάτι θηριώδη Genesis, των οποίων την επιστασία εκείνη τη στιγμή είχε κάποιος που του έσφιξα το χέρι εγκαρδίως, ο Mr. Kakadelis himself. Του δίνω που λέτε το καλάσνικωφ, και το βάζει να παίξει. Περιμένω ο δυστυχής να ακούσω τίποτις, αλλά μπααααα. Ο κύριος Mike, παλιά καραβάνα και χρόνια στο κουρμπέτι, δεν θέλησε να ανεβάσει τη στάθμη κάπως ψηλά, διότι ΕΙΔΕ ΤΙ τα περίμενε τα καημένα τα ηχειάκια. Για να μη σας τα πολυλογώ, μια απ’ τα ίδια. Πού είναι η κουζίνα; Στο βάθος φάτσα πόρτα. Εντάξει, λέω, δεν πειράζει. Πάμε παρακάτω.
Είσπραξη 3η: Την πέφτω με το Καλάσνικωφ στο Θαλή το Μενεξελή, που οδηγούσε ηχεία δικής του κατασκευής με έναν τελικό επίσης δικής του κατασκευής, και με πηγή κάποιο Μικρομεγά, εάν δεν με απατά η μνήμη μου. Έλα όμως που το καλάσνικωφ είναι και χαμηλά γραμμένο, οπότε το Μικρομεγά απεδείχθη Μικρομικρό, και ίσα που γαργαλούσε τον τελικό. Και να κοιτάει από ‛δώ ο Θαλής, να κοιτάει από ‛κεί, του κάκου: μουλάρι το Μικρομικρό.
Είσπραξη 4η: Είμαι μέσα στο μεγάλο δωμάτιο ακροάσεων της Τηλεοπτικής Θεσσαλονίκης, στο Νέο Ρύσιο, παρέα με πολλούς και αγαπημένους φίλους, απέναντι από τα μεγάλα και άξια B&W 800 Signature, έχω βάλει στο σιντόφωνο ένα recordable με την ορχήστρα του Ralph Burns, κι έχω και τον Κωστόπουλο από δίπλα να με έχει περιλάβει στο μπίρι – μπίρι: «Ρε παπάρα γερομπισμπίκη, τέτοια ακούς; Και δε σου φαίνεται». Έλα όμως που πέτυχα ελεύθερο το τηλετέτοιο του σιντόφωνου ακουμπησμένο στο τραπεζάκι, και σιγά μην έχανα την ευκαιρία! Σηκώνω που λέτε τη στάθμη να γραδάρω τα κεβλάρια και τα αμπέρ. Και ω του θαύματος, αυτές οι μηχανές εκεί απέναντι, που τις φτιάχνουν κάτι μυστήρια Εγγλεζάκια, αποκρίνονται και αποδίδουν. ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ, ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ, ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ. Σου πετάνε ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ένα «αν με αγοράσεις, κοίτα τι μπορώ να του κάνω, ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΟ ΚΑΝΩ». Την ώρα που απολαμβάνω το όλον event, να ‛σου στο δωμάτιο και ο υπεύθυνος του καταστήματος, ο κ. Βασίλης Χουρμουζιάδης. Αμάν!, λέω, τώρα ποιος τον ακούει τώρα αυτόν. Αλλά ο Βασίλης, άλλη παλιοκαραβάνα αυτός, τελείως cool. COOL λέμε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Δηλαδής, παρά λίγο να μου πει να τα χώσω κι άλλο. ΚΙ ΑΛΛΟ!!
Είσπραξη 5η: Μπαίνω σε μια μεγάλη αίθουσα του χιψιζεντοξενοδοχοτέτοιου, παρέα με τον DimDas, και αντικρίζω το απαύγασμα του καπελώματος των Αμερικανικών κεφαλαίων επί της Ευρωπαϊκής βιομηχανίας, τα μεγάλα Γκράν Ουτοπιά, αποσυσκευασμένα, και με την παλέτα με τις ρόδες ακόμη από κάτω τους. Εμ, με το δίκιο τους οι άνθρωποι, να τους φύγει η μέση για τρεις μερούλες; Δηλαδή, εμένα τα ροδάκια δεν με ενόχλησαν καθόλου, σοβαρά μιλάω. Βλέπετε, δεν είμαι χαϊεντάς. Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Κατασκευή που γ… και δέρνει, άνευ πλάκας. Μεγάφωνα εξαίρετα. Φινίρισμα από άλλο πλανήτη, τύφλα να ‛χει η Toyota. Αισθητική, υπεράνω κριτικής! Είναι τόσον ογκώδη, και όμως το κρύβουν, δείχνοντας τόσο ΟΜΟΡΦΑ, όπως οι παλιές τετράθυρες Jaguar. Α, έπαιζαν κιόλας, άκουγα ένα χαμηλόφωνο τσίκι – τσίκι, νιάου νιάου το γατάκι, παέι στο βάθος στην κουζίνα, για να φάει ποντικάκια, μια ολάκερη ντουζίνα.
Είσπραξη 5η: Πέρισυ! Περνάω από το διάδρομο και ΜΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ όχι κάποια όμορφη κοπέλα, αλλά κάτι που ακούγονταν εκεί μέσα. Χώνομαι, σιγά μη δεν έμπαινα. Τι άκουσα; Ένα ζευγάρι Audiovector, οδηγούμενα από κάποιον Α-κλασσάτο Audia Flight. Πώς το άκουσα; ΔΥΝΑΤΑ, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ. ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ. ΓΙΑΤΙ; Διότι ο επί τούτων υπεύθυνος ήξερε τι έκανε, είχε εμπιστοσύνη στα μηχανήματά του. Και το δωμάτιό του ήταν ΓΕΜΑΤΟ. Έχει σημασία ποιος ήταν;
Κάνοντας ταμείο των εισπράξεων:
1ον. Ο Θαλής ο Μενεξελής δεν κωλώνει. Είναι άτομο θαρραλέο, με άγρυπνο μάτι και την ψάχνει τη δουλειά. Και ΓΙ’ ΑΥΤΟ τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο, εκτίμηση που, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ, ανακλάται και στα δημιουργήματά του.
2ον. Όταν έχεις τόσο καλά μηχανήματα και αρνείσαι να τα πιέσεις, έστω και λίγο, φοβούμενος προφανώς μη ξεφύγουν από την πεπατημένη του χαμηλόφωνου, χαϊεντάδικου τσίκι – τσίκι, μη βγάλουν κοκοράκι, μη, μη, μη, το μόνο που κάνεις είναι να λες: «Αν θέλετε να πηγαίνετε στο μάρκετ της γωνίας για τα ψώνια σας, αυτή η Ashton Martin είναι για σας».
3ον. Ρε παιδιά, δηλαδή πείτε μου εσείς τώρα, υπάρχει περίπτωση να πω κακό λόγο για τον Χουρμουζιάδη, ή για τα 800 Signature; Μαλακίες λέμε τώρα; Αφού ΕΙΔΑ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ! Όχι σαν κάτι άλλους, των οποίων, ναι μεν, οι μηχανές τους μπορεί να μπορούν, αλλά δεν τους επετράπη να μπορέσουν. Και αν δεν επιτρέπεται να μπορούν, τι ξεκουβαλιούνται και τα πάνε στις εκθέσεις; Μόνο για να φαίνονται; Εντάξει, δεν λέω, παίζει κι αυτό το ρόλο του, αλλά αν ήμουν κάποιο από αυτά τα καταπληκτικά Γαλλάκια, που υλοποίησαν αυτό το ηχείο, θα αισθανόμουν αδικημένος βλέποντας το δημιούργημά μου να τυγχάνει τέτοιας μεταχείρισης. Ακόμη κι αν αντιπρόσωπός μου είναι ο Mr. Kakadelis.
4ον. Για τo τρίδυμο, (καθ' ότι και η πηγή ήτο εκ της περί ής Ιταλικής φίρμας πρερχομένη, αν θυμάμαι καλά δηλαδή), Audiovector – Audia Flight τι να πώ; Ότι ξεβρακώνουν τα διάφορα TD12, Virgo και Σία; Ορίστε, το είπα.
.
