Κι όμως με έκαναν να υποστηρίζω το Νταλάρα, του GreekRagnaroker.
Η οικογένειά μου άκουγε σχεδόν αποκλειστικά Γιώργο Νταλάρα. Στο αυτοκίνητο, στις γιορτές, όταν καλούσαμε φίλους, ή όταν είχαμε κόσμο από το εξωτερικό και θέλαμε να τους δείξουμε ένα κομμάτι από την ελληνική κουλτούρα, πάντα έπαιζε στο background. Από τον blogger «GreekRagnaroker».
Πίστευα κι εγώ ότι ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης μέχρι που ήμουν 14-15 χρονών. Θυμάμαι ότι ο τελευταίος δίσκος που μου άρεσε ήταν αυτός με τα τραγούδια του Bregovic. Με είχε ενθουσιάσει το πως δυνάμωνε ο ρυθμός στο τραγούδι "Νύχτα" - το οποίο κανείς δε θυμάται ποτέ πως λέγεται παρεμπιπτόντως: "Η καρδιά μου θέλει να πετάξει..." κλπ.
Μετά από αυτό άρχισα να τον σιχαίνομαι. Κυρίως αρχικά από αντίδραση στο σόι μου, όπου πάντα τα ήξεραν όλοι όλα καλύτερα από μένα, καθότι ήμουν ο μικρότερος στην οικογένεια. Θυμάμαι είχαμε πάει να τον δούμε να παίζει με του Πυξ Λαξ στην Ιερά Οδό στην Αθήνα, κι έλεγα στους γονείς μου ότι εγώ πήγα για τους Πυξ Λαξ. Δε λέω κι ο Νταλάρας καλός ήταν...
Την επόμενη χρονιά πήγαμε ξανά να τον δούμε, νομίζω έπαιζε με τα Κίτρινα Ποδήλατα. Δεν ήταν καλός... Θυμήθηκα μετά τη συναυλία ότι τον είχαμε δει και στη Λευκάδα στο Κάστρο ένα καλοκαίρι, όπου πάλι δεν ήταν καλός... Ε, κάτι αυτά, κάτι η εφηβεία, κάτι ότι τα τραγούδια του Bregovic είναι τα ίδια σε διαφορετικές γλώσσες, κάτι ο Τζιμάκος, και το αποφάσισα: Τέλος ο Νταλάρας για μένα.
Στη συνέχεια της ζωής μου κατάλαβα γιατί μου είχε δημιουργηθεί αυτή η απέχθεια και κυρίως γιατί τελικώς έμεινε εκεί. Ο Νταλάρας συμβολίζει τα περισσότερα κακά του Νεοέλληνα. Ο φτωχός που έγινε νεόπλουτος και την ψώνισε, που βγάζει φράγκα με επαναστατικά τραγούδια, ποντάροντας στο θυμικό και στη μνήμη του Έλληνα, ο δεξιός (σε στυλ ζωής τουλάχιστον) με το αριστερό παρελθόν, ο ξεπουλημένος κλπ. Γενικά τον θεωρούσα υποκριτή.
Επίσης θεωρούσα ότι έφταιγε για ένα σωρό προβλήματα της ελληνικής μουσικής. Άσε που δεν είχε μείνει τραγούδι να μην το πει! Αυτό κι αν με ενοχλούσε! Κι ακόμα με ενοχλεί.
Είχα αποφασίσει να μην πληρώσω ποτέ για συναυλία του, δίσκο του ή οτιδήποτε άλλο συμμετέχει, και συνήθως οι εκπομπές του ραδιοφώνου που άκουγα δεν έπαιζαν ποτέ τραγούδια του.
Ζώντας στο εξωτερικό, καθαρά από τύχη βρήκα διάφορους ανθρώπους οι οποίοι μου μίλαγαν για το Νταλάρα. Τούρκοι, Γιουγκοσλάβοι (έτσι τους λέω ακόμα, γιατί έτσι τους έμαθα) Ισραηλινοί και Άραβες. Πάντα τους έλεγα: "Μπορεί να έχει φοβερή φωνή, αλλά δεν τον αντέχω!"
Και πραγματικά δεν τον άντεχα! Η νοοτροπία όλων όσοι τον ακούν φανατικά είναι αυτή που οδήγησε την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια.
Οι υποστηρικτές του είναι η γενιά του Πολυτεχνείου, που γέμισε την Αθήνα, που έβγαλε πολλά λεφτά τη δεκαετία του 1980, που έφτιαξε αυθαίρετα, βίλες και πισίνες, διόγκωσε τη φοροδιαφυγή, ήθελε να βάλλει τα παιδιά της στο δημόσιο, και είχε ψύχωση με το να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ψήφιζε Πασοκάρα και ΝΔ και ξέχασε κατά βάση από που ξεκίνησε. Το μόνο που τους είχε μείνει για να θυμάται ήταν η φωνή του Νταλάρα να τραγουδάει "Το ανεμολόγιο" και "Το Καραντί" και να σιγοτραγουδάει μαζί του πίνοντας ουίσκι...
Τώρα αυτή η γενιά ψηφίζει μνημόνια, και προδίδει τους ίδιους τους αγώνες της, καθώς και τα παιδιά της. Το ότι η γυναίκα του Νταλάρα πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ και ψήφισε αυτά που ψήφισε πίστευα ότι ήταν το αποκορύφωμα... Το Νταλάρα τον αποκαθήλωσα εντελώς. Και μόλις έμαθα ότι θα κάνει αυτές τις δωρεάν συναυλίες διαφώνησα. 'Δε ντρέπεται,' έλεγα 'ο ξεφτίλας να το παίζει ότι τραγουδάει για τη φτωχολογιά, ενώ η γυναίκα του σκοτώνει το λαό με σιγαστήρα 2 χρόνια τώρα'
Βλέποντας όμως την εικόνα στο Ίλιον, πραγματικά με πόνεσε η καρδιά μου. Κι αυτό το βάρος με έκανε να γράψω σήμερα. Γιατί ακόμα το σκέφτομαι διαρκώς 36 ώρες αφότου τον είδα να τρώει το γιαούρτι και να μη φεύγει. Συγκινήθηκα...
Ένιωθα σα να επιτίθενται στον πατέρα μου, τον οποίο κράζω από το πρωί ως το βράδυ - αυτόν και τους ομοίους του! Και για αυτό ήθελα να τον υπερασπιστώ.
Η εικόνα αυτής της λοιδορίας με έκανε να σιχαθώ και με σόκαρε, με ξενέρωσε. Ο τύπος που ανέβηκε με το κράνος με φόβισε. Ο Νταλάρας όμως δεν έφυγε ούτε τότε, παρ' ότι ίσως να παιζόταν η σωματική του ακεραιότητα. Αυτή η εικόνα μου θύμισε Χριστό στο μυστικό δείπνο και στο Γολγοθά, παρ' ότι απεχθάνομαι όλες τις θρησκείες. Τον θαύμασα.
Δε διαφωνώ με το γιαούρτωμα πολιτικών, επιχειρηματιών που θέλουν εργάτες σκλάβους, μεγαλοδημοσιογράφων και εκδοτών. Αντιθέτως μάλιστα θα έριχνα κι εγώ αν μου δινόταν η ευκαιρία. Δε διαφωνώ επίσης με τη μπούκα στη βουλή, τις πέτρες στους μπάτσους, την επίθεση στη Marfin, το κάψιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, τη ρίψη μολότοφ. Αντίθετα, θέλω να πάρουμε τα όπλα και να κάνουμε μια βαθιά ταξική, κοινωνική και πολιτική επανάσταση στην Ελλάδα.
Όμως το να επιτεθώ σε ένα καλλιτέχνη το βρίσκω αντιαισθητικό, λάθος και βαθιά φασιστικό. Δε με εκφράζει και θα ήθελα να μην είχε γίνει ποτέ. Συνειδητοποίησα ότι μου έγινε συμπαθής ο George (που έλεγε κι ο Πανούσης) από την αντίδρασή του. Στη συνέχεια άκουσα τις συνεντεύξεις τους τις τελευταίες μέρες, και μου έγινε ακόμα πιο συμπαθής, αντίθετα με τη γυναίκα του...
Συνειδητοποίησα και κάτι άλλο: αυτά τα τραγούδια που λέει ο Νταλάρας συμβολίζουν όλα τα αρνητικά που είπαμε παραπάνω, αλλά η ουσία τους θα μπορούσε να είναι και σύμβολο για μια νέα αρχή, για εμάς τους νεότερους, που έχουμε ακόμη τσαγανό και ψυχή και θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα και το κατεστημένο στην Ελλάδα.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τα σκάτωσε στο παρελθόν στη ζωή του και στην καριέρα του ο Νταλάρας, ούτε ότι συμφωνώ μαζί του στα περί "αναπόφευκτου" του μνημονίου κλπ. Θα ήθελα να είναι κι εκείνος μαζί με το λαό όπως ο Θεοδωράκης κι ο Αλκίνοος στις πορείες στο δρόμο τα τελευταία 2 χρόνια, και να μη σιωπά μέχρι σήμερα. Εκείνος αποφάσισε να κάνει αυτές τις δωρεάν συναυλίες για τον κόσμο, δικαίωμά του.
Όπως και δικαίωμά μου είναι κι εμένα να διαφωνώ με αυτές, όπως και ότι τώρα άλλαξα γνώμη και τις στηρίζω. Μακάρι να ήμουν στην Αθήνα σε μία από τις επόμενες συναυλίες του, για να τον χειροκροτήσω, να τον υπερασπιστώ και να τον συγχαρώ από κοντά. Προς το παρόν, ανυπομονώ να έρθει στο εξωτερικό για να του σφίξω το χέρι, μόνο για την αντίδραση του στο Ίλιον.
Υστερόγραφο: Θα συνεχίσω να αγαπάω και να ακούω το Τζίμη Πανούση κάθε μέρα στο ραδιόφωνο, γιατί αυτή είναι η Ελλάδα που με εκφράζει
