Εάν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, από τη μεταπολίτευση και μετά το μόνο που γίνεται με τις εκλογές είναι να ανανεώνεται η λαϊκή εντολή πότε στο ένα, πότε στο άλλο, από τα δύο πάντα, κόμματα. Και αυτός είναι και ο πραγματικός σκοπός τους στο (αληθινό) πολίτευμά μας. Δεν είναι η έκφραση της λαϊκής βούλησης. Με την υιοθέτηση σχεδόν πλειοψηφικών συστημάτων (με πριμοδότηση του πρώτου κόμματος), με την καθιέρωση εκλογικού ορίου (όλα αυτά με τη δικαιολογία της δημιουργίας ισχυρών κυβερνήσεων) το έχουν πετύχει να μην υπάρχουν παρά 4-5 συγκεκριμένοι σχηματισμοί στον πολιτικό χώρο και τέλος. Αυτό το περίφημο "εάν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα να κατέβεις ο ίδιος στις εκλογές" είναι μεγάλη μπούρδα, πρακτικά είναι αδύνατο το να κατεβούν 10-20-100 άξιοι υποψήφιοι, ανένταχτοι σε κάποιο κόμμα, και να καταφέρουν ξέχωρα ο καθένας να εκλεγούν.
Έτσι ακριβώς, όπως περιέγραψα στην αρχή, βλέπουν και οι ευρωπαίοι τις επερχόμενες εκλογές μας. Σαν μια διαδικασία νομιμοποίησης, οπωσδήποτε, των πεπραγμένων των προηγούμενων, και ανανέωσης, εάν όχι στους ίδιους πολιτικούς, πάντως στην ίδια πολιτική (μας το κουνάνε το χέρι, να προσέξουμε μην κάνουμε καμιά μαλακία!) της λαϊκής εντολής.
Εγώ έχω πάψει εδώ και κάποιο καιρό να βλέπω τις εκλογές σαν ευκαιρία ανάδειξης νέας άξιας κυβέρνησης. Μόνο σαν διαδικασία έκφρασης λαϊκής διαμαρτυρίας για πλήρη αλλαγή θα μπορούσαν ίσως να λειτουργήσουν.