Στο thread που έψαχνα για καινούρια κεφαλή, ο Δ.Παναγιωτίδης προσφέρθηκε να μου δωσει μια δική του για δοκιμή, την AKG P8MF. Mέχρι να έρθει διάβαζα για "μια από τις καλύτερες MM"...
Πριν μερικά λεπτά, κι αφού ολοκληρώθηκε η ανακαλωδίωση του Grace 707 κι έγιναν διορθώσεις στη ρύθμιση της ανάρτησης του TD-145, έβαλα την κεφαλή να παίξει. Βάρος 1.15. Tο αποτέλεσμα ειναι μια ευχάριστη έκπληξη...Μουσικότατη και κυρίως ξεκούραστη στο άκουσμα. Λόγω της ώρας άκουγα με ακουστικά και κατάφερα να ακούσω περισσότερο από μια ώρα χωρίς ενόχληση(αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ όταν ακούω mp3 ή CD).
Ξεκίνησα με το πρώτο μέρος της 7ης του Sibelius(Paavo Berglund, Βournemouth Symphony Orchestra, ASD 2874). Δίσκος με μεγάλα δυναμικά, τον είχα ακούσει σε TD-124 με SME και κάποια Lyra όταν τον αγόρασα και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό... Τα δυναμικά αποδόθηκαν απροβλημάτιστα και η εικόνα της ορχήστρας ήταν αρκούντως μεγάλη, τα δε έγχορδα ήταν σκέτη απόλαυση. Δεύτερο άκουσμα, Why does Love got to be so sad από το Derek and the Dominos in Concert. Η παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας στα σόλο δείχνει απίστευτα φυσική. Αρα η κεφαλή στις μεσαίες και τις μεσαίες-υψηλές ζωγραφίζει. Eπίσης, εδώ πρέπει να πώ οτι δίσκοι με λίγο αυξημένο θόρυβο επιφάνειας συγχωρούνται. O δίσκος των Dominos είχε αρκετές γρατζουνιές σε μέγεθος τρίχας, ο παραγόμενος θόρυβος όμως ποτέ δεν έγινε ενοχλητικός. Έπειτα ήρθε το κλασσικό test για χαμηλές, Jesus and Mary Chain - Automatic με τα Here comes Alice και Between planets. Και πάλι η κεφαλή απέδωσε εξαιρετικά και το ηχόχρωμα και την ταχύτα των drums αλλά και την φωνή του Jim Reid(...η οποία είναι μάλλον στις μεσοχαμηλές
)
Θα επανέλθω σύντομα όταν ακούσω την κεφαλή σαν άνθρωπος, από τα ηχεία δηλαδη
Πριν μερικά λεπτά, κι αφού ολοκληρώθηκε η ανακαλωδίωση του Grace 707 κι έγιναν διορθώσεις στη ρύθμιση της ανάρτησης του TD-145, έβαλα την κεφαλή να παίξει. Βάρος 1.15. Tο αποτέλεσμα ειναι μια ευχάριστη έκπληξη...Μουσικότατη και κυρίως ξεκούραστη στο άκουσμα. Λόγω της ώρας άκουγα με ακουστικά και κατάφερα να ακούσω περισσότερο από μια ώρα χωρίς ενόχληση(αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ όταν ακούω mp3 ή CD).
Ξεκίνησα με το πρώτο μέρος της 7ης του Sibelius(Paavo Berglund, Βournemouth Symphony Orchestra, ASD 2874). Δίσκος με μεγάλα δυναμικά, τον είχα ακούσει σε TD-124 με SME και κάποια Lyra όταν τον αγόρασα και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό... Τα δυναμικά αποδόθηκαν απροβλημάτιστα και η εικόνα της ορχήστρας ήταν αρκούντως μεγάλη, τα δε έγχορδα ήταν σκέτη απόλαυση. Δεύτερο άκουσμα, Why does Love got to be so sad από το Derek and the Dominos in Concert. Η παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας στα σόλο δείχνει απίστευτα φυσική. Αρα η κεφαλή στις μεσαίες και τις μεσαίες-υψηλές ζωγραφίζει. Eπίσης, εδώ πρέπει να πώ οτι δίσκοι με λίγο αυξημένο θόρυβο επιφάνειας συγχωρούνται. O δίσκος των Dominos είχε αρκετές γρατζουνιές σε μέγεθος τρίχας, ο παραγόμενος θόρυβος όμως ποτέ δεν έγινε ενοχλητικός. Έπειτα ήρθε το κλασσικό test για χαμηλές, Jesus and Mary Chain - Automatic με τα Here comes Alice και Between planets. Και πάλι η κεφαλή απέδωσε εξαιρετικά και το ηχόχρωμα και την ταχύτα των drums αλλά και την φωνή του Jim Reid(...η οποία είναι μάλλον στις μεσοχαμηλές
)Θα επανέλθω σύντομα όταν ακούσω την κεφαλή σαν άνθρωπος, από τα ηχεία δηλαδη
Last edited:
