Ο mainstream κινηματογράφος δράσης, το 1991, εκπροσωπούνταν απ' αυτό εδώ το Αριστούργημα (Terminator 2). Μεγάλη λαϊκή τέχνη που και έσπαγε ταμεία (δικαίως), και μάθαινε στον κόσμο σινεμά. Σήμερα, εκπροσωπείται απ' το "Avengers: Infinity War". Τα "ηλεκτρονικά" που παίζει ο John Connor στην υπέροχη αυτή σκηνή, βρήκαν τον δρόμο τους μέχρι τις κινηματογραφικές οθόνες και μας έπνιξαν.
Εσείς που ενθουσιαστήκατε με την ταινία της Marvel, για πείτε τώρα πόσο αισιόδοξοι είστε για το μέλλον του είδους.
Αναπτύσσοντας λίγο παραπέρα την ίδια συλλογιστική, ας αναλογιστούμε σε τι είδους ταινίες και σε τι είδους σκηνοθέτες προσέφεραν υψηλότατο budget τα μεγάλα στούντιο της εποχής και πόσο έχουν διαφοροποιηθεί αυτά τα δεδομένα τώρα. Στο πλαίσιο του ίδιου συλλογισμού, είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό ότι οι ενστάσεις όσων λατρεύουν το σινεμά απέναντι στην αχαλίνωτη επέλαση του Netflix και της Amazon, απέναντι στο μότο "η τηλεόραση είναι το νέο σινεμά", απέναντι στην παντοκρατορία των υπέρ-ηρώων στο τοπίο του σύγχρονου blockbuster δεν είναι ορμώμενες από κάποια πεισματική αγκίστρωση σε κάποια κουλτουριάρικη διάθεση και ρετρολαγνεία, αλλά σχετίζονται με ζητήματα πολύ πιο πρακτικά και χειροπιαστά.
Εννοείται αυτό. Και δεν θα μπούμε καν στη διαδικασία να απολογηθούμε γι' αυτό. Ακόμα κι αν είναι ρετρολαγνεία, ε ομολογώ ρε γαμώτο ότι νοσταλγώ τις εποχές που το σινεμά ήταν grande κι η τηλεόραση... απλά τηλεόραση. Δεν είναι του γούστου μου η φάση με την παντοκρατορία του Netflix και με τα δυο δισεκατομμύρια σειρές που όλες είναι "ΓΑΜΑΤΕΣ" και "ΥΠΕΡΟΧΕΣ" και "πατάνε κάτω τον κινηματογράφο σε όλα τα επίπεδα". Αν ένας σινεφίλ έχει φτάσει στο σημείο να χαίρεται μ' αυτή την εξέλιξη, νομίζω ότι πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για κάποια πράγματα.
είναι τρομερό, το βλέπω ακόμη και στην παρέα μου. Μιλάμε για ανθρώπους που ενώ δεν δήλωναν ποτέ σινεφίλ, ήταν τρομερά πιο σινεφίλ από πολλούς που το δηλώνουν εμφατικά για μόστρα και θεαθήναι. Παιδιά με τα οποία πηγαίναμε μαζί να δούμε Μουνγκίου, Ρόι Άντερσον, Νταρντέν και επανεκδόσεις Γκοντάρ στο σινεμά, τώρα ανταλλάσσουν γνώμες ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για σειρές και σιγά σιγά αυτές οι σειρές είναι μονάχα του Netflix. Από εκεί και πέρα, έτσι όπως καταρρέει γοργά η άντληση εσόδων από τις αίθουσες κι έτσι όπως λειτουργεί το κύκλωμα, οι σκηνοθέτες θα βρίσκουν χρήματα για ταινίες μονάχα από Netflix και Amazon και οι παραγωγοί θα θέλουν να πουλήσουν αποκλειστικά τις ταινίες τους σε αυτούς τους κολοσσούς. Βαδίζουμε προς ένα μέλλον όπου το σινεμά θα είναι εγκλωβισμένο μεταξύ ενός μαζικού κυκλώματος που θα έχει εξοβελίσει τον κινηματογράφο από το κάδρο κι ενός arthouse κυκλώματος που θα επιβιώνει ασθενικά σε ένα περιβάλλον που δεν θα αφορά το κοινό.
Και βέβαια μια συστηματικη περιφρονηση της ιδεας του σκηνοθετη-δημιουργου στην οποια αντιπαραβαλεται με πολλή εξυπναδα και επιχειρηματική ικανοτητα μια εικονα της ιδιας της Μαρβελ ή της Ντισνει ως ''εκκλησίας'' -δημιουργού στο οραμα της οποιας ο καθε σκηνοθετης πρεπει να υποταχτεί ως καλος διεκπαιρεωτής.Εχω μια αισθηση οτι δεν ειναι διολου τυχαια η παρουσιαση του Λουκας ή του Σκοτ ως όχι απλά ανισων περιπτωσεων( που ισχυει) αλλά εκκεντρικών τύπων απο τα χέρια των οποίων τα franchise πρεπει να σωθουν.
Οταν βλεπω τετοιες σειρες στη τηλεοραση μπορει να "πατανε" πανω στο σινεμα, να υπαρχει τεχνογνωσια και χρημα στο τελος ομως αν αναλογιστει κανεις τιποτα δεν μενει μεσα σου. Ενας στιγμιαιος ενθουσιασμος εκτονωση, το κενο,τιποτα απο αυτη την εσωτερικη διασταση του σινεμα και την δυναμη να σε προβληματιζει. Ισως γιατι το σινεμα έχει τις ριζες του στο θεατρο, στη συλλογικη επικοινωνια και το τελετουργικο.
Συμφωνώ ότι δεν αφήνουν τίποτα. Όντως, αυτή είναι η λειτουργία των σειρών: μια άμεση, εφήμερη πλήρωση του κενού. Γι' αυτό έχουν τόσο μεγάλη επιτυχία στην εποχή μας.
---------
Το mainstream σινεμά του τότε (πιο πίσω ας μην πάμε γιατί θα στεναχωρηθουμε ακόμη περισσότερο) εναντίον του mainstream σινεμά του σήμερα: άλλη μια απόδειξη της παρακμής όχι μόνο του εμπορικού κινηματογραφου αλλά και της pop κουλτούρας γενικότερα (και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο της αισθητικής αποχαυνωσης του κοινού). Αλήθεια πόσο πολύ έχει συνεισφέρει το internet σε αυτήν την ξέφρενα καθοδική πορεία...; Κατά τη γνώμη μου, πάρα πολύ!
I see you point, αλλά ο mainstream κινηματογράφος δράσης πριν 20-30 χρόνια δεν εκπροσωπείται από ταινίες τύπου Terminator, Robocop κτλ αλλά τύπου Top Gun, Die Hard, Robin Hood κτλ και γενικότερα πολύ πιο "γήινες" ταινίες με λιγότερο αίμα. Τώρα, οι ταινίες με αστυνομικούς και αυτοκίνητα θεωρούνται γενικώς πολύ κλισεδιάρικες για να βγουν σε αίθουσες, ενώ το σύμπαν της Marvel πχ φαίνεται δικαίως πιο ενδιαφέρον και καλύτερα προσαρμοσμένο στα ενδιαφέροντα του κοινού. Βεβαίως στο γεγονός ότι τώρα το mainstream έχει διαφορετικά στοιχεία (πολύ sci-fi, ας πούμε) σημαντικό ρόλο έπαιξαν και ταινίες όπως Terminator, Robocop, Alien κτλ που δεν στόχευαν σε όλες τις ηλικίες αλλά έκαναν το "μπαμ".
Εξαιρετικές παρατηρήσεις από όλους σχεδόν! Συμφωνώ και επαυξάνω, ειδικά για το εξής σημείο: η παρακμή ξεκινά από την κουλτούρα γενικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και τελικά φτάνει στην μαζική κουλτούρα. Αρκεί να δεχόμαστε ότι και εντός της μαζικής κουλτούρας υπάρχουν διαβαθμίσεις (κατά τη γνώμη μου αυτονόητο). Προσθέτω επίσης ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο χώρο των βιβλίων (εμπορική λογοτεχννία) που τον γνωρίζω καλύτερα από τον χώρο του κινηματογράφου.
-------
9,1 από 132.962 ανθρώπους, ένατη θέση στο top-250 με τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών. Εμπρός λοιπόν προς την απόλυτη τηλεοπτικοποίηση και βιντεογκεϊμοποίηση του κινηματογράφου! Να μη μας κάνει εντύπωση αυτό, όταν οι καιροί μας εκπαιδεύουν τις μάζες (και ειδικά τα νεαρά άτομα) στην ανυπόκριτη λατρεία της τηλεόρασης, της οθόνης του υπολογιστή, των άχρηστων gadgets, των εξίσου άχρηστων εφαρμογών για κινητά, του ψηφιακού, του -με όλες τις έννοιες- πλαστικού και του ψεύτικου. We get what we deserve, και στο επίπεδο της λαϊκής τέχνης. Το σινεμά πεθαίνει (κάποιοι τον γιορτάζουν, κιόλας, αυτό τον αργό θάνατο, διακηρύσσοντας ενθουσιωδώς και σε όλους τους τόνους ότι "η τηλεόραση είναι το νέο σινεμά"), δεν υπάρχει κανένας τρόπος να σταματήσει αυτό, κι η λατρευτική υποδοχή μιας μη-ταινίας όπως το "Avengers: Infinity War" -αλλά όχι μόνο- λειτουργεί ως νοητή ταφόπλακα. Να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Τα παρατιθέμενα εδάφια προέρχονται από διάφορες συζητήσεις στη σελίδα του facebook του Γιάννη Σμοΐλη
[h=1]Jane Campion: ‛The clever people used to do film. Now they do TV’[/h]
Last edited by a moderator:
:ernaehrung004:
Απα πααααα .... δεν φτανει που ειναι απωλεια πνευματος