Κάθε μουσική εξημερώνει και διαφορετικό... ήθος, υποστηρίζουν οι επιστήμονες...
Είμαι πολύ σκεπτικιστής σε τέτοιου είδους έρευνες, όχι για την ορθότητα των στατιστικών τους, όσο για την εμβέλεια των συμπερασμάτων τους. Αντιμετωπίζουν τη μουσική εργαλειακά, με βάση την 'στατιστικά αναμενόμενη' πρόσληψη της από τον 'μέσο' άνθρωπο, ουσιαστικά έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή σε ένα μεγάλο εύρος κοινωνικών, πολιτιστικών και οικονομικών κλιμάκων.
Έτσι εξάγονται συμπεράσματα, που αντιμετωπίζουν την μουσική ως... χάπι.

Διαβάζω με ενδιαφέρον συμπεράσματα όπως
"η μουσική τάδε βοηθά στην ανάπτυξη των φυτών", χαμογελώ όμως με μια δόση πίκρας όταν διαβάζω για τις γενικόλογες διαπιστώσεις τέτοιων ερευνών. Και αυτό γιατί, από την πρώτη περίπτωση δεν περιμένω καμία πρωτοβουλία, ούτε εντοπίζω κάποια ευθύνη από τους αποδέκτες της μουσικής να εμβαθύνουν τη σχέση τους μαζί της και να γίνουν κοινωνοί ενδεχόμενων υπαρξιακών, φιλοσοφικών ή ηθικών διαστάσεων της.
Αυτά όμως είναι οι προκλήσεις και οι δυνατότητες που προσφέρει η μουσική στους ανθρώπους και εκεί η διαφοροποίηση άπτεται πλέον του συγκεκριμένου έργου - και όχι του είδους - και το εστιακό βάθος είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Σε αυτό το στάδιο λοιπόν, υπάρχουν έργα που μας συντροφεύουν και μας βοηθούν στη διαχείριση της επιθυμίας, της ανασφάλειας, της ελπίδας, του θυμού, της απογοήτευσης, του φόβου μας κλπ, που πιθανότατα θα ανήκουν σε διάφορα είδη μουσικής. Και τότε οι γενικεύσεις του στυλ
"η μουσική τάδε είναι ψυχοθεραπευτική" θα αντηχούν στ' αυτιά μας ως απλοϊκές.