Σήμερα το απόγευμα στις 6:30 "έφυγε"ο πατέρας.
Βασανισμένος άνθρωπος,ορφανός από 5 χρονών,μεγάλωσε μέσα στην φτώχια της κατοχής.
Στις 06:00 κατέβηκα-μένουμε μαζί πάνω-κάτω- να πάρω το βιβλιάριό του για να πάω σε πνευμονολόγο να του συνταγογραφήσει οξυγόνο και στις 6:30 που επέστρεψα,είχε "φύγει".
Το μοιράζομαι μαζί σας αφενός γιατί μετά από τόσα χρόνια,πολλούς από εσάς σας θεωρώ κάτι παραπάνω από φίλους και αφετέρου δεν μπορώ να δημοσιεύσω κάτι σε social media γιατί δεν θέλω να το μάθει ο 20χρονος γιος μου,που είναι στο δεύτερο εκπαιδευτικό του ταξίδι σαν μηχανικός εμπορικού ναυτικου.
Φεύγοντας για το ταξίδι μου είπε ότι το μόνο που τον φοβίζει είναι μην πάθει κάτι ο παππούς ή η γιαγιά και εκείνος είναι στην μέση του ωκεανού,κάτι που έγινε τελικά.
Συγχωρέστε με αν κλέβω χώρο από το φόρουμ,αλλά όπως έγραψα και πιο πάνω,έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας.
Δεν αναφέρω την ηλικία του πατέρα μου γιατί για εμένα πάντα θα είναι αυτός που θυμάμαι στις πρώτες μου θύμησες στα 4 ή 5 μου χρόνια και τώρα είμαι 54.
Ένας άνθρωπος που έφευγε στις 4 τα ξημερώματα να πάει στην δουλειά του αλλάζοντας 3 συγκοινωνίες και γύριζε στις 11 το βράδυ,κάνοντας 2 και 3 δουλειές για να μην λείψει τίποτα από εμένα και τον αδελφό μου ή αλλιώς για να "μην γνωρίσουμε ποτέ τα όσα έζησε εκείνος".
Σας ευχαριστώ.
Βασανισμένος άνθρωπος,ορφανός από 5 χρονών,μεγάλωσε μέσα στην φτώχια της κατοχής.
Στις 06:00 κατέβηκα-μένουμε μαζί πάνω-κάτω- να πάρω το βιβλιάριό του για να πάω σε πνευμονολόγο να του συνταγογραφήσει οξυγόνο και στις 6:30 που επέστρεψα,είχε "φύγει".
Το μοιράζομαι μαζί σας αφενός γιατί μετά από τόσα χρόνια,πολλούς από εσάς σας θεωρώ κάτι παραπάνω από φίλους και αφετέρου δεν μπορώ να δημοσιεύσω κάτι σε social media γιατί δεν θέλω να το μάθει ο 20χρονος γιος μου,που είναι στο δεύτερο εκπαιδευτικό του ταξίδι σαν μηχανικός εμπορικού ναυτικου.
Φεύγοντας για το ταξίδι μου είπε ότι το μόνο που τον φοβίζει είναι μην πάθει κάτι ο παππούς ή η γιαγιά και εκείνος είναι στην μέση του ωκεανού,κάτι που έγινε τελικά.
Συγχωρέστε με αν κλέβω χώρο από το φόρουμ,αλλά όπως έγραψα και πιο πάνω,έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας.
Δεν αναφέρω την ηλικία του πατέρα μου γιατί για εμένα πάντα θα είναι αυτός που θυμάμαι στις πρώτες μου θύμησες στα 4 ή 5 μου χρόνια και τώρα είμαι 54.
Ένας άνθρωπος που έφευγε στις 4 τα ξημερώματα να πάει στην δουλειά του αλλάζοντας 3 συγκοινωνίες και γύριζε στις 11 το βράδυ,κάνοντας 2 και 3 δουλειές για να μην λείψει τίποτα από εμένα και τον αδελφό μου ή αλλιώς για να "μην γνωρίσουμε ποτέ τα όσα έζησε εκείνος".
Σας ευχαριστώ.
