Η απώλεια του πατέρα.

O πονος που νιωθεις λες και σε εχουν ακρωτηριασει θα δωσει την θεση του σε μια γλυκια αναμνηση με τα χρονια . Δεν θα φυγει ποτε ομως .

Ετσι ειμαστε φτιαγμενοι να ποναμε.


Νασαι καλα να τον θυμασαι.
 
Σωκράτη, τα θερμά μου συλλυπητήρια.
Είναι πολύ δύσκολο να χάνεις τον πατέρα σου. Εγώ τον έχασα δύο φορές, μία από το Altzheimer και την τελευταία μετά από τέσσερα χρόνια.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Να τον θυμάσαι πάντα με αγάπη και να τον μνημονεύεις όπως εκείνος θα ήθελε.
Να κρατήσεις τις οικογενειακές παραδόσεις που εκείνος συνήθιζε, να ακολουθείς τις συμβουλές του, να σκέφτεσαι τα λόγια του και θα είναι πάντα κοντά σου.
Καλή δύναμη ρε φίλε...
 
Έχοντας χάσει και τους δύο γονείς νιώθω απόλυτα τον πόνο σου, τα θερμά μου συλλυπητήρια

Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
 
Καλό του ταξίδι, Σωκράτη! Ο χρόνος μόνο θα απαλύνει την πίκρα της απώλειας. Εκείνο που χάνεται οριστικά σε τέτοιες περιπτώσεις, καθώς περνούν τα χρόνια, είναι μιά λύπη και ένα κενό γιά τα πράγματα που δεν πρόλαβες να τον ρωτήσεις και πολύ θα ήθελες να μάθεις....
 
Που και που όταν ρίχνω κλεφτες ματιές στα νήματα "που πάει η χώρα/κόσμος" αηδιάζω και φεύγω τρέχοντας.
Μετά έρχονται κάποιες τέτοιες, βαθιά ανθρώπινες, αναρτήσεις που με κάνουν να νιώθω περήφανος που ανήκω σε αυτήν εδώ την οικογένειά. Γράφτηκα το 2012 λίγους μήνες από όταν έχασα τον δικό μου πατέρα (63 ετών αυτός, 33 εγώ) στην προσπάθεια μου να "ξεχαστω".

Τα συλλυπητήρια μου..
 
Σωκράτη δέξου κι από μένα τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Έχω βρεθεί στη θέση σου και δυστυχώς και αναπόφευκτα κάποια στιγμή (ελπίζω να αργήσει πολύ) θα ξαναβρεθώ (όπως κι όλοι μας άλλωστε). Βέβαια δεν είναι το ίδιο για όλους, διότι άλλο να "φεύγουν" οι γονείς όταν οι απόγονοι είναι 40 ή 50 ετών και άλλο όταν φεύγουν πρόωρα ή και αιφνίδια. Να είστε όλοι καλά να τον θυμάστε!
 
Θερμά συλληπητήρια Σωκράτη.
Τα ίδια πέρασα πριν 6 μήνες με τον δικό μου πατέρα, Δευτέρα του Πάσχα, δεν άντεξε απο ένα μικρόβιο νοσοκομείου και μας έφυγε.
Ακόμα θυμάμαι που χτήπησε αυτό το τηλέφωνο από το Νοσοκομείο στις 8 το πρωί, λέγοντας μου να πάω αμέσως, ενώ ήδη είχε φύγει..
Να επικεντρώνεσαι σε όλες τις καλές στιγμές που περάσατε μαζί και καλή δύναμη σου εύχομαι.
 
τα θερμά μου Συλλυπητήρια. Να ζήσετε εσείς πολλά χρόνια για να τον μνημονεύεται.


Αχρείαστο ΥΓ. 29 χρόνια έχουν περάσει και ακόμα έχω μέσα μου πικρία επειδή μου το έκρυψαν.
 
Σωκράτη, θερμά συλλυπητήρια. Η απώλεια είναι μεγάλη και η θλίψη ανείπωτη, σε καταλαβαίνω, εγώ τον έχασα πέρυσι τον Μάρτιο. Να ζήσετε να τον θυμόσαστε.
 
Αγαπημένοι μου φίλοι,σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Το θέμα με τον γιό μου με βασανίζει αφάνταστα αφού από την μία θέλω να του το πω,από την άλλη ούτε μπορώ να φανταστώ πως θα το αντιμετωπίσει μόνος του μακρυά από αγαπημένα πρόσωπα κλεισμένος μέσα σε ένα καράβι στην μέση του Ατλαντικού έχοντας να κάνει ακόμα 4 μήνες ταξίδι...Είναι αλλιώς να είσαι μακρυά αλλά να μπορείς να είσαι στον αποχαιρετισμό σε 2,3,10 ώρες παίρνοντας ένα αεροπλάνο και αλλιώς να θες να γυρίσεις και να μην μπορείς...
 
Συλλυπητήρια...
Οι γονείς είναι σημείο αναφοράς άσχετα με την ηλικία μας.
Κάποια στιγμή θα φύγουν. Το ευκταίο είναι να φύγουν πλήρεις ημερών και χωρίς ταλαιπωρία.
 
Θερμά συλλυπητήρια αγαπητε.
Δυστυχώς η απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι ανέφικτη, ας ελπίζουμε να αποχωρούν όσο το δυνατο πιο ανώδυνα.
Ο δικός μου έφυγε νεωτατατος, μόλις 54, άρτι συνταξιοδοτηθεις (λόγω υγειας) και γενομενος παππους...
Η μνήμη τους στην καρδιά μας.
 
Σωκράτη τα θερμά μου συλλυπητήρια φίλε.
Δεν μπορώ να σου πω λόγια παρηγοριάς, αυτές οι απουσίες δεν αναπληρώνονται. Και μπορεί, όπως λένε, ο χρόνος να είναι ο καλύτερος γιατρός αλλά κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο πόνος πάντα θα επανέρχεται και τις περισσότερες φορές μαζί θα έρχονται και οι τύψεις. Τύψεις γιατί άρχισες να συνηθίζεις, να συνηθίζεις και να ξεχνάς.
Γιατί όπως λένε και οι Κατσιμιχαίοι...
«Μα ακόμα περισσότερο αυτό που με σκοτώνει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω...»
 
Top Bottom