Η απώλεια του πατέρα.

Σωκράτη, να ζήσετε να τον θυμόσαστε, γνωρίζω τον πόνο της απώλειας τουλάχιστον εσύ ( εάν αυτό σου απαλύνει τον πόνο) τον είχες μαζί σου πολύ περισσότερα χρόνια, τι να πω κι εγώ που τον έχασα όταν ήμουν στα 18.
 
ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Και τις 2 φορές,
ΔΕΝ τον ρώτησα πως είναι.
ΔΕΝ του είπα πόσο πολύτιμος μου είναι,
ΔΕΝ του είπα πόσο τον αγαπούσα,
ΔΕΝ τον φίλησα,
ΔΕΝ του έβαλα το οξύμετρο να δω το οξυγόνο του και τους παλμούς της καρδιάς του.

Έχω κλάψει πάρα πολύ για αυτά τα ΔΕΝ και έχω άπειρες τύψεις.
Click to expand...

Σωκράτη έχω χάσει και τους 2 γονείς μου.
Ο πατέρας ήταν μόλις 59 ετών.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε όλους. Πίστεψέ με, το ακούμε σαν παράπονο από όσους έχασαν το δικό τους γονιό.

Την τελευταία κρίσιμη εβδομάδα της μητέρας μου, κατέβαινα κάθε μέρα στην Κόρινθο, να είμαι κοντά της μιας και θα έφευγε σύντομα.
"Πάλι ήρθες από Αθήνα; μην κουράζεσαι και μην κάνεις έξοδα ... καλά είμαι" Αυτό μου έλεγε όταν της κρατούσα το χέρι.

Την ημέρα που έφυγε Δεν είχα κατέβει. Είχε προηγηθεί τηλέφωνο από τον αδερφό μου, ότι είναι όπως όλες τις προηγούμενες ημέρες.
Κάτσε να ξεκουραστείς.
Και όμως το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο, ότι έφυγε για το μακρινό ταξίδι.

Δεν ήμουν δίπλα της, δεν της κρατούσα το χέρι, δεν της έκλεισα τα μάτια, έτσι όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου.
Το ταξίδι προς Κόρινθο, αυτά τα μόλις 40 λεπτά, μου φάνηκαν αιώνας, και τα' χα με τον εαυτό μου ..

Όμως καλέ μου φίλε, 4 χρόνια τώρα μόνα τα όμορφα χρόνια θυμάμαι.
Όλα αυτά που μας χάρισε, όλα αυτά που μας πρόσφερε σαν γονιός.

Μα πάνω απ όλα την ευχαριστώ που με έκανε καλό άνθρωπο στην κοινωνία.
 
Re: Απάντηση: Η απώλεια του πατέρα.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Παιδιά είναι απίστευτο τι σου επιφυλάσσει η μοίρα.
Περίμενα εδώ και αρκετό καιρό ότι θά "φύγει" ο πατέρας μου και κάθε ημέρα φρόντιζα να είμαι δίπλα του και να του λέω πόσο πολύτιμος μου είναι και πόσο τον αγαπώ.

Την ημέρα που μας άφησε,κατέβηκα 2 φορές στο σπίτι των γονιών μου.
Την πρώτη φορά,στις 2 το μεσημέρι,του σήκωσα τα μαξιλάρια για να είναι το σώμα του σε τέτοια θέση για να μπορεί να αναπνέει καλύτερα.
Την δεύτερη,στις 6 παρά πέντε το απόγευμα για να πάρω το βιβλιάριό του να πάω στον πνευμονολόγο να του γράψει οξυγόνο.
Και τις 2 φορές,
ΔΕΝ τον ρώτησα πως είναι.
ΔΕΝ του είπα πόσο πολύτιμος μου είναι,
ΔΕΝ του είπα πόσο τον αγαπούσα,
ΔΕΝ τον φίλησα,
ΔΕΝ του έβαλα το οξύμετρο να δω το οξυγόνο του και τους παλμούς της καρδιάς του.

Έχω κλάψει πάρα πολύ για αυτά τα ΔΕΝ και έχω άπειρες τύψεις.
Click to expand...

Mην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, είναι άδικο.

Και λάθος. Γιατί σε όλη του τη ζωή του έδειχνες πόσο τον αγαπούσες, πόσο πολύτιμος είναι, τον φιλούσες, τον αγκάλιαζες.

Αυτό που σε βασανίζει δεν είναι ότι δεν τα έκανες μια ημέρα.

Αυτό που σε βασανίζει και βασανίζει όλους όσους χάσαμε αγαπημένους είναι άλλο Σωκράτη:

Όταν αγαπάς κάποιον, ποτέ ο χρόνος δεν είναι αρκετός. Και 200 χρόνια να ζούσε, ποτέ δεν θα λέγαμε "οκ αρκετά, σε χόρτασα τώρα".

Βλέπεις ο αγαπημένος άνθρωπος δεν χορταίνεται, δεν υπάρχει ένας αριθμός να του πεις "σε αγαπώ" και να φτάνει, να είναι αρκετός.

Αυτό είναι το πρόβλημα φίλε μου: ποτέ ο χρόνος που περνάμε μαζί τους δεν είναι αρκετός.

Ο πατέρας σου ήξερε πόσο τον αγαπάς και πόσο τον νοιαζόσουνα. Το ήξερε από τη στιγμή που γεννήθηκες.

Το ότι δεν τον χόρτασες, δεν είναι κάτι που πρέπει να σε θλίβει (ήταν σίγουρο ότι θα συμβεί γιατί τον αγαπούσες).

Το ότι δεν τον χόρτασες είναι η πιο μεγάλη απόδειξη ότι είχες εξαιρετική σχέση μαζί του και έκανες τα πάντα για αυτόν.

Πάρε τον χρόνο σου να πενθύσεις, μη τα βάζεις όμως με τον εαυτό σου.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος.
 
Re: Απάντηση: Η απώλεια του πατέρα.

bykrie said:
.....
Δεν ήμουν δίπλα της, δεν της κρατούσα το χέρι, δεν της έκλεισα τα μάτια, έτσι όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου.
Το ταξίδι προς Κόρινθο, αυτά τα μόλις 40 λεπτά, μου φάνηκαν αιώνας, και τα' χα με τον εαυτό μου ..

Όμως καλέ μου φίλε, 4 χρόνια τώρα μόνα τα όμορφα χρόνια θυμάμαι.
Όλα αυτά που μας χάρισε, όλα αυτά που μας πρόσφερε σαν γονιός.

Μα πάνω απ όλα την ευχαριστώ που με έκανε καλό άνθρωπο στην κοινωνία.
Click to expand...

Νίκο εγώ είχα την αντίθετη εμπειρία με την μητέρα μου.

Την πρόλαβα, ήμουν εκεί και κατάλαβα την στιγμή που θα ξεψυχούσε.
Της κράταγα το χέρι και της έλεγα "το παιδί σου είμαι, σε αγαπώ πολύ, μην φοβάσαι, εδώ είμαι δίπλα σου" γιατί ήξερα ότι η τελευταία αίσθηση που χάνεται είναι η ακοή.
Ελπίζω να με άκουγε, έστω τον τόνο και την χροιά της φωνής μου, να ήξερε ότι είμαι εκεί.

Ξέρεις όμως κάτι Νίκο?

Όταν έφυγε πάλι τα ίδια αισθήματα με εσένα είχα. Ότι είχα και άλλα να της πω, ότι ήθελα να της πω ακόμη μια φορά πόσο την αγαπούσα.

Είναι αυτό που έγραψα και στον Σωκράτη πιο πριν: ποτέ δεν μας φτάνει ο χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Έχεις δίκιο πάντως από κάποια στιγμή και μετά ενώ συνεχίζουν να σου λείπουν σαν ένα κομμάτι του εαυτού σου, σου μένουν οι γλυκές αναμνήσεις και σκέφτεσαι ότι ήσουν τυχερός που τους είχες.

Έστω και για τόσο λίγο, έστω που δεν ήταν αρκετό.
 
Όπως τα γράφουν τα παιδιά είναι Σωκράτη. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου δεν αναπληρώνεται. Όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, χάνουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας που δεν θα επανέλθει. Όσο ζούμε, το κομμάτι αυτό θα είναι κενό και θα μας πονάει. Ναι, ο χρόνος βοηθάει, αλλά, μονάχα στο να δούμε περισσότερο φιλοσοφικά το όλο ζήτημα. Η αλήθεια όμως είναι πως όσα χρόνια και να ζήσουμε το κενό θα μένει.
 
Συμπασχω και πονω μου εφυγε και ο δικος μου πριν 6 μηνες ,ακομα δεν το εχω συνειδητοποιησει δεν ξεπερνιεται....δεν ξερω..ισως με τον χρονο..ισως,συλληπητηρια φιλε
 
ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Παιδιά είναι απίστευτο τι σου επιφυλάσσει η μοίρα.
Περίμενα εδώ και αρκετό καιρό ότι θά "φύγει" ο πατέρας μου και κάθε ημέρα φρόντιζα να είμαι δίπλα του και να του λέω πόσο πολύτιμος μου είναι και πόσο τον αγαπώ.

Την ημέρα που μας άφησε,κατέβηκα 2 φορές στο σπίτι των γονιών μου.
Την πρώτη φορά,στις 2 το μεσημέρι,του σήκωσα τα μαξιλάρια για να είναι το σώμα του σε τέτοια θέση για να μπορεί να αναπνέει καλύτερα.
Την δεύτερη,στις 6 παρά πέντε το απόγευμα για να πάρω το βιβλιάριό του να πάω στον πνευμονολόγο να του γράψει οξυγόνο.
Και τις 2 φορές,
ΔΕΝ τον ρώτησα πως είναι.
ΔΕΝ του είπα πόσο πολύτιμος μου είναι,
ΔΕΝ του είπα πόσο τον αγαπούσα,
ΔΕΝ τον φίλησα,
ΔΕΝ του έβαλα το οξύμετρο να δω το οξυγόνο του και τους παλμούς της καρδιάς του.

Έχω κλάψει πάρα πολύ για αυτά τα ΔΕΝ και έχω άπειρες τύψεις.
Click to expand...

Σκέψου, αν τα είχες κάνει αυτά που λες και εκείνη τη μέρα, δεν θα είχε φύγει?
Και μόνο που τρώγεσαι, κάτι καλό έχει αφήσει πίσω του αυτός ο άνθρωπος.
Μην σε τρώνε όμως πράγματα που δεν εξαρτώνται από σένα, θα έχεις πιθανά και άλλους να νοιαστείς.

"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός.
Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο."

Από την Ασκητική του Ν Καζαντζάκηα
 
Δε σε ξέρω προσωπικά αλλά παίρνω το θάρρος να σου γράψω δύο σκέψεις αφού ένιωσες και εσύ την ανάγκη να μοιραστείς μαζί μας ένα προσωπικό σου θέμα.
Καταρχάς τα θερμά μου συλλυπητήρια η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και μάλιστα του γονέα είναι μια πολύ φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση
που συνταράσσει τον καθένα ανεξαρτήτως ηλικίας και το πέπλο της απώλειας αργεί να φύγει.
Τα ΔΕΝ που ανέφερες είναι μια κατάσταση που όλοι την έχουμε βιώσει στη απώλεια αγαπημένων προσώπων, πριν λίγο καιρό έφυγε ο καλύτερος μου φίλος και κουμπάρος μου
μέχρι να μπει στο ελικόπτερο για την αεροδιακομιδή (τελικά κατέληξε κατά τη μεταφορά του στον αέρα) ήμουν δίπλα του και μου έμεινε λοιπόν ένα ΔΕΝ γιατί δεν του έδωσα ένα φιλί και δεν τον πήρα μια αγκαλιά
και τις προηγούμενες μέρες κάθε μέρα μαζί αλλά έμεινε αυτό το ανόητο ΔΕΝ. Όταν καταλάγιασε ο κουρνιαχτός του πένθους και έβαλα τις σκέψεις σε τάξη ηρέμησα και απέβαλα τα ΔΕΝ γιατί περάσαμε μια τόσο ειλικρινή και περήφανη ζωή μαζί (ήταν ΑΜΕΑ) που δε βρήκα ηθικά χρέη να με βαραίνουν. Όπως τα περιγράφεις η σχέση η δική σου πατέρα και γιου ήταν κάτι ανάλογο άρα νιώσε ευτυχής και ευγνώμων για όλα τα ωραία που ζήσατε μαζί και μείνε σε αυτά , θέλει χρόνο αλλά θα δεις ότι η πίκρα θα γίνει ευτυχία για όσα σου χάρισε και του χάρισες.
Τελειώνοντας θα πάω σε ένα άλλο κεφάλαιο που πολλοί αλλά και ίσως εσύ θα διαφωνήσουν, τη διαχείριση του θανάτου μέσα από το Χριστιανισμό.
Έχω βιώσει στα 40 χρόνια της ζωής την απώλεια πολλών αγαπημένων συγγενών και φίλων η αισιοδοξία της μετά θάνατον ζωής και της αιωνιότητας πάντα μου δίνει την ελπίδα και με ανακουφίζει.
Και μόνο η σκέψη ότι όλα τελειώνουν με το βιολογικό θάνατο του σώματος με τρελαίνει, με γεμίζει απελπισία και με κυριεύει ο πανικός.
Τα τελευταία χρόνια ανάβω κάθε βράδυ ένα καντήλι και αντιλαμβάνομαι γιατί το έκαναν οι πρόγονοι μου είναι η επαφή ζώντων και νεκρών άσχετα αν το καντήλι συμβολίζει το Φως του Χριστού.
Και προσπαθώ όταν βρίσκομαι στην εκκλησία να ανάψω και ένα κερί για όσους αγαπώ αλλά δεν είναι δίπλα μου είτε είναι εν ζωή είτε όχι.
Συγνώμη αν καταχράστηκα το νήμα σου, δε έχω σκοπό ούτε κήρυγμα να κάνω ούτε να πείσω κανένα απλά μοιράστηκα μαζί σας κάποια προσωπικά μου βιώματα.
Προσεύχομαι ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του πατέρα σου στους κήπους του Παραδείσου.
 
Σωκρατη θερμα συλλυπητηρια. Θα συμφωνησω παλι με το Χρηστο. Δεν εχει νοημα να σκεφτεσαι τα 'δεν'. Σκεψου ποσα εκανες και ποσα ζησατε μαζι (αυτο που οι Αμερικανοι σε μια σπανια στιγμη σοφιας λενε: 'cherish the moments'). Ολοι μας τρεμουμε τη στιγμη που θα χασουμε γονιο. Το φοβο της απώλειας των ανθρωπων που μας αγαπησαν χωρις να περιμενουν ανταλλαγματα απο μας. Και ολοι νιωθουμε ξεκρεμαστοι μετα απο αυτο. Σαν να εχει χαθει η ριζα. Αλλα αυτη ειναι η μοιρα των ζωντανων και η (θεωρητικα) ορθη ροη των πραγματων.

Πριν λιγο εμαθα πως πολυ κοντινος μου ανθρωπος (πατερας του μοναδικου βαφτιστηριου μου, 3 ετων) διαγνωστηκε με καρκινο 4ου σταδιου στον εγκεφαλο. 40 κατι χρόνων ανθρωπος χωρις αδερφια και μονο τον πατερα του εν ζωη. Και μπαινω στη θεση του πατερα του. Ειμαι σιγουρος πως θα εκανε οτι μπορουσε να ειναι εκεινος στη θεση του και να μην χασει το μοναχοπαιδι του. Θα επιζητουσε να παρει τη θεση του, κι ας μην του το εχουν πει ακομα.

Τα λογια ειναι φτωχα σε τετοιες στιγμες. Κρατα τον ζωντανο μεσα απο τις σκεψεις σου
 
Είναι δύσκολο να χάνεις γονιό. Όταν έχασα πριν 4,5 χρόνια (πέρασαν ήδη τοσα...) τον πατέρα μου έκανα καιρό να συνέλθω. Όλοι μας. Μάλιστα τους πρώτους μήνες μου ερχόταν ένας ανεξήγητος βήχας που μου έκοβε την ανάσα. Ξεκίνησε καθώς πηγαίναμε με τον αδερφό μου στο νοσοκομείο και συνεχίστηκε καιρό.
Κουράγιο και δύναμη. Ζει στις μνήμες σας.
 
Re: Απάντηση: Η απώλεια του πατέρα.

send said:
Είναι δύσκολο να χάνεις γονιό. Όταν έχασα πριν 4,5 χρόνια (πέρασαν ήδη τοσα...) τον πατέρα μου έκανα καιρό να συνέλθω. Όλοι μας. Μάλιστα τους πρώτους μήνες μου ερχόταν ένας ανεξήγητος βήχας που μου έκοβε την ανάσα. Ξεκίνησε καθώς πηγαίναμε με τον αδερφό μου στο νοσοκομείο και συνεχίστηκε καιρό.
Κουράγιο και δύναμη. Ζει στις μνήμες σας.
Click to expand...

Ψυχογενής.. Το έχω πάθει και εγώ...
 
Τα θερμά μου συλλυπητήρια.
Προσωπική μου συμβουλή είναι να μην καταπνίγεις τα συναισθήματά σου. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό που αισθανόμαστε τέτοιες στιγμές.
Ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές.
Δικό σου «καθήκον» είναι να μην επιτρέψεις να συμβούν άλλα δεν με τους ανθρώπους που αγαπάς.
 
Top Bottom