Η απώλεια του πατέρα.

Τα συλλυπητήρια και από εμένα που έχω βιώσει την απώλεια από μικρός. Και σκέψου πόσο
συγκλονίστηκε ένας 7χρονος που ανακάλυψε την απώλεια από ένα γράμμα (μου το είχαν κρύψει).
Είναι η πρώτη φορά που το εκμυστηρεύομαι! Είδες η ανωνυμία?
Να σκέφτεσαι θετικά και στο λέω έφυγε ευτυχισμένος, αφού πρόλαβε εγγόνι 20χρονο παλικάρι...
 
Σ´ευχαριστώ πολύ φίλε μου.
Ο πατέρας μου ήταν ένας πραγματικά Άγιος άνθρωπος.Από τότε που τον θυμάμαι για πρώτη μου φορά μέχρι τις τελευταίες ημέρες του,πάντα έβαζε τα παιδιά και τα εγγόνια του πάνω από οτιδήποτε μπορεί να ήθελε ή είχε πραγματικά ανάγκη,ακόμα και όταν υπήρχαν λόγοι υγείας.
Πάντα τον θυμάμαι να θέλει να κάνει τους πάντες να γελούν και πραγματικά δεν τον θυμάμαι να είπε κακή κουβέντα για κανέναν,ακόμα και για ανθρώπους που τον πίκραναν πολύ,μα πάρα πολύ.
Παρ'ολα αυτά,δεν νομίζω ότι τελικά μπορεί να "φεύγει" κανείς ευτυχισμένος.
Η ρημάδα η ζωή είναι πολύ γλυκιά και το άγνωστο του μετά θάνατον,τον κάνει ακόμα πιό τρομαχτικό.
Υ.Γ.
Όσο περνάει ο καιρός,γίνομαι χειρότερα.
 
ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Υ.Γ.
Όσο περνάει ο καιρός,γίνομαι χειρότερα.
Click to expand...

Κρίνοντας απ τα δικά μου βιώματα,το βρίσκω πολύ φυσιολογικό.

Μην αγχωθείς αλλά μπορεί και να γίνει ακόμα χειρότερο για κάποιο διάστημα.

Προσωπικά δεν νομίζω να το ξεπέρασα ποτέ.Εμαθα να ζω με αυτό.

Απλά να το ξέρεις..
 
Σωκρατη

ΔΕΝ θα φυγει ποτε ο πονος (της απωλειας).
Αλλα για ενα διαστημα (παιζει απο τριμηνο μεχρι χρονο) θα ειναι ΠΟΛΥ οξυς.

Αυτο που ισως δεν μπορεις να διακρινεις ειναι οτι το πνευμα και η ψυχη μας
εχει ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ δυνατοτητες αυτοιασης. Εν καιρω, ο χρονος θα τροχισει πολυ
αυτη την κοφτερη αισθηση ΚΕΝΟΥ που σε κατασπαραζει, τωρα. Δυστυχως ...
χρειαζεται χρονος. Δεν γινεται να πατησεις fast forward.

Εγω ... μολις το καλοκαιρι νομισα οτι τον ειδα στην Ποτιδαια (18 χρονια μετα)
επειδη την προηγουμενη μερα ετυχε να δω ενα Ford Consul Cortina να περνα
την γεφυρα προς Αγιο Μαμα. Ηταν ενας κυριος που ΕΤΥΧΕ να εχει το ιδιο
βαδισμα με τον daddy. Oμως, σε δικο μου συναισθηματικο χρονο, πιστεψε με
18 χρονια = 1 μερα ! Kαι οποιος πει το αντιθετο ψευδεται !

Βεβαια, δεν μου διαλλυει τα γονατα η μνημη (πια). Παλευεται (λογω χρονου).
Αλλα ΔΕΝ ΕΞΑΛΕΙΦΕΤΑΙ !
 
Θερμά συλλυπητήρια αγαπητέ Σωκράτη. Να έχει καλό Παράδεισο και εσείς να ζήσετε και να τον θυμάστε πάντα
Οι άνθρωποι που φεύγουν μένουν "ζωντανοί" όσο τους έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας ..
 
Θα αφιερώσω σε όλους μας, ένα απο τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια για την γλυκιά ζωή και πόσες πίκρες έχει.
Τάκης Καρναβάς.
Κάθε χαρά που έρχεται ξεχνάει κι ένα πόνο...
Για εμένα όταν το ακούω έρχονται στο νου, πατεράδες, θείοι, χαμογελαστοί να εξηγούν το νόημα της ζωής:
https://www.youtube.com/watch?v=qe5vEMnxkZE
 
Δεν το είπα.Εγώ εδώ που έχω δίπλα μου τόσο κόσμο-συγγενείς,φίλους,συναδέλφους-πρόσωπα που αγαπώ και μ´αγαπούν και περνάω δύσκολα.Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι θα κάνει ένα 20 χρονο παιδί μέσα σε ένα καράβι για τους επόμενους 4 μήνες.
 
Re: Απάντηση: Η απώλεια του πατέρα.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Δεν το είπα.Εγώ εδώ που έχω δίπλα μου τόσο κόσμο-συγγενείς,φίλους,συναδέλφους-πρόσωπα που αγαπώ και μ´αγαπούν και περνάω δύσκολα.Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι θα κάνει ένα 20 χρονο παιδί μέσα σε ένα καράβι για τους επόμενους 4 μήνες.
Click to expand...

το καταλαβαινω απολυτα!
 
Re: Απάντηση: Η απώλεια του πατέρα.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Δεν το είπα.Εγώ εδώ που έχω δίπλα μου τόσο κόσμο-συγγενείς,φίλους,συναδέλφους-πρόσωπα που αγαπώ και μ´αγαπούν και περνάω δύσκολα.Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι θα κάνει ένα 20 χρονο παιδί μέσα σε ένα καράβι για τους επόμενους 4 μήνες.
Click to expand...

Νομίζω -και χίλια συγνώμη που το εκφράζω- ότι κακώς τον "προστατεύεις".

Δεν του προσφέρει κάτι μια τέτοια προστασία. Η ζωή είναι σκληρή και δεν γίνεται να παρεμβαίνεις πάντα σαν ασπίδα σε ότι κακό συμβαίνει.
Μακροπρόθεσμα δεν του κάνεις καλό. Είναι ΙΜΟ καλύτερο να μάθει να αντέχει.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για τον παππού.

Η αγάπη του για τον παππού του μπορεί να είναι τεράστια, σαν πρόσωπο στην ζωή του όμως, είναι "κατανοητή" και "αποδεκτή" η απώλεια του (δεν την υποτιμώ, αλλά δεν είναι όσο ακατανόητη και σοκαριστική όσο η απώλεια ενός αδερφού ή παιδιού ή κάποιου που δεν είναι στο "πρόγραμμα").

Εσύ ξέρεις το παιδί σου και τις ανάγκες του και ότι λέω μπορεί στην συγκεκριμένη περίπτωση να είναι εντελώς λάθος.

Απλά διατύπωσα μια άλλη οπτική για να την έχεις υπόψην σου.

Αν είναι χρήσιμη ή για τα σκουπίδια, εσύ θα το κρίνεις γιατί όπως είπα εσύ ξέρεις το παιδί σου.
 
Συμφωνω με τον Χρηστο.
Το οτι ειναι σε καραβι σημανει ηδη οτι εχει καταλαβει "τα της ζωης".
 
Έχετε κάνει σε καράβι παιδιά;Μάλλον όχι και πιθανόν νομίζετε ότι επειδή έχουμε 2019 η επικοινωνία αυτών που δουλεύουν μέσα σε αυτά με τα πρόσωπα που αγαπούν,είναι άνετη και αδιάλειπτη.Ετσι νόμιζα κι εγώ αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.Μιλαω με το παιδί μου μόνο μέσω messenger και μόνο όταν είναι κοντά σε ξηρά και έχει πιθανότητα να πιασει σήμα.Το δορυφορικό ίντερνετ δυστυχώς είναι πανάκριβο για τα παιδιά που δουλεύουν με 800ευρω.Δεν προστατεύω το παιδί μου και δεν το κάνω πιο αδύναμο με το να μην του το πω.Ειναι ήδη πολύ πιο δυνατός από όλους μας εδώ μέσα,κάνοντας αυτό το επάγγελμα.Με το να μην του το πω,απλά δεν του προσθέτω ακόμα μία κουράδα στο βουνό με σκατα που αντιμετωπίζει.
Υ.Γ.
Όλοι σας/μας κάνουμε μία δουλειά.
Η δουλειά αυτή,
1.Μπορεί να μας κουράζει σωματικά,
2.Μπορεί να μας κουράζει πνευματικά,
3.Μπορεί να μας κουράζει σωματικά και πνευματικά.
Υπάρχει και η δουλειά του ναυτικού που κουράζει σωματικά,πνευματικά και πάνω απ´όλα,την ψυχή του.
 
Top Bottom