Re: Η καλυτερη ταινια του 2017
..........
+1000 αν μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει το κείμενο του με επιχειρήματα και αναφορές.
.......
Θα μπορουσα σε καθε παραγραφο που προσπαθει να καταριψει την κινηματογραφικη οψη και αποψη του Νολαν, με καποιο σεβασμο ειναι αληθεια ως προς την τεχνικοτητα του (και μονο), σε σημειο που βρισκεται τελειως εξω απο το φιλμ, την εμπειρια και το συναισθημα που διαδιδει...
Δεν αναρωτιεμαι αν ειδε το φιλμ (γιατι καποιοι κριτικαρουν χωρις να δουν η χωρις να διαβασουν)...αλλα δεν ειδε το ιδιο φιλμ με μενα.
Αλλα δεν το κανει επιτηδες πιστευω, για να καταριψει "ενα θεο" (οπως ελεγε στο αλλο για το ιντερστελλαρ, παλι τελειως αουτ κατ εμε), ειναι απλα γιατι βλεπει το φιλμ με τις δικες του διοπτρες και οριοθετημενο μεσα στα δικα του στερεοτυπα που διακαθοριζονται κατα τη γνωμη μου απο αυτο που ονομαζουμε "προοδευτικο χωρο". Το μικροδιανοουμενιστικο κομπλεξ που δεν μπορει να δεχτει καποια μηνυματα οσο διαχρονικα κι αν ειναι.
Αποριπτει λογω αυτων των οριων και περιορισμων που θετει στον εαυτο του ο ιδιος, καθε ιδεα υπερβασης, η υπερβατικου συναισθηματος μεσα σε αυτες τις στιγμες (γιατι μηπως εχει ζησει και ξερει ; )
πχ:
ο πιλότος του Χάρντι είναι περισσότερο ένα σύμβολο της θείας πρόνοιας, μια άνωθεν δύναμη που εποπτεύει και προφυλάσσει
Τζιζ κακά..."θεια προνοια", το κονσεπτ που δεν επρεπε να διαφαινεται καν... κι ομως γιαυτους τους πιασμενους στη φακα φανταρους οι πιλοτοι της Ραφ ηταν οι Αγγελοι εξ ουρανων. Ηταν η προνοια η ιδια. Και ο λαος που ετρεξε αυθορμητα με οτι πλεουμενο ειχε..."το θαυμα"...ακομα ενα στοιχειο προς αφορισμο σε τετοιου ειδους "πρισματα και εμονες"...
Εξ αλλου το λεει καπως αγανακτισμενος "...στο τελος μια πατριωτικη κορωνα".. Δεν επρεπε μαλον γι αυτον. Πολυ μπαναλ.
"...ο θαυμάσιος Ράιλανς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του να επιτύχει μια κάποια σημαίνουσα εσωτερικότητα, χωρίς βοήθεια απ’ το κείμενο, καταλήγει κι αυτός ένα εθνικιστικό στερεότυπο, το προσωποποιημένο σθένος του απλού Άγγλου πολίτη που τα ρισκάρει όλα για να βοηθήσει την πατρίδα του"
Ε ναι...ακομα ενα σκοταδιστικο κατα το ιδεολογικο αυτο ευαγγελιο ( το κατα Ραφαηλιδη ισως
)...
Τι θα προτιμουσε δηλαδη να δειξει με τα κομβοϋ των καραβιων και ιστιοφορων....οτι πανε για gay pride ?
Επισης ειναι τελειως εκτος θεματος ως προς την ουσιαστικη "κριτικη" του (περα των προσωπικων του αισθηματων περι Νολαν)
Πχ:
Επίσης, το ζήτημα της αφηγηματικής εστίασης στο έργο είναι κομβικό, και πολύ δυσλειτουργικό. Ουσιαστικά, δεν βλέπουμε την ταινία μέσα απ’ τα μάτια κάποιου συγκεκριμένου ήρωα (ακόμα κι όταν η κάμερα είναι κολλημένη στην πλάτη του πεζικάριου ή στο πρόσωπο του αεροπόρου), αλλά μέσα απ’ τα μάτια του Θεού ή της Ιστορίας.
Τελειως λαθος. Ακριβως το αντιθετο, βλεπουμε ΤΟ ΔΡΑΜΑ μεσα απο τα ματια διαδοχικα πολλαπλων προσωπων, και διαφορετικων καταστασεων. Και μπλεκονται και μεταξυ τους και μεσα στα χρονικα περα δωθε που ο κριτικος βρισκει αχρηστα και αποτυχημενα (
τα παιχνίδια του Νόλαν με τον χρόνο εδώ, είναι παντελώς αχρείαστα, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης, πέρα από εκείνον του εντυπωσιασμού.)
Ακριβως το αντιθετο συμβαινει. η Εμπλοκη, η διαρθρωση των γεγονοτων και αναλογα βιωματων των ηρωων μεσα στις χρινικες μετατωπισεις εχει ενα απολυτο σκοπο που αγγιζει τα ορια της Μεταφυσικης (δηλ. της επιστημης του οντως). Το αορατο νημα που ενωνει τις ζωες των ανθρωπων μεταξυ τους ακομα και κυριως δεν το γνωριζουν, ενα νημα που παιρνει νοημα...
Αλλα ισως ειναι αυτο το Νοημα που δεν αρεσει στον κριτικο.
Oταν λεει οτι ενταξει ο σκηνοθετης δειχνει ολες αυτες τις συμφορες τραγωδιες δε ξερω τι..."τις βλεπουμε αλλα δεν τις νιωθουμε"...
Λυπαμαι πολυ. ΑΥΤΟΣ δεν τις νιωθει. Ακριβως για τον λογο που ανεφερα στην αρχη, για τις διοπτρες και απο την οπη με την οποια κοιταει τον κοσμο και την ιστορια.
Θα μπορουσα να αντιτεθω φραση προς φραση σε αυτην την κριτικη αλλα αυτο ειναι δουλειά και χρειαζεται χρονος που δεν διαθετω.
Απλα δυο πραγματα για να δειξω ποσο εξω πεφτει στην οπτικη του βλεποντας το φιλμ και θελοντας ντε και καλα να "κρινει" τον Νολαν.
Λες και ηξερε τις προθεσεις του η τις μαντευει...(
Ακόμα κι έχοντας τη διάθεση να διαφοροποιηθεί, να κάνει μια μεγάλη, μινιμαλιστική στροφή (αυτός, ο πλέον μαξιμαλιστής σκηνοθέτης ) ... μπα ! Σοβαρα ; Ηθελε να κανει μινιμαλισμο ο Νολαν και δε του βγηκε ;
Εχουμε και μεντιουμ ικανιτητες...
Πραγμα που φαινεται επισης στην κριτικη του για το Ιντερστελαρ...Κατι τον χαλαει με τον Νολαν και νομιζω ψηλαφησα την αιτια.
Οποτε για μενα η κριτικη αυτη ειναι τελειως ακυρη. Αν και πιστευω ειλικρινης γιατι αντιπροσωπευει τον μικροκοσμο του κριτικου, αλλα οχι του Νολαν.
Ουτε το αισθημα των ανθρωπων που βιωσαν αυτη την αδιανοητη κατασταση. Και επιβιωσαν. Και νικησαν.
Χαρις αυτων που απορριπτει και καπως ειρωνικα ο κριτικος αυτος σαν παραστρατηματα του σκηνοθετη. Πιστη Αυτοθυσια Υπερβατικοτητα Πατριωτισμος Επιμονη Υπομονη και τελος Υπερβαση.
