- 17 June 2006
- 49,609
Κάποιες φορές φαίνεται ότι η μνήμη μας μπορεί και να διαγράφει γεγονότα. Λογικό αν είναι κάτι δυσάρεστο.
Μπορεί όμως να συμβαίνει το αντίθετο. Να έχει διαγράψει δηλαδή κάτι πάρα πολύ καλό ?
Κάτι τόσο καλό ώστε να μένει μόνο μια ετικέττα και μια "φήμη ότι υπήρχε κάτι καλό"
Προσωπικά θεωρούσα ότι η μνήμη μου ήταν οξύτατη. Ιδίως στη μουσική. Και όμως.
Επί σχεδόν ένα ή ενάμιση χρόνο είχα στο μυαλό μου να αποκτήσω πρόσβαση στον δίσκο αυτό που κάτι μου έλεγε ότι ήταν καλός.
Και παρ όλο που τόσος είναι ο χρόνος που διαθέτω πρόσβαση στο spotify όλο έλεγα "καποια στιγμή πρέπει να το ψάξω αυτό και να το ακούσω"
Και οι μέρες περνούσαν και τίποτα, μέχρι προχτές.
Ο χρόνος βρέθηκε όπως και ο δίσκος στο ευρετήριο του spotify.
Και αποδεικνύεται ότι τον δίσκο τον γνωρίζω νότα πρός νότα, δεν συζητάμε ότι είναι εκπληκτικός, το φρεσκάρισμα του νέου ακούσματος τον κατατάσσει άμεσα στους 10 που συζητούσαμε πρόσφατα και από το Σάββατο δεν χορταίνω να τον ακούω ξανά και ξανά.
Το παράξενο ποιό είναι?
ΠΩΣ (?) τον γνώριζα τόσο καλά αφού ποτέ δεν τον είχα. Διότι αφ ενός δεν τον έχω, δεν τον είχα και πούλησα, και αφ ετέρου σίγουρα δεν τον έχω και στις κασέτες που είχα και έχω ακόμα σε ένα μπαούλο.
Όταν λέμε νότα νότα, εννοούμε, τι ακολουθεί μετά κανονικά και με το νόμο.
Το τρίτο και σαφέστατα καλύτερο άλμπουμ του προοδευτικού συγκροτήματος που συνδύαζε αριστοτεχνικά την jazz με την κλασική και την rock μουσική. Ο αυτοσχεδιασμός γενναιόδωρος, όσο προστάζει η jazz ή καλύτερα το rock, αλλά συγκρατημένος όσο επιτάσσει η κλασική. Ο Μπαχ και η αντίστιξη δίνουν και παίρνουν και οι μουσικοί είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη, ασχετα αν εκείνη την εποχή ολοι μας είχαμε εστιάσει στον οργανίστα και στον κιθαρίστα. Οι σύγχρονες ακροάσεις με κάνουν να τρίβω τα αυτιά μου με τον εξαιρετικό τζαζίστα drummer (που εκδιώχθηκε βλακωδώς για αυτόν ακριβώς τον λόγο) ενώ ο μπασίστας δένει αρμονικά μαζί του. Ενα σύνολο που δεν του λείπει τίποτα.
Ο δίσκος ήταν κορυφή και παραμένει παρά τα 40 χρόνια στην πλάτη του.
Τότε το downbeat (για το downbeat λέμε) του έβαλε 5/5 (για ροκ progressive συγκρότημα μιλάμε) ενώ το σύγχρονο allmusic του δίνει 4.5/5
ενώ ο κιθαρίστας ψηφίστηκε την ίδια χρονιά ως ο καλύτερος του κόσμου. Αν τότε ήμουν ο John Mc Laughlin και τον άκουγα θα είχα κρεμάσει την κιθάρα καθώς αυτός κατάφερε να συνδυάσει αυτό που έδινε ο Maha με τον λυρισμό και την εκφραστικότητα που λείπανε. Προφανώς και δεν τον είχε ακούσει ή τουλάχιστον οι γύρω του φρόντισαν να τον κρατήσουν μακρυά του.
Ασχετα με το γεγονός ότι η πίεση για περισσότερη παραγωγή εμπορικού προϊόντος και οι ανάγκες της περιοδείας οδήγησε το συγκρότημα στη διάλυση λίγα χρόνια μετά, ευτυχώς άφησαν πίσω τους αυτό το αριστούργημα, μαζί με ένα δυό ακόμα λιγότερο αξιόλογους αλλά πιό εμπορικούς δίσκους.
Για μένα 6 στα 5.
Αναζητείστε το ! Δεν θα χάσετε.
Μπορεί όμως να συμβαίνει το αντίθετο. Να έχει διαγράψει δηλαδή κάτι πάρα πολύ καλό ?
Κάτι τόσο καλό ώστε να μένει μόνο μια ετικέττα και μια "φήμη ότι υπήρχε κάτι καλό"
Προσωπικά θεωρούσα ότι η μνήμη μου ήταν οξύτατη. Ιδίως στη μουσική. Και όμως.
Επί σχεδόν ένα ή ενάμιση χρόνο είχα στο μυαλό μου να αποκτήσω πρόσβαση στον δίσκο αυτό που κάτι μου έλεγε ότι ήταν καλός.
Και παρ όλο που τόσος είναι ο χρόνος που διαθέτω πρόσβαση στο spotify όλο έλεγα "καποια στιγμή πρέπει να το ψάξω αυτό και να το ακούσω"
Και οι μέρες περνούσαν και τίποτα, μέχρι προχτές.
Ο χρόνος βρέθηκε όπως και ο δίσκος στο ευρετήριο του spotify.
Και αποδεικνύεται ότι τον δίσκο τον γνωρίζω νότα πρός νότα, δεν συζητάμε ότι είναι εκπληκτικός, το φρεσκάρισμα του νέου ακούσματος τον κατατάσσει άμεσα στους 10 που συζητούσαμε πρόσφατα και από το Σάββατο δεν χορταίνω να τον ακούω ξανά και ξανά.
Το παράξενο ποιό είναι?
ΠΩΣ (?) τον γνώριζα τόσο καλά αφού ποτέ δεν τον είχα. Διότι αφ ενός δεν τον έχω, δεν τον είχα και πούλησα, και αφ ετέρου σίγουρα δεν τον έχω και στις κασέτες που είχα και έχω ακόμα σε ένα μπαούλο.
Όταν λέμε νότα νότα, εννοούμε, τι ακολουθεί μετά κανονικά και με το νόμο.
Το τρίτο και σαφέστατα καλύτερο άλμπουμ του προοδευτικού συγκροτήματος που συνδύαζε αριστοτεχνικά την jazz με την κλασική και την rock μουσική. Ο αυτοσχεδιασμός γενναιόδωρος, όσο προστάζει η jazz ή καλύτερα το rock, αλλά συγκρατημένος όσο επιτάσσει η κλασική. Ο Μπαχ και η αντίστιξη δίνουν και παίρνουν και οι μουσικοί είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη, ασχετα αν εκείνη την εποχή ολοι μας είχαμε εστιάσει στον οργανίστα και στον κιθαρίστα. Οι σύγχρονες ακροάσεις με κάνουν να τρίβω τα αυτιά μου με τον εξαιρετικό τζαζίστα drummer (που εκδιώχθηκε βλακωδώς για αυτόν ακριβώς τον λόγο) ενώ ο μπασίστας δένει αρμονικά μαζί του. Ενα σύνολο που δεν του λείπει τίποτα.
Ο δίσκος ήταν κορυφή και παραμένει παρά τα 40 χρόνια στην πλάτη του.
Τότε το downbeat (για το downbeat λέμε) του έβαλε 5/5 (για ροκ progressive συγκρότημα μιλάμε) ενώ το σύγχρονο allmusic του δίνει 4.5/5
ενώ ο κιθαρίστας ψηφίστηκε την ίδια χρονιά ως ο καλύτερος του κόσμου. Αν τότε ήμουν ο John Mc Laughlin και τον άκουγα θα είχα κρεμάσει την κιθάρα καθώς αυτός κατάφερε να συνδυάσει αυτό που έδινε ο Maha με τον λυρισμό και την εκφραστικότητα που λείπανε. Προφανώς και δεν τον είχε ακούσει ή τουλάχιστον οι γύρω του φρόντισαν να τον κρατήσουν μακρυά του.
Ασχετα με το γεγονός ότι η πίεση για περισσότερη παραγωγή εμπορικού προϊόντος και οι ανάγκες της περιοδείας οδήγησε το συγκρότημα στη διάλυση λίγα χρόνια μετά, ευτυχώς άφησαν πίσω τους αυτό το αριστούργημα, μαζί με ένα δυό ακόμα λιγότερο αξιόλογους αλλά πιό εμπορικούς δίσκους.
Για μένα 6 στα 5.
Αναζητείστε το ! Δεν θα χάσετε.
.
