Απλά είναι εξαιρετικά αστείο το συναίσθημα όταν ακούς μια είδηση ή μιά αφήγηση για ένα γεγονός που γνωρίζεις ο ίδιος προσωπικά.
Ετσι ακριβώς αισθάνομαι όταν διαβάζω την κριτική ενός γκουρού γιά κάτι γιά το οποίο σχημάτισα μια θετική γνώμη αφού ματώσαν επί χρόνια τ αυτιά μου.
Θεωρώ ότι όλα τα ονόματα που ανέφερες στήριξαν την συγγραφική τους καρριέρα στην υπέρμετρη μεγέθυνση της απαξίωσης και της αναζήτησης των πιο υπερβολικών one-liner σχολίων.
Όλοι τους ασχέτως καταγωγής πρέπει να βλέπουν πάρα πολλή σύγχρονη αμερικανική τηλεόραση....
I don't think so.
O Dean ...κι εγώ διαφωνώ μαζί του. Και στη Nico και σε πολλά άλλα.
Αλλά η προσφορά του είναι μεγάλη. Τον παρακολουθώ 40 χρόνια τώρα. Πέρα απο τις κατά καιρούς 'πατάτες' που κάνει, είναι ο πρώτος που βρήκε
ουσία -και τη διατυμπάνισε- για πολλούς από αυτούς που αγαπώ.
Δεν είναι μόνο απαξιωτικοί οι κριτικοί.
Στον Bangs χρωστάω τους Stooges.
Και τον Beefheart.
Πρώτος αυτός
είδε.
O Zήλος...ρώτα τον κοινό μας φίλο γιατί εσύ δεν διάβαζες.
Θα σου πεί.
Το ροκ, δεν θα ήταν αυτό που είναι, στην Ελλάδα, χωρίς τον Ζήλο.
Μην κάτσω να λέω τώρα Τι χρωστάω και σε ποιόν, δεν αφορά κανέναν εδώ άλλως τε.
Αυτό που θέλω να πώ, είναι πως δεν θα ήμουν αυτός που είμαι χωρίς αυτούς.
Music is the only thing that matters to me anyway.
Bless all who think and writte about it.
Λέγε, λέγε...στο τέλος όλο και κάτι μένει.
