Με πολλές από τις απόψεις συμφωνώ ,με άλλες διαφωνώ.
Μία άλλη παράμετρος που δεν έχει εξεταστεί έχει για μένα τη μεγαλύτερη σημασία από όλες.
Μου έχει αλλάξει μάλιστα και τη ζωή μου σε σχέση με τη μουσική.
Εδώ και κάποιο καιρό κάνω μαθήματα μπάσου. Τώρα στα γεράματα και με μόνο ένα δάχτυλο να λειτουργεί με αξιοπρέπεια, αποφάσισα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Να καλύψω μία ''αναπηρία'' που με βασάνιζε δυο δεκαετίες τώρα.
Ο στόχος, πέρα από τα εσωτερικά μου θέματα, έχει διαμορφωθεί με βάση την ανάπτυξη της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια.
Αν υποθέσουμε ότι σε 1-2 χρόνια θα γρατζουνάω υποφερτά, θα μου ήταν αδύνατο να εμπλακώ σε γκρουπ, να βρω ανθρώπους με κοινά γούστα, να βρω χρόνο για πρόβες και μετά να ξεφτιλιστούμε όλοι μαζί σε κανένα live.
Επειδή είμαι και ποζεράς θα έπρεπε να ξεκινήσω και γυμναστήριο.
Όμως θέλω να μάθω μπάσο για να μπορώ να ηχογραφήσω μόνος μου, να φέρω τον αδερφό μου να περάσει μια κιθάρα, να φτιάξω μία αξιαγάπητη λούπα ή να περάσει ο Μουκ να κοπανήσει δύο τύμπανα και να εκφραστώ.
Ναι στο σπίτι μου.
Να φτιάξω πράγματα δικά μου, επιτέλους. Να σταματήσω να ''διορθώνω'' μέσα μου όλα τα μεγάλα και αγαπημένα μου γκρουπ.
Η τεχνολογική ανάπτυξη μου άνοιξε δρόμους, που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα τους σκεφτόμουν καν. Εξάλλου το τρένο έχει περάσει προ πολλού.
Από την άλλη ξέρω ότι με κλείνει περισσότερο στο καβούκι μου.
Αλλά έτσι και αλλιώς η προσέγγιση μου στα μουσικά δρώμενα ήταν πάντα μοναχική διαδικασία.
Η τεχνολογία ανοίγει δρόμους αλλά κλείνει άλλους τόσους.
Διαλέγεις και παίρνεις.
