Θα συμφωνήσω με τον ήχο του δρόμου. Με κορυφαία για εμένα στιγμή, μια ‛επιδρομή’ ιθαγενών της Αφρικής, γύρω στα 20 άτομα με κρουστά ιδιοκατασκευής, που έφερναν βόλτα στην Καλαμάτα πριν αρκετά χρόνια στα πλαίσια του φεστιβάλ χορού.
Πολύ μου άρεσε και η συναυλία Μανου Τσάο στην κεντρική πλατεία της Βαρκελώνης, με full band που κατά τύχη άκουσα.
Για jazz Μουσική πάντοτε μου άρεσε αυτό που περιγράφεται και παραπάνω, μικρός χώρος με αμεσότητα, λχ. στο Παράφωνο όταν κάθεσαι πρώτο τραπέζι που είσαι στην ουσία μέσα στο συγκρότημα.
Οι μεγάλοι χώροι οπός το μέγαρο και η λυρική, είναι κατά την άποψή μου συμβιβασμοί, δεν έχουμε κάτι καλύτερο, και άρα εκεί ακούμε. Αλώστε δεν έχω και εμπειρία από 20-30 τέτοιους χώρους για να εκφέρω άποψη.
Για rock συναυλίες, θα έλεγα ότι δεν έχουμε κάτι το τέλειο, αλλά το AN πάντοτε ήταν κατάλληλο για μουσική τύπου Σπυριδούλα, το Gagarin όντος rockaρει αλλά είναι δύσκολο να βρεις θέση που να ακούγετε καλά ο ήχος (ίσως σχεδόν στο κέντρο), αλλά και πάλι κουράζει.
Επιστρέφω, πάλι στον ‛εξωτερικό’ ήχο… ώρες-ώρες έχω ακούσει κάτι ερασιτεχνικά συγκροτιματάκια να (προσπαθούν να) παίζουν Marley/Herndrix/Kraviz σε παραλίες, στην άμμο σε υποτυπώδη σκηνή. Έχει την μαγεία του η συναυλία στην άμμο, ιδικά όταν πίσω από την παραλία υπάρχει απότομο ύψωμα/γκρεμός. Το αποτέλεσμα στον ήχο είναι πολύ ιδιέτερο!
Εξίσου απίστευτο ήχο άκουσα και σε μια άλλη περίεργη περίπτωση πριν πολλά χρόνια. Σε στενό όρμο με άνοιγμα παραλίας γύρω στα 30 μέτρα και γύρο-γύρο γκρεμό 30 μέτρα, στην μια άκρη υπάρχει σπηλιά. Βράδυ, έπαιζαν κάτι παλικάρια trans/ambient (???) μέσα από την σπηλιά. Ο τρόπος που η σπηλιά λειτουργούσα σαν κόρνα ενισχύοντας υπόκωφα τον ήχο που αντιλαλούσε μέσα στα στα βράχια ήταν κάτι το καταπληκτικό (!). Εκεί κατέληξα και στο συμπέρασμα ότι μπάσα δεν πρόκειται ποτέ να ακούσω σπίτι μου
