Φοβάμαι θα σας απογοητεύσω με αυτά που θα γράψω και ξέρω ότι ξεκίνησες το νήμα με καλή (όπως πάντα) πρόθεση.
Χθες δυστυχώς ξεκίνησα και έγραψα ένα μακρυνάρι τσικι τσικι στο tapatalk στο κινητό και εκεί στη μέση δέχτηκα μια κλήση και πήγε το ποστ στη μαύρη τρύπα...%$%^*^!!
λοιπόν
βασικά δεν ξέρω τι συζητάμε: (?)
1. το αξιοπερίεργο της υπόθεσης (για δες πως ακούγεται?)
2. την επιτυχία του εγχειρήματος?
3. την αξία του αποτελέσματος (πρωτίστως συνθετικά εκτελεστικά και δευτερευόντως ηχητικά).
Ξεκινώντας από το 3 που για μένα είναι αξίωμα και ως αξίωμα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, δεν μου άρεσε τίποτα από αυτά που άκουσα. Βασικά δεν δέχομαι το art for art's sake μεθερμηνευόμενον "καλή ηχογράφηση για νάναι καλή και ας είναι ό,τι νάναι".
Όταν οσμίζομαι κάτι τέτοιο σας χαιρετώ και σας την χαρίζω.
Προτιμώ την καλύτερη μουσική από τρανζιστοράκι παρά την χειρότερη=αδιάφορη σε chesky.
(έχω chesky αλλά είναι καλλιτέχνες που θα αγόραζα ακόμα και αν έγραφαν στην πανιβαρ (βλέπε παρακάτω), πόσω δε στην chesky. Chesky για την chesky δεν έχω, ή μάλλον έχουν δειγματιστεί κάποια που είναι σε κάποιο αζήτητο δίσκο (για τον ίδιο λόγο).
Για τον ίδιο λόγο δεν έχω Linn και δεν ακούω Linn.
Με το παραπάνω σκεπτικό το πρώτο κομμάτι κοντσέρτο για μπούρδα κιθάρα, όπως είναι πάει στο καλάθι. Αρνούμαι να το ακούσω πάνω από τα 10 δλ. Τέλος
(προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο "διάσημος" άγνωστος κιθαρίστας (που προφανώς υπέγραψε στην Chesky για τα 15 λεπτά δημοσιότητας) που παίζει το πρώτο όργανο του κοντσέρτου βγαίνει στα ψαχτήρια μετά από έναν διάσημο πραγματικά παλαιστή πολεμικών τεχνών.
Στην ίδια κατηγορία εντάσσω τον γνωστό Ottmar Liebert (του οποίου έχω έναν δίσκο). Το κομμάτι που ακούμε είναι μια πολύ μέτρια σύνθεση σε σχέση με τα κριτήρια που καθιέρωσαν τον καλλιτέχνη και τον επέλεξα πριν 15-20 χρόνια. Ενδιαφέρον ως ακρόαση, ιδίως τα πίσω όργανα που όντως έχουν μεγάλη αληθοφάνεια στις ηχογραφήσεις αυτές, αλλά μέχρι εκεί.
Φυσικά προσπερνάω τα βαλσάκια, ταγκάκια, ράγκταιμ (!) (αναθεματισμένο κεντρί....) δια πάσαν νόσον της Chesky.
Η κοπελίτσα (άγνωστη σε μένα επίσης) συμπαθής (δεν συζητάμε τον πρόλογο με τα σπίρτα κλπ), αλλά όπως προείπα not worth having...
Αφήνω λοιπούς ιάπωνες κλπ.
Ο Clapton ο οποίος μπήκε για να αποδείξει το κάκκιστον της ηχογράφησης σε σχέση με τα προηγούμενα, αποδεικνύει περίτρανα το αξίωμα που προανέφερα, δηλαδή χίλιες φορές αυτή τη "μάπα" ηχογράφηση του key to the highway παρά τα προηγούμενα ανάλατα πιλάφια σε χρυσά πιάτα.
(παρεμπιπτόντως η μόνη που άκουσα πάνω από 2 λεπτά)
Η ηχογράφηση των doors, με προβλημάτισε για το τι είδους remaster είναι αυτό που "αποδίδει" binaural. Ενδιαφέρον ως άκουσμα (διότι είναι doors), αλλά κρατώ το πρωτότυπο.
Αφού σας ξενέρωσα με το μουσικό μέρος (και ζητώ συγνώμη αλλά δεν μπορώ να με αλλάξω) πάμε στα άλλα.
Είναι γεγονός ότι οι binaural δίνουν μια διαφορετική αίσθηση αλλά τελικά δεν με πείθουν, όπως φαίνεται ότι δεν πείθουν και τον υπόλοιπο πλανήτη.
Γιατί αν τον έπειθαν θα είχε target group και ως μαρκετίστικο προϊόν θα είχε προωθηθεί. Εδώ φορμά όπως το 5.1 και 7.1 δεν έπιασαν (μη μου πεί κανείς ότι έπιασαν διότι θα συζητάμε - μαλώνουμε έως του χρόνου τα Χριστούγεννα) σιγά μην πιάσει αυτό και μάλιστα για ακουστικάριους. (που είναι επίσης ένα μικρότατο target group, δεν μετράμε αυτούς που ακούν στο λεωφορείο, που ακούν επειδή δεν είναι σπίτι όπου υπάρχουν μεγάφωνα).
Συνεπώς...δεν έχω να καταθέσω τίποτα.
Αντιθέτως έχω να καταθέσω το εξής.
Όσοι ασχολείστε και θέλετε να δείτε πως το ένα και πως το άλλο, ψάξτε να ακούσετε τους δυό δίσκους των
Cowboy Junkies το Whites Off Earth Now και κυρίως το
The Trinity Sessions
που αμφότερα ηχογραφήθηκαν (ιδίως το δεύτερο ζωντανά one take) με ένα στερεο μικρόφωνο το
Calrec Ambisonic Microphone.
Μάλιστα το δεύτερο ηχογραφήθηκε μέσα στην εκκλησία Holy Trinity στο Toronto για φυσική αντήχηση. Ηχολήπτης και παραγωγός ήταν ο καναδός Peter Moore.
Χρησιμοποιήθηκαν διάφορες τεχνικές όπως χρήση PA για να φέρουν την φωνή σε ένα επίπεδο με τα ηλεκτρικά όργανα, ενώ σε κάποια tracks μετακινούνται οι ενισχυτές για να δημιουργηθούν πρόσθετα χωρικά εφέ.
Ο δίσκος πήρε εξαιρετικές κριτικές τόσο για την ποιότητα των κομματιών όσο και για την ηχογράφηση και πούλησε πάνω από 1 εκατομύριο αντίτυπα με αποτέλεσμα να καθιερωθούν οι Cowboy Junkies με ένα καλό συμβόλαιο.
Ο δίσκος δεν καυχιέται ότι έχει τον διαχωρισμό των binaural ηχογραφήσεων, αλλά είναι μια καταπληκτική ηχογράφηση μινιμαλιστική που δεν έχει καμμιά σχέση με σύγχρονες πολυκάναλες.
Μιά και είπα κακά λογάκια για την Chesky θα ήθελα να σταθώ σε πραγματικά καλούς δίσκους της. Όπως αυτός εδώ
http://avclub.gr/forum/showthread.php/8181-LC-for-Texas
και ο αμέσως επόμενος από τους ίδιους
γενικά εδώ η δισκογραφία του Larry Coryell στην Chesky
http://chesky.com/artist/larry-coryell
....
