Η ταινία για μένα έχει 2 σοβαρά μειονεκτήματα. Συνοπτικά, αυτά είναι τα εξής:
Α)Ο Φορντ μεγάλωσε αλλά το πρόβλημα νομίζω ότι είναι ότι αυτοί που γεράσανε σε έμπνευση και ιδέες είναι οι Σπήλμπεργκ, Λούκας και Τζον Γουίλιαμς .
Β) Η θεωρία των κρυστάλλινων κρανίων είναι μια σχετικά πρόσφατη (και ψιλοηλίθια) θεωρία συνομωσίας και όχι ένας θρύλος αιώνων, όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, το Άγιο Δισκοπότηρο, ή η χαμένη Ατλαντίδα (την οποία θα προτιμούσα σαν ιδέα). Αυτό αφαιρεί πολύ από τη μαγεία των προηγουμένων ταινιών.
Στο τέλος, το συναίσθημα που ένοιωσα ήταν το ίδιο με αυτό που ένοιωσα όταν είδα το Επ. ΙΙ του STAR WARS: Νόμιζα ότι ο Λούκας μου κάνει πλάκα.
Κρίμα, γιατι ο Φορντ είναι όπως τον περίμενα και όπως τον ήθελα.