Τώρα που κατακάθισε η έντονη συγκινησιακή φόρτιση της Εκθεσης θέλω να πώ πως επιβεβαιώνεται μέσα μου κάτι που υποψιαζόμουν εδώ και καιρό: μεγαλώνω, επ ουδενί σημαίνει πως δεν μπορώ πιά να ακούω δίσκους ροκ – σημαίνει όμως εξόφθαλμες αδυναμίες από μέρους μου στη διαχείριση τόσων πολλών έντονων συναισθημάτων μαζί. Too much too soon. Ηθελα να είμαι εκεί όλες τις ώρες, 100%, για κάθε έναν από τους παλιούς και τους καινούργιους φίλους. Δεν ξέρω κατά πόσο το κατάφερα αλλά μετά ένιωθα σαν να πέρασε από πάνω μου ένα τραίνο. 3 μέρες μετά, ούτε μουσική δεν μπορώ να ακούσω…Σαν γαλήνη μετά από τρικυμία.
Με τον Μανωλάκο βάζαμε στοιχήματα: “Τι λές, θα του αρέσουν του Ντοκ οι Battles;”
“Θα του φύγει το κλαπέτο αλλά θα του τη σπάσουν τα φωνητικά…” (Tζίμης).
Ο Stelios “καθάρισε” με το μεζεδοπωλείο και βοήθησε σε όλες τις πρακτικές λεπτομέρειες. Εγώ, δεν ήθελα να αφήσω μόνους τους φίλους μου όταν θα έπαιζαν δίσκους: ήθελα να είμαι εκεί. Τα κατάφερα αλλά μόνο εν μέρει. Δεν ξέρω αν έγιναν “στραβές” αλλά υπόσχομαι πως, την επόμενη φορά, θα είμαστε πολύ καλύτερα οργανωμένοι.
Η όλη εμπειρία ήταν ένας απίστευτος συγκινησιακός εμπλουτισμός με διαστάσεις που, αν μου τις περιέγραφε κάποιος πριν, θα τον έπαιρνα στο ψιλό. Εκανα λάθος φυσικά: τόσο οι παλιοί όσο και οι καινούργιοι φίλοι με αποζημίωσαν με κάθε τρόπο για όλες αυτές τις ώρες που περνάω στο πληκτρολόγιο, γράφοντας για αυτούς τους υπέροχους θόρυβους : είστε υπέρ το δέον γενναιόδωροι και σας ευχαριστώ πολύ.
Πρέπει να πώ εδώ πως, δυόμισυ χρόνια πριν, όταν ξεκίνησα να γράφω στο φόρουμ, δεν πίστευα στη δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί σε τέτοιους διαδικτυακούς τόπους. Χτυπιόμουνα στο πληκτρολόγιο να περιγράψω το απερίγραπτο κι έπειτα έβλεπα να μπαίνουν 40 με 50 μέλη για να δούν το topic. 50 επί συνόλου 5000, ακριβώς το 1/100, κι όλα αυτά σε έναν εξειδικευμένο διαδικτυακό τόπο όπου η Μουσική είναι το κύριο πιάτο, το ζητούμενο, η ουσία που κυνηγάμε αγοράζοντας όλα αυτά τα -εξωτικά και μη- μηχανάκια.
Την πάτησα πανηγυρικά βέβαια: τίποτα δεν ισοσταθμίζει το χαμόγελο των φίλων όταν αρχίζεις “να κουνάς την αχλαδιά”.
Περιμένουμε κι άλλες συμμετοχές: που διάολο εμφανίστηκαν τόσοι πολλοί που ακούν Κλασσική κι όταν κάθονται στο πληκτρολόγιο βγάζουν παπάδες; Μην ακούσω δικαιολογίες τύπου “δεν έχουμε χρόνο” ή “δεν ήμασταν καλοί, στο Γυμνάσιο, στην έκθεση ιδεών” ή “δεν πιστεύουμε στις κριτικές” και άλλα τέτοια, προφάσεις εν αμαρτία. Ο Δημοκηδής είχε κάνει μια ανάλυση περί σαλάτας που θα τη θυμάμαι όσο ζώ. Ο Κουν, μία στις τόσες που μας τιμάει, ζωγραφίζει. Ο Ντοκ κάνει το ψάρι τελευταία αλλά είναι πάντα εδώ: βάζω thread και μπαίνω μετά από λίγο να δώ Πως πάει και βλέπω πως το έχει ήδη δεί-πολλές φορές τον νιώθω να διαφωνεί και “να μου τα σέρνει” χωρίς να πεί λέξη. Ο γιατρός πάντα φιλέρευνος και πάντα Εδώ, πάντα πύρκαβλος και με λυμένο το ζωνάρι. Ο Ντέμιαν, ήρεμη Δύναμη, δεν μασάει όταν του λές για εκτελέσεις αλλά πάντα το ματάκι του παίζει, κάτι μήνες μετά σου λέει “το πήρα, είναι όντως πολύ καλό”. Μου άνοιξε τα μάτια με τον Σοστακόβιτς και, κυρίως, με τον Μπρούκνερ: για τον πρώτο υποψιαζόμουν πολλά, ο δεύτερος όμως ήταν, για μένα, αποκάλυψη – τον ακούω και ξέρω γιατί μετέδιδε το ραδιόφωνο του Βερολίνου τις συμφωνίες του όταν τα Γερμανικά στρατεύματα πάγωναν στο Στάλινγκραντ. Ο Ιωάννου, νοσοκόμος για ό τι θα ήθελες να μοιρασθείς μαζί του, μουσικά ή άλλα, πάντα πρόθυμος να σηκώσει τα ασήκωτα. Ο Νίκος Φ. που “αγοράζει”: δεν σε ακούει αλλά περιμένει ευγενικά να τελειώσεις για να σου πεί μετά τα δικά του.
Κι από κοντά τα καινούργια φυντάνια: ο Μπαϊραχτάρης, να σε ρωτάει και να νιώθεις πως σε ρουφάει. Ο Μιχάλης (mdvq) με ένα look που σου φέρνει στο νου πιτσιρίκο που τον αμόλησαν σε ζαχαροπλαστείο. Ο Στέργιος –αν δεν κάνει σύντομα προόδους στο σαξόφωνο, χάθηκε- ο παπα-Τσακ, ακόμα θυμάμαι τα πουτανοκαμώματα, “δεν ξέρω να γράφω…”, λες και πρέπει να ξέρεις για να ανοίγεις που και που την μπουκαπόρτα, και όλοι οι υπόλοιποι.
Που βρέθηκαν ξαφνικά όλοι αυτοί;
Θυμάμαι τον φίλο μου τον GeonX μια εποχή που κλαιγόμουνα ότι "κάνουμε μια τρύπα στο νερό εδώ πέρα" :speechless-smiley-0 και μου θύμισε μια ατάκα από το Field of Dreams, με τον Κέβιν Κόστνερ:
If you build it, They'll come!
Ηρθαν που να πάρει…είχε δίκιο.
Να είσαι καλά Γιώργο.
Και μαζί με σένα, όλοι οι υπόλοιποι.