Εάν κάτι είναι αλήθεια είναι οτι οι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται, Αντι και Προ, συχνα αρχιζουν απο το "αντι" ("δεν μ'αρέσουν οι αγκυνάρες") για να καταλήψουν σε Προ-Υπερ ("μ'αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες"). Μιά φορά που έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους "τι είναι" σε σχέση μ'αυτο που κατευθύνονται, τότε αρχίζουν και προσδιορίζουν τους άλλους...(Μα τι μαλ^%$ ειναι αυτός, είδες τι τρώει...)
¨οταν ο αυτοπροδιορισμός (σε σχέση με τον προσδιορισμό του "άλλου") περνάει σε ιδεολογικό επίπεδο τα πράγματα αλλάζουν, γιατι στο επίπεδο της ιδεολογίας μπορεί να υπάρχει διαχώρηση απο την πραγματικότητα (όπως αυτην του δεν μου αρέσουν οι αγκυνάρες) προβάλοντας μια "στάση" (posture) , ένα είδος απλής συμπεριφοράς χωρίς πραγματική υπόσταση.
Αντίθετα ότα η πραγματικότητα σου πέφτει στο κεφάλι (Την ιστορία δεν την γράφουμε, η Ιστορία μας πέφτει στο κεφάλι όπως είπε ο Αλεξαντερ Αντλερ), τότε παύει η "ποζα" (posture_, και αρχίζει αυτό που λέμε ρεφλέξ επιβίωσης. Τότε να αυτοπροσδιορίζεσαι γίνεται πολιτέλεια.
Δηλώνω posture τον αυτοπροσδιορισμό "ειμαι αντιφασιστας" "είμαι Ολυμπιακός" κλπ... Δηλώνω αντιμετώπιση της πραγματικότητας να αντισταθείς στην ισλαμοποίηση της Ευρώπης. Οπως την δεκαετία του '30 να αντιτεθείς στον Ναζισμό δεν ήταν posture αλλα πραγματικότητα και αναγκαιότητα. Κάθε εποχή έχει το δικό της ιστορικό στοίχημα.
Ορισμένες γεννιες το βλέπουνε αντιστέκονται και κερδίζουν, άλλες είναι ανικανες να δουν γιατι, μαθημένες "κοιτανε με ένα μάτι" (βλεπε τo μάτι στην τριλογία του Τολκιεν, το annuit coeptis, ο δαίμονας ιμπλις στο ισλαμ κλπαυτο που οι σταρς του μαινστριμ και οχι μόνο σας δειχνουν κατάφατσα και καθημερινά ) και προορίζονται να καταστραφούν.