Δυό λέξεις και από μένα.
Το υπαίθριο Θέατρο της Γής (κάποτε ήταν νταμάρι) ήταν ο απόλυτος χώρος που θα μπορούσε να επιλεγεί και σαν περιβάλλον όπου κυριαρχεί η αντίθεση του σκαμμένου βράχου μέσα στο άλσος, αλλά και ηχητικά αφού δεν υπήρχαν οι γνωστές στρεβλώσεις των κλειστών χώρων, (κάτι που με χάλασε πάρα πολύ στο live του Chic Corea στο Βελλίδειο τον Νοέμβρη του 2005 -στο πλαίσιο των μ' Δημήτριων και του Ethno Jazz Festival- που ενώ η μπάντα και οι μουσικές της ήταν διαμάντι ο χώρος τα χαλούσε όλα!). Ο ήχος, με τα στάνταρ που έχουμε συνηθίσει, (ο ηχολήπτης, ο φωτιστής και τα μηχανήματα ήταν set με το group), ήταν άψογος εάν εξαιρέσουμε το ότι οι χαμηλές συχνότητες ήταν ελαφρά πιο τονισμένες. (Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να τους απολάμβανα χωρίς ηλεκτρική υποστήριξη, σε ένα δωμάτιο (μεγάλο δωμάτιο συμπληρωματικό σχόλιο του Παναγιωτίδη), αλλά μάλλον ζητάω πολλά… ). Πάντως δεν έχω παρακολουθήσει άλλοτε διαυγέστερη live ηχοληψία –μιάς και σε κάποια πολύ γρήγορα και συνεχή μανιασμένα περάσματα όλων των δάχτυλων ταυτόχρονα στο πιάνο, στην χαμηλότερη οκτάβα του, μπορούσα να διακρίνω το κάθε ένα χτύπημα χορδής ξεχωριστά. Ήταν βέβαια μαγικά και τα δάχτυλα του Rainer με την απίστευτη εκφραστικότητά τους (εδώ, θα συμφωνήσω με το σχόλιο του Δημοσθένη περί Jarrett, αν και τον βρίσκω λίγο περισσότερο cool. Ο Rainer εκεί που τον είχες για ατμοσφαιρικό, lounge και συνοδό, πέταγε κάτι ασύλληπτες φράσεις στο πιάνο που με έκαναν να σείομαι).
Το σύνολο ήταν πολύ καλά συγχρονισμένο ρυθμικά και δεμένο συναισθηματικά μεταξύ του –που αν και σαν λύση της τελευταίας στιγμής η αναγκαστική αντικατάσταση του Weber από τον βραζιλιάνο Yuri Daniel, τελικά το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Αν δεν το γνώριζα θα ορκιζόμουν πως είναι σχήμα πολλά χρόνια τώρα!
Ο φωτισμός ήταν λιτός, αφαιρετικός αλλά ζεστός (τα πρόσωπα τους ήταν κάπως περισσότερο φωτισμένα και αυτό μας εμπόδιζε να υποκλέπτουμε ευκρινείς φωτογραφίες, αλλά ποιος νοιάζεται… ούτως ή άλλως λίγες ήταν οι στιγμές που θυμήθηκα να το κάνω). Ο φωτισμός, λοιπόν, σαν ατμόσφαιρα ράγιζε συχνά-πυκνά από τα γυαλίσματα των πιατινιών του απίστευτου Manu –σκεφτόμουν, αν δεν του είχαν βάλει μία σταγόνα logo στο σκαμπό τώρα θα είχε φύγει σαν τα μπαλόνια που λύνονται από τα χέρια των παιδιών. Απορώ?!?, αυτός ο άνθρωπος ΠΟΥ στηρίζεται?
Ο Jan επιβεβαίωσε την καταγωγή του ακολουθώντας με ακρίβεια την παρτιτούρα. Μόνον κάτι γκριμάτσες στα κενά του και στον χαιρετισμό τους στο τέλος έδειχναν πως ήταν εκεί μαζί μας, ζωντανός. Κατά τα άλλα η παρουσία του έμοιαζε περισσότερο με dvd και η εκτέλεση των κομματιών με studio. Ήταν τόσο πολύ πιστός στο κείμενο. Και έμοιαζε να ταξιδεύει με τις μουσικές του. Τον λάτρεψα!
Πολύ καλή ήταν επίσης και η παρέα δίπλα μου (Στέργιος, Δημοσθένης και οι δύο πολύς Μήτσοι) αλλά και πολλοί άλλοι στο πλήθος που συνεπαρμένοι έδειχναν με την κίνηση σιλουέτας των ώμων και της κεφαλής πως ήξεραν που και γιατί βρισκόταν –το επισημαίνω γιατί ξενέρωσα λίγο πριν την έναρξη, όπου διαδραματίστηκαν διάφορες ευτράπελες σκηνές εναγκαλισμού της κεφαλής αλλά και της αντιπολίτευσης του τοπικού Δήμου μετατών glamour κυριών των που συνοδευόταν από τους προσωπικούς τους ιπποκόμους μετατών μπεζ δερμάτινων μαξιλαρακίων των. Η αίγλη τους φυσικά κράτησε μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να περάσει το σχήμα στο πάλκο.
Συναυλία που ανεξίτηλα θα κουβαλάω πάντα μαζί μου! Επιστρέφοντας στην οικία μου, η οικογένεια κατάλαβε αμέσως από το βουβό και απλανές χαμόγελο μου που επρόκειτο για κάτι ανεπανάληπτο…
