Σε μία από τις συνήθεις κρίσεις καταναλωτικού παροξυσμού , που με διακρίνει τώρα τελευταία – ειδικά από τότε που έμπλεξα με τους υπόλοιπους μουρλούς εδώ μέσα και αποπειρώμαι άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι να διευρύνω ακόμη περισσότερο τους μουσικούς μου ορίζοντες – αγόρασα προχθές 6 cd από το M , ενώ συγχρόνως παρήγγειλα άλλα έξη μέσω διαδικτύου – 2 από amazon.co.uk και τέσσερα από amazon.com .
Tα αγορασθέντα και τα ήδη αφιχθέντα έχουν ως ακολούθως :
London Calling / The Clash
Reflections / New York Rock’n’Roll Ensemble w/ Manos Hadjidakis
What’s goin’ on / Marvin Gaye
12 dreams of Dr Sardonicus / Spirit
Sound of Silver / LCD Soundsystem
Cripple Crow / Devendra Banhart
Suicide/ First
Suicide/Second
Τα μέλλοντα να αφιχθούν είναι τα κάτωθι :
The coalition of the willing / Bobby Previt
Zen of logic / DJ Logic
Believe / Scott Amendola Band
Outra mer / Garage a trios
Από αυτά κατάφερα να ακούσω τις μεταμεσονύχτιες ώρες τα τρία πρώτα. Οι εντυπώσεις από την πρώτη ακρόαση δεν ήταν όμως ενθαρρυντικές . Και εξηγούμαι :
To London Calling δυστυχώς δεν είναι Sandinista . Ο συνθετικός , ηχητικός , εκφραστικός , ενορχηστρωτικός και στυλιστικός πλούτος του τελευταίου δεν είναι εδώ. Πιο τραχύ , πιο ωμό , λιγότερο ευέλικτο , λιγότερο φιλόδοξο δεν μου έκατσε και πολύ καλά , παραπέμποντας με σε άλλους δίσκους των Clash που δυστυχώς δεν μου αρέσαν . Πρώτη λοιπόν εντύπωση ***
Το Reflections πάλι με προβλημάτισε αρκετά , διότι δεν ξέρω με ποια κριτήρια θα πρέπει να το αξιολογήσω . Ευχάριστες μελωδίες , λίγο υποτονικές για τα γούστα μου πάντα , σε κάποια σημεία ο βάρβαρος ήχος του μπουζουκιού με ξενέρωσε αφάνταστα. Η φήμη που κουβαλάει αυτός ο δίσκος δεν νομίζω ότι είναι αντάξια του περιεχομένου του . Ηδη και για την ημερομηνία που κυκλοφόρησε θα πρέπει να ήταν παρωχημένο ως άκουσμα . Ποιος ήταν ο σκοπός του ; Ποιος ο λόγος της συνεργασίας ; Που απευθύνονταν ; Τέλος πάντων , θα επανέλθω . Βέβαια η έκδοση που αγόρασα είναι μάλλον repackaged της έκδοσης του 1995 και όχι remastered , αμφιβάλλω δε εάν έγινε ποτέ remaster στον δίσκο , δεδομένου ότι ακούγεται χάλια .
Τέλος το What’s goin’ on υποτίθεται ότι είναι ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών , πάντα τουλάχιστον με τους απανταχού επαγγελματίες μουσικοκριτικούς . Ένα must have που συγκεντρώνει διθυραμβικές κριτικές ( γι αυτό άλλωστε το πήρα , μη και τυχόν μου λείπει ) . Το πρώτο άκουσμα μπορεί να περιγραφεί με μια μόνο λέξη . Σορόπι . Πολύ σορόπι ρε παιδί μου . Μελιστάλαχτοι στίχοι ( Ο χριστός μας αγαπάει , αδέρφια μου – ευτυχώς όχι αλήτες , πουλιά – που οδεύουμε ως άνθρωποι , ξανά ο Χριστός κ.ο.κ. ) χιλιάδες μελιστάλαχτα έγχορδα που σκορπούν αφειδώς το σιρόπι τους , γλυκερά φωνητικά , γλυκερές μελωδίες . Ουφφ . Με το που τελείωσε ένοιωθα ότι κολλάω από το σιρόπι που ανέβλυζε από το player .
Αυτά . Οποιος έχει άλλη γνώμη , καλουδεχούμενη για να γίνει συζήτηση . Ούτως ή άλλως θα τα ξανακούσω . Όλα είναι ρευστά και προσωρινά κι οι πρωτες εντυπώσεις μπορεί να είναι εξαιρετικά λαθεμένες ( πχ Nico) ή εξαιρετικά μόνιμες ( πχ The Drift) . Θα σας κρατώ ενήμερους και για τα υπόλοιπα .
Tα αγορασθέντα και τα ήδη αφιχθέντα έχουν ως ακολούθως :
London Calling / The Clash
Reflections / New York Rock’n’Roll Ensemble w/ Manos Hadjidakis
What’s goin’ on / Marvin Gaye
12 dreams of Dr Sardonicus / Spirit
Sound of Silver / LCD Soundsystem
Cripple Crow / Devendra Banhart
Suicide/ First
Suicide/Second
Τα μέλλοντα να αφιχθούν είναι τα κάτωθι :
The coalition of the willing / Bobby Previt
Zen of logic / DJ Logic
Believe / Scott Amendola Band
Outra mer / Garage a trios
Από αυτά κατάφερα να ακούσω τις μεταμεσονύχτιες ώρες τα τρία πρώτα. Οι εντυπώσεις από την πρώτη ακρόαση δεν ήταν όμως ενθαρρυντικές . Και εξηγούμαι :
To London Calling δυστυχώς δεν είναι Sandinista . Ο συνθετικός , ηχητικός , εκφραστικός , ενορχηστρωτικός και στυλιστικός πλούτος του τελευταίου δεν είναι εδώ. Πιο τραχύ , πιο ωμό , λιγότερο ευέλικτο , λιγότερο φιλόδοξο δεν μου έκατσε και πολύ καλά , παραπέμποντας με σε άλλους δίσκους των Clash που δυστυχώς δεν μου αρέσαν . Πρώτη λοιπόν εντύπωση ***
Το Reflections πάλι με προβλημάτισε αρκετά , διότι δεν ξέρω με ποια κριτήρια θα πρέπει να το αξιολογήσω . Ευχάριστες μελωδίες , λίγο υποτονικές για τα γούστα μου πάντα , σε κάποια σημεία ο βάρβαρος ήχος του μπουζουκιού με ξενέρωσε αφάνταστα. Η φήμη που κουβαλάει αυτός ο δίσκος δεν νομίζω ότι είναι αντάξια του περιεχομένου του . Ηδη και για την ημερομηνία που κυκλοφόρησε θα πρέπει να ήταν παρωχημένο ως άκουσμα . Ποιος ήταν ο σκοπός του ; Ποιος ο λόγος της συνεργασίας ; Που απευθύνονταν ; Τέλος πάντων , θα επανέλθω . Βέβαια η έκδοση που αγόρασα είναι μάλλον repackaged της έκδοσης του 1995 και όχι remastered , αμφιβάλλω δε εάν έγινε ποτέ remaster στον δίσκο , δεδομένου ότι ακούγεται χάλια .
Τέλος το What’s goin’ on υποτίθεται ότι είναι ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών , πάντα τουλάχιστον με τους απανταχού επαγγελματίες μουσικοκριτικούς . Ένα must have που συγκεντρώνει διθυραμβικές κριτικές ( γι αυτό άλλωστε το πήρα , μη και τυχόν μου λείπει ) . Το πρώτο άκουσμα μπορεί να περιγραφεί με μια μόνο λέξη . Σορόπι . Πολύ σορόπι ρε παιδί μου . Μελιστάλαχτοι στίχοι ( Ο χριστός μας αγαπάει , αδέρφια μου – ευτυχώς όχι αλήτες , πουλιά – που οδεύουμε ως άνθρωποι , ξανά ο Χριστός κ.ο.κ. ) χιλιάδες μελιστάλαχτα έγχορδα που σκορπούν αφειδώς το σιρόπι τους , γλυκερά φωνητικά , γλυκερές μελωδίες . Ουφφ . Με το που τελείωσε ένοιωθα ότι κολλάω από το σιρόπι που ανέβλυζε από το player .
Αυτά . Οποιος έχει άλλη γνώμη , καλουδεχούμενη για να γίνει συζήτηση . Ούτως ή άλλως θα τα ξανακούσω . Όλα είναι ρευστά και προσωρινά κι οι πρωτες εντυπώσεις μπορεί να είναι εξαιρετικά λαθεμένες ( πχ Nico) ή εξαιρετικά μόνιμες ( πχ The Drift) . Θα σας κρατώ ενήμερους και για τα υπόλοιπα .
πριν τα χτυπήσω κι εγω, θα αυτομαστιγωθω!!!