Το πρόβλημα για εμένα είναι ότι εκεί που έχει έρθει η κατάσταση δεν υπάρχει επιστροφή. Θα πάει μέχρι τελους. Ή που θα εξαφανιστούν οι ισλαμιστές, ή που θα εξαφανιστεί το Ισραήλ. Αυτό είναι κάτι που το βλέπεις σαν βούληση και στις δύο πλευρές. Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν φωνές αντίδρασης σε κανένα από τα δύο στρατόπεδα. Πειράζει που εμένα αυτή η προοπτική με ενοχλεί; Με ενοχλεί σαν άνθρωπο, να αναγκάζομαι να παίρνω το μέρος κάποιου σε έναν αγώνα αλληλοεξόντωσης. Και αν ξαφνικά τα πράγματα έρθουν τούμπα και η χεζμπολά ρίξει τίποτα χημικά όπλα και βλέπουμε τα ισραηλινά παιδάκια να πέφτουν νεκρά σαν τα κοτόπουλα, νομίζεις ότι θα είμαστε λίγοι αυτοί που βαθιά μέσα μας θα πανυγυρίσουμε και θα πούμε ότι τους άξιζε τελικά; Και πως να μην το κάνουμε αυτό, με όσα έχουμε δει να γίνονται μέχρι τώρα; Αυτό είναι που με ενοχλεί. Φυσικά είμαι πολύ τυχερός που το μόνο μου πρόβλημα στην όλη ιστορία είναι ηθικής φύσεως. Κι αυτό το λέω ξέροντας πως οι γονείς μου κάπως έτσι εκδιώχθηκαν από το σπίτι τους πριν 32 χρόνια. Εν μέσω βομβαρδισμών και πολέμου.
