Πιστεύω ότι αυτό που βιώνει η Κύπρος τις τελευταίες μέρες έχει να κάνει περισσότερο με το τραπεζικό της σύστημα και λιγότερο με το δημοσιονομικό της πρόβλημα. Από το 1980 και μετά η Κύπρος έβγαζε λεφτά μέσω των τραπεζών της με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πρωτα με την εισροή αραβικών κεφαλαίων λόγω του εμφυλίου στον Λίβανο και της Ισραηλινής εισβολής. Μετά άνοιξε δουλειές με την Ελλάδα. Έχοντας επαρκή κεφάλαια και πολιτική χαμηλών επιτοκίων καταθέσεων μέσα στο νησί, ξεκίνησε να ανοίγει επενδυτικές τράπεζες στην Ελλάδα όπου τα επιτοκια ήταν στο θεό. Στην Ελλάδα λοιπόν δάνειζε τις επιχειρήσεις με επιτόκια κοντά στο 20-25%, με κυπριακό χρήμα που τοκίζοταν στο 3-4% το πολύ. Καθαρό αεριτζίδικο κέρδος της τάξης του 20%. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 αρχίζουν και παίζουν μπάλα δυναμικά οι Ρώσοι στο νησί. Πολλές επενδύσεις σε ακίνητα, μεγάλη εισροή κεφαλαίων στις τράπεζες του νησιού. Ρυθμοί ανάπτυξης που τρελαίνουν και ένα ΑΕΠ στο Θεό για τα δεδομένα μιας διχοτομημένης χώρας 600.000 κατοίκων. Και έρχεται η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ή αλλιώς το μεγάλο στοίχημα του κυπριακού τραπεζικού κλάδου. Η Κύπρος με την είσοδό της στην Ε.Ε. και την ένταξή της στην ζώνη του Ευρώ προσδοκούσε να γίνει ένας τρίτος πόλος έλξης ευρωπαϊκών κεφαλαίων πέραν των γνωστών (Ελβετία, Λιχτενστάιν). Βάλτε και την ελαστική νομοθεσία περι εταιριών, Off Shore κλπ και καταλαβαίνεται ότι το παιγνίδι των Κυπρίων είχε νόημα. Από την άλλη, σιγά μην κάτσουν οι Ευρωπαίοι με σταυρωμένα τα χερια. Με ευκαιρία την κρίση, αποφάσισαν ότι δεν είναι προς όφελός τους να βάλουν σε περιπέτειες τις τράπεζες του Βορρά. Με αυτό το σκεπτικό θεωρώ ότι ο νούμερο ένα στόχος στην Κύπρο είναι οι τράπεζες του νησιού. Το να βάλεις φόρο στις καταθέσεις (όχι στους τόκους αλλά στο κεφάλαιο) είναι ανήκουστο και αποτελει τεράστιο πλήγμα για την αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος. Μπορεί να μαζέψουν αρκετά χρήματα τώρα ώστε το δημοσιονομικό να ισορροπήσει, αλλά όταν θα βγάλουν όλοι οι μεγάλοι τα λεφτά τους έξω από το νησί, τότε θα δούμε το ΑΕΠ να πέφτει στο χώμα και να μην ξανασηκώνεται ούτε σε 50 χρόνια. Και τότε όσο ισοσκελισμένοι και να είναι οι ισολογισμοί, όσο μηδαμινό και να είναι το χρέος, η οικονομία της Κύπρου θα είναι ήδη στον πάτο.
