Πάντως, με αφορμή το σχόλιο του Τάκη στην τελευταία φωτογραφία του, ήθελα να θίξω ένα άλλο θέμα: Το HDR. Όχι το HDR του bracketing που συζητάμε επί χρόνια στη φωτογραφία, το νέο, της κωδικοποίησης σε wide gamut και των εξωφρενικών φωτεινών. Το οποίο κάνει τις φωτογραφίες ΤΟΥΜΠΑΝΟ στη θέαση, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Ξέρετε πόσες φορές κοίταζα σα χαζός φωτογραφίες στην οθόνη του iPhone, τις ανέβαζα στο flickr και μετά βλέποντάς τες εκεί δεν τις αναγνώριζα;
Μιλάμε για ένα εξαιρετικό εργαλείο που μπορεί προχωρήσει τη φωτογραφία μπροστά ανοίγοντας νέους ορίζοντες, ωστόσο πολύ φοβάμαι ότι θα λειτουργήσει απολύτως ανάποδα, και απλά θα μας κάνει χειρότερους φωτογράφους. Το βλέπουμε ήδη και στο σινεμά, όπου υπάρχουν εγγραφές σε HDR που πράγματι απογειώνουν τη φωτογραφία, με πλάνα "αναλογικά", εξαιρετικής δυναμικής περιοχής αλλά και φυσικότητας, και άλλες που προσθέτουν εντυπωσιαστικές μ@@@@ίες (κάθε πλάνο και ένα παράθυρο με λιακάδα, κάθε πλάνο και χιλιάδες φωτάκια κλπ κλπ κλπ). Και βέβαια, ακόμη κι αν ξεχάσουμε αυτά τα δυο άκρα, τίθεται το τεράστιο θέμα του πως μπορούμε να αξιολογήσουμε τη φωτογραφία μας όταν στην οθόνη του κινητού είναι "έτσι", και οπουδήποτε αλλού "γιουβέτσι".