Κλασική Μουσική - Θεοί και Δαίμονες

Οι θλίψεις, τη στιγμή που μετατρέπονται σε έννοιες, χάνουν μέρος της δύναμής τους να μας πληγώνουν την καρδιά.

Υποφέρουμε, άρα σκεφτόμαστε, και η αιτία γι’ αυτό είναι ότι η σκέψη μάς βοηθά να εντάξουμε τον πόνο σε κάποιο πλαίσιο, να κατανοήσουμε τις πηγές του, να διαπιστώσουμε τις διαστάσεις του και να συμφιλιωθούμε με την παρουσία του. Από τα προηγούμενα, λοιπόν, συνάγεται ότι οι ιδέες που προκύπτουν χωρίς πόνο είναι ελλιπείς: δεν διαθέτουν σημαντικό έναυσμα.... Η ευτυχία κάνει καλό στο σώμα, μα η θλίψη είναι που αναπτύσσει τις δυνάμεις του νου. Αυτή η θλίψη μας εκθέτει σε κάτι σαν νοητική γυμναστική, την οποία θα αποφύγουμε αν είμαστε ευτυχέστεροι...

Μια γυναίκα που την έχουμε ανάγκη και η οποία μας κάνει να υποφέρουμε, εκμαιεύει εξ ημών ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων, που είναι κατά πολύ βαθύτερα και ζωτικότερα εκείνων τα οποία μας προκαλεί ένας μεγαλοφυής άνθρωπος που μας κινεί το ενδιαφέρον.

M. Προυστ

http://www.youtube.com/watch?v=dVYJoOcnh5M
 
Re: Απάντηση: Κλασική Μουσική - Θεοί και Δαίμονες

Πόσο έντονη η αντίθεση της ενέργειας την οποία εκλύει το κομμάτι (και ο ίδιος ο νεαρός πιανίστας), με τις κυρίες στο βάθος (ιδιαίτερα τη γηραιά αριστερά)...

http://www.youtube.com/watch?v=7Blf8Y527DY&feature=related
 
Το κείμενο προσανατολίζει την πρόσληψη του αριστουργηματικού cum dederit του Βιβάλντι (από το Nisi Dominus), ως υπόδειγμα ευαισθησίας και ευσεβούς τρυφερότητας. Η μουσική όμως έχει μέσα της μια τρομερή ένταση, πέρα από το πάθος και το δράμα, λες και συσσωρεύει δυναμικό απ' όπου θα ξεπηδήσει οσονούπω εκκένωση με το Θείο.

Όταν όμως αναλογιστεί κανείς αυτό το έργο στο φόντο των σημερινών εξελίξεων στη χώρα μας, μ' αυτή τη χυδαία περιφρόνηση της Δημοκρατίας που συντελείται αυτές τις ώρες στη Βουλή και την ταχύτητα και βιαιότητα που μετατρέπουν την κοινωνία μας σε ρωμαϊκή αρένα, τότε το cum dederit γεννά μια άφατη θλίψη, στον πυρήνα της ύπαρξης, πέρα από την προσωρινότητα του πόνου, άχρονη. Και όμως κάτι τόσο θεμελιώδες μπορεί να αποστραγγίσει μέσα μας το φόβο και την μοιρολατρία και να μας υπενθυμίσει τους όρους και το κόστος της αξιοπρέπειας.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.
 
...ναι ... εδώ (1965) η φωνή μας έχει =κατά πολύ= εγκαταλείψει, αλλά αναπληρούται από την πληθωρική προσωπικότητα και κυρίως την θεατρική ερμηνεία ... προσέξτε στο 2ο και 3ο ''αντίο'' (περίπου στο 1.32 και στο 2.04) την έκφραση της όταν τον πόνο του χωρισμού και του αβέβαιου μέλλοντος γλυκαίνουν οι αναμνήσεις ... και μετά το πεπερασμένο της νοσταλγίας, προσέξτε πόσο αγωνιωδώς σκληραίνουν οι ''ισιάδες'' του προσώπου της όσο βαδίζει προς το τέλος ... όταν όλα θα ανήκουν μόνον στον παρλθόντα χρόνο ...

και βέβαια αρχίστε να ψάχνετε και τον μέγιστο τεχνίτη, τον Massenet ...
 
Top Bottom