Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

όταν λές Paje ...μη μου πείς ότι εννοείς τον Jimmy Page.:speechless-smiley-0
ο Jimmy Page είναι μια καλά εκπαιδευμένη μαϊμού.
ο Eno, όμως, είναι Καλλιτέχνης. Innovator. Pioneer. Aural sculptor. :worshippy:


Πω πω τώρα το πρόσεξα.Page ήθελα να γράφω μου βγήκε στο πιο γαλλικό.Τελοσπαντων...Ισχύουν όλα αυτά για τον Εno.Άλλο όμως θέλω να πω.Υπάρχουν αρκετοί "μεγάλοι και τρανοί" που για τον έναν ή τον άλλον λόγο εφάρμοσαν το γνωστό ρητό του Oscar Wilde.Ήταν όμως αρκετά έξυπνοι(και αρκετά ταλαντούχοι βέβαια) που κατάφεραν και απέκρυψαν αυτή την μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια.Και δεν μιλάω για κάτι απλό αλλά για κανονικό ξεπατίκωμα.Αυτό το ξεπατίκωμα λοιπόν δεν αναιρεί την σπουδαιότητα τους.Απλά δείχνει και το πόσο "αμελείς" έιναι.Ε ο Εno είναι ένας απο αυτούς.Ο Page το ίδιο.Ο Townshend επίσης.Να πω και για τους Beatles ή θα με πνίξει κανα τσουνάμι διαματυρίας? :)
 
μήπως μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος;
Οπως; Επιρροές;
Και που βλέπεις το ίχνος τους; στους Talking Heads;
Στον Bowie μήπως;
Και οι Γάλλοι; Πού ακριβώς κολλάνε οι Γάλλοι;
 
μήπως μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος;
Οπως; Επιρροές;
Και που βλέπεις το ίχνος τους; στους Talking Heads;
Στον Bowie μήπως;
Και οι Γάλλοι; Πού ακριβώς κολλάνε οι Γάλλοι;


Όταν κυκλοφορούσε το Αnother Green World και (όταν αρχίσε δηλαδή να ωριμάζει μέσα του τα περί "περιβαντολογικής μουσικής") πολλοί ήταν αυτοί που "έπαιζαν" ήδη με αυτη την ιδέα.Στις β' πλευρες των Ash Ra Tempel,στα τερτίπια του Edgar Froese,στα παιχνιδίσματα των Dom,στους πειραματισμούς των Limbus3+4,στην pop αντίληψη της όλης ιδέας των Cluster στο Zuckerzeit,στα ταξίδια των Kraftwerk,στο,στο,στο...

Ο Βοwie δεν ήθελε την βοήθεια του Εnο στο ξεπατίκωμα.Το έπρατε μόνος του.Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη απο το Ηeroes.

Oι Γάλλοι κολλάνε στους Pole(πιθανόν το πρώτο ηχογραφημένο ambient album),στον Τhierry Muller,Fluence κτλ.Ο Jean Baptiste Barriere με το Ville Ouverte προσγειώθηκε στα αεροδρόμια εκείνα όπου ο Εno έκανε 4 χρόνια να φτάσει.
 
Kανένας από τους παραπάνω, κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελεί συγκρίσιμο μέγεθος με τον Eno.
O Εno, αρχές δεκαετίας του '80, άλλαξε τον τρόπο που άκουγε μουσική ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος.
Το είχε κάνει και νωρίτερα με το No Pussyfooting, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Πιο περιθωριακή. Τότε 'τσίμπησαν' μόνο οι cognoscenti.
Με τους Talking Heads, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.
Tελευταία μεγάλη δουλειά που έκανε, κατ εμένα πάντα, είναι το '1. Outside', πάλι του Bowie (1995).
Εφόσον ξέρεις τους Γερμανούς, ψάξε την επίδραση αυτού του δίσκου πάνω σε ό τι κυκλοφόρησαν οι Γερμανοί πειραματιστές από τότε μέχρι σήμερα.
 
Re: Απάντηση: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

ecodrifτer σου αφιερωνω την δισκαρα που ακουω τωρα

ας υποκλιθουν ολοι μπροστα της !
electr prog k.λ.π

με 5 ευρω απο το play !


23509.jpg


.

Σε ευχαριστω πολυ, αλλα γιατι με αφηνεις στο σκοταδι?
Θαθελα να υποκλιθω και εγω, αλλα ΠΩΣ???
 
Re: Απάντηση: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

Επειδή δεν το έχω δει ακόμα το ντοκυμανταίρ θα ψάξω στα γνωστά μέρη ;)
Παιδιά πρέπει να φύγατε λιγάκι εκτός θέματος-bye--bye-


αστο φυγαμε, αλλα ετσι δε γινεται παντα?
Για να επανελθω σαυτα που με ρωτας
Manuel Gottsching

Ο Czukay εχει μια απλοτητα σχεδον σαν παιδι που λεει ανεκδοτα με το χαμογελο ζωγραφισμενο μονιμα στα χειλη, καμμια σχεση με τον αγριανθρωπο που ειχα στο μυαλο μου
Για το Schulze ειχα μια εικονα απολυτης ντιβας που σχεδον θα σου κανει τη χαρη να μιλησει. Αποκαλυπτεται ενας γλυκυτατος ανθρωπος, καμμια σχεση..
 
Kανένας από τους παραπάνω, κατά τη γνώμη μου, δεν αποτελεί συγκρίσιμο μέγεθος με τον Eno.
O Εno, αρχές δεκαετίας του '80, άλλαξε τον τρόπο που άκουγε μουσική ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος.
Το είχε κάνει και νωρίτερα με το No Pussyfooting, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Πιο περιθωριακή. Τότε 'τσίμπησαν' μόνο οι cognoscenti.
Με τους Talking Heads, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.
Tελευταία μεγάλη δουλειά που έκανε, κατ εμένα πάντα, είναι το '1. Outside', πάλι του Bowie (1995).
Εφόσον ξέρεις τους Γερμανούς, ψάξε την επίδραση αυτού του δίσκου πάνω σε ό τι κυκλοφόρησαν οι Γερμανοί πειραματιστές από τότε μέχρι σήμερα.

Στέκομαι κυρίως στην ας το πούμε ambient πλευρα του Εno.To όσα έχουν γίνει με τους Talking Heads σαφώς και δεν έχουν σχέση οι Γερμανοί.Όταν όμως ακούω/διαβάζω το Πατέρας της ambient τότε ναι είμαι επικριτικός απεναντι του.

Για να μην παρεξηγηθώ ξαναλέω πως ο Εno είναι μια κορυφαία φυσιογνωμία του χώρου.Καινοτόμος,πολύπλευρος,αεικίνητος.Τα ίδια και για τον Bowie.Aλλά...
 
και...Τι ακριβώς ξεπατίκωσε ο Eno;


εσεις με εχετε κολασει και εχω και απειρη δουλια -bye-
(τραβατε με και ας κλαιω)

τα ειπα στο Δημητρη χτες εκ του προχειρου
αλλα παρτε references, τα αποσπασματα δικα μου

"Borrowing a technique from modern classical composer Terry Riley, Eno developed a primitive tape delay and looping system using a pair of Revox reel-to-reel recorders with a variable speed controller in 1972. Riley had used a similar set-up, minus the additional colorings of guitar effects pedals and variable speed, for his 1963 album Music for the Gift, a tribute to the 19th century French composer Erik Satie.
Indeed, the roots of the ambient and minimalist schools of music run back to Satie, a controversial figure who termed his static, barely evolving themes “music for furniture.” Modern composers Riley, John Cage, LaMonte Young, Steve Reich, and Philip Glass are all part of his creative lineage."

απο: http://www.gibson.com/en-us/Lifestyle/Features/Infinite Guitar_ Brian Eno, Th/

'During his experimentation with tape techniques, Eno rediscovered Terry Riley's Time Lag Accumulator, a tape delay/feedback system based on two Revox tape machines. In September 1972, Eno invited Robert Fripp over to his studio and presented this system to him. Fripp, who had no knowledge of minimalist music, plugged his guitar in and started to play without much introduction to the system, and without rehearsing. The result was a classical tape delay recording, called The Heavenly Music Corporation, contained on the (No Pussyfooting) LP (1973)."
αντιγραφω απο http://www.loopers-delight.com/history/Loophist.html


Απο το http://www.furious.com/perfect/terryriley2.html (καταπληκτικο αρθρο)
"Poppy Nogood and the Phantom Band" was more blockish and slower but hardly moribund. Plainly constructed on a blatantly repeating base for organ and sax, we also clearly see the germinal seed for Fripp & Eno's No Pussyfooting LP, especially in some of the more sharply contrasting loops. In fact, one couldn't be too hastily dunned in at first positing that Mssrs. Robert and Brian had even constructed their whole LP to be an echo of Rainbow in toto: two songs, each side-long, one mellower, one a bit more abrasive (Bobby & Bri shot that over the mountain with "Swatstika Girls"), with repetition and variation the heart and soul of the entirety. Of course, the resemblance was miles from mirrorlike, yet the contours are there and broader than mere suggestion.
Pete Townsend has readily attributed this LP as heavily affecting his "Baba O'Riley" tune (the intro VCS3 synthesizer section) and it takes no more than a single listen to Rainbow to understand that, of all the electronicist canon, this is the disc that had the broadest effect on rock and roll. After all, long before he was futtering around with Fripp, Eno injected all manner of Riley madness into Roxy Music, especially the For Your Pleasure issuance, with "The Bogus Man" and such."

Τελος μια συνεντευξη http://www.guardian.co.uk/music/2007/nov/09/jazz.urban (Eno για τον J. Hassel)

Ο Jon Ηassel ομως εμεινε στη θεση του εκτεινοντας δημιουργικα τη μουσικη εκει που ο Eno χρειαζεται τρεις ζωες για να φτασει.
Να ενα μετρο συγκρισης: Eno vs Hassel. Ιδια αφετηρια, αλλο ταλεντο, αλλοι στοχοι.

δεν μπορω αλλο,
μεχρι στους Coldplay παραγωγη εκανε ο ανθρωπος, λυπηθειτε με
e
 
Απάντηση: Re: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

Όταν κυκλοφορούσε το Αnother Green World και (όταν αρχίσε δηλαδή να ωριμάζει μέσα του τα περί "περιβαντολογικής μουσικής") πολλοί ήταν αυτοί που "έπαιζαν" ήδη με αυτη την ιδέα.Στις β' πλευρες των Ash Ra Tempel,στα τερτίπια του Edgar Froese,στα παιχνιδίσματα των Dom,στους πειραματισμούς των Limbus3+4,στην pop αντίληψη της όλης ιδέας των Cluster στο Zuckerzeit,στα ταξίδια των Kraftwerk,στο,στο,στο...

Ο Βοwie δεν ήθελε την βοήθεια του Εnο στο ξεπατίκωμα.Το έπρατε μόνος του.Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη απο το Ηeroes.

Oι Γάλλοι κολλάνε στους Pole(πιθανόν το πρώτο ηχογραφημένο ambient album),στον Τhierry Muller,Fluence κτλ.Ο Jean Baptiste Barriere με το Ville Ouverte προσγειώθηκε στα αεροδρόμια εκείνα όπου ο Εno έκανε 4 χρόνια να φτάσει.


Το ζήτημα είναι : τους περισσότερους από αυτούς τους ξέρει η μάνα τους ; Και φυσικά δεν αναφέρομαι ούτε στους Kluster ( /Cluster) ούτε στους Ash Ra Tempel ή τον Froese ( και κατ' επέκτασιν τους Tangerine Dream ) οι οποίοι , εδώ που τα λέμε , δεν είχαν και καμμιά ιδιαίτερη σχέση με την avant garde pop του Eno ( όπως τουλάχιστον εμφανίστηκε στα Here come the warm jets , Taking Tiger mountain by strategy και Another Green World ) αλλά ούτε και ambient μπορεί να χαρακτηριστεί η μουσική τους .

Αναφέρομαι όμως στον Thierry Muller που ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε το 1978 , αν δεν κάνω λάθος και έτυχε επανακυκλοφορίας σε cd το 2001 ή στον Jean Baptiste Muller που ο δίσκος στον οποίον αναφέρεσαι , κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1975 και , εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω αν έχει επανεκδοθεί σε cd ποτέ ( η επανακυκλοφορία σε cd είναι , ας πούμε , μια ένδειξη , ότι υπάρχει ενδεχομένως ενδιαφέρον για τον δίσκο ή τον καλλιτέχνη και ότι δεν είναι άλλος ένας ξεχασμένος ) ή στους Limpus 3+4 που και οι ελάχιστοι που τους γνωρίζουν-εγώ δεν έτυχε να τους ακούσω ποτέ μέχρι χθες που τους ανέφερες - (βλ. progarchives τους βαθμολογούν με μέτριες ή χαμηλές βαθμολογίες ( 2,7-3 / 5) ή στους , επίσης παντελώς άγνωστους σε εμένα , Pole.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα : Γιατί αυτοί είναι πιό σημαντικοί από τον Brian Eno ; Και αν ναι γιατί δεν υπάρχει αναφορά σε αυτούς , σχεδόν πουθενά , ενώ οι αναφορές στον Eno είναι αμέτρητες ; Εάν δεν τους άκουσε κανείς στην εποχή τους , πως ήταν επιδραστικοί ή σημαντικοί ; Θα πρέπει μήπως να υποθέσουμε ότι τους άκουσε ο Eno και επηρεάστηκε ;

Δεν ξέρω , εμένα η όλη ιστορία , μου θυμίζει τα πρωτα χρόνια της εμφάνισης του cd , τότε που έτυχαν επανακυκλοφορίας χιλιάδες άγνωστα , obscure , ονόματα στο χώρο του ροκ ( από τους Τhe brain police στους Toad και στους Frumpy ή στους kalacakra μια και πιάσαμε τους γερμανούς ) και που τα περισσότερα από αυτά , δικαίως έμειναν άγνωστα . Και αποδίδω την θεοποίηση τους σε σνομπισμό των ολίγων ακροατών τους , που θεωρούν την σε 500 αντίτυπα κυκλοφορία ενός δίσκους τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν , ως εχέγγυο ποιότητας και απόδειξη πρωτοποριακού μουσικού περιεχομένου .

Από την άλλη μπορεί να κάνω και λάθος . Αλλά μέχρι στιγμής , η ιστορία , αναδεικνύει σε σημαντική φιγούρα της popular μουσικής τον Brian Eno και όχι τον Thierry Muller ( π.χ) . Τώρα το πως ξεπατίκωσε όλους αυτούς ο Eno φαντάζομαι θάχεις ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς σου.
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

Σε ευχαριστω πολυ, αλλα γιατι με αφηνεις στο σκοταδι?
Θαθελα να υποκλιθω και εγω, αλλα ΠΩΣ???



ω γ@...τωρα το ειδα δεν μου βγηκε η φωτο
δικο σου !!


sylvianfripp.jpg


.πω..πω τι δισκαρα ειναι αυτη !!!!!



.
 
Last edited:
Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος (κληρονομικό χάρισμα????) ότι ο δίσκος θα ήταν του David Sylvian, απλά περίμενα ότι θα ήταν το "Plight and Premonition", Sylvian μαζί με Holger Czukay.
 
Re: Απάντηση: Re: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

Το ζήτημα είναι : τους περισσότερους από αυτούς τους ξέρει η μάνα τους ; Και φυσικά δεν αναφέρομαι ούτε στους Kluster ( /Cluster) ούτε στους Ash Ra Tempel ή τον Froese ( και κατ' επέκτασιν τους Tangerine Dream ) οι οποίοι , εδώ που τα λέμε , δεν είχαν και καμμιά ιδιαίτερη σχέση με την avant garde pop του Eno ( όπως τουλάχιστον εμφανίστηκε στα Here come the warm jets , Taking Tiger mountain by strategy και Another Green World ) αλλά ούτε και ambient μπορεί να χαρακτηριστεί η μουσική τους .

Αναφέρομαι όμως στον Thierry Muller που ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε το 1978 , αν δεν κάνω λάθος και έτυχε επανακυκλοφορίας σε cd το 2001 ή στον Jean Baptiste Muller που ο δίσκος στον οποίον αναφέρεσαι , κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1975 και , εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω αν έχει επανεκδοθεί σε cd ποτέ ( η επανακυκλοφορία σε cd είναι , ας πούμε , μια ένδειξη , ότι υπάρχει ενδεχομένως ενδιαφέρον για τον δίσκο ή τον καλλιτέχνη και ότι δεν είναι άλλος ένας ξεχασμένος ) ή στους Limpus 3+4 που και οι ελάχιστοι που τους γνωρίζουν-εγώ δεν έτυχε να τους ακούσω ποτέ μέχρι χθες που τους ανέφερες - (βλ. progarchives τους βαθμολογούν με μέτριες ή χαμηλές βαθμολογίες ( 2,7-3 / 5) ή στους , επίσης παντελώς άγνωστους σε εμένα , Pole.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα : Γιατί αυτοί είναι πιό σημαντικοί από τον Brian Eno ; Και αν ναι γιατί δεν υπάρχει αναφορά σε αυτούς , σχεδόν πουθενά , ενώ οι αναφορές στον Eno είναι αμέτρητες ; Εάν δεν τους άκουσε κανείς στην εποχή τους , πως ήταν επιδραστικοί ή σημαντικοί ; Θα πρέπει μήπως να υποθέσουμε ότι τους άκουσε ο Eno και επηρεάστηκε ;

Δεν ξέρω , εμένα η όλη ιστορία , μου θυμίζει τα πρωτα χρόνια της εμφάνισης του cd , τότε που έτυχαν επανακυκλοφορίας χιλιάδες άγνωστα , obscure , ονόματα στο χώρο του ροκ ( από τους Τhe brain police στους Toad και στους Frumpy ή στους kalacakra μια και πιάσαμε τους γερμανούς ) και που τα περισσότερα από αυτά , δικαίως έμειναν άγνωστα . Και αποδίδω την θεοποίηση τους σε σνομπισμό των ολίγων ακροατών τους , που θεωρούν την σε 500 αντίτυπα κυκλοφορία ενός δίσκους τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν , ως εχέγγυο ποιότητας και απόδειξη πρωτοποριακού μουσικού περιεχομένου .

Από την άλλη μπορεί να κάνω και λάθος . Αλλά μέχρι στιγμής , η ιστορία , αναδεικνύει σε σημαντική φιγούρα της popular μουσικής τον Brian Eno και όχι τον Thierry Muller ( π.χ) . Τώρα το πως ξεπατίκωσε όλους αυτούς ο Eno φαντάζομαι θάχεις ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς σου.

Το κατα πόσο είναι γνωστοί δεν σημαίνει απαραίτητα και το οτι δεν είναι σημαντικοί.Πολλοί σπουδαίοι μουσικοί δεν έκαναν το breakthrough γιατί ήταν ατύχοι ή γιατί δεν ήταν στην κατάλληλη στιγμή ή γιατί οι ίδιοι δεν το επιδίωξαν.Το είπα και πριν.Συζητάμε για έναν πολύ ανταγωνιστικό χώρο που το παραμικρό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.Έπειτα είναι και η οπτική του καθενός.Τουλάχιστον για την pop μουσική θεωρώ χρήσιμη η προσέγγιση να αρχίζει απο κάτω προς τα πάνω παρά το αντίθετο.Για παράδειγμα μιας και μιλάμε για το krautrock ο Αsbjornsen στο βιβλίο του αναφέρει πως στην Εγκυκλοπαίδεια "History of Rock" μόνο το 0,0012% είναι αφιερωμένο στους γερμανους όπου το μεγαλύτερο ποσοστό το καταλαμβάνουν οι Kraftwerk.Φάντασου πόσο άδικο είναι.Είναι οι Can λιγότερο σημαντικοί απο τον Eno που να αξιζουν μικρότερες αναφορές απο αυτόν?Επίτρεψέ μου να μην συμφωνώ με τον συλλογισμό σου.


Το όλο θέμα με το ξεπατίκωμα αρχίζει και τελειώνει στην ambient φάση του.Τα albums που μου αναφέρεις ανήκουν στην πρώιμη περιόδο του όπου έπαιζε με τις pop εμμονές του.Γιατί το Ηere Comes The Warm Jets δεν έχει καμία σχέση με το Μusic for Airpots εξού και το σχολιό μου για τα αεροδρόμια αφού έκει βρίσκονται ιδέες και αποψείς που είχαν εκφραστεί 4 χρόνια πριν(Muller) και σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει ως τα 10(Pole).Και ιδέες αυτούσιες καθαρές χωρίς μάλιστα να έχουν "συγγένειες" ο ένας με τους άλλους.Μην αμέλείς πως η περιβαντολογική-μινιμαλιστικη μουσική είχε ξεκινήσει ήδη απο την δεκαετία του 50.Ο Richard Maxfield φερειπείν ήταν απο τους πρώτους που εφάρμοσαν την τεχνική με τα tapes και τα samples.

Όταν ο Eno συνεργαζόταν με τους Cluster+Rother θα είχε έρθει σε "επαφή"
με όλους αυτούς που ανέφερα πιο πάνω.Kάτι το οποίο βρίσκω πολύ φυσιολογικό .Μην ξεχνας πως μιλάμε για μια χώρα που το 72 είχε ως Νο1 στα Charts το Spoon των Can.Ο Eno λοιπόν πάτησε και "πάτησε" πάνω σε αυτούς.Καλύτερο λοιπόν ντοκουμέντο απο τα έτη κυκλοφορίας δεν υπάρχει.

Πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε απο την Rockadelic ένα album με τίτλο Lost in the Cosmic Void.Tίτλος πολυ πιασάρικος δεν αντιλέγω.Έλα όμως που στέκει.Είναι λοιπόν ανέκδοτες (73-76) ηχογραφήσεις απο κάτι τύπους απο την Αμερική που άγνωστο γιατί και πως κατάφεραν και διέσχισαν τον Ατλαντικό για να φτάσουν στην Γερμανία με ένα synthesizer.Obscure?Nαι είναι.Σημαντικό έναντι άλλων?Ίσως.Σπουδαίο για την ύπαρξη του?Σίγουρα ναι.Το album είναι εξαντλημένο.Δεν νομίζω να έχει έχει κυκλοφορήσει σε cd.Η ζήτηση του όμως δεν αναιρεί την μοναδικότητα του.


Οι Brain Police που είπες πιο πάνω δεν είχαν κυκλόφορήσει υλικό όταν ζούσαν.Μόνο ηχογράφησαν.Όταν πρωτοβγήκε(απο την Rockadelic και πάλι) έκανε κάποιον ας τον πούμε ντόρο στην psych κοινότητα.Είναι όντως second division ψυχεδέλεια.Έπρεπε όμως να κυκλοφορήσει.Όχι γιατί είναι σπουδαίο αλλά γιατί προσθέτει(έστω και λίγο) στην όλη εικόνα που υπήρχε στο Frisco εκείνη την επόχη.Και αυτό απο μόνο του το κανει σημαντικό.Υπάρχουν όμως κι άλλοι.Αυτοί που δεν είχαν λεφτά ούτε άκρες.Στην μέση του πουθένα.Μουσικοί με ταλέντο ισάξιο με τους διάσημους συναδελφούς τους.Πήγαν 2 μέρες σε ένα μικρό studio ηχογράφησαν και έφυγαν.Διανομη?Αστεία πράγματα.Τις περισσότερες φορές 99 κόπιες για λόγους φορολογίας γι αυτο και η σπανιότητα τους.Σκέψου πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχαν συμβεί όπως θα έπρεπε.Τουλάχιστον το σκότος του obscure θα είχε εξαφανιστεί μιας και θα το φώτιζε ο ήλιος του mainstream...

Δεν είναι θέμα σνομπισμου επομένως.Ούτε "κρυμένου μυστικού" λογικής.Μια αποκατάσταση δικαίου θα έλεγα.Γιατί ειναί κρίμα μουσικοι (real people) να βουλιάζουν κάτω απο τον Τιτανικό του "δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους".
 
Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

ω γ@...τωρα το ειδα δεν μου βγηκε η φωτο
δικο σου !!


sylvianfripp.jpg


.πω..πω τι δισκαρα ειναι αυτη !!!!!



.


:2thumb22sup:
πραγματι!
και πανω που ειμαι στη φαση να χωνεψω την καινουργια, στριφνη δουλια του κυριου Sylvian..
συνεχεια δυσκολα μας βαζει ο μπαγασας
 
... υπαρχει controversy. Για καποιον που εχει μανιες καταδιωξης δηλαδη. Δε θα φτασουμε στο σημειο να πουμε οτι η εξαισια τριλογια του Bowie (Lodger-Heroes-Low) ειναι προϊον κλοπης. Περι respect προκειται. Ουτε κατι μεμπτο περι Ηνο. Τουναντιον ο Rother ειναι γνωστη κουτσομπολα, διεκδικει χωρο μεγαλυτερο απ'αυτον που του αξιζει. Διαλαλει παντα οτι Αυτος ηταν αρχικα με τους Kraftwerk, λες και ολα ξεκινησαν απ'αυτον. Ψυχραιμια, η επικυρωση του Krautrock δεν περναει μεσα απο θαψιματα, ειναι εγνωσμενης αξιας - ο μεγαλυτερος scholar του ειδους εξαλλου ειναι Αγγλος (Julian Cope).
 
Re: Απάντηση: Re: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

ο Αsbjornsen στο βιβλίο του αναφέρει πως στην Εγκυκλοπαίδεια "History of Rock" μόνο το 0,0012% είναι αφιερωμένο στους γερμανους όπου το μεγαλύτερο ποσοστό το καταλαμβάνουν οι Kraftwerk.Φάντασου πόσο άδικο είναι.Είναι οι Can λιγότερο σημαντικοί απο τον Eno που να αξιζουν μικρότερες αναφορές απο αυτόν?Επίτρεψέ μου να μην συμφωνώ με τον συλλογισμό σου.

Λαθος αναφορες. Θα πρεπει να αναζητησεις το Krautrocksampler του Julian Cope "One Head's Guide to the Great Kosmische Musik - 1968 Onwards" (1996), out of print. Το βιβλιο ειναι καλτ μεγατονων. Ο Δρουϊδης εχει βαλει τα πραγματα προ καιρου στη θεση τους. Και το φορουμ βεβαια γνωριζει καλα who is who.
 
Re: Απάντηση: Re: Krautrock: The Rebirth of Germany - ντοκυμανταιρ

Λαθος αναφορες. Θα πρεπει να αναζητησεις το Krautrocksampler του Julian Cope "One Head's Guide to the Great Kosmische Musik - 1968 Onwards" (1996), out of print. Το βιβλιο ειναι καλτ μεγατονων. Ο Δρουϊδης εχει βαλει τα πραγματα προ καιρου στη θεση τους. Και το φορουμ βεβαια γνωριζει καλα who is who.


To έχω το βιβλίο του Cope για το krautrock όπως και αυτό για το γιαπωνέζικο.Πολύ καλά και τα 2.Ύστερει όμως στην ουσία.Ο Cope είναι θαυμαστής.Εκδηλώνει "καψούρα".Δεν καταγραφει.Πέρα απο αυτό έχει και σημαντικές παραλείψεις(συνειδητά ή ασυνείδητα δεν παίζει ρόλο) πράγμα που το καττατάσει ως ελλειπές.Το βιβλίο του Αsbjornsen όπως και αυτο των αδερφών Freeman σαφώς και είναι πιο ολοκληρωμένα μιας και έχουν αποκλειστικά τον χαρακτήρα της Εγκυκλοπαίδειας.

Δεν τίθεται θέμα καταδίωξης.Ούτε αποκαθήλωσης.Το ηθικό κομμάτι είναι το ζητούμενο.Πως γίνεται δηλαδή ο Rother να είναι "κουτσομπόλα" όταν ο Bowie ήρθε δεύτερος στα ηχητικές γειτονίες του πρώτου
 
Το´χεις; Και διαβασει. Μα τοτε η κουβεντα σταματαει εκει. Παραλειψεις: Ναι, παραλειπει εσκεμμενα τους Kraftwerk γιατι ειναι ενα βιβλιο απο μονοι τους.

Κατα τα αλλα νομιζω ειμαι self-explanatory. Η ουσια ειναι οτι εχουν αποκατασταθει τα πραγματα. Δε χρειαζεται να ξανα-ανακαλυπτουμε τον τροχο απο γενεα σε γενεα. Και αν ο Rother βγαινει και θαβει τον Ηνο εν ετη 2010 μαλλον θα πρεπει να αναρωτηθουμε αν ψαχνεται να αναβιωσει πωλησεις οι οποιες οπως θα ξερεις μετα τα Neu! ρημαστερ του 2001 στην Groenland Records ειναι υπο το μηδεν.

Να 'ξερε ο Rother ποσα οφειλει στο Δρυϊδη:

0606_druidsjudgement.jpg