Ο Στάλιν τους είχε πεί "Σβαρνούτ" δηλαδή μαζεύτε τα αλλά ο Ζαχαριάδης δεν το έκανε.
Αν οι Ρώσοι ήθελαν κομμουνισμό στη Ελλάδα τότε ο Κόκκινος Στρατός δεν θα σταματούσε στη Βουλγαρία...
Δυστυχώς ορισμένοι ηλίθιοι δεν το κατάλαβαν και πήραν τα εκατομμύρια χρυσές λίρες που έριξαν οι Αγγλοι για να φουντώσουν τον εμφύλιο.
Τοποτηρητής αυτών των λιρών λένε ότι ήταν ο πατέρας του Σημίτη για αυτό αν και ήταν στη κυβέρνηση του βουνού κατέβηκε μετά και πήγε σπίτι του χωρίς καμιά ενόχληση...
Το κάθαρμα ο Ζαχαριάδης ήταν τόσο κομματόσκυλο που όταν πήρε την εντολή να τηρήσει την Γιάλτα το έκανε με τόσο ζήλο που μετά του δημιούργησε σοβαρά προβλήματα...
Και μια σύντομη βιογραφία του καθάρματος που από χαμίνι στο λιμάνι της Πόλης έγινε κομματόσκυλο,πράκτορας και προδότης.
Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης. Ο πατέρας του εργαζόταν στο Γαλλικό Μονοπώλιο Καπνού κι έτσι αναγκαζόταν να μετακομίζει σε πολλές διαφορετικές πόλεις με την οικογένειά του. Πήγε Δημοτικό στα Σκόπια και το τέλειωσε στη Νικομήδεια, ενώ αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Αδριανούπολης. Από τα 15 του χρόνια αναγκάστηκε να δουλέψει στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, όπου εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση, που αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες, αν και η πρώτη επαφή του με τη σοσιαλιστική ιδεολογία έγινε στη Νικομήδεια.
Επηρεασμένος απ' την Οκτωβριανή Επανάσταση, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ρωσία και το 1921 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1922, γίνεται μέλος και του Κόμματος των Μπολσεβίκων. Το 1923-24 σπούδασε στο νεοϊδρυμένο τότε ΚΟΥΤΒ, το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής· στα ρωσικά Коммунистический университет трудящихся Востока ή КУТВ).
Το 1924 εγκαθίσταται στην Ελλάδα και αναλαμβάνει καθοδηγητική δουλειά στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, την ΟΚΝΕ. Δουλεύει σε συνθήκες παρανομίας και διώξεων στο Βόλο, την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Συλλαμβάνεται και καταφέρνει να αποδράσει συνολικά έξι φορές. Το 1926 εντάσσεται στον καθοδηγητικό μηχανισμό του ΚΚΕ και καταδιωκόμενος και πάλι, φεύγει το 1929 στη Σοβιετική Ένωση, όπου σπουδάζει στην Ανώτατη Κομματική Σχολή της Μόσχας.
Από τη Μόσχα επιστρέφει το 1931, όταν μετά την καταστατικά νόμιμη Έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη" στις 2 και 3 Νοέμβρη 1931 εκλέγεται νέα ηγεσία, και ο ίδιος αναλαμβάνει την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Το 1934 εκλέγεται γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Συνέβαλε στην αναδιοργάνωση του κόμματος και τη μαζικοποίησή του, σε μια περίοδο ανάπτυξης εργατικών και άλλων κοινωνικών αγώνων και κρίσης του καθεστώτος.
Το 1936, ένα μήνα μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά φυλακίστηκε και έμεινε στην απομόνωση μέχρι το 1941. Με την εισβολή των Ιταλών, το 1940, δημοσιεύεται Γράμμα του προς τους Έλληνες κομμουνιστές, με το οποίο καλούνται να αντισταθούν, υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία. Ακολούθησαν δυο ακόμη γράμματα, τους επόμενους μήνες, στα οποία εκφράζει την αντίθεσή του στη συνέχιση του πολέμου, μετά την εκδίωξη των εισβολέων. Η δικτατορία απέφυγε τη δημοσίευσή τους. Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων, ο Ζαχαριάδης μεταφέρεται από τη Γκεστάπο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε κρατούμενος ως το 1945.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στις 30 Μαΐου του 1945, με αγγλικό πολεμικό αεροπλάνο της RAF ανέλαβε και πάλι την ηγεσία Γ.Γ. του ΚΚΕ, σε μια δύσκολη περίοδο παραμερίζοντας τον μέχρι τότε αντικαταστάτη του Σιάντο. Το κόμμα ήταν μια μεγάλη πολιτική δύναμη, ως αποτέλεσμα του ρόλου του στην Εθνική Αντίσταση, αλλά είχε προχωρήσει ήδη στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που εκτός από τη διάλυση του ΕΛΑΣ, έδινε τη δυνατότητα διώξεων σε βάρος του κόσμου της Αριστεράς.
Αποτέλεσμα της έντασης των διώξεων δημοκρατών πολιτών ήταν η έναρξη του εμφυλίου πολέμου, το 1946.
Το 1956, μετά από αντικαταστατική παρέμβαση του Σοβιετικού και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης στην 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, καθαιρείται από την ηγεσία του ΚΚΕ ως "σεχταριστής" παρότι μόλις τρεις εβδομάδες προηγουμένως η Αριστερά είχε κοινή κάθοδο στις εκλογές του 1956 με το Κέντρο. Ακολουθούν οι διαγραφές της πλειοψηφίας των μελών του Κόμματος και του ίδιου του Ζαχαριάδη την επόμενη χρονιά, στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με την προσθήκη της κατηγορίας του "υπόπτου προδοσίας".
Επικρίθηκε από άλλους γιατί δεν προσανατολίστηκε με σαφήνεια προς την ένοπλη αντιπαράθεση (ήδη από το 1945) ενώ από άλλους ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, και αυτό γιατί το 1946 αρνήθηκε τη συμμετοχή στις εκλογές και προχώρησε στην ένοπλη πάλη.
Κατηγορήθηκε, επίσης, γιατί επιδίωξε την κατάληψη σταθερού εδάφους, αντιτασσόμενος στη συνέχιση του πολέμου με ανταρτοομάδες, που θεωρούνταν από τους διαφωνούντες (Μάρκος Βαφειάδης κ.ά.), πως θα υποχρέωνε τον αντίπαλο σε συμβιβασμό.
Επικρίθηκε ακόμα και γιατί μετά την ήττα συνέχισε να υποστηρίζει πως ενδέχεται η επανέναρξη του ένοπλου αγώνα ("το όπλο παρά πόδα"), καθώς και γιατί αρνήθηκε τη στήριξη απ' την Αριστερά του κεντρώου Πλαστήρα, στις εκλογές του 1952.
Απέναντι σ' αυτές τις επικρίσεις, υποστηρικτές του αντιτάσσουν την άποψη πως η προσφυγή στην ένοπλη αντιπαράθεση ήταν αναγκαστική, καθώς δεν υπήρχε καμιά περίπτωση συμβιβασμού και στόχος του καθεστώτος και των Αμερικανών, που ενεπλάκησαν στον ελληνικό εμφύλιο το 1947, ήταν η εξουδετέρωση του ΚΚΕ με μονομερή πόλεμο. Η αποχή του 1946 δεν ήταν απόφαση μόνο του ΚΚΕ, αλλά και όλων των άλλων κεντροαριστερών δυνάμεων, ακόμα και του κεντρώου Γεωργίου Καφαντάρη. Η εγκατάσταση σε κάποια πόλη της κυβέρνησης του βουνού, θα έδινε τη δυνατότητα στις λαϊκοδημοκρατικές χώρες να την αναγνωρίσουν επίσημα και να ενισχύσουν νομότυπα το ελληνικό αντάρτικο. Ακόμα, δεν υπήρχε για το Ζαχαριάδη δίλημμα τακτικού στρατού ή αντάρτικων σχηματισμών. καθως η μορφή των στρατευμάτων θα άλλαζε ανάλογα με τη μορφή της επιχείρησης. Τέλος η άρνηση στήριξης του Πλαστήρα καθορίστηκε απ' την πρόθεσή του να εξαφανιστεί απ' την πολιτική σκηνή η Αριστερά, με το να μην εκθέσει υποψήφιους. Άλλωστε, ο αριστερός κόσμος είναι αμφίβολο αν θα τον ψήφιζε, καθώς βαρυνόταν με την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, την αποστολή εκστρατευτικού σώματος στην Κορέα και την εκτέλεση του στελέχους του ΚΚΕ, Νίκου Μπελογιάννη.
Την 1 Αυγούστου 1973 ο Ζαχαριάδης βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου διέμενε παρανόμως εξόριστος και επι 24ώρου βάσεως επιτηρούταν με φυλάκιο από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες τον υποχρέωσαν να φέρει ταυτότητα με διαφορετικό όνομα: Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ.
Μερικές μέρες πριν, είχε δεχθεί την επίσκεψη του Κώστα Λουλέ, στελέχους του ΚΚΕ, ο οποίος του μετέφερε πρόταση του Χαρίλαου Φλωράκη για λήξη της 3ης απεργίας πείνας που έκανε, επανένταξή του στο ΚΚΕ και στο τμήμα διαφώτισης του, με την προϋπόθεση ότι θα απαρνηθεί την κριτική στη μετασταλινική γραμμή που ακολουθούσε το ΚΚΣΕ και τα φιλοσοβιετικά-αντικινεζικά κόμματα. Εντούτοις, η πρόταση αυτή συνάντησε την άρνηση του Ζαχαριάδη, ο οποίος από το 1962, σε μια προσπάθεια να αποδράσει απο την εξορια και να ανασυντάξει την νόμιμα εκλεγμένη ηγεσια του ΚΚΕ και τις Οργανώσεις Βάσης που η 8η Ολομέλεια (1958) διέλυσε, δήλωσε πως επιθυμεί να δικαστεί στην Ελλάδα για να αποδείξει τη σαθρότητα των κατηγοριών που τον βάραιναν, μπροστά στον ελληνικό λαό.
Σε σχετική επιστολή, η γνησιότητα της οποίας αμφισβητείται (η KGB χρησιμοποίησε τέτοια γράμματα, όπου έφεραν το Ζαχαριάδη να επιτίθεται στην πολιτική του Μάο, για να διασπάσει το ενιαίο αντιχρουσωφικο μέτωπο των ελληνων πολιτικών προσφύγων σε "μαοϊκους" και "ζαχαριαδικούς") την προειδοποίηση πως αν το αίτημά του δεν ικανοποιηθεί, θα αυτοκτονήσει. Για 16 χρόνια, ως το 1989, η επίσημη ανακοίνωση του υπό την ηγεσία Φλωράκη ΚΚΕ, έφερε το Ζαχαριάδη να έχει πεθάνει από καρδιακή ανακοπή. Μόλις το 1989 έγινε γνωστή η 2η εκδοχή του θανάτου του. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν φωνές που ανοιχτά αμφισβητούν την αυτοκτονία του, και υποστηρίζουν πως δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε[1]. Ο Νίκανδρος Κεπέσης, στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής για 40 χρόνια υποστήριξε σε βιβλίο του ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ζαχαριάδη είναι ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Το 1991, λίγες μόλις μέρες μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, η σορός του Ζαχαριάδη επιστράφηκε στην Ελλάδα, όπου κηδεύτηκε στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της ηγεσίας του ΚΚΕ και πλήθους οπαδών του (ενταγμένων ή μη στην ΟΑΚΚΕ, στην ΣΑΚΕ, την ΟΚΜΛΕ, το ΕΚΚΕ, και άλλες μ-λ οργανώσεις) που έσπευσαν να τιμήσουν τον Κομμουνιστή ηγέτη. Σήμερα, στο ΚΚΕ, υπάρχουν δημόσιες αναφορές, σε επίπεδο απλών μελών, για την αποκατάστασή του, αλλά καμία ενέργεια δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα
δεν σε πείραξε?
