Γιάννης Αράπογλου said:Για την αλεργία στα καινούργια εγώ, σε καταλαβαίνω!
Γιατί κάνω ακριβώς το ίδιο!
Απλά περιμένεις 1 χρόνο και κάτι και παίρνεις 20-30% εκπτωση.
Αρκεί να το ψάξεις καλά για ζημιές, συντήρηση, ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ LEASING κλπ.
Δοκιμασμένη λύση για 2 αυτοκίνητα και 4 μηχανές που έχουν περάσει από τα χεράκια μου.
Η γνώμη μου είναι να αποφύγεις τα Ιταλικά. Μπορεί να έχουν βελτιωθεί λίγο αλλα..........
Από την άλλη το αυτοκίνητο-μοτό, ε, πρέπει να σου κάνει και λίγο "κλικ"!
Σπύρος Κωστόπουλος said:Τα σημερινά ηλεκτρονικά υποσυστήματα είναι μεν κοινός τόπος για όλες τις μάρκες, αφού συνήθως προέρχονται από την Delco, τη Bosch ή τη Visteon, παίζει όμως -σημαντικό- ρόλο η διαβάθμιση ποιότητας του κάθε υλικού (κατηγορία Α, Β ή C) και, κυρίως, ο ποιοτικός έλεγχος της κάθε αυτοκινητοβιομηχανίας.
Σπύρο,Σπύρος Κωστόπουλος said:...συγχωριανοί, δεν υπάρχει λόγος να τα παίρνουμε όλα επί προσωπικού και τοις μετρητοίς.:damnyou:
Η αλήθεια είναι ότι τα ιταλικά αυτοκίνητα απέκτησαν -όχι άδικα- κακή φήμη για την αξιοπιστία τους στη δεκαετία του '70, τότε που η κυβέρνηση του Μπερλίνγκουερ αγόραζε ατσάλι από τη "σύντροφο εν όπλοις" Βουλγαρία, προκειμένου να εφοδιάσει τα (κρατικά) εργοστάσια της Άλφα στον Άγιο Ιανουάριο της Νάπολης και των Φίατ/Λάντσα στο Λινγκόττο.
Η λαμαρίνα εκείνη ήταν ανακυκλωμένο σκραπ καραβιών και, ουσιαστικά, λειτουργούσε σαν βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, αφού δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ολοκαίνουριες Αλφα, Λάντσα και Φίατ -να μη πούμε για Φερράρι και Λάμπο- διελύονταν εις τα εξ ων συνετέθησαν μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες.
Το ίδιο συνέβαινε και με τα ηλεκτρικά υποσυστήματα της (επίσης κρατικής, τότε) Μανιέτι-Μαρέλι, που ο ποιοτικός έλεγχος της παραγωγής ήταν αντιστρόφως ανάλογος των εβδομάδων sciopero (απεργίας) των εργατικών συνδικάτων.
Από τότε, πολλά άλλαξαν: οι κρατικές εταιρείες ιδιωτικοποιήθηκαν, πολλές πέρασαν σε ξένα χέρια (Bosch-Marelli) και, σιγά σιγά, το επίπεδο αξιοπιστίας των ιταλικών αυτοκινήτων ανέβηκε.
Ενδεικτικά θα πω ότι, όταν είχαμε διοργανώσει 24ωρη δοκιμή στην πίστα των Μεγάρων (Σεπτέμβριος '96 -πώς πέρασαν τα χρόνια...) με 6 GTi (Alfa 147, Fiat Bravo HGT, Nissan Almera GTi, Peugeot 306 GTi, Renault Megane 16v, VW Golf GTi) τα μόνα αυτοκίνητα που δεν έβγαλαν κανένα πρόβλημα στην συνεχή 24ωρη οδήγηση από δημοσιογράφους του περιοδικού και οδηγούς αγώνων ήταν τα δύο ιταλικά, χώρια που ήταν και από τα πλέον διασκεδαστικά εκεί μέσα.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Τα σημερινά ηλεκτρονικά υποσυστήματα είναι μεν κοινός τόπος για όλες τις μάρκες, αφού συνήθως προέρχονται από την Delco, τη Bosch ή τη Visteon, παίζει όμως -σημαντικό- ρόλο η διαβάθμιση ποιότητας του κάθε υλικού (κατηγορία Α, Β ή C) και, κυρίως, ο ποιοτικός έλεγχος της κάθε αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ο λόγος που εξέφρασα επιφυλάξεις για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που ήθελε ο Νικόλας ήταν ότι δύο δείγματα που ξέρω καλά, σε διαφορετικές περιοχές (Αθήνα - επαρχία), με διαφορετικούς οδηγούς, είχαν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τα ηλεκτρονικά τους. Από εκεί και πέρα, σαφώς και η Thesis είναι ξεχωριστό αυτοκίνητο (η αισθητική είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα) και, για όσους ιαπωνογερμανόφιλους, έχει συναρμολογηθεί από ιαπωνικά ρομπότ (τα ίδια Komatsu που χρησιμοποιούν Toyota και Lexus) και με γερμανικό λογισμικό στη γραμμή παραγωγής (της AEG, που χρησιμοποιούν ο όμιλος VW και η BMW).
Άρα...//;-)
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.