Για να πάω και λίγο την κουβέντα στο θέμα του συνονόματου (Διονύσης και εγώ).
Εγώ προσπαθώ να μη με προκαταβάλλει ο καλλιτέχνης. Έχω ακούσει ζωντανές εκτελέσεις από "άσημους" έλληνες πολύ καλύτερες από πολλούς "μεγάλους" που έχουν ηχογραφήσει σε πολυεθνικές. Αυτό είναι απόλυτα υγιές κατά τη γνώμη μου. Από την άλλη αν βρίσκεσαι σε ένα δισκάδικο ή στο e-bay και ψάχνεις κάποιο έργο νέο σε σένα, είναι λογικό νομίζω να τείνεις στην αγορά του γνωστότερου σε καλλιτέχνη. Η ίδια νοοτροπία έχει και αντίθετη πλευρά βέβαια... πχ. θα μείνω μακριά από τις ηχογραφήσεις του barenboim (ιδιαίτερα σαν μαέστρος) διότι απ' ότι έχω ακούσει, ουδέποτε έμεινα ευχαριστημένος.
Η ερμηνεία, για οποιονδήποτε έχει ξεπεράσει τις τεχνικές δυσκολίες του μέσου του (όργανο, φωνή, ορχήστρα, κτλ.) έγκειται στην γνήσια ενασχόληση του καλλιτέχνη με το έργο. Την αναζήτηση δηλαδή των κρυμμένων πτυχών του. Για μένα είναι απόλυτα φυσικό ο ΧΧ διεθνούς φήμης καλλιτέχνης (ο οποίος κάνει 1000 πράγματα το χρόνο) να μην έχει την αντικειμενική ικανότητα να διεισδύσει όσο θα έπρεπε σε σύγκριση με κάποιον άλλο. Αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο εμφανές όσο αφορά στις ηχογραφήσεις. Μια συναυλία θα είναι πάντα έρμαιο των υποκειμενικών/ όχι διαχρονικών συνθηκών που γίνεται αυτή. Σε μια ηχογράφηση έχεις την δυνατότητα να εξαλείψεις όσο το δυνατόν τα υποκειμενικά στοιχεία και να καταθέσεις τελικά την μεστή άποψη σου για το έργο. Ποιά είναι αυτή; η ΜΕΛΕΤΗ σου, η ΑΦΟΣΙΩΣΗ σου στη τέχνη σου και η ΕΡΕΥΝΑ που έχεις κάνει σε όλα τα επίπεδα στο έργο αυτό καθαυτό!
Κάποιοι άνθρωποι στην ιστορία της μουσικής υπερεκτίμησαν τον πρώτο παράγοντα (τεχνική δυσκολία) όπου είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα και μαζί με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους πίστεψαν πως είναι άτρωτοι. Ένας από αυτούς είναι ο αγαπημένος μου χοντρούλης J.P.Rampal. Μπροστά σε μια μεγάλη προσωπικότητα (όχι μόνο του φλάουτου αλλά και γενικότερα της μουσικής του 20ου αιώνα) είναι εύκολο να εντοπίσεις προχειροδουλειές. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς (και με όλο το σεβασμό που τρέφω στον συγκεκριμένο δάσκαλο) θα πρέπει να μιλήσω για χυδαίες δουλειές. Μέσα στα διαμάντια που έχει γράψει κυκλοφορούν και αρκετές ύβρεις στο ίδιο του το ταλέντο. Τις πταίει; Προφανώς δεν έχασε την ικανότητα του από την μια μέρα στην άλλη. Μελέτη λοιπόν και γνήσια έρευνα του έργου.
Κάνω όλη αυτή τη παρένθεση για να προσπαθήσω να αποποιηθώ την "βούλα" του προκατειλλημένου αν και γνωρίζω ότι δεν το καταφέρνω πάντα.
Στο συγκεκριμένο θέμα του thread οφείλω να καταχωρηθώ στο 15% της ελληνικής κοινωνίας (Αναποφάσιστοι). Δεν μπορώ να δεχθώ ούτε τις εξαιρετικά ακαδημαϊκές προσεγγίσεις στον bach αλλά ούτε και τις αθεράπευτα ρομαντικές. Η άποψη μου ακροβατεί. Νομίζω ότι χωράει πολύς ρομαντισμός ανάμεσα στις νότες, τις φράσεις και τις παύσεις στον Bach χωρίς όμως το αποτέλεσμα να φτάνει σε κάτι που στα δικά μου αυτιά θεωρείται υπερβολικό. Ωστόσο, από τις 4 εκτελέσεις διάλεξα τελικά τον Gould!!!! Πιασ' τ' αυγό και κούρευτο που λένε.
) ότι ενώ όταν είχε ακούσει την Hewitt (εν γνώσει τού τι ακούει) του φάνηκε καλή , εδώ (που δεν ήξερε τι ακούει) δεν του θύμιζε καν Bach (χωρίς να παραγνωρίζουμε βέβαια ότι επρόκειτο για ένα μικρό απόσπασμα).
fftopic: να δηλώσω πως προτιμώ πολλές φορές τις ζωντανές ηχογραφήσεις, γιατί μου φαίνονται πιο ομοιογενείς και 'αυθεντικές'. Οι άλλες με την κατάτμηση τους και το πίσω μπρος - γράφουμε σήμερα το πρώτο μέρος, αύριο το δεύτερο και την επόμενη εβδομάδα τα άλλα δύο - φοβάμαι πως εμπίπτουν περισσότερο στη ρουτίνα και είναι πιο ευαίσθητες στη διαφοροποίηση της διάθεσης των μουσικών.
