Σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει κι εγώ, αλλά όχι αυστηρά υπέρ της πρώτης-πρώτης έκδοσης, πολλές φορές και οι επανεκδόσεις στην ίδια εταιρεία σε πιο φτηνές σειρές μπορούν να είναι το ίδιο καλές ή και καλύτερες με την αρχική. Αυτό που έχω απομυθοποιήσει είναι οι εταιρείες επανεκδόσεων τύπου Speakers Corner, Classic Records κλπ. Ειδικά η πρώτη. Έχω βάλει πωλητήριο σε όλες τις επανεκδόσεις DECCA που είχα και αγόρασα είτε κάποια φτηνή επανέκδοση σε Ace of Diamonds/World of... είτε κάποια γερμανική έκδοση με μήτρες απο Μ.Βρεττανία.
Αλλά δεν είναι μόνο η Speakers Corner.
View attachment 230860
Πάρτε για παράδειγμα αυτή την επανέκδοση, από την Analogue Productions, με mastering του Doug Sax σε πλήρως λαμπάτο σετάπ. Μερικά απο τα έργα που περιέχει υπάρχουν σε αυτο το βινύλιο που είχα παρουσιάσει πριν πολλά χρόνια σε αυτό το νήμα:
View attachment 230861
Η επανέκδοση υπερέχει σε δυναμικές, μπάσο, ακόμα και σε αίσθηση του χώρου...μόνο που η μουσική που ακούμε-για μένα τουλάχιστον- δεν είναι Ravel. Μάταια ψάχνεις τις λεπτεπίλεπτες ενορχηστρώσεις, τα αραχνοΰφαντα ξύλινα πνευστά, τα αιθέρια έγχορδα: Όλα πνίγονται από τα τύμπανα και τα χάλκινα, λες και ακούς Big Band Jazz. Ωραίος δίσκος για να κάνεις επίδειξη στο συστημά σου, αλλά όχι για να απολαύσεις τη μουσική. Το κερασάκι στην τούρτα; Η τιμή. Με τα ίδια λεφτά που κοστίζει η επανέκδοση αγοράζεις την κασετίνα με 4 βινύλια που έχει όλη τη μουσική του Ravel ερμηνευμένη από την ίδια ορχήστρα και μαέστρο.
Οι αιτίες που κάποιες από τις παλιές κόπιες (μέσα του 1970 και προς ...τα πίσω) είναι διαμάντια βρίσκονται στη διαδικασία χάραξης της μήτρας. Σε ηχογραφήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και προς ...τα πίσω (με εξαίρεση κάποιες μεταγενέστερες παραγωγές της ECM), στις διαδρομές σήματος και μέχρι την κεφαλή χάραξης της μήτρας χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά αναλογικά στάδια, αναλογικά delays και reverbs, αναλογικοί αποθορυβοποιητές κλπ. λόγος για τον οποίο "έχουν κάτι" τα original βινύλια της δεκαετίας του ’60 (π.χ. της Blue Note ή της Decca) και τα οποία δεν είναι δυνατόν ή είναι σπάνιο να βρεθούν, αλλά και όταν βρίσκονται πλέον κοστίζουν μια περιουσία... Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την συλλεκτική τους αξία, αλλά και - αν όχι κυρίως - με την ακουστική. Αν οι καινούργιες επανεκδόσεις ήταν ανώτερες, οι παλιές απλά θα χανόντουσαν. Επίσης η ίδια μεθοδολογία ακολουθήθηκε και σε πολλές εξαιρετικές ελληνικές παραγωγές από χαρισματικούς μηχανικούς ήχου με εφάμιλλα ή και – λαμβανομένων υπόψη των μέσων - ανώτερα αποτελέσματα των ξένων (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ηχογραφημένοι το 1964 στο studio της Columbia «Δεκαπέντε Εσπερινοί» του Μάνου Χατζιδάκι με ηχολήπτη τον Στέλιο Γιαννακόπουλο – αριστούργημα απ’ όπου και να το δει κάποιος).
