Μαύρα Διαμάντια: Καλές ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής σε βινύλιο.

[Δημοκηδής]

Έτσι λοιπόν ο Szell με την ορχήστρα του Κλήβελαντ ηχογράφησε έναν κύκλο με τις συμφωνίες του Schumann που τον θεωρώ αναφορά. Ο συμφωνικός Schumann έχει τις χάρες του αλλά θέλει τον καλό μαέστρο περισσότερο απ´ ότι τον χρειάζονται άλλοι συνθέτες.
Οι δίσκοι αυτοί εκδόθηκαν σε Αμερικάνικη Epic- Stereorama. Όλοι οι δίσκοι της Streorama (όχι μόνο στην κλασσική) έχουν εξαιρετικό ήχο. Ο κάθε δίσκος κοστίζει περίπου 8 ευρώ και είναι σίγουρα original αφού η εγγραφή έγινε στην Αμερική. Οι ίδιες εκτελέσεις εκδόθηκαν σε Αγγλική Columbia SAX και η τιμή του δίσκου είναι 80 ευρώ. Αν θεωρήσουμε τα Αγγλικά tapes original (η Epic ήταν Columbia) πως δικαιολογείται η διαφορά τιμής;
Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση κάποιος δεν πληρώνει την εκτέλεση ή το αρχικό τύπωμα αλλά το συλλεκτικό μέρος.

...δεν ξέρω πως και δεν είσαι ικανοποιημένος με τα sacd-iso που έχουμε με Τσελ/Σούμαν ... δεν ξέρω πραγματικά ποιος από τους δυό μας είναι η γυναίκα του Λωτ και πρέπει αυτοστιγμεί να καταστραφεί για την παρόρμηση να πισωκοιτάξει, αναπολώντας τις ηδονές της απιστίας στα Σόδομα...

 

[Δημοκηδής]

Το θέμα μας εδώ είναι τα βινύλια και όχι τα cd. Λ.Σ.

Λουκά, ευχαριστώ για την υπενθύμιση ... μπορώ όμως πάντοτε να προτείνω κάποιες εκτελέσεις και εάν οι ενδιαφερόμενοι φίλοι τις εντοπίσουν σε βινύλιο, διπλή θα είναι η τύχη τους ...

 

[Κώστας Γκαβάκος]

...δεν ξέρω πως και δεν είσαι ικανοποιημένος με τα sacd-iso που έχουμε με Τσελ/Σούμαν ... δεν ξέρω πραγματικά ποιος από τους δυό μας είναι η γυναίκα του Λωτ και πρέπει αυτοστιγμεί να καταστραφεί για την παρόρμηση να πισωκοιτάξει, αναπολώντας τις ηδονές της απιστίας στα Σόδομα...

Σπύρο μου είμαι τα μάλα ικανοποιημένος με τα sacd όμως τα βινύλια τα είχα από πιο παλιά. Είχα ξεκινήσει με έναν δίσκο που περιλαμβάνει την πρώτη και τέταρτη του Schumann και συνέχισα με το κουτί που τις περιλαμβάνει όλες. Ομοίως έχω τα βινύλια του Schubert με Krips και Szell που επίσης αναμένονται σε sacd.

Να σημειώσω μόνο για τους φίλους βινυλιόφιλους ότι δεν άκουσα διαφορές ποιότητας ήχου στην 4η συμφωνία κάνοντας σύγκριση ανάμεσα στον μεμονωμένο δίσκο και στον αντίστοιχο δίσκο του κουτιού.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Βινύλιο καταρχήν, ερμηνεία και μετά ποιότητα ηχογράφησης. Για την ώρα έχω ακούσει Barenboim και Solti από youtube και μου αρέσει πολύ περισσότερο ο Barenboim.

Γιάννης (κάποια στιγμή θα το φτιάξω και το προφίλ )

άκου και την 4η με Otto Klemperer. Πολύ ωραία ερμηνεία και ίσως η πιό εύηχη ηχογράφηση του Klemperer. και μιά και περιφέρεσαι στο youtube, άκου και Celibidache (αν σου περισσεύει πολύυυυυς χρόνος). Άλλοι τον μισούν και άλλοι τον λατρεύουν, αλλά ο Bruckner ήταν η ειδικότητά του.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

.......

Να σημειώσω μόνο για τους φίλους βινυλιόφιλους ότι δεν άκουσα διαφορές ποιότητας ήχου στην 4η συμφωνία κάνοντας σύγκριση ανάμεσα στον μεμονωμένο δίσκο και στον αντίστοιχο δίσκο του κουτιού.

Δώσε περισσότερα στοιχεία όπως φωτό αν είναι δυνατόν, ετικέτες κλπ. ώστε να δώσουμε μια απάντηση, εξήγηση. Λ.Σ.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Έτσι λοιπόν ο Szell με την ορχήστρα του Κλήβελαντ ηχογράφησε έναν κύκλο με τις συμφωνίες του Schumann που τον θεωρώ αναφορά. Ο συμφωνικός Schumann έχει τις χάρες του αλλά θέλει τον καλό μαέστρο περισσότερο απ´ ότι τον χρειάζονται άλλοι συνθέτες.
Οι δίσκοι αυτοί εκδόθηκαν σε Αμερικάνικη Epic- Stereorama. Όλοι οι δίσκοι της Streorama (όχι μόνο στην κλασσική) έχουν εξαιρετικό ήχο. Ο κάθε δίσκος κοστίζει περίπου 8 ευρώ και είναι σίγουρα original αφού η εγγραφή έγινε στην Αμερική. Οι ίδιες εκτελέσεις εκδόθηκαν σε Αγγλική Columbia SAX και η τιμή του δίσκου είναι 80 ευρώ. Αν θεωρήσουμε τα Αγγλικά tapes original (η Epic ήταν Columbia) πως δικαιολογείται η διαφορά τιμής;
Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση κάποιος δεν πληρώνει την εκτέλεση ή το αρχικό τύπωμα αλλά το συλλεκτικό μέρος.

Γιατρέ μου η epic ήταν joint venture μεταξύ Philips και αμερικανικής Columbia η οποία ουδεμία σχέση είχε με την αντίστοιχη αγγλική και SAX. Στην αγγλική αγορά αυτές οι ηχογραφήσεις θα εμφανίστηκαν ως αγγλικές Philips ή CBS. Εκτός αν έγινε κάποια ειδική συμφωνία για τις συγκεκριμένες εκτελέσεις, οι οποίες τότε ήταν best seller...

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Γιατρέ μου η epic ήταν joint venture μεταξύ Philips και αμερικανικής Columbia η οποία ουδεμία σχέση είχε με την αντίστοιχη αγγλική και SAX. Στην αγγλική αγορά αυτές οι ηχογραφήσεις θα εμφανίστηκαν ως αγγλικές Philips ή CBS. Εκτός αν έγινε κάποια ειδική συμφωνία για τις συγκεκριμένες εκτελέσεις, οι οποίες τότε ήταν best seller...

Κάνεις λάθος Κώστα. Αυτό που συνέβη ήταν:

"Το 1952 σταματά η συνεργασία μεταξύ ΕΜΙ και Αμερικανικής Columbia, όταν η τελευταία δίνει τα δικαιώματα παραγωγής των δίσκων της (εκτός Β.Αμερικής) στην Philips. [Από εδώ προκύπτουν οι Αγγλικοί ή Ολλανδικοί Philips]. Όμως η ΕΜΙ διατηρεί τη συνεργασία της με την νεοϊδρυθείσα Epic Records, θυγατρική της Columbia, εκδίδοντας τους δίσκους της, όπως είδαμε, μέχρι και το 1968 (Columbia SAX, SCX)". Λ.Σ.

 

[iliverez]

Σας ευχαριστώ για τις προτάσεις. Έχω ήδη αρχίσει τη μελέτη! Καθώς έψαχνα για βινύλια για τις προτάσεις που μου κάνατε, έπεσα πάνω στο ακόλουθο άρθρο που έχει να κάνει με την ποιότητα των διάφορων εκδόσεων δίσκων κλασσικής μουσικής ανάλογα με εταιρία, τόπο και χρονολογία:

http://www.high-endaudio.com/softw.html

Ανεξάρτητα από το πόσο ισχύουν ή όχι οι ισχυρισμοί του αρθρογράφου, έχει αρκετό ενδιαφέρον.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Κάνεις λάθος Κώστα. Αυτό που συνέβη ήταν:

"Το 1952 σταματά η συνεργασία μεταξύ ΕΜΙ και Αμερικανικής Columbia, όταν η τελευταία δίνει τα δικαιώματα παραγωγής των δίσκων της (εκτός Β.Αμερικής) στην Philips. [Από εδώ προκύπτουν οι Αγγλικοί ή Ολλανδικοί Philips]. Όμως η ΕΜΙ διατηρεί τη συνεργασία της με την νεοϊδρυθείσα Epic Records, θυγατρική της Columbia, εκδίδοντας τους δίσκους της, όπως είδαμε, μέχρι και το 1968 (Columbia SAX, SCX)". Λ.Σ.

Έχεις δίκιο Λουκά, μπερδεύτηκα από τις εκδόσεις ηχογραφήσεων της Philips στην Epic.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Λοιπόν οι δίσκοι που αναφέρομαι είναι

Η 2η συμφωνία του Schumann και οχι η 4η που ανέφερα εκ παραδρομής. Ο δίσκος αυτός αγοράσθηκε 6 δολάρια. Αριθμός δίσκου BC1159. Ο αντίστοιχος μονοφωνικός θα είχε αριθμό LC3832.



Ακολούθως η σειρά με όλες τις συμφωνίες και το κονσέρτο για πιάνο με τον Leon Fleisher. Αγοράσθηκαν 20 δολάρια.
Ημερομηνία παραγωγής 1960. Δεν ακούω διαφορές στην ποιότητα ηχογράφησης της 2ης συμφωνίας ανάμεσα στον μεμονωμένο δίσκο και τον δίσκο του κουτιού.




Αντίστοιχα ο δίσκος της Columbia SAX με την 1η και 4η συμφωνία που πουλήθηκε στο e bay 65 λίρες.




Όπως βλέπετε στην ετικέτα γράφει ότι η εγγραφή έγινε από την Epic. Οι δίσκοι της Epic είναι μεγάλου πάχους, γράφουν μάλιστα ότι είναι άθραυστοι.
Η εξήγηση του Λουκά για τις λαμπάτες ευρωπαικές εκτυπώσεις είναι μια εξήγηση αλλά αυτοί οι δίσκοι της Epic παίζουν πραγματικά audiophile. Δεν τους έχω ακούσει συγκριτικά με την Αγγλική Columbia όπως θα έπρεπε για να έχω άμεση άποψη. Άλλες όμως SAX που έχω δεν παίζουν καλύτερα από αυτούς. Όπως όμως και να έχει η διαφορά των 6 δολαρίων του original δίσκου με τις 65 λίρες στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Κώστα το θέμα που αναφέρεις σχετικά με τις πρώτες εκτυπώσεις των δίσκων το καλύπτω εξαντλητικά στο βιβλίο μου Περί Αυθεντικότητας Δίσκων Βινυλίου, Τόμος πρώτος Η Εποχή τηε ΕΜΙ. Για τις κυκλοφορίες της Βρετανικής Columbia από τον Αμερικανικό κατάλογο Columbia/Epic, όντως οι Βρετανικές έχουν υψηλότερη έως εξωφρενική τιμή για τον απλό λόγο ότι είναι καλύτερες διότι μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1960 στην Ευρώπη γίνεται χρήση λαμπάτου εξοπλισμού κατά την χάραξη της μήτρας κάτι που εγκαταλήφθηκε από το 1963-64 στην Αμερική. Λ.Σ.

Λουκά ανέβασα τις φωτογραφίες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Βρετανική Columbia είναι αυτή που κυκλοφορεί τον κατάλογο της Columbia/Epic. Η ημερομηνία παραγωγής είναι το 1960 πριν το 1963-1964 τότε που και στην Αμερική γινόταν η χάραξη της μήτρας με λαμπάτο εξοπλισμό. Για την ποιότητα του βινυλίου δεν ξέρω αλλά το βάρος τους ανοίγει κεφάλι. Γιατί λοιπόν στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ανώτερη η SAX της Epic?

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Μόνο με σύγκριση θα ξέρεις τί ακριβώς ισχύει. Οι 2 ετικέτες καφετιού χρώματος Stereorama είναι λαμπάτες και εδώ θα άξιζε μια άμεση σύγκριση με τον βρετανικό SAX. Επισης θα πρέπει να ακούγεται ο μεμονομένος δίσκος της 2ης συμφωνίας καλύτερα από αυτόν στο κουτί που έχει παραχθεί αργότερα στη δεκαετία του 1960. Λ.Σ.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Τελικά ποιοι είναι οι δίσκοι από το κουτί;
Το έτος στην ετικέτα δεν σημαίνει ότι το ανά χείρας αντίτυπο είναι και πρώιμο αντίτυπο. Απλά δείχνει το πότε κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το ηχογραφημένο έργο. Υπάρχουν άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την πρωιμότητα ή όχι ενός αντιτύπου δίσκου. Αν είχατε το βιβλίο δεν θα είχατε απορίες. Λ.Σ.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Τελικά ποιοι είναι οι δίσκοι από το κουτί;
Το έτος στην ετικέτα δεν σημαίνει ότι το ανά χείρας αντίτυπο είναι και πρώιμο αντίτυπο. Απλά δείχνει το πότε κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το ηχογραφημένο έργο. Υπάρχουν άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την πρωιμότητα ή όχι ενός αντιτύπου δίσκου. Αν είχατε το βιβλίο δεν θα είχατε απορίες. Λ.Σ.

Δεν εξέφρασα καμία απορία για το έτος έκδοσης των δίσκων. Ούτε η ετικέτα τους αναφέρει έτος έκδοσης. Τις ετικέτες των δικών μου τουλάχιστον δίσκων τις γνωρίζω.
Οι δύο καφέ (που στην πραγματικότητα είναι χρυσή) ετικέτες της Epic με το Epic γραμμένο γύρω από την περίμετρο και οι αλλοι δύο δίσκοι με το Stereorama (δηλαδή και οι τέσσερεις δίσκοι που είναι πλάι στο κουτί ) είναι ετικέτα που έβγαζε η εταιρία μόνον έως το 1962. Το 1963 άλαξε ετικέτες.
Η μπλέ ετικέτα του μεμονωμένου δίσκου είναι μεταγενέστερη ετικέτα του 1967.
Η απορία μου ήταν στις συγκεκριμένες ηχογραφήσεις πόσο καλύτερα μπορεί να παίζει η Αγγλική Columbia SAX και αν δικαιολογείται η τεράστια διαφορά τιμής.
Το post είχε σκοπό να προστατεύσει τον μουσικόφιλο φίλο του βινυλίου από τον συλλέκτη βινυλίων.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

...
Οι δύο καφέ (που στην πραγματικότητα είναι χρυσή) ετικέτες της Epic με το Epic γραμμένο γύρω από την περίμετρο και οι αλλοι δύο δίσκοι με το Stereorama (δηλαδή και οι τέσσερεις δίσκοι που είναι πλάι στο κουτί ) είναι ετικέτα που έβγαζε η εταιρία μόνον έως το 1962. Το 1963 άλαξε ετικέτες.
Η μπλέ ετικέτα του μεμονωμένου δίσκου είναι μεταγενέστερη ετικέτα του 1967.
Η απορία μου ήταν στις συγκεκριμένες ηχογραφήσεις πόσο καλύτερα μπορεί να παίζει η Αγγλική Columbia SAX και αν δικαιολογείται η τεράστια διαφορά τιμής.
Το post είχε σκοπό να προστατεύσει τον μουσικόφιλο φίλο του βινυλίου από τον συλλέκτη βινυλίων.

Οι δίσκοι με τις χρυσές ετικέτες θα έχουν πολύ καλό ήχο αδιαμφισβήτητα, ενώ ο δίσκος με τη γαλάζια ετικέτα τέλους δεκαετίας 1960 θα έχει συγκριτικά υποδεέστερο ήχο, εκτός και αν τυπώθηκε από παλαιό εκτυπωτη σε καλή κατάσταση όπερ σημαίνει μπορεί είναι το ίδιο καλός αλλά καμιά φορά, πολύ σπάνια ίσως και καλύτερος. Αυτό αποτελεί εξαίρεση και πάντα εξαρτάται από το αντίτυπό μας της πρώτης έκδοσης. Ο βρετανικός Columbia SAX έχει πάρα πολλές πιθανότητες και έτσι είναι κατά κανόνα να είναι καλύτερος. Οι βρετανικές εκτυπώσεις είναι επίσης καλύτερες και η ποιότητα του βινυλίου. Ακόμη και τα βρετανικά εξώφυλλα είναι κατά πολύ καλύτερα των αμερικανικών και αυτό συμβάλλει επίσης στην τιμή του δίσκου.
Τώρα το αν κάποιος θα πληρώσει και πόσα αυτό είναι ένα άλλο θέμα που, πολλές φορές όπως γνωρίζεις, δεν αγγίζει τη λογική.
Επίσης πέραν του φιλόμουσου και του συλλέκτη υπάρχει και ο ενδιάμεσος, ο φιλόμουσος-συλλέκτης. Σε αυτή την κατηγορία ανήκω προσωπικά. Λ.Σ.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Σας ευχαριστώ για τις προτάσεις. Έχω ήδη αρχίσει τη μελέτη! Καθώς έψαχνα για βινύλια για τις προτάσεις που μου κάνατε, έπεσα πάνω στο ακόλουθο άρθρο που έχει να κάνει με την ποιότητα των διάφορων εκδόσεων δίσκων κλασσικής μουσικής ανάλογα με εταιρία, τόπο και χρονολογία:

http://www.high-endaudio.com/softw.html

Ανεξάρτητα από το πόσο ισχύουν ή όχι οι ισχυρισμοί του αρθρογράφου, έχει αρκετό ενδιαφέρον.

O Salvatore είναι ένας αιρετικός hiendας που αμφισβητεί έναν κοινό τόπο του αναλογικού ήχου: ότι η πρώτη έκδοση δίσκου πρέπει να είναι πάντα σώνει και καλά η καλύτερη. Η άποψή του βασίζεται σε εκτεταμένες συγκριτικές ακροάσεις (ή έτσι λέει), αλλά δε λαμβάνει υπόψη του σε συγκρίσεις το κριτήριο των "χροιών" των οργάνων, περιορίζεται σε δυναμικές, ανάλυση, λεπτομέρεια και χωρική πληροφορία. Αν διαβάσεις προσεκτικά τα άρθρα του θα δεις ότι εν τέλει και ο ίδιος παραδέχεται ότι ο ισχυρισμός του ισχύει για δίσκoυς των EMI και DECCA και ότι οι πρώτες εκδόσεις RCA, Mercury, American Columbia και Everest είναι ανώτερες. Πάντως οι απόψεις του έχουν λογική και εν πολλοίς συμφωνώ μαζί του.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

O Salvatore είναι ένας αιρετικός hiendας που αμφισβητεί έναν κοινό τόπο του αναλογικού ήχου: ότι η πρώτη έκδοση δίσκου πρέπει να είναι πάντα σώνει και καλά η καλύτερη. Η άποψή του βασίζεται σε εκτεταμένες συγκριτικές ακροάσεις (ή έτσι λέει), αλλά δε λαμβάνει υπόψη του σε συγκρίσεις το κριτήριο των "χροιών" των οργάνων, περιορίζεται σε δυναμικές, ανάλυση, λεπτομέρεια και χωρική πληροφορία. Αν διαβάσεις προσεκτικά τα άρθρα του θα δεις ότι εν τέλει και ο ίδιος παραδέχεται ότι ο ισχυρισμός του ισχύει για δίσκoυς των EMI και DECCA και ότι οι πρώτες εκδόσεις RCA, Mercury, American Columbia και Everest είναι ανώτερες. Πάντως οι απόψεις του έχουν λογική και εν πολλοίς συμφωνώ μαζί του.

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι πρώτες εκδόσεις, κατά κανόνα με σχεδόν ανύπρακτες εξαιρέσεις, είναι οι καλύτερες. Αυτό κατόπιν εκτεταμένων μακροχρόνιων συγκριτικών ακροάσεων.
Για το θέμα των χροιών που αναφέρεις δεν πιστεύω ότι οι μετέπειτα ανατυπώσεις και μάλιστα με αλλαγή τεχνολογίας [από λυχνίες σε τρανζίστορ κ.ά.] ότι είναι δυνατόν να είναι καλύτερες οι χροιές. Νομίζω ότι όλα στα οποία εστιάζει, όπως αναφερεις, ο Salavtore, δεν μπορεί να μην συνδέονται και με την ποιότητα των χροιών. Δεν είναι οι χροιές καλύτερες στις μετέπειτα ανατυπώσεις. Λ.Σ.

 

[ln()]

Mε Jochum ο Bruckner είναι η πρώτη μου προτίμηση. Νομίζω αν αγοράσει κανείς το κουτι της DG που αναφέρεις, την πρώτη έκδοση του 1966 με την μεγάλη τουλίπα, αλλά και τους μεμονομένους δίσκους, δεν χρειάζεται να ασχοληθεί κανείς παραπέρα. Υπάρχουν και κάποιες συμφωνίες που είναι καλές και με άλλους μαέστρους αλλά νομίζω κανείς δεν ξεπερνά τον Jochum. Λ.Σ.

O Σκροβατσέφσκυ έχει κάνει έναν καλό σύγχρονο κύκλο (μόνο σε cd όμως).

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Αυτό που μου αρέσει στον Bruckner του Jochum είναι όλο το μυστήριο και η ατμόσφαιρα που βγάζει, κάτι που δεν το βρίσκω σε άλλες καλές ερμηνείες όπως του Klemperer ή του Walter. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα κρατώ και μία 8η με Karajan του 1958 σε ΕΜΙ Angel. Λ.Σ.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Αυτό είναι ένα βινύλιο της Decca πρώτη εκτέλεση του 1958. Τα έργα είναι Tchaikovsky Overure 1812/ Capriccio Italien/ Marche Slave. Παίζει η LSO και διευθύνει ο Kenneth Alwyn.
Την εγγραφή αυτή σκόπευε να χρησιμοποιήσει η Decca για να διαφημίσει τα πλεονεκτήματα του στερεοφωνικού ήχου που ως τότε συνυπήρχε με τον μονοφωνικό. Η ποιότητα των εγγραφών της Decca είναι γνωστή τώρα λοιπόν σκεφτείτε πόσο καλή είναι αυτή η εγγραφή της που προοριζόταν για διαφήμιση.

Η επιλογή των έργων είναι ηθελημένη. Αφενός γιατί πρόκειται για εγγραφές με κανόνια και καμπάνες αφετέρου γιατί με τα έργα αυτά του Tchaikovsky εισάγεται στην κλασσική μουσική με ευκολία και ένα κοινό που δεν ακούει αυτό το είδος.
Είναι τέτοια η μελωδική φλέβα αυτού του συνθέτη και είναι τόσο ανεπιτήδευτη, χωρίς περιπλοκές η παράθεση των μελωδιών του και είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που αυτές προκαλούν που γίνονται εύληπτες και από τον μη εξοικειωμένο ακροατή.
Δεν είναι όμως η εξαιρετική εγγραφή αλλά και η πολύ καλή διεύθυνση από τον Alwyn με μια ορχήστρα που πετάει. Σημειωτέων ότι έχω και μια πολύ καλή εγγραφή με τον Karajan σε μεγάλο πάπυρο της DG αλλά η εγγραφή αυτή είναι καλύτερη .



Δυστυχώς από ότι ξέρω δεν είχε γίνει επανέκδοση σε cd. Η μοναδική εγγραφή που υπάρχει είναι από την Pristine Audio.
Η εγγραφή αυτή είναι απαράδεκτη. Τα έργα ακούγονται τόσο συμπιεσμένα σαν να επρόκειτο για έργα μουσικής δωματίου. Μάλλον δεν είχαν τις ταινίες και ψηφιοποίησαν κάποιο βινύλιο. Να ένας ακόμη λόγος για να έχεις πικάπ.